![2020 top 50 - [30-21] _cover](img88412-0b720a028d051644b0aa9c6fb9292eff-1200.jpg)
Δύο ημέρες πριν φτάσουμε στην κορυφή, σήμερα, συνεχίζουμε την Ανασκόπηση των Δίσκων της χρονιάς με τις θέσεις #21-#30.
Είχαμε αξιόλογους δίσκους μέσα στο 2020;
Ποιοι βρίσκονται στο Top 10;
Ποιο album είναι στην κορυφή;
Αναμένουμε τις παρατηρήσεις σας στα σχόλια αυτού του άρθρου.
30. Fiona Apple - Fetch The Bolt Cutters
[Γράφει η Φωτεινή Καϊλάρη]
Το "Fetch the Bolt Cutters" είναι ένα ξεχωριστό και πρωτότυπο album, που η συμπτωματική επικαιρότητά του με θέματα φιλικά προς την καραντίνα, δε μειώνει καθόλου την αξία του. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι κυρίαρχο θέμα του album της Fiona Apple, όπως λέει και η ίδια "Το μήνυμα είναι απλό: πάρε έναν μεγάλο κόφτη και βγες από την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, όποια και αν είναι, εφόσον δεν σου αρέσει" (Vulture), θα μπορούσε να είναι ένα soundtrack στην αυτο-απελευθερωση.
Εν κατακλείδι είναι ένας συναρπαστικός δίσκος, έχω την αίσθηση ότι θα συνεχίσουμε να μιλάμε για αυτόν και χρόνια μετά. Σε κάθε περίπτωση κερδίζει το σεβασμό, διότι αντιστέκεται σθεναρά στην κατηγοριοποίηση και προκαλεί την αφοσίωση στον ακροατή. Το album είναι έντονο, τρυφερό και διαφορετικό από ό,τι άλλο έχει κυκλοφορήσει η Apple. Το "Fetch the Bolt Cutters" είναι ένα έργο υψηλής καλλιτέχνης αξίας και συναισθηματικής ειλικρίνειας. Δεν είναι το album με τα "όμορφα" τραγούδια και τους "γυαλισμένους" λυρικούς ήχους, όμως μέσα από το ρυθμό που διαπερνά το κορμί και τους ποιητικούς στίχους των κομματιών καταφέρνεις να κατανοήσεις ποιος είσαι και να το αποδεχτείς.
29. Matt Berninger - Serpentine Prison
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης]
Τι ανάγκη είχε να καλύψει ο Matt Berninger που δεν μπορούσε να καλύψει μέσα από τις δουλειές των The National ή του σχήματος EL VY; Είτε ήταν η έκφραση προσωπικών ιδεών, το «συμμάζεμα» των demo που είχαν μαζευτεί και δεν ταίριαζαν αλλού ή οτιδήποτε άλλο, το "Serpentine Prison" καταφέρνει να είναι ένας αξιόλογος δίσκος. Οι μουσικοί που συμμετέχουν και η σχέση τους με τις παλιές δουλειές του Berninger, ο Booker T. Jones στην παραγωγή αλλά και ο πρωταγωνιστής ο ίδιος με τη φωνή και την προσέγγισή του κάνουν το αποτέλεσμα να θυμίζει σε σημεία τόσο τους National όσο και διάφορα άλλα. Δεν υπάρχει ιδιαίτερη πρωτοτυπία εδώ δηλαδή, παρά μόνο η ευαισθησία και η ομορφιά των τραγουδιών του Matt Berninger, η οποία αναδυκνείεται με τις ωραίες ενοργανώσεις χωρίς να δείχνει πως έχει ανάγκη το δυναμισμό που υποβόσκει στα όσα ακούμε από τους National.
28. IDLES - Ultra Mono
[Γράφει ο Λεωνίδας Καλμούκος]
Μπορεί με το Ultra Mono οι Idles να μην γνώρισαν την αποδοχή της απανταχού μουσικοκριτικής κοινότητας που απόλαυσαν με τον προκάτοχό του Joy as an act of resistance, αλλά σίγουρα ήταν μία αξιόλογη συνέχεια στο έργο που έχει καταθέσει έως τώρα το Βρετανικό συγκρότημα ως γνήσιοι αναβιωτές της punk σκηνής. Ξεχωρίζουν τα πέντε singles που κυκλοφόρησαν από το album, Mr. Motivator, Grounds, A Hymn, Model Village και War. Στην πετυχημένη συνταγή του συγκροτήματος από το Bristol που ευχόμαστε να ακολουθήσουν και να εμπλουτίσουν στις επόμενες κυκλοφορίες τους ξεχωρίζουν οι όπως πάντα βέβαια αιχμηροί στίχοι τους. Τροφή για σκέψη αποτελεί και το εξώφυλλο του Ultra Mono και δεν περνάει διόλου απαρατήρητο.
27. Yves Tumor - Heaven to a Tortured Mind
[Γράφει ο Σταύρος Κασιμάτης]
Η τελευταία δουλειά του Yves Tumor, Heaven to a Tortured Mind, είναι μακράν το μεγαλύτερο και πιο πλήρως υλοποιημένο ηχητικό του όραμα μέχρι σήμερα. Το να το ονομάσουμε απλά ένα καλό pop / rock album θα υποτιμούσε αρκετά το όραμα του Yves.
H διαδικασία του Yves Tumor για αποδόμηση της ιδέας της groovy, χορευτικής μουσικής σε ένα αμάλγαμα βαθιών post-industrial επιρροών, με στοιχεία της hypnagogic pop σκηνής των αρχών της δεκαετίας των ‘00 και του γεμάτου glam-rock εμπνευσμένο από τη δεκαετία του '80, που “γκελάρει” σε shoegazey ηχητικούς τοίχους, εκπέμπει στον ακροατή ένα ψυχεδελικό φάσμα, που πραγματικά δεν μοιάζει με κανένα άλλο φέτος.
Το Heaven to a Tortured Mind είναι ένα είδος στυλιστικής αλλαγής από το καταπληκτικό Safe In The Hands Of Love, του 2018. Πηγαίνοντας στο Art και το Glam Rock, ο Yves Tumor μπορεί να διατηρήσει τις έντονες ιδιαιτερότητές του, όπως οι βραχνές φωνητικές αρμονίες και οι ηλεκτρονικές πινελιές στην παραγωγή, που στέκεται σε εξαιρετικό επίπεδο καθολη την διαρκεια του δίσκου.
Αυτό που είναι συγκλονιστικό είναι η εκπληκτική ικανότητα του Yves Tumor να προσαρμόζεται τέλεια φωνητικά, πάνω σε κάθε ήχο. Το Heaven to a Tortured Mind είναι γεμάτο με καταπληκτικά κομμάτια όπως το ψυχεδελικό "A Greater Love" και το "Gospel for a New Century", το γοητευτικό "Kerosene!", αλλά και το ενεργητικό "Medicine Burn". Ίσως το "Folie Imposée" και το "Strawberry Privilege" να αισθάνονται κάπως αργά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα.
Το “Heaven to a Tortured Mind” είναι αισθησιακό, μαγευτικό και όμορφο. Πρέπει να το δοκιμάσεις.
26. Moses Sumney - Græ
[Γράφει ο Δημήτρης Όρλης - Δίσκος του μήνα για το Μάιο του 2020 ]
Το "Græ" είναι ο δεύτερος δίσκος του νεαρού Αμερικανού είναι ένα πλούσιο, περίπλοκο δημιούργημα, με κάποια βάση στη σύγχρονη soul και προεκτάσεις που ξεκινάνε από κάτι που κάποιοι λένε jazz και τελειώνουν σε κάτι που άλλοι λένε pop. Η μεγάλη του διάρκεια δεν αποτελεί πρόβλημα στην ακρόαση, το ενδιαφέρον παραμένει σχεδόν αμείωτο, με ελάχιστες μικρές «κοιλιές» στη μία ώρα και κάτι που διαρκούν τα δύο τμήματα. Προσέξτε, επίσης, την ωραία φωτογραφία στο εξώφυλλο.
Φαινόταν πως θα τον δούμε σίγουρα ψηλά στις λίστες που θα έρθουν στο τέλος της χρονιάς και πιθανώς θα τον δούμε ακόμα ψηλότερα από το 2021 και μετά.
25. Kylie Minogue - Disco
[Γράφει ο Ξενοφών Καράμπαλης - Δισκοκριτική]
Η Kylie Minogue κόντρα στον καιρό και την αρνητική διάθεση που έχει επιφέρει σε όλους ο κατ' οίκον περιορισμός αποφάσισε να στρέψει τις κεραίες της στην disco. Παίρνοντας ιδέες από μεγάλα ονόματα όπως οι Chic, οι Bee Gees, η Chaka Khan, οι KC and the Sunshine Band, αλλά και τις κυρίες της disco Gloria Gaynor και Donna Summer, ηχογράφησε ένα δίσκο με το προφανές όνομα "DISCO".
Μέσα από το φίλτρο της Kylie και τα sexy φωνητικά, η pop-disco του δίσκου αφήνει μια πολύ θετική "feel good" αίσθηση. Ο ακροατής δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να φανταστεί μία γεμάτη disco να χορεύει αυτά τα τραγούδια. Οι τίτλοι τους είναι άλλωστε ξεκάθαροι: "Where Does The Dj Go", "Dance Floor Darling" ή "Real Groove". Η Kylie έχει δύο πράγματα στο μυαλό της, την ντισκομπάλα και το χορό.
Το "DISCO" είναι μια δισκογραφική επιστροφή που έφερε την Kylie πίσω στη κορυφή των charts και το άξιζε. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που πολλές άλλες pop stars εκμεταλλεύονται το συγκεκριμένο pattern στα drums και το μπάσο και τα ηλεκτρικά πλήκτρα των 80's. Απλά η Kylie κατάφερε να μας πείσει πιο εύκολα, πιθανώς επειδή έχει ζήσει τη συγκεκριμένη εποχή και το νιώθει περισσότερο.
24. Muzz - Muzz
[Γράφει ο Άρης Γάρος]
Το ομώνυμο αυτό άλμπουμ είναι το πρώτο των Muzz, ένα από το αποκαλούμενα “supergroup” επειδή αποτελούνται από μέλη που βρίσκονταν ή βρίσκονται ήδη στον μουσικό «χάρτη» με άλλη μπάντα. Την σφραγίδα στην προσπάθεια των Muzz την βάζει ο Paul Banks - γνωστός μας από τους Interpol - με το βαρύτονο στυλ του, με την χαρακτηριστική φωνή του, που μοιάζει να βγαίνει από κάποιο πρωτόγνωρο βάθος. Οι συνθέσεις των Muzz έχουν μια μίξη indie και folk στοιχείου, έχουν παράλληλα κάτι το απόκοσμο αλλά και κάτι το τελείως οικείο.
Οι συνθέσεις που συγκαταλέγονται στις κορυφαίες του άλμπουμ είναι το "Knuckleduster", το "Red Western Sky" και το "All Is Dead To Me" και περιγράφουν συνοπτικά το ύφος και τη γενικότερη φιλοσοφία των Muzz. Ο δίσκος των Muzz διακρίνεται από μια ωριμότητα και μια γαλήνη, χωρίς φλύαρους πειραματισμούς και χωρίς πολλά ανεβοκατεβάσματα στο tempo και συνολικά θα λέγαμε ότι αυτό το πρώτο δείγμα των Muzz τράβηξε την προσοχή μας και περιμένουμε να... ακούσουμε τη συνέχεια.
23. HAIM - Women in Music Pt. III
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης]
Οι Haim καταφέρνουν σε κάθε τους βήμα να ξεχωρίζουν. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα τρία άλμπουμ τους, θα τα βρεις ψηλά στις λίστες της χρονιάς που κυκλοφόρησαν. Κι αυτό γιατί έχουν πολύ έντονη τη δημιουργία απλών ποπ-ροκ τραγουδιών, στρογγυλεμένων, με αρχή, μέση και τέλος.
Στο τρίτο τους άλμπουμ, αυτό, της καταραμένης χρονιάς 2020, που κλείνει, προσθέτουν νέα στοιχεία κι ανοίγουν λίγο τους ορίζοντες. Οι σαφείς αναφορές τους αποτελούν και πάλι τον οδηγό τους, αλλά γίνονται πιο περιπετειώδεις, πιο ευφάνταστες. Χωρίς να ρισκάρουν, χωρίς όμως και να επαναπαυτούν, καταθέτουν την πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά μέχρι σήμερα και δείχνουν ότι μπορούν να προχωρήσουν κι άλλο.
Μπορεί να τους πήρε τρία χρόνια από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, όμως άξιζε τον κόπο κι έδειξαν τον τρόπο, για το πως ένας καλλιτέχνης μπορεί να εξελίσσει "ομαλά" τον ήχο του.
22. Bright Eyes - Down in the weeds, where the world once was
[Γράφει ο Άρης Γάρος]
Η επιστροφή των Bright Eyes 9 χρόνια μετά την (άτυπη) διάλυση τους ήταν ένα από τα θέματα που συζητήθηκαν αρκετά κατά τη διάρκεια του 2020, καθώς οι Bright Eyes αποτέλεσαν σημείο αναφοράς για το indie στερέωμα των '00s. Βέβαια δεν ήταν μόνο αυτή καθαυτή η επιστροφή που συζητήθηκε, καθώς ο δίσκος "Down in the Weeds, Where the World Once Was" συγκαταλέγεται στους πολύ αξιολόγους που κυκλοφόρησαν αυτή την "καταραμένη" χρονιά. Ο δίσκος περιλαμβάνει πολλές καθαρόαιμες indie συνθέσεις, διαπνέεται από νοσταλγία αλλά από μια παιδική αγωνία για εξωστρέφεια και δράση.
Σκοτεινή αλλά υπέροχη - και μάλλον η καλύτερη του δίσκου - σύνθεση είναι το "To Death's Heart (In Three Parts)" που αναφέρεται στις επιθέσεις στο Bataclan το 2015 . Από τον δίσκο ξεχωρίζουν τα πιο "ήσυχα" "Persona Non Grata" και το "Forced Convalescence" που ήταν άλλωστε και τα δύο πρώτα τραγούδια που κυκλοφόρησαν ως προπομποί του δίσκου, αλλά και το δυναμικό "Mariana Trench". Ο δίσκος των Bright Eyes ισορροπεί αρμονικά πάνω στο τεντωμένο σκοινί των προσωπικών και συλλογικών εμπειριών, ανάμεσα στη νοσταλγία και τη μελαγχολία, αναπτερώνοντας την ίδια στιγμή το ηθικό των fan της indie μουσικής.
21. Grimes - Miss Anthropocene
[Γράφει ο Δημήτρης Καμπούρης - Δίσκος του μήνα για το Μάρτιο 2020]
Έφτασε αισίως στον πέμπτο δίσκο η Καναδή, Claire Boucher ή Grimes και διεκδικεί από τώρα μία θέση για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς κι ας είναι νωρίς. Ένα σκοτεινό, κυρίως, ηλεκτρονικό αριστούργημα στο οποίο η παραγωγή είναι εξωπραγματική, όπως είναι κι η ίδια. Καταφέρνει να προσεγγίσει όλες τις τάσεις της σύγχρονης μουσικής, στα πλαίσια ενός concept άλμπουμ, που μιλάει για την κλιματική αλλαγή και το τέλος του κόσμου, και καταφέρνει να σε τοποθετήσει σε ένα περιβάλλον τέτοιο, όπως όταν παρακολουθείς μια δυστοπική sci-fi ταινία, ή παίζεις ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι τούτη τη βίαιη εποχή.
Πειραγμένα, περιπετειώδη φωνητικά, από την ίδια και τους διάφορες συμμετέχοντες, που κάποιες στιγμές ζαλίζουν (ή και κουράζουν μπορείς να πεις), αλλά κι απλές, αισθαντικές ερμηνείες που αποκαλύπτουν τις φωνητικές της δυνατότητες.