Δεύτερο άλμπουμ για τον νέο τραγουδοποιό από την Βοιωτία. Ο Νίκος Ζουρνής μάς συστήθηκε μέσα από το ντεμπούτο του, με τίτλο Χιλιόμετρα, που κυκλοφόρησε το 2009 από την ετικέτα Μικρός Ήρως, ενώ προηγουμένως είχε συμμετοχές σε δίσκους της Μαρίας Λούκα και του Μανώλη Λιδάκη.Το Όλα Τα Χρώματα Του Μπλε περιέχει οχτώ τραγούδια. Κι αν ο αριθμός σάς φαίνεται μικρός, να σας θυμίσω ότι ένας από τους λόγους που η φόρμα του άλμπουμ έχει απαξιωθεί τα τελευταία χρόνια είναι και τα περιττά «γεμίσματα» που αποδυνάμωναν το σύνολο πολλών κυκλοφοριών και που αποτελούσε σημαντικό μειονέκτημα και του δίσκου Χιλιόμετρα. Αυτή τη φορά, ο Ζουρνής σοφά αποφάσισε να μειώσει σχεδόν στο μισό τον αριθμό των τραγουδιών.
Αυτή η μείωση, βέβαια, δεν θα είχε νόημα αν τα τραγούδια τα ίδια δεν είχαν να επιδείξουν συγκεκριμένες αρετές. Δεν θα βρείτε εδώ αδιάφορο κομμάτι, ας το ξεκαθαρίσω αυτό. Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διακυμάνσεις ή ότι δεν ξεχωρίζουν κάποια κομμάτια έναντι των υπολοίπων, όμως το σύνολο είναι σίγουρα ιδιαίτερα δυνατό, κυρίως εξαιτίας της ικανότητας του Ζουρνή να γράφει πάντα καλές και στιβαρές μελωδίες. Οι ενορχηστρώσεις αποτελούν ένα ακόμα ατού της δουλειάς, καθώς, παρότι ακολουθούν αποκλειστικά ακουστικούς δρόμους, «ντύνουν» ιδανικά το κάθε τραγούδι, αποδίδοντας σωστά τις δυναμικές.
Ανήκω σε όσους, με αφορμή την κυκλοφορία του Χιλιόμετρα, εξέφρασαν ενστάσεις σχετικά με τις πολύ έντονες παραπομπές προς την τραγουδοποιία του Σωκράτη Μάλαμα που βρίσκει κανείς στα τραγούδια του Ζουρνή. Οι παραπομπές αυτές δεν έχουν εξαφανιστεί σε αυτό το δεύτερο βήμα του –κάτι τέτοιο άλλωστε απαιτεί χρόνο- όμως σίγουρα γίνονται πια περισσότερο εμφανή κάποια προσωπικά στοιχεία στη γραφή του νεαρού δημιουργού. Το Όλα Τα Χρώματα Του Μπλε πάντως ανήκει στον χώρο που μάθαμε να αποκαλούμε «έντεχνο» και αποτελεί μία από τις πλέον συνεκτικές δουλειές τέτοιου προσανατολισμού που άκουσα εδώ και καιρό.
Δεν είναι λίγα τα τραγούδια που κρατάω από το νέο δίσκο του Νίκου Ζουρνή: Το Μελτέμι και το Απ’ Το Φεγγίτη (το δεύτερο σε ποίηση Διονύση Καψάλη), με τις υπέροχες ερμηνείες της Μαρίας Λούκα, το Στον Πειραιά, το ομώνυμο του δίσκου που αποτελεί μελοποίηση στίχων του Μάνου Ελευθερίου και παραπέμπει στο ρεμπέτικο τραγούδι και το Ξαστεριά, με το «γλυκό» δέσιμο του βιολιού με το νέι. Και δεν τίθεται θέμα, από ‘δω και μπρος θα στήνω αφτί κάθε φορά που ο Ζουρνής θα έχει να παρουσιάσει καινούργια τραγούδια.