Δέκα χρόνια κλείνει φέτος ο Γιάννης Χαρούλης μετά το "Γύρω μου και εντός" του 2003. Δέκα ολόκληρα χρόνια... Κι όμως ο Χαρούλης ξεκίνησε να κυνηγάει το όνειρο του από το 1996, όταν ήταν 15 χρονών κι έπαιζε λαούτο σε πανηγύρια κοντά στο Λασίθι.
Δεκαεπτά χρόνια μετά, το κοπέλι έδινε στην Αθήνα τη δεύτερη συναυλία της καλοκαιρινής του περιοδείας και έβλεπε το Θέατρο Βράχων να μην είναι απλά γεμάτο, αλλά και να μένει πολύς κόσμος εκτός του Θεάτρου, λόγω της εξάντλησης των εισιτηρίων! "Τι καλύτερο, τι ωραίο..." όπως λέει κι ο ίδιος στην εισαγωγή του τραγουδιού "Το σκουλαρίκι".
Τι έχει ο Γιάννης Χαρούλης και γεμίζει το Θέατρο Βράχων φέτος, την Τεχνόπολη πέρσι τέτοια εποχή και γενικότερα τους χώρους που παίζει ανά την Ελλάδα;
Ο Γιάννης (ας μου επιτρέψει να τον αναφέρω με το μικρό του όνομα - βλέπετε όσο περισσότερο μπαίνουμε στη μουσική ενός καλλιτέχνη, τόσο πιο δικό μας άνθρωπο τον θεωρούμε) έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό που διαθέτει και ο Σωκράτης, ο Θανάσης, ο Παύλος κι ο άλλος ο Γιάννης: Τη μοναδικότητα.
Οι μουσικοί προσανατολισμοί του συνδυάζουν το Κρητικό παραδοσιακό τραγούδι, τη ροκ μουσική και το λαϊκό τραγούδι. Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Και οι Χαϊνηδες και ο Ψαραντώνης κ.α. έχουν χρησιμοποιήσει το Κρητικό τραγούδι σαν βάση και μάλιστα έχουν γράψει εξαιρετικά τραγούδια. Χωρίς να μειώσω καθόλου την αξία των προαναφερθέντων, θα έλεγα ότι ο Χαρούλης έχει καταφέρει να μιλήσει περισσότερο στην ψυχή του ακροατή κι έχει μπει με τη μουσική του βαθιά μέσα του... Αυτό βέβαια δεν το καταφέρνει μόνο με τη μουσική του. Είναι και η "ζεστασιά", η αμεσότητα και η φιλικότητα που βγάζει στη σκηνή. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που έχει σε κάθε συναυλία του. Μάλιστα, το καταφέρνει περισσότερο με τα τραγούδια του, παρά με όσα λέει ανάμεσα σ' αυτά.
Το βράδυ της Τετάρτης στο Θέατρο Βράχων, ο Γιάννης βρέθηκε αρκετές φορές "μόνος" με το λαούτο και τη φωνή του στη σκηνή. Ίσως να το έκανε για να έρθει ακόμη πιο κοντά μας, ίσως απλά να του βγήκε έτσι προχθες... Το σίγουρο είναι ότι ακόμη κι αν οι μουσικοί που τον πλαισιώναν είναι από τους καλύτερους στο όργανο τους, ήταν πολλές οι φορές που ο Χαρούλης τραγούδησε μόνο με το λαούτο του ή acapella. Δεν είναι κακό αυτό, προς Θεού. Βέβαια, θα μου επιτρέψετε να προτιμήσω περισσότερο την απογείωση των τραγουδιών "Πάντα θλιμμένη χαραυγή" (τι τραγούδι πραγματικά...), "Του Λσιθιού η στράτα", "Βοσκαρουδάκι αμούστακο" και "Το σκουλαρίκι" από όλο το συγκρότημα. Πραγματικά, το κλείσιμο αυτών των κομματιών ήταν φοβερό και κυριολεκτικά απογείωσε τον κόσμο...
Μέσα σ' αυτές τις 3 ώρες, ο Χαρούλης έπαιξε τα γνωστά (κι όχι μόνο) τραγούδια από τα τρία προσωπικά albums του. Βέβαια, ο "Χειμωνανθός" και οι "Μαγγανείες" προτιμήθηκαν περισσότερο. Πέρα από τα τραγούδια του, ο Γιάννης τίμησε τον "ποιητή" και μεγάλο μουσικό Νίκο Παπάζογλου, έκανε μια διαφορετική εκτέλεση του "Εδώ" των Τρύπες, τραγούδησε Θανάση Παπακωνσταντίνου, Ξαρχάκο, Μοσχολιού, Μπέλλου και Ξυλούρη βέβαια.Θα έλεγα ότι υπήρχαν στιγμές στις οποίες ένιωθα ότι αν τα παρακάτω τραγούδια έμπαιναν σε μια διαφορετική σειρά θα ανέβαζαν ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Όμως, όταν έχεις να κάνεις με μια τρίωρη συναυλία, είναι λογικό να υπάρχουν κάποια μικρά "κενά"...
Ο ήχος της συναυλίας ήταν μια χαρά και η διοργάνωση ήταν καλή. Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι αν θέλουμε να μην υπάρχουν ουρές στην είσοδο ενός συναυλιακού χώρου, στον οποίο πηγαίνουν σχεδόν την ίδια ώρα πολλές χιλιάδες άνθρωποι, τότε χρειάζονται πολλαπλές είσοδοι. Αυτό θα βοηθούσε αρκετά, αλλά αυτό πρέπει να γίνει από το Δήμο, στον οποίο ανήκει το κάθε Θέατρο.
Τέλος, ο Γιάννης μας προσέφερε στιγμές χαράς, ανατριχίλας και συγκίνησης, συνάντησε το φεγγάρι λίγο πριν το τέλος της συναυλίας και ξεκίνησε με φόρα και μπόλικο αέρα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) την καλοκαιρινή περιοδεία του.
Θα τα ξαναπούμε από κοντά πολύ σύντομα...
Τραγούδια που ακούσαμε:
21:34
Πλύστρα του ουρανού (acapella)
Ανεμόσκαλα
Μαγγανείες
Της λήθης το πηγάδι
Του Λασιθιού η στράτα
Άϊντε και ξέχασα
Ένας μικρός λαός (από τον Παύλο Συνοδινό)
Έλα πάρε με
Τριανταφυλλάκι (για σένα λέω)
Χειμωνανθός
Τι λάθος κάνω
Ακροβάτης (Χαϊνηδες)
Εγώ δεν είμαι ποιητής (Ν. Παπάζογλου)
Τα ρυάκια (φεύγει η ζωή και χάνεται)
Εδώ (Τρύπες)
Άγιοι
Πάνω στ' αργυρό σκαμνί
Συ με έμαθες πως αγαπούν
Πάνω στ' αργυρό σκαμνί
Τότε κι εγώ θα θυμηθώ
Όταν χαράζει (Θ. Παπακωνσταντίνου)
Του πρωϊνού
Για πες μας Χάρε (ηπειρώτικο - τραγούδησε ο Κ. Πιστιόλης)
Η ουρά του αλόγου
Μαύρη πεταλούδα
Στις χαραυγές ξεχνιέμαι
Η Ρόζα η ναζιάρα (ένα τραγούδι του Γ. Μαρκόπουλου, το οποίο τραγούδησε η Βίκυ Μοσχολιού)
Το όνειρο του πολεμιστή
Μάνα μου Ελλάς (Γκάτσος - Ξαρχάκος)
Το γράμμα (Σ. Μάλαμας)
Πάντα θλιμμένη χαραυγή (Θ. Σκορδαλός & Γ. Παπαδάκης)
Μαλαματένια λόγια
Σύννεφα του γυαλού
Ξενύχτησα στην πόρτα σου (acapella) - (Χατζηνάσιος - Μοσχολιού)
22:58 - encore 1
Το σκουλαρίκι
Βοσκαρουδάκι αμούστακο
0:13 - encore 2
Ερωτόκριτος (acapella) - (Ν. Ξυλούρης)
Δε λες κουβέντα (acapella) - (Δ. Μούτσης - Σ. Μπέλλου)
Τούτο το μήνα (acapella) - Κρητικό παραδοσιακό
0:23