Σε μια παράσταση του Vault είδαμε τον Πωλ Ζαχαριάδη και θελήσαμε να τον γνωρίσουμε παραπάνω. Όσα παραπάνω είναι και αυτά που δεν γνωρίζαμε για αυτόν τον εξαιρετικό καλλιτέχνη και ευγενικό άνθρωπο. Τον ευχαριστούμε πολύ που υπάρχει κάπου ανάμεσα μας.
Male contralto και από μικρός στης όπερας τα χάδια. Ένα είδος δύσκολο, παράξενο για τα ελληνικά χωράφια. Πόσο εύκολα αξιοποιεί κάποιος τις σπουδές σου πάνω σε αυτό το λυρικό είδος στην τόσο μικρή αγορά που υπάρχει στη χώρα μας;
Όπως το είπες. Δύσκολο. (γέλια) Στην Ελλάδα υπάρχουν πιο λίγες ευκαιρίες από ότι είχα ή θα είχα (αν ήμουν εκεί τώρα) στο εξωτερικό. Ωστόσο, παρόλο που δεν εμφανίζομαι τόσο συχνά σε αυτό το χώρο πλέον, δεν ήταν τόσο λίγες ώστε να μη γίνω γνωστός στην χώρα μας. Τα τελευταία χρόνια με τον σκηνοθέτη Παναγιώτη Αδάμ και την Μέτζο Σοπράνο Ελένη Λιώνα που είναι και οι δύο αγαπημένοι φίλοι μου στα χρόνια, έχουμε αποφασίσει και κάνουμε δικές μας δουλειές δημιουργώντας την δική μας ομάδα. Πέρσι ανεβάσαμε με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Vault την όπερα «Διδώ και Αινείας» του Χένρυ Πέρσελ, την οποία φέτος την παρουσιάσαμε σε επανάληψη στο θέατρο Βικτώρια! Ταυτόχρονα με αυτά φέτος οι δημιουργοί του θεάτρου Όλβιο, Παύλος Τόρης και η χορογράφος Νατάσα Παπαμιχαήλ, που έκανε και τις χορογραφίες και στην «Διδώ» είχαν την ιδέα να ανέβει εκεί η “Ωραία Ελένη” του Ζακ Όφενμπαχ, την οποία σκηνοθέτησε ο Παναγιώτης Αδάμ. Οι παραστάσεις αυτές έκαναν ρεκόρ παραστάσεων για όπερα στην Ελλάδα! Γενικά, ο κόσμος πιστεύει ότι η όπερα αφορά την “ελίτ”. Δεν ισχύει αυτό. Η όπερα ξεκίνησε ως λαϊκό είδος. Έχει μία αίγλη ίσως γιατί φαντάζει υπερπαραγωγή. Εμείς ωστόσο, αποδείξαμε ότι με πολύ λίγα μέσα και χρήματα μπορεί κανείς να κάνει θαύματα και ναι και όπερα εκτός των τειχών, αρκεί να έχει αισθητική και όραμα!
Πιστεύεις, όπως διάβασα σε παλιότερη συνέντευξη σου, πως δεν παρέχεται υψηλής ποιότητας μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Τι πιστεύεις φταίει για αυτό αλλά και τι θα άλλαζες εσύ αν είχες τη δυνατότητα;
Είναι αλήθεια αυτό. Από τους θεσμούς όμως υπάρχει αυτή η έλλειψη όχι από τους δασκάλους. Μπορείς να βρεις έναν καταπληκτικό δάσκαλο σε ένα μικρό ωδείο και αντιθέτως να βρεις έναν κακό δάσκαλο ακόμα και στην Ακαδημία της Βιέννης. Όμως, το σύστημα χωλαίνει! Δεν παρέχεται σωστή παιδεία στα παιδιά που πάνε να σπουδάσουν μουσική. Στο δικό μου το είδος δεν υπάρχει θεατρική εκπαίδευση. Μόνο φωνητική. Όμως, πάνω στη σκηνή δε βγαίνεις μόνο για να τραγουδήσεις. Πρέπει να ερμηνεύσεις και το χαρακτήρα. Εγώ υπήρξα πολύ τυχερός, διότι ενόσω φοιτούσα στο Εθνικό Ωδείο από το οποίο και αποφοίτησα, το υπουργείο πολιτισμού σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησε το εργαστήριο Υποκριτικής Τέχνης για το Θέατρο και την Όπερα του Αμφιθεάτρου του Σπύρου Ευαγγελάτου από το οποίο επίσης αποφοίτησα. Έτσι, εκτός από τραγούδι έκανα και θεατρικές σπουδές τις οποίες και συνέχισα άλλωστε και στο εξωτερικό μια και η Ακαδημία της Βιέννης προσφέρει και θεατρικές σπουδές γι αυτό και λέγεται και Ανωτάτη Σχολή Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών! Πιστεύω ολόψυχα ότι αυτός που βγαίνει πάνω στην σκηνή είτε είναι τραγουδιστής είτε είναι χορευτής κλπ πρέπει πάνω από όλα να είναι ηθοποιός, γι’ αυτό και όταν με ρωτούν και αν θα με ρωτούσες κι εσύ, για το ποια είναι η πραγματική μου καλλιτεχνική ιδιότητα θα σου έλεγα ότι είμαι «άδων ηθοποιός», ένας ηθοποιός δηλαδή που τραγουδάει, οκ… ίσως λίγο καλύτερα από το αν ήμουν μόνο ηθοποιός (γέλια). Το θέμα αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό γι αυτό και επιμένω. Γι αυτό και λέω ότι από την άλλη και οι ηθοποιοί θα έπρεπε και εκείνοι να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο θέμα τραγούδι. Δεν χρειάζεται οι ηθοποιοί να φτάσουν σώνει και καλά να ερμηνεύουν άριες αλλά θα έπρεπε να εκπαιδεύονται περισσότερο και στον τον τομέα του τραγουδιού. Με λίγα λόγια αν είχα την δυνατότητα θα έφτιαχνα μια σχολή η οποία θα παρείχε μια ταυτόχρονη σπουδή για όλα αυτά που λέμε τώρα…Καλύτερες μουσικές σπουδές για τους ηθοποιούς και καλύτερες θεατρικές σπουδές για τους τραγουδιστές…δεν θα ήταν ωραία; Χμ δεν είναι κακή ιδέα (γέλια)
Το ίδρυμα Νιάρχος φτιάχνει στο Φάληρο το σπίτι της λυρικής σκηνής. Έχεις πάει να δεις το χώρο; Και πώς βλέπεις ένα τόσο μεγάλο έργο;
Δεν έχω πάει να το δω. Νομίζω δεν είναι έτοιμο ακόμα εξάλλου. Οπωσδήποτε είναι πολύ καλό. Δεν υπήρχε ένα ολοκληρωμένο θέατρο από πλευράς υποδομής στην Ελλάδα. Η λυρική σκηνή δεν έχει δικό της οίκημα. Ακόμα και οι αίθουσες προβών νοικιάζονται. Οπότε αυτό μεγαλώνει το κόστος. Συνεπώς, είναι πολύ καλό αυτό που κάνει το ίδρυμα Νιάρχου, αρκεί να τραγουδήσουν εκεί και Έλληνες τραγουδιστές και να μη γίνει απλά ένα θέατρο που οι Έλληνες τραγουδιστές θα είναι παραγκωνισμένοι…το φοβάμαι αυτό το τελευταίο. Έχουμε πολύ καλούς τραγουδιστές εδώ οι οποίοι είναι αδικημένοι. Οι ξένοι έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες και μπορούν πιο εύκολα να τις κυνηγήσουν. Οι Έλληνες για να το κάνουν αυτό, πρέπει να πληρώσουν αεροπλάνα, ξενοδοχεία κλπ για να περάσουν από μία οντισιόν στο εξωτερικό! Το επάγγελμα του Λυρικού Τραγουδιστή στην Ελλάδα είναι ένα επάγγελμα για πλουσίους…
Τι είναι ένας λυρικός καλλιτέχνης στην Ελλάδα της κρίσης; Ακούγεται λίγο σαν ένα κομμάτι μετάξι στη μέση του δρόμου.
Δεν είναι καθόλου μετάξι. Είμαστε πολύ σκληρά εκπαιδευμένοι και πειθαρχημένοι . Έχουμε μάθει στα δύσκολα, σε σκληρή εκπαίδευση πολλών ετών! Πρέπει να έχει κανείς πολλές αντοχές και γερά νεύρα για να κάνει αυτή την δουλειά! Στα χρόνια της κρίσης δε νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης είτε του λυρικού θεάτρου είτε όχι διαφέρει από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Μπορεί να πλήττεται περισσότερο ο γενικότερος καλλιτεχνικός χώρος, γιατί ο κόσμος προσπαθεί πρωτίστως να επιβιώσει και μετέπειτα να ψυχαγωγηθεί. Από την άλλη πλευρά ένας καλλιτέχνης μπορεί να βιώσει ως συλλέκτης συνολικά τα συναισθήματα του κόσμου. Διότι αυτή είναι και η δουλειά μας. Παίρνουμε και φιλτράρουμε μέσα από τα δικά μας βιώματα τα συναισθήματα των άλλων και αυτά έπειτα, μέσα από τους ρόλους που υποδυόμαστε, τα στέλνουμε πίσω στον κοινό προσφέροντας του με την τέχνη μας την ψευδαίσθηση ενός καλύτερου κόσμου . Αυτό δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται προσωπική ισορροπία για να το αντέξει κανείς! Θα έλεγα καλύτερα λοιπόν ότι οι καλλιτέχνες είμαστε μια όαση μέσα στην έρημο και όχι ένα κομμάτι μετάξι…
Θα ήθελα να μας πεις, γιατί ξέρω ότι έχεις σταδιοδρομήσει στο εξωτερικό, την εμπειρία σου... Επίσης, γιατί γύρισες, ενώ ξέρω ότι τα πήγαινες καλά; Τι σε έφερε πίσω και τι σε κρατάει εδώ;
Αν διαχωρίσουμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα, τότε είναι η μέρα με τη νύχτα. Έξω υπάρχει επαγγελματισμός. Μπορεί να μην τους ταιριάζεις στα γούστα τους ίσως, όμως αν τους εξυπηρετείς, δηλαδή αν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις θα σου φερθούν σωστά θα σε σεβαστούν. Οι συνθήκες της δουλειάς ήταν τις περισσότερες φορές απερίγραπτα ανώτερες. Στο εξωτερικό υπάρχουν εξειδικευμένες γνώσεις. Από τον ηθοποιό μέχρι τον τεχνικό σκηνής. Εγώ γενικά πέρασα καλά στο εξωτερικό στην επαγγελματική μου ζωή. Δεν έχω πίσω μου 30 χρόνια καριέρας στο εξωτερικό για να πω ότι έκανα πάρα πολλά πράγματα, αλλά όμως το χόρτασα, το περπάτησα το πράγμα που λένε. Η πορεία μου αν και σε πολλά σημεία της ήταν αρκετά δύσκολη γιατί πουθενά δεν είναι παράδεισος, υπάρχουν παντού κακώς κείμενα, μου πρόσφερε πολλές χαρές. Εκείνο που με κούρασε είναι η ζωή ενός τέτοιου είδους καλλιτέχνη. Επειδή τραγουδάμε με όλο μας το σώμα πρέπει να έχουμε καλή σωματική κατάσταση, να κοιμόμαστε, να ξεκουραζόμαστε, να τρώμε σωστά ώστε να μην αρρωστήσουμε, να αντέχουμε. Είμαστε ένα είδος αθλητών αν με καταλαβαίνεις. Το Λυρικό Τραγούδι έχει να κάνει με την επίδοση εκτός από το συναίσθημα…Όλα αυτά τα πρέπει με κούρασαν! Ο χαρακτήρας μου που είναι αυτός ενός ελεύθερου ανθρώπου πιο ανέμελου αν θέλεις, κλωτσούσε! Ήθελα να ζήσω και όμορφες στιγμές σαν άνθρωπος και εκτός σκηνής, να ερωτευτώ να τεμπελιάσω να έχω τους φίλους μου κοντά μου, πράγματα απλά δηλαδή που θέλει ο καθένας από εμάς. Οπότε βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Από την μία να καλύψω την ανάγκη να είμαι καλλιτέχνης/τραγουδιστής και από την άλλη να ζήσω όπως θα ήθελα. Από την άλλη με ενδιέφερε πολύ και το θέατρο σαν ηθοποιός πρόζας, αυτό που κάνω αυτό το διάστημα δηλαδή, πράγμα που στο εξωτερικό δεν θα μπορούσα να κάνω λόγω γλώσσας. Για να κρατήσω λοιπόν την ισορροπία μου αποφάσισα να προετοιμάσω την έξοδό μου. Πιστεύω πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να προετοιμάζει πάντα την έξοδο του από την σκηνή πολύ πριν αυτό συμβεί αν θέλει να διατηρήσει την ισορροπία του. Εντάξει το παραδέχομαι είναι πολύ νωρίς για μια έξοδο από τώρα (γέλια) αλλά καλό είναι να το σκέφτεται πάντα κανείς αυτό για να προετοιμάζεται και να ισορροπεί. Με λίγα λόγια δε ήθελα να γίνω ένας τραγουδιστής παγκοσμίως γνωστός ίσως, αλλά να έχω χάσει τον εαυτό μου... έτσι λειτούργησε σε μένα τουλάχιστον η σκέψη μου για αυτή μου την απόφαση. Αυτά σε συνδυασμό με άλλα αρκετά σοβαρά προσωπικά μου θέματα με οδήγησαν στην απόφαση να γυρίσω στην Ελλάδα.
Βάλε μου σε σειρά προτεραιότητας τις παρακάτω λέξεις: ελευθερία, αλήθεια, έρωτας, τέχνη και ηθική...
Πρώτα από όλα βάζω τον έρωτα σε συνδυασμό με την αγάπη. Αυτός που αγαπάει αληθινά δεν μπορεί να μην είναι ηθικός. Συνεπώς μετά έρχεται η ηθική, η αλήθεια στη ζωή μας, η τέχνη γιατί αν λείπουν τα παραπάνω δεν μπορείς να είναι κανείς αληθινός την ζωή του και την τέχνη του…και επειδή λοιπόν υπάρχουν όλα αυτά πιο πριν τότε νιώθεις στα αλήθεια…ελευθερία!!!
Αν μπορούσες να απευθύνεις μια ερώτηση στον καλλιτέχνη Ζαχαριάδη ποια θα ήταν αυτή και ποια η απάντηση;
Γιατί να είμαι τόσο αναβλητικός;;; Μέχρι να αποφασίσω να κάνω κάτι τεμπελιάζω πάρα πολύ, ίσως γιατί με τρομάζει λίγο η πρόκληση και η δυσκολία της…Όταν το ξεκινήσω όμως, δε με κουνάει ούτε σεισμός!! (γέλια)
Ποιο ανθρώπινο συναίσθημα έχεις παρατηρήσει πως είναι το πιο δημιουργικό για σένα και πόσο το έχεις κάνει μέρος της τεχνικής σου;
Για μένα το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο έρωτας. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος που έχει ερωτευθεί αλλά και που έχει αφήσει να τον ερωτευθούν (πολύ σημαντικό και αυτό το δεύτερο) γίνεται ανάμεσα σε πολλά άλλα και πιο δημιουργικός! Το συναίσθημα αυτό πυροδοτεί και όλα τα άλλα συναισθήματα που πρέπει να έχει ζήσει και αισθανθεί ένας καλλιτέχνης ώστε να αποτελέσουν το οπλοστάσιο της "τεχνικής" του για να μπορέσει να τα αποδώσει πάνω στην σκηνή. Αν δεν έχεις ζήσει τον έρωτα σαν άνθρωπος τότε δεν έχεις ζήσει τίποτα αληθινό, πώς μπορείς λοιπόν να είσαι αληθινός καλλιτέχνης χωρίς τον έρωτα; Αν δε συμβεί αυτό, ο αληθινός έρωτας, νομίζω ότι κάθε άνθρωπος μένει για πάντα μισός. Όχι μόνο ο καλλιτέχνης!
Στη σκακιέρα της ζωής σου τι ρόλο έχει ο Θεός; Αντίπαλος ή σύμμαχος; Τον ψάχνεις ή σε ψάχνει;
Δεν μπορώ να πω αν έχω σύμμαχο ή αντίπαλο κάποιον που δε γνωρίζω. Φαντάζομαι όμως ότι σίγουρα δε θα ήταν αντίπαλος. Διότι ο αντίπαλος έχει μέσα και τη λέξη "μίσος". Αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε "Θεός" θέλω να πιστεύω πως είναι αγάπη και μόνο. Διαφορετικά τι να τον κάνουμε; Θα μας ήταν άχρηστος! Αν είναι κάτι επομένως, πιστεύω ότι θα είναι σύμμαχος!
Πού σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο και τι ετοιμάζεις;
Τώρα συνεχίζω τις παραστάσεις στο θέατρο Vault στον Βοτανικό με τις "Μικρές Ιστορίες Φόνων" του Παναγιώτη Μπρατάκου στις οποίες έχω την χαρά και την τύχη να ερμηνεύω δύο υπέροχους και πολύ δύσκολους μονολόγους, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά κάθε Σάββατο και Κυριακή για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Το πιθανότερο είναι η παράσταση αυτή να συνεχιστεί και του χρόνου. Ακόμα, για την επόμενη σεζόν με την ομάδα που σου ανέφερα πιο πάνω ετοιμάζουμε ένα έργο, μια όπερα, έκπληξη που όμως δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα...Να είμαστε πρώτα καλά πάνω από όλα…
Θα θέλαμε να μας σχολιάσεις το παρακάτω:
“Η μεγαλύτερη εφεύρεση όλων των ενοχών είναι η λογική. Αυτή η κοινή”!
Θα σου πω κάτι που άκουσα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ. Μην ερωτευθείτε ποτέ τους λογικούς και τους εγωιστές αλλά αυτούς που είναι τρελοί…αυτούς που για να σε δουν θα ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο! Αυτό ίσως να μην έχει κάποια λογική, αλλά ούτως ή άλλως στον έρωτα δεν υπάρχει καμία λογική!
Η φωτογραφία του εξώφυλλου είναι από εδώ και ανήκει στην Νικολέτα Γιαννούλη.
Male contralto και από μικρός στης όπερας τα χάδια. Ένα είδος δύσκολο, παράξενο για τα ελληνικά χωράφια. Πόσο εύκολα αξιοποιεί κάποιος τις σπουδές σου πάνω σε αυτό το λυρικό είδος στην τόσο μικρή αγορά που υπάρχει στη χώρα μας;
Όπως το είπες. Δύσκολο. (γέλια) Στην Ελλάδα υπάρχουν πιο λίγες ευκαιρίες από ότι είχα ή θα είχα (αν ήμουν εκεί τώρα) στο εξωτερικό. Ωστόσο, παρόλο που δεν εμφανίζομαι τόσο συχνά σε αυτό το χώρο πλέον, δεν ήταν τόσο λίγες ώστε να μη γίνω γνωστός στην χώρα μας. Τα τελευταία χρόνια με τον σκηνοθέτη Παναγιώτη Αδάμ και την Μέτζο Σοπράνο Ελένη Λιώνα που είναι και οι δύο αγαπημένοι φίλοι μου στα χρόνια, έχουμε αποφασίσει και κάνουμε δικές μας δουλειές δημιουργώντας την δική μας ομάδα. Πέρσι ανεβάσαμε με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Vault την όπερα «Διδώ και Αινείας» του Χένρυ Πέρσελ, την οποία φέτος την παρουσιάσαμε σε επανάληψη στο θέατρο Βικτώρια! Ταυτόχρονα με αυτά φέτος οι δημιουργοί του θεάτρου Όλβιο, Παύλος Τόρης και η χορογράφος Νατάσα Παπαμιχαήλ, που έκανε και τις χορογραφίες και στην «Διδώ» είχαν την ιδέα να ανέβει εκεί η “Ωραία Ελένη” του Ζακ Όφενμπαχ, την οποία σκηνοθέτησε ο Παναγιώτης Αδάμ. Οι παραστάσεις αυτές έκαναν ρεκόρ παραστάσεων για όπερα στην Ελλάδα! Γενικά, ο κόσμος πιστεύει ότι η όπερα αφορά την “ελίτ”. Δεν ισχύει αυτό. Η όπερα ξεκίνησε ως λαϊκό είδος. Έχει μία αίγλη ίσως γιατί φαντάζει υπερπαραγωγή. Εμείς ωστόσο, αποδείξαμε ότι με πολύ λίγα μέσα και χρήματα μπορεί κανείς να κάνει θαύματα και ναι και όπερα εκτός των τειχών, αρκεί να έχει αισθητική και όραμα!
Πιστεύεις, όπως διάβασα σε παλιότερη συνέντευξη σου, πως δεν παρέχεται υψηλής ποιότητας μουσική εκπαίδευση στην Ελλάδα. Τι πιστεύεις φταίει για αυτό αλλά και τι θα άλλαζες εσύ αν είχες τη δυνατότητα;
Είναι αλήθεια αυτό. Από τους θεσμούς όμως υπάρχει αυτή η έλλειψη όχι από τους δασκάλους. Μπορείς να βρεις έναν καταπληκτικό δάσκαλο σε ένα μικρό ωδείο και αντιθέτως να βρεις έναν κακό δάσκαλο ακόμα και στην Ακαδημία της Βιέννης. Όμως, το σύστημα χωλαίνει! Δεν παρέχεται σωστή παιδεία στα παιδιά που πάνε να σπουδάσουν μουσική. Στο δικό μου το είδος δεν υπάρχει θεατρική εκπαίδευση. Μόνο φωνητική. Όμως, πάνω στη σκηνή δε βγαίνεις μόνο για να τραγουδήσεις. Πρέπει να ερμηνεύσεις και το χαρακτήρα. Εγώ υπήρξα πολύ τυχερός, διότι ενόσω φοιτούσα στο Εθνικό Ωδείο από το οποίο και αποφοίτησα, το υπουργείο πολιτισμού σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησε το εργαστήριο Υποκριτικής Τέχνης για το Θέατρο και την Όπερα του Αμφιθεάτρου του Σπύρου Ευαγγελάτου από το οποίο επίσης αποφοίτησα. Έτσι, εκτός από τραγούδι έκανα και θεατρικές σπουδές τις οποίες και συνέχισα άλλωστε και στο εξωτερικό μια και η Ακαδημία της Βιέννης προσφέρει και θεατρικές σπουδές γι αυτό και λέγεται και Ανωτάτη Σχολή Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών! Πιστεύω ολόψυχα ότι αυτός που βγαίνει πάνω στην σκηνή είτε είναι τραγουδιστής είτε είναι χορευτής κλπ πρέπει πάνω από όλα να είναι ηθοποιός, γι’ αυτό και όταν με ρωτούν και αν θα με ρωτούσες κι εσύ, για το ποια είναι η πραγματική μου καλλιτεχνική ιδιότητα θα σου έλεγα ότι είμαι «άδων ηθοποιός», ένας ηθοποιός δηλαδή που τραγουδάει, οκ… ίσως λίγο καλύτερα από το αν ήμουν μόνο ηθοποιός (γέλια). Το θέμα αυτό το θεωρώ πολύ σημαντικό γι αυτό και επιμένω. Γι αυτό και λέω ότι από την άλλη και οι ηθοποιοί θα έπρεπε και εκείνοι να δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο θέμα τραγούδι. Δεν χρειάζεται οι ηθοποιοί να φτάσουν σώνει και καλά να ερμηνεύουν άριες αλλά θα έπρεπε να εκπαιδεύονται περισσότερο και στον τον τομέα του τραγουδιού. Με λίγα λόγια αν είχα την δυνατότητα θα έφτιαχνα μια σχολή η οποία θα παρείχε μια ταυτόχρονη σπουδή για όλα αυτά που λέμε τώρα…Καλύτερες μουσικές σπουδές για τους ηθοποιούς και καλύτερες θεατρικές σπουδές για τους τραγουδιστές…δεν θα ήταν ωραία; Χμ δεν είναι κακή ιδέα (γέλια)
Το ίδρυμα Νιάρχος φτιάχνει στο Φάληρο το σπίτι της λυρικής σκηνής. Έχεις πάει να δεις το χώρο; Και πώς βλέπεις ένα τόσο μεγάλο έργο;
Δεν έχω πάει να το δω. Νομίζω δεν είναι έτοιμο ακόμα εξάλλου. Οπωσδήποτε είναι πολύ καλό. Δεν υπήρχε ένα ολοκληρωμένο θέατρο από πλευράς υποδομής στην Ελλάδα. Η λυρική σκηνή δεν έχει δικό της οίκημα. Ακόμα και οι αίθουσες προβών νοικιάζονται. Οπότε αυτό μεγαλώνει το κόστος. Συνεπώς, είναι πολύ καλό αυτό που κάνει το ίδρυμα Νιάρχου, αρκεί να τραγουδήσουν εκεί και Έλληνες τραγουδιστές και να μη γίνει απλά ένα θέατρο που οι Έλληνες τραγουδιστές θα είναι παραγκωνισμένοι…το φοβάμαι αυτό το τελευταίο. Έχουμε πολύ καλούς τραγουδιστές εδώ οι οποίοι είναι αδικημένοι. Οι ξένοι έχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες και μπορούν πιο εύκολα να τις κυνηγήσουν. Οι Έλληνες για να το κάνουν αυτό, πρέπει να πληρώσουν αεροπλάνα, ξενοδοχεία κλπ για να περάσουν από μία οντισιόν στο εξωτερικό! Το επάγγελμα του Λυρικού Τραγουδιστή στην Ελλάδα είναι ένα επάγγελμα για πλουσίους…
Τι είναι ένας λυρικός καλλιτέχνης στην Ελλάδα της κρίσης; Ακούγεται λίγο σαν ένα κομμάτι μετάξι στη μέση του δρόμου.
Δεν είναι καθόλου μετάξι. Είμαστε πολύ σκληρά εκπαιδευμένοι και πειθαρχημένοι . Έχουμε μάθει στα δύσκολα, σε σκληρή εκπαίδευση πολλών ετών! Πρέπει να έχει κανείς πολλές αντοχές και γερά νεύρα για να κάνει αυτή την δουλειά! Στα χρόνια της κρίσης δε νομίζω ότι ένας καλλιτέχνης είτε του λυρικού θεάτρου είτε όχι διαφέρει από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Μπορεί να πλήττεται περισσότερο ο γενικότερος καλλιτεχνικός χώρος, γιατί ο κόσμος προσπαθεί πρωτίστως να επιβιώσει και μετέπειτα να ψυχαγωγηθεί. Από την άλλη πλευρά ένας καλλιτέχνης μπορεί να βιώσει ως συλλέκτης συνολικά τα συναισθήματα του κόσμου. Διότι αυτή είναι και η δουλειά μας. Παίρνουμε και φιλτράρουμε μέσα από τα δικά μας βιώματα τα συναισθήματα των άλλων και αυτά έπειτα, μέσα από τους ρόλους που υποδυόμαστε, τα στέλνουμε πίσω στον κοινό προσφέροντας του με την τέχνη μας την ψευδαίσθηση ενός καλύτερου κόσμου . Αυτό δεν είναι εύκολο. Χρειάζεται προσωπική ισορροπία για να το αντέξει κανείς! Θα έλεγα καλύτερα λοιπόν ότι οι καλλιτέχνες είμαστε μια όαση μέσα στην έρημο και όχι ένα κομμάτι μετάξι…
Θα ήθελα να μας πεις, γιατί ξέρω ότι έχεις σταδιοδρομήσει στο εξωτερικό, την εμπειρία σου... Επίσης, γιατί γύρισες, ενώ ξέρω ότι τα πήγαινες καλά; Τι σε έφερε πίσω και τι σε κρατάει εδώ;
Αν διαχωρίσουμε τον τρόπο που γίνονται τα πράγματα, τότε είναι η μέρα με τη νύχτα. Έξω υπάρχει επαγγελματισμός. Μπορεί να μην τους ταιριάζεις στα γούστα τους ίσως, όμως αν τους εξυπηρετείς, δηλαδή αν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις θα σου φερθούν σωστά θα σε σεβαστούν. Οι συνθήκες της δουλειάς ήταν τις περισσότερες φορές απερίγραπτα ανώτερες. Στο εξωτερικό υπάρχουν εξειδικευμένες γνώσεις. Από τον ηθοποιό μέχρι τον τεχνικό σκηνής. Εγώ γενικά πέρασα καλά στο εξωτερικό στην επαγγελματική μου ζωή. Δεν έχω πίσω μου 30 χρόνια καριέρας στο εξωτερικό για να πω ότι έκανα πάρα πολλά πράγματα, αλλά όμως το χόρτασα, το περπάτησα το πράγμα που λένε. Η πορεία μου αν και σε πολλά σημεία της ήταν αρκετά δύσκολη γιατί πουθενά δεν είναι παράδεισος, υπάρχουν παντού κακώς κείμενα, μου πρόσφερε πολλές χαρές. Εκείνο που με κούρασε είναι η ζωή ενός τέτοιου είδους καλλιτέχνη. Επειδή τραγουδάμε με όλο μας το σώμα πρέπει να έχουμε καλή σωματική κατάσταση, να κοιμόμαστε, να ξεκουραζόμαστε, να τρώμε σωστά ώστε να μην αρρωστήσουμε, να αντέχουμε. Είμαστε ένα είδος αθλητών αν με καταλαβαίνεις. Το Λυρικό Τραγούδι έχει να κάνει με την επίδοση εκτός από το συναίσθημα…Όλα αυτά τα πρέπει με κούρασαν! Ο χαρακτήρας μου που είναι αυτός ενός ελεύθερου ανθρώπου πιο ανέμελου αν θέλεις, κλωτσούσε! Ήθελα να ζήσω και όμορφες στιγμές σαν άνθρωπος και εκτός σκηνής, να ερωτευτώ να τεμπελιάσω να έχω τους φίλους μου κοντά μου, πράγματα απλά δηλαδή που θέλει ο καθένας από εμάς. Οπότε βρέθηκα σε ένα δίλημμα. Από την μία να καλύψω την ανάγκη να είμαι καλλιτέχνης/τραγουδιστής και από την άλλη να ζήσω όπως θα ήθελα. Από την άλλη με ενδιέφερε πολύ και το θέατρο σαν ηθοποιός πρόζας, αυτό που κάνω αυτό το διάστημα δηλαδή, πράγμα που στο εξωτερικό δεν θα μπορούσα να κάνω λόγω γλώσσας. Για να κρατήσω λοιπόν την ισορροπία μου αποφάσισα να προετοιμάσω την έξοδό μου. Πιστεύω πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να προετοιμάζει πάντα την έξοδο του από την σκηνή πολύ πριν αυτό συμβεί αν θέλει να διατηρήσει την ισορροπία του. Εντάξει το παραδέχομαι είναι πολύ νωρίς για μια έξοδο από τώρα (γέλια) αλλά καλό είναι να το σκέφτεται πάντα κανείς αυτό για να προετοιμάζεται και να ισορροπεί. Με λίγα λόγια δε ήθελα να γίνω ένας τραγουδιστής παγκοσμίως γνωστός ίσως, αλλά να έχω χάσει τον εαυτό μου... έτσι λειτούργησε σε μένα τουλάχιστον η σκέψη μου για αυτή μου την απόφαση. Αυτά σε συνδυασμό με άλλα αρκετά σοβαρά προσωπικά μου θέματα με οδήγησαν στην απόφαση να γυρίσω στην Ελλάδα.
Βάλε μου σε σειρά προτεραιότητας τις παρακάτω λέξεις: ελευθερία, αλήθεια, έρωτας, τέχνη και ηθική...
Πρώτα από όλα βάζω τον έρωτα σε συνδυασμό με την αγάπη. Αυτός που αγαπάει αληθινά δεν μπορεί να μην είναι ηθικός. Συνεπώς μετά έρχεται η ηθική, η αλήθεια στη ζωή μας, η τέχνη γιατί αν λείπουν τα παραπάνω δεν μπορείς να είναι κανείς αληθινός την ζωή του και την τέχνη του…και επειδή λοιπόν υπάρχουν όλα αυτά πιο πριν τότε νιώθεις στα αλήθεια…ελευθερία!!!
Αν μπορούσες να απευθύνεις μια ερώτηση στον καλλιτέχνη Ζαχαριάδη ποια θα ήταν αυτή και ποια η απάντηση;
Γιατί να είμαι τόσο αναβλητικός;;; Μέχρι να αποφασίσω να κάνω κάτι τεμπελιάζω πάρα πολύ, ίσως γιατί με τρομάζει λίγο η πρόκληση και η δυσκολία της…Όταν το ξεκινήσω όμως, δε με κουνάει ούτε σεισμός!! (γέλια)
Ποιο ανθρώπινο συναίσθημα έχεις παρατηρήσει πως είναι το πιο δημιουργικό για σένα και πόσο το έχεις κάνει μέρος της τεχνικής σου;
Για μένα το κυρίαρχο συναίσθημα είναι ο έρωτας. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος που έχει ερωτευθεί αλλά και που έχει αφήσει να τον ερωτευθούν (πολύ σημαντικό και αυτό το δεύτερο) γίνεται ανάμεσα σε πολλά άλλα και πιο δημιουργικός! Το συναίσθημα αυτό πυροδοτεί και όλα τα άλλα συναισθήματα που πρέπει να έχει ζήσει και αισθανθεί ένας καλλιτέχνης ώστε να αποτελέσουν το οπλοστάσιο της "τεχνικής" του για να μπορέσει να τα αποδώσει πάνω στην σκηνή. Αν δεν έχεις ζήσει τον έρωτα σαν άνθρωπος τότε δεν έχεις ζήσει τίποτα αληθινό, πώς μπορείς λοιπόν να είσαι αληθινός καλλιτέχνης χωρίς τον έρωτα; Αν δε συμβεί αυτό, ο αληθινός έρωτας, νομίζω ότι κάθε άνθρωπος μένει για πάντα μισός. Όχι μόνο ο καλλιτέχνης!
Στη σκακιέρα της ζωής σου τι ρόλο έχει ο Θεός; Αντίπαλος ή σύμμαχος; Τον ψάχνεις ή σε ψάχνει;
Δεν μπορώ να πω αν έχω σύμμαχο ή αντίπαλο κάποιον που δε γνωρίζω. Φαντάζομαι όμως ότι σίγουρα δε θα ήταν αντίπαλος. Διότι ο αντίπαλος έχει μέσα και τη λέξη "μίσος". Αν υπάρχει αυτό που ονομάζουμε "Θεός" θέλω να πιστεύω πως είναι αγάπη και μόνο. Διαφορετικά τι να τον κάνουμε; Θα μας ήταν άχρηστος! Αν είναι κάτι επομένως, πιστεύω ότι θα είναι σύμμαχος!
Πού σε βρίσκουμε αυτή την περίοδο και τι ετοιμάζεις;
Τώρα συνεχίζω τις παραστάσεις στο θέατρο Vault στον Βοτανικό με τις "Μικρές Ιστορίες Φόνων" του Παναγιώτη Μπρατάκου στις οποίες έχω την χαρά και την τύχη να ερμηνεύω δύο υπέροχους και πολύ δύσκολους μονολόγους, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά κάθε Σάββατο και Κυριακή για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. Το πιθανότερο είναι η παράσταση αυτή να συνεχιστεί και του χρόνου. Ακόμα, για την επόμενη σεζόν με την ομάδα που σου ανέφερα πιο πάνω ετοιμάζουμε ένα έργο, μια όπερα, έκπληξη που όμως δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα...Να είμαστε πρώτα καλά πάνω από όλα…
Θα θέλαμε να μας σχολιάσεις το παρακάτω:
“Η μεγαλύτερη εφεύρεση όλων των ενοχών είναι η λογική. Αυτή η κοινή”!
Θα σου πω κάτι που άκουσα πρόσφατα και μου άρεσε πολύ. Μην ερωτευθείτε ποτέ τους λογικούς και τους εγωιστές αλλά αυτούς που είναι τρελοί…αυτούς που για να σε δουν θα ταξίδευαν σε όλο τον κόσμο! Αυτό ίσως να μην έχει κάποια λογική, αλλά ούτως ή άλλως στον έρωτα δεν υπάρχει καμία λογική!
Η φωτογραφία του εξώφυλλου είναι από εδώ και ανήκει στην Νικολέτα Γιαννούλη.