Σε έναν όμορφο εξωτερικό χώρο είδαμε την παράσταση του Δημήτρη Βερύκιου στο έργο «Ο Τρελός» του Χαλίλ Γκιμπράν. Για μία ακόμη φορά, ο σπουδαίος ερμηνευτής έβαλε την ψυχή του στο έργο, βάζοντάς μας στη διαδικασία να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε μέσα από το μονόλογο του «τρελού». Ωστόσο, όλοι αναρωτηθήκαμε πόσο «τρελός» τελικά ήταν ο ήρωάς μας. Ένας ήρωας απογυμνωμένος από τις κοινωνικές συμβάσεις και επιταγές της πολιτείας, που ζει με οδηγό την ψυχή και την καρδιά του.
Μαζί μας ο αγαπημένος ερμηνευτής θυμήθηκε την προηγούμενη εποχή του, αυτήν της ύλης, και μας έκανε κοινωνούς της νέας ζωής του. «Με ρωτάς πώς έγινα τρελός. Έγινε έτσι: Μια μέρα, πολύ πριν γεννηθούν πολλοί θεοί, ξύπνησα από έναν βαθύ ύπνο και βρήκα ότι όλες οι μάσκες μου είχαν κλαπεί –οι επτά μάσκες που έχω φτιάξει για να φορέσω σε επτά ζωές. Έτρεξα χωρίς μάσκες στους γεμάτους δρόμους φωνάζοντας: “Κλέφτες, κλέφτες, οι καταραμένοι κλέφτες”».
Μέσα από το λυρισμό και την ευαισθησία της ψυχής του Χαλίλ Γκιμπράν, ο Δημήτρης Βερύκιος ενσάρκωσε την αντίθεση εκείνου του ανθρώπου που εμπολιασμένος από τη σύγχρονη εποχή απεκδύεται όσα πρέσβευε κι ο ίδιος κάποτε. Μέσα από την ερμηνευτική δεινότητά του, μας έδωσε τους καρπούς των διεργασιών που συντελούνταν στην ψυχή του ήρωα. Η μεταδοτικότητα και η υποκριτική ικανότητα του Δημήτρη Βερύκιου μάς συμπαρέσυρε σε ένα κυνήγι επιθυμιών, πόθων, σκέψεων. Η λύτρωση που βιώσαμε παρακολουθώντας την παράσταση ήταν ανάλογη του βεληνεκούς του ερμηνευτή αλλά και του έργου του ίδιου του συγγραφέα, που μόνο μια φορά να την παρακολουθήσεις δεν είναι αρκετή για να τη γευτείς αλλά και για να την ενστερνιστείς. Τα υψηλά νοήματα που περνάει η παράσταση, τόσο απλά δοσμένα ώστε να γίνονται κατανοητά, είναι τόσο πολλά που δεν προλαβαίνεις να τα αφουγκραστείς.
Χαρακτηριστική ήταν η εξής φράση, η οποία συνοψίζει και όλο το νόημα του έργου: «Η ψυχή μου μού δίδαξε να αγαπώ εκείνους που οι άνθρωποι μισούν και να είμαι φίλος με εκείνους που οι άνθρωποι περιφρονούν».
Ανάμεσα σε κάθε κείμενο που ερμήνευε ο ηθοποιός υπήρχαν τραγούδια και μουσική που έδεναν άψογα με το σκηνικό αλλά και το κείμενο. Ο κόσμος σιγοτραγουδούσε, εκστασιασμένος πολλές φορές από την ερμηνεία της τραγουδίστριας Θέλμας Καραγιάννη αλλά και από τη μουσική που τη συνόδευε χάρη στους Φίλιππο Περιστέρη και Γιώργο Μάκαρη.
Ο πολυχώρος Αλεξάνδρεια είναι ένας χώρος αφιερωμένος στις τέχνες, στον κήπο του οποίου διαδραματίστηκε η κατανυκτική παράσταση. Και εμείς όλοι γίναμε μάρτυρες και φορείς μιας άλλης ζωής, ενός άλλου τρόπου σκέψης διαφορετικού από τη σύγχρονη εποχή και ό,τι αυτή συνεπάγεται.
Κλείνοντας, αφού μας ευχαρίστησε όλους ο Δημήτρης Βερύκιος, έκλεισε τη βραδιά με τα εξής λόγια: «Ακολουθώ έναν δρόμο που ούτε έχει με τη διασκέδαση ούτε με την καριέρα μόνο αλλά με αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή μου».
Οι φωτογραφίες αντλήθηκαν από τον προσωπικό λογαριασμό του Δημήτρη Βερύκιου στο Facebook.