Το φωνάζω από την πρώτη μέρα που έπεσε στα χέρια μου το “Fine Line” του Harry Styles στα τέλη του 2019. Το πόσταρα με μανία στα social, πολύ πριν κυκλοφορήσει το video clip που είναι γυρισμένο στο Malibu. To είχα κυριολεκτικά λατρέψει από την παρουσίαση του τραγουδιού στο SNL, που φορούσε το κόκκινο κουστούμι, που έμοιαζε τόσο εύθραυστος αρχικά (πιθανότατα γι' αυτό κι έχει κατέβει), αλλά και την επόμενη στον Later... with Jools Holland.
Ήμουν σίγουρος. Ήλπιζα πως αυτό θα είναι το τραγούδι του φετινού καλοκαιριού, κόντρα σε ό,τι συμβαίνει παγκοσμίως στη μουσική. Ωστόσο, μέχρι πρωτίστως αντί για καρπούζι είχα γευτεί «καυτή πατάτα», αφού βολόδερνε, λίγο πάνω λίγο κάτω από το Top-10.
Από σήμερα, ο George Michael κι εγώ θα κοιμόμαστε ήσυχοι. Δεν τον αναφέρω τυχαία τον George, αφού το "Watermelon Sugar" έχει μια αύρα από "Faith". Κι η πορεία του Harry έχει κάποια κοινά σημεία με εκείνην του George (και του Robbie του Williams). Ιεροσυλία, θα μου πείτε, η σύγκριση, αλλά δική μου είναι κι ό,τι θέλω την κάνω.
Ποιος ξεχνάει την τεράστια επιτυχία που γνώρισε ο υπερταλαντούχος κύριος Michael, όταν κυκλοφόρησε το "Faith"; Αλλά και την γκρίνια που έφαγε από την εταιρία του για το "Listen Without Prejudice", το οποίο δεν είχε την εμπορική δύναμη του προκατόχου του, αποτελούσε όμως μια κίνηση που είχε ανάγκη ο καλλιτέχνης; Ο Harry, λοιπόν, κόντρα στο υλικό που είχε κυκλοφορήσει με τους One Direction, αλλά και κόντρα σε ό,τι θα μπορούσε ίσως να του εξασφαλίσει την επιτυχία πιο γρήγορα κι εύκολα, μοιάζει να θέλει να φτιάξει «κανονική» μουσική, τόσο με το ντεμπούτο του, όσο και με το “Fine Line”.
Είχα γράψει στην κριτική του άλμπουμ: «Θα έπρεπε να επιβραβεύονται περισσότερο δουλειές όπως το δεύτερο άλμπουμ του Harry Styles: φρέσκες, ακόμη κι αν πατούν περισσότερο κι από ό,τι πρέπει στο παρελθόν, κι ας ακούγεται οξύμωρο το σχήμα. Λείπουν πια άλμπουμ όπως αυτό, που ακολουθούν βασικούς κανόνες της ποπ μουσικής. Αν και δεν πάει άσχημα εμπορικά, πολύ φοβάμαι ότι ο Harry Styles θα στρέψει κι εκείνος το βλέμμα του στο hip hop. Η επόμενη δουλειά του θα δείξει αν αντέχει να ακολουθεί το ένστικτό του και την αγάπη του για τη μελωδία. Του το εύχομαι».
Χαίρομαι πολύ που με αυτό το τραγούδι τα καταφέρνει, αφού σκεφτείτε ότι είναι το πρώτο του Νο1 στην Αμερική. Δεν ξέρω κατά πόσο ο Harry Styles είναι ένα προϊόν περισσότερο ή λιγότερο από κάθε hip hop/trap/rnb καλλιτέχνη αυτή τη στιγμή. Εξάλλου σε τέτοια μεγέθη και τέτοια αγορά είναι δεδομένο ότι χρειάζεται να κάνεις παραχωρήσεις, να κάνεις πίσω. Μέχρι τώρα όμως έχει δείξει πως το παλεύει.
Έχω γεράσει. Δεν μπορώ να ακολουθήσω τους νέους σε αυτά που ακούνε. Έχω κάνει την προσπάθεια μου, αλλά δεν τα έχω καταφέρει. Γκρινιάζω συνεχώς πως αυτό/αυτά που ακούνε δεν είναι ακριβώς μουσική. Είναι βίαια και σεξιστικά, χωρίς κανένα βάθος και ουσία τα περισσότερα, ακόμη κι αυτά που «ουρλιάζουν» το βάθος τους (βλέπε Beyonce, για παράδειγμα).
Παιδιά μου, προτιμήστε την ανέμελη δροσιά του "Watermelon Sugar", τη χαζομάρα και αθωότητά του. Με τα κοριτσάκια σας και τα αγοράκια σας και τους έρωτές σας. Γύρω από μια φέτα καρπούζι.
Διαβάστε ακόμα