Ο Παντελής Κυραμαργιός δημιούργησε την καλλιτεχνική κολλεκτίβα «Πλέγμα» και έχουν ήδη κυκλοφορήσει την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά με όμορφες συνεργασίες όπως με την Γλυκερία, τον Θοδωρή Κοτονιά και άλλους.
Τώρα ετοιμάζουν νέο δίσκο και μάλιστα έχουν ήδη κυκλοφορήσει κάποια τραγούδια όπως «Η Αρετή», το ντουέτο με τον Γιάννη Κότσιρα «Δυο Σπιθαμές» άλλα και τις «Αντιθέσεις» που τραγουδά η Μαρία Παπαγεωργίου.
Παράλληλα, ο Παντελής Κυραμαργιός εμφανίζεται αυτή την περίοδο με τη Γεωργία Νταγάκη στο Κρεμλίνο (κάθε Πέμπτη μέχρι τις 9 Νοεμβρίου 2017) και με αφορμή τη συνεργασία αυτή, κάναμε μία όμορφη κουβέντα για να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Έχεις πολύπλευρη προσωπικότητα και είσαι ιδιαίτερα πολυπράγμων. Με τη μουσική ξεκινάς με μέταλ συγκρότημα, συνεχίζεις τα βήματα με τη μέγιστη επιτυχία στην ποπ σκηνή και κάποια στιγμή καταπιάνεσαι με τη συγγραφή, δημιουργείς την καλλιτεχνική κολεκτίβα «Πλέγμα» και ανεβάζεις παράσταση στην σκηνή «Αθηναΐς» . Μέσα σε όλα αυτά είσαι οδοντίατρος, σύζυγος και πατέρας. Πώς τα συνδυάζεις όλα αυτά; Διηγήσου μου λιγάκι το πέρασμα από τη μια φάση στην άλλη.
Τα πρώτα μουσικά ερεθίσματα ήρθαν, όπως είναι φυσικό, από το σπίτι. Νταλάρας, Αλεξίου, ρεμπέτικο τραγούδι, Beatles ήταν τα κυρίαρχα ακούσματα. Σιγά σιγά , και πάλι λόγω τον γονιών μου, γνώρισα καλύτερα τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες. Λοΐζος , Λάγιος, Χατζηδάκις, Θεοδωράκης, Καλδάρας, Κουγιουμτζής, Μαρκόπουλος, Τσιτσάνης και πολλοί άλλοι. Μπαίνοντας στην εφηβεία, άρχισα να ανακαλύπτω τους τραγουδοποιούς της εποχής ενώ παράλληλα μπήκα στον κόσμο του κλασσικού ροκ και του heavy metal.
Είχα ξεκινήσει μαθήματα πιάνου επτά χρονών. Τελειώνοντας το δημοτικό πήρα την πρώτη μου κιθάρα και άρχισα να ονειρεύομαι ότι κάποια μέρα θα παίζω τα τραγούδια μου μπροστά σε χιλιάδες κόσμο. Στο όνειρο αυτό άλλοτε ήμουν μέλος metal μπάντας και άλλοτε τραγουδοποιός. Έτσι ήταν και τα τραγούδια μου. Άλλα σκληρά με αγγλικό στίχο και άλλα πιο γλυκά με ελληνικό. Διπολική διαταραχή…
Τελειώνοντας το σχολείο πέρασα στην Οδοντιατρική σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Έπαιζα σε ροκ μπάντες από τα χρόνια του λυκείου. Σαν φοιτητής μπήκα σε ένα progressive metal γκρουπ, τους agnosia, με τους οποίους ακόμα και σήμερα συμμετέχω στα cd γράφοντας μουσική, ενορχηστρώνοντας ή απλώς παίζοντας πλήκτρα.
Τελειώνοντας τη στρατιωτική μου θητεία ξεκινήσαμε τις Μέλισσες. Με τα παιδιά γνωριζόμασταν από άλλες μπάντες με σκληρό ήχο. Ήταν πείραμα οι Μέλισσες. Γράψαμε μουσική ποπ και αυτό για μένα ήταν κάτι καινούργιο. Το πείραμα πέτυχε και αφοσιωθήκαμε στη μπάντα. Γνωρίσαμε μεγάλη επιτυχία. Όλοι μας γράφαμε τραγούδια και ξεχωρίζαμε ποια θα μείνουν στο συρτάρι και ποια ταιριάζουν στο στυλ του γκρουπ. Το συρτάρι μου άρχισε να γεμίζει και τα τραγούδια να φωνάζουν. Μπήκα λοιπόν στη διαδικασία ηχογράφησης ορισμένων από αυτά, προκειμένου να φωτίσω τις ανέκφραστες πλευρές μου. Παράλληλα, ολοκλήρωσα ένα παραμύθι για μεγάλους που είχα γράψει όντας φαντάρος, το «Παραμύθι της λήθης» που κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Έναστρον.
Ενώ δούλευα, λοιπόν, τα τραγούδια εκείνα, έγραφα ένα διήγημα που ταίριαζε νοηματικά με κάποια από αυτά τα τραγούδια. Γεννήθηκε η ιδέα της δημιουργίας ενός θεματικού άλμπουμ και για να ολοκληρωθεί η ιδέα, καλλιτεχνικά, ίδρυσα την κολεκτίβα «Πλέγμα». Το άλμπουμ «Ως την άκρη της κλωστής» κυκλοφόρησε το 2016 και μεταφέρθηκε στο θέατρο από την σπουδαία Ομάδα θεάτρου «Ιδέα» και δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Γιώργο Κισσανδράκη και την Νάντια Μαργαρίτη.
Κάπου εκεί ανάμεσα στο οδοντιατρείο, τις συναυλίες με τις Μέλισσες και τις ηχογραφήσεις με το «Πλέγμα» γεννήθηκε η κόρη μου, η Χαρά, τον Απρίλη του 2015. Τα συνδύαζα όλα με έναν αυθόρμητο τρόπο, χωρίς ιδιαίτερο προγραμματισμό και νομίζω ότι το πέρασμα από τη μία μουσική στην άλλη, ήταν ο δρόμος για να επιστρέψω πίσω σε μένα και τις ρίζες μου. Πλέον έχω αποφασίσει να αφοσιωθώ στην μουσική που αγαπώ περισσότερο και να την αντιμετωπίζω σαν αυτό που είναι, τέχνη.
Διατηρώ το οδοντιατρείο, ασχολούμαι καλλιτεχνικά με τον πολυχώρο πολιτισμού «Κρεμλίνο» που ανοίξαμε πέρυσι με φίλους και φυσικά λατρεύω την κόρη μου. Όταν θέλω να εκφραστώ γράφω μουσικές, στιχάκια ή κείμενα.
Η πρώτη σου δισκογραφική δουλειά με τους Πλέγμα, βγήκε σε δίσκο- διήγημα-θεατρική παράσταση. Είναι ένας θεματικός δίσκος, πώς σου ήρθε η ιδέα; Γενικά σου αρέσουν οι δίσκοι-concept; Να περιμένουμε πως και ο επόμενος θα είναι θεματικός;
Αγαπούσα πάντα τους θεματικούς δίσκους. Όπως προείπα, ηχογραφώντας κάποια τραγούδια παρατήρησα τη σύνδεση ορισμένων με μία ιστορία που έγραφα τότε. Η ιστορία άνοιξε για να αγκαλιάσει και τα υπόλοιπα, καινούργια τραγούδια γράφτηκαν, ζωγράφοι έφτιαξαν ένα εικαστικό έργο τέχνης για κάθε τραγούδι και η θεατρική ομάδα «Ιδέα» ανέλαβε, εν συνεχεία, δράση. Θα είναι σίγουρα και ο επόμενος δίσκος θεματικός και μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι.
Έχεις ήδη κάνει πολύ όμορφες συνεργασίες με την Γλυκερία, τον Θοδωρή Κοτονιά, τον Γιάννη Κότσιρα και την Μαρία Παπαγεωργίου στο τραγούδι «Αντιθέσεις» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Σαν παιδί είχες φανταστεί κάποιον να τραγουδά τραγούδι σου; Με ποιον θα ήθελες να συνεργαστείς από τα βάθη της καρδιάς σου;
Οι συνεργασίες που ανέφερες είναι καθεμία ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε. Είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που θαυμάζω και μακάρι να καταφέρω να τους γνωρίσω και να με τιμήσουν τραγουδώντας κάτι δικό μου. Με αυτούς που μεγάλωσα, που οι φωνές του έντυναν το soundtrack της ζωής μου, τον Νταλάρα, την Πρωτοψάλτη, την Τσανακλίδου, τη Χαρούλα, αλλά και με νεότερους ερμηνευτές και δημιουργούς, τον Αλκίνοο, τον Πασχαλίδη, την Μποφίλιου και πολλούς άλλους, που θα ήταν τιμή μου και χαρά μεγάλη να συνυπάρξω δημιουργικά κάποια στιγμή.
Είτε μιλάμε για θεματικό δίσκο είτε για την τραγουδοποιία νιώθω ότι αναζητάς μια «ολότητα». Στιχουργός-συνθέτης-ερμηνευτής, ποια ανάγκη σου καλύπτει η κάθε ιδιότητα;
Το κέντρο του κόσμου είναι για μένα η μουσική. Μέσω αυτής επικοινωνώ, αντιδρώ, αντιστέκομαι, κρύβομαι, φαίνομαι… Στίχους γράφω λίγο πιο δύσκολα νομίζω, με περισσότερο κόπο. Ξεκίνησα να το κάνω για να ντύσω τις νότες με λέξεις. Σιγά σιγά εξοικειώνομαι νομίζω αλλά θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με ανθρώπους που ο λόγος αποτελεί το βασικό εκφραστικό τους μέσο. Τον τίτλο του ερμηνευτή δεν μπορώ να τον δεχτώ. Ο όρος ερμηνεία προέρχεται από τον Ερμή και σημαίνει την επικοινωνία του ανθρώπινου με το θεϊκό. Εγώ απλώς τραγούδησα ένα δυο δικά μου τραγούδια.
Μου αρέσει το «μπλέξιμο» των τεχνών, το μοίρασμα με άλλους ανθρώπους και η αλληλεπίδραση. Αναζητάμε το όλον για να ανακαλύπτουμε σιγά σιγά κρυμμένα κομμάτια του εαυτού μας . Κάτι αντίστοιχο με την παροιμία «φύλαγε τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά». Ψάξε το όλον για να βρεις το ολίγον…
Ποιο είναι το πιο βιωματικό τραγούδι που έχεις γράψει ως τώρα;
Οι «Αντιθέσεις» που κυκλοφόρησαν πρόσφατα με την φωνή και την ψυχή της Μαρίας Παπαγεωργίου. Το τραγούδι είναι μια εξομολόγηση. Γεννήθηκε σε μια νύχτα και ήταν σαν να γράφω στο ημερολόγιο μου πριν κοιμηθώ.
Μπαίνεις σε ένα βιβλιοπωλείο προς τα πού κατευθύνεσαι; Πες μου αγαπημένο συγγραφέα.
Κατευθύνομαι στην ελληνική ποίηση και στη φιλοσοφία, στεκόμενος περισσότερο στα ράφια όπου ζουν οι σκέψεις των υπαρξιστών. Ξεχωρίζω τον Λειβαδίτη, τον Σαχτούρη και τον Καμύ.
Έχεις κάνει τόσα περάσματα από τα είδη της μουσικής που μου έχεις κεντρίσει την περιέργεια, ποιους δίσκους έχεις «λιώσει» στο εφηβικό σου δωμάτιο, ποιους στο φοιτητικό και ποιους τώρα;
Στο εφηβικό δωμάτιο έπαιζε στο repeat το "The Crimson Idol" των Wasp, το "Fight to survive" των White Lion, το "Rising" των Rainbow, το "Urban Hymns" των The Verve και το «Ο δρόμος, ο χρόνος και ο πόνος» του Αλκίνοου. Στο φοιτητικό το «Καπνισμένο τσουκάλι» των Λεοντή-Ρίτσου, το "Operation: mindcrime" των Queensryche, το "Desire" του Bob Dylan και το "Animals" των Pink Floyd. Τώρα ακούω πολύ το «Ο ελάχιστος εαυτός» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το «Σιδερένιο νησί» του Θηβαίου και τη «Μνήμη» της Μαρίας Παπαγεωργίου.
Πως ακούει μουσική ένας μουσικός και πώς ένας απλός φίλος της μουσικής; Η μουσική αντίληψη του πρώτου λειτουργεί έντονα στο άκουσμα της μουσικής, αυτό επηρεάζει κατά κάποιον τρόπο την ευχαρίστηση που νιώθει κάποιος από τη μουσική; Ή δεν έχει σημασία καθόλου αυτό και η μουσική μιλά απλά στο συναίσθημα; Τι συμβαίνει ακριβώς κατά τη γνώμη σου;
H αλήθεια είναι ότι για μια αρκετά μεγάλη περίοδο είχα πέσει στην παγίδα να ακούω μουσική σαν κριτικός. Έκρινα την αρμονία, την ρυθμική αγωγή, τις μελωδικές γραμμές. Απέρριπτα πολλές φορές κομμάτια επειδή μου φαίνονταν απλοϊκά και στεκόμουν σε άλλα ακόμα κι αν δεν με συγκινούσαν επειδή είχαν κάποια ιδιαιτερότητα στη σύνθεση. Αυτό θεωρώ πως είναι μεγάλο λάθος και ευτυχώς το έχω σταματήσει. Ένα τραγούδι που φτάνει στα αυτιά μας, είτε δονεί κάποιες ευαίσθητες χορδές μας, είτε όχι. Είτε το έχουμε ανάγκη και το κρατάμε μέσα μας, είτε δε μας αγγίζει και χάνεται. Χρειαζόμαστε τη μουσική για να μας αλλάζει, να μας ξεγυμνώνει, να μας αποκαλύπτει, να μας οδηγεί. Πλέον το μοναδικό μου κριτήριο είναι η ειλικρίνεια του δημιουργού και το πόσο αυτή με διαπερνά.
Λοιπόν, έχω ακούσει ότι ετοιμάζεις αρκετά όμορφα πράγματα. Σε τι φάση είσαι αυτή την περίοδο; Τι να περιμένουμε από σένα;
Ετοιμάζω ένα νέο άλμπουμ με τίτλο «Αρετή» που θα είναι και αυτό θεματικό. Έχει να κάνει με μια ιστορία που ξεκινά το 1948 στην Κρήτη και φτάνει μέχρι σήμερα. Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και τα κείμενα τα γράφουμε σε συνεργασία με την φιλόλογο Λίνα Ζαμπετάκη. Τα τραγούδια θα ερμηνεύσουν πολλοί σπουδαίοι τραγουδιστές. Έχουν ήδη κυκλοφορήσει το ομώνυμο τραγούδι, οι «Δυο σπιθαμές» με τον Γιάννη Κότσιρα και οι «Αντιθέσεις» με την Μαρία Παπαγεωργίου. Ελπίζω μέσα στους επόμενους μήνες να κυκλοφορήσει αυτό το νέο πόνημα.
Ξεκίνησες τις εμφανίσεις σου με τη Γεωργία Νταγάκη την περασμένη Πέμπτη 26/10 και θα είστε στη σκηνή του Κρεμλίνου κάθε Πέμπτη. Τι σας έφερε κοντά; Θα μου πεις λίγα λόγια για αυτή τη συνεργασία;
Προσέγγισα την Γεωργία στις αρχές του καλοκαιριού, στέλνοντάς της ένα τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ «Αρετή» γιατί ήθελα πολύ την συμμετοχή της. Η Γεωργία δέχτηκε και μιλήσαμε δυο τρεις φορές στο τηλέφωνο σχετικά με το κομμάτι. Η Γεωργία έκανε και πέρυσι εμφανίσεις στο Κρεμλίνο μαζί με τον Σταύρο Σιόλα και είχε ήδη στο μυαλό της να παίξει και φέτος στη συγκεκριμένη σκηνή. Πάνω στις συζητήσεις της για το φετινό πρόγραμμα έπεσε το όνομα μου στο τραπέζι και εκείνη ήταν θετική. Φυσικά το ίδιο θετικός ήμουν κι εγώ μόλις ενημερώθηκα, μιας και έτσι κι αλλιώς την παρακολουθώ και την θαυμάζω. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, την περασμένη Πέμπτη και θα είμαστε για τουλάχιστον ακόμα τρεις Πέμπτες. Κάθε φορά θα υπάρχουν και εκλεκτοί καλεσμένοι οι οποίοι είτε θα ανακοινώνονται από πριν είτε θα αποτελούν έκπληξη. Αυτή την Πέμπτη που μας έρχεται θα είναι στην παρέα μας ο Γιάννης Κότσιρας και ανυπομονώ να πούμε παρέα το τραγούδι μας που κυκλοφόρησε πριν από ενάμιση μήνα.
Ευχαριστούμε πολύ!
*Μπορείτε να διαβάσετε τις εντυπώσεις μας από την πρεμιέρα της Γεωργίας Νταγάκη και του Παντελή Κυραμαργιού στο Κρεμλίνο εδώ.
*Μπορείτε να διαβάσετε τις εντυπώσεις μας από την πρεμιέρα της Γεωργίας Νταγάκη και του Παντελή Κυραμαργιού στο Κρεμλίνο εδώ.