Πρόσφατα παρακολουθήσαμε τη μουσικοθεατρική παράσταση «Δύο Σταγόνες Κονιάκ» στον καλλιτεχνικό χώρο του Caja De Musica. Δύο σταγόνες ήταν αρκετές για να μεταφερθούμε σε άλλες εποχές τόσο μακρινές μα και τόσο κοντινές στο σήμερα. Η ηθοποιός Κατερίνα Γκατζόγια, μαζί με την μπάντα της, το Δημήτρη και Λεωνίδα Καλογερά και τον Νίκο Επίσκοπο, μας ταξίδεψε καλλιτεχνικά, μουσικά και θεατρικά.
Η παράσταση έχει επίκεντρο τη γυναίκα. Μία αρτίστα της παλιάς εποχής θυμάται και ερμηνεύει από σκηνής μεγάλους ρόλους που έχει παίξει στη ζωή της, μιας ζωής που συγχρόνως τη βλέπουμε να αναπολεί, άλλοτε τη θλίβει άλλοτε την κάνει να χαίρεται. Γιατί στην τελική το να είσαι καλλιτέχνης δεν είναι απλή υπόθεση, σε στοιχειώνει. Αν δεν κουβαλάς αυτό το κομμάτι μαζί σου, σε τρώει η μοναξιά και η απομάκρυνση από αυτό. Γιατί αυτό είναι για την Κατερίνα Γκατζόγια η υποκριτική: το «μικρόβιο» που κουβαλάει μέσα της.
Η εξαιρετική ερμηνεία της Γκατζόγια καθήλωσε τον κόσμο που παρευρέθηκε στο χώρο με την άνεση, την ευκολία και τις γρήγορες εναλλαγές από τη χαρά στο κλάμα και αντιστρόφως. Μια διαδρομή από τον «Ερωτόκριτο» μέχρι τη Σωτηρία Μπέλλου ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια των θεατών. Κάποια πολύ σοβαρά θέματα με τα οποία ασχολήθηκε ερμηνευτικά η Κατερίνα Γκατζόγια, κι απ’ ό,τι βλέπουμε είναι διαχρονικά, είναι: η προσφυγιά, η γυναικεία κακοποίηση, οι γονεϊκές σχέσεις, ο έρωτας και ο χωρισμός. Δοσμένα με αλήθεια και πάθος συγχρόνως και κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαρίας Κατσιώνη στη ζεστή και φιλόξενη μουσική σκηνή του Caja De Musica, ξύνει μνήμες και μεταγγίζει γνώση.
Η σκηνή ήταν σε μια υπερυψωμένη θέση, ώστε οι καλλιτέχνες να είναι ορατοί από όλους τους θεατές. Τα δε τραπέζια από κάτω τοποθετήθηκαν σε κάποια απόσταση μεταξύ τους, ώστε η Κατερίνα Γκατζόγια να μπορεί να κατεβαίνει και να έρχεται σε επαφή με τον κόσμο, καθώς ερμήνευε τους ρόλους της. Εν ολίγοις, όλοι και όλες στο χώρο γίναμε μια παρέα, και στο τέλος καταλήξαμε να τραγουδάμε όλοι μαζί. Ο Δημήτρης Καλογεράς, με συμπορευτές του σε αυτό το μουσικό ταξίδι τον Λεωνίδα Καλογερά και τον Νίκο Επίσκοπο, αφήνει τη δική του κατάθεση στο ελληνικό τραγούδι, από τα παραδοσιακά μέχρι τα ελαφρολαϊκά κι έντεχνα ακούσματα της εποχής μας και μας μεταδίδει μέρος της μουσικής του παιδείας.
Κάθε τραγούδι και μία σκηνή, είτε πόνου είτε χαράς, να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, που βλέπει μπροστά του να αναπαριστάνονται μεγάλες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου. Η μουσική και το τραγούδι, που είναι και τα δύο συνυφασμένα με το συναίσθημα, κατακλύζουν τη μνήμη των πιο μεγάλων ανθρώπων και οξύνουν τη φαντασία των πιο μικρών, που μαθαίνουν βλέποντας μπροστά στα μάτια τους να ζωντανεύουν όσα διάβαζαν ή άκουγαν από την παιδική κι εφηβική τους ηλικία.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Πολυξένη Ζαρκαδούλα και στο mixgrill.gr.