Συνεχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση προς την κορυφή των καλύτερων δίσκων της χρονιάς, με τους δίσκους στις θέσεις 31-40.
30. Perfume Genius - No Shape
Το προηγούμενο άλμπουμ του Perfume Genius, ‘Too Bright’ το 2014, ήταν αναμφισβήτητα η στιγμή που μετέτρεψε τον Mike Hadreas από έναν περιθωριακό της gay κοινότητας σε ηγέτη που βγήκε μπροστά. Θεματικά και λυρικά, το ‘No Shape’ είναι η φυσική συνέχεια και εξέλιξή του, ιδιαίτερα σε στιλιστικό επίπεδο. Ωστόσο, διαφέρει στο πόσο πιο δυναμικό και πιο περιπετειώδες είναι, αλλά και πόσο έχει εξελιχθεί σε πειραματικό στάδιο. Η αγάπη και ο θάνατος, το σώμα και το πνεύμα, η υπέρβαση και η λιτότητα, η επιθυμία και η απόρριψη, ο φόβος και η δύναμη, η χαρά και η μελαγχολία, η ύπαρξη και η λήθη είναι όλα όσα υπάρχουν στα συνολικά 13 τραγούδια του ‘No Shape’, όλα αποπνέουν εμπιστοσύνη και ανασφάλεια σε ίσες δόσεις. Ο Hadreas ακούγεται το ίδιο αλλοπαρμένος όσο και οπερετικός, τρέμει, αναστενάζει, γκρινιάζει, αποδίδει τα πάντα με λαχτάρα, φόβο και ευδαιμονία χωρίς να θυσιάζει για κανένα λόγο την πατενταρισμένη, πλέον, ευαισθησία του. Πρόκειται για ένα αυθάδη δίσκο που αγγίζει τα όρια της μελοδραματικής φρενίτιδας και αποτελεί επιβεβαίωση της συνεχόμενης εξέλιξης του Perfume Genius ως λαμπερού τραγουδοποιού, με μπαρόκ φαντασία και εξωστρέφεια.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
29. Laura Marling - Semper Femina
Το έκτο άλμπουμ της νεαρής folk star - αν υπάρχει αυτός ο όρος, τότε σίγουρα τον δικαιούται - δεν είναι μια αυστηρά γυναικεία υπόθεση, παρά τον τίτλο του. Οι διόλου αδύναμοι στίχοι της καταπιάνονται κυρίως με διάφορες εκφάνσεις ανθρώπινων σχέσεων, είτε φιλικές είτε ερωτικές, με τρόπο που εύκολα μπορεί κανείς να συσχετιστεί. Ενδιαφέρουσες και όμορφες μελωδίες, απ' την άλλη, υπάρχουν διάσπαρτες στο δίσκο αυτό, όπως και στους περισσότερους της δεκαετούς πορείας της. Κι αν κανείς επιμένει να ισχυριστεί πως το "Semper Femina" δεν είναι η καλύτερη δουλειά της μέχρι τώρα, πιθανώς να μην έχει άδικο, αλλά σίγουρα θα δυσκολευτεί να πείσει πως είναι υποδεέστερο από οποιαδήποτε άλλη.
[Δημήτρης Όρλης]
28. Royal Blood - How Did We Get So Dark?
Το “How Did We Get So Dark?” συμπεριλαμβάνεται στους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει το 2017. Το follow-up του επιτυχημένου πρώτου δίσκου των Royal Blood είναι το ίδιο εκρηκτικό και έχει ακόμα περισσότερη ορμή: το μπάσο του Mike Kerr δεν σταματάει να εκρήγνυται ενώ τα ντραμς του Ben Thatcher είναι πάντα έτοιμα να γκρεμίσουν τοίχους. Τραγούδια με ξεκάθαρα πράγματα, χωρίς θολούρες και αποπροσανατολισμούς. Οι Royal Blood με το πρώτο τους άλμπουμ είχαν κάνει το big bang. Τώρα με τον δεύτερο δίσκο τους, υπογράφουν ότι θα αφήσουν εποχή. Έχουμε να κάνουμε με ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα των επόμενων χρόνων.
[Θωμάς Τζίτζης]
27. U2 - Songs Of Experience
Έχουν περάσει μέρες από την πρώιμη κριτική του νέου άλμπουμ των U2 και το “Songs Of Experience”, έγινε ακόμη καλύτερο στα αυτιά μου. Τόσο που να κατάφερε να μπει στην 5άδα των καλύτερων άλμπουμ μου για το 2017. Είναι μια κάποια έκπληξη αυτό, όχι γιατί δεν είναι οι U2 ικανοί για κάτι τέτοιο, αλλά όπως και να είναι, δεν το περίμενα. Χωρίς να είναι το αριστούργημα, εξάλλου αριστουργήματα μας πρόσφεραν πολλά, το άλμπουμ περιέχει κάποιες από τις καλύτερες μελωδίες που έγραψαν εδώ και χρόνια. Βρήκα τραγούδια στρογγυλεμένα, στίχους βατούς κι ερμηνείες τέτοιες, που με κέρδισαν εξαρχής, αλλά και με κράτησαν κοντά τους. Μάλιστα κάποια από τα τραγούδια, έχουν όλη εκείνη τη μαγική σκόνη, για την οποία τους αγάπησα. Αν περιμένετε από τους U2, μια μπάντα 40 ετών, να συνταράξει τα μουσικά δρώμενα το 2017 (άλλωστε ποιος το κάνει;), τότε το “Songs Of Experience” δεν είναι το άλμπουμ με το οποίο θα κάνουν κάτι τέτοιο. Αν όμως είχατε νοσταλγήσει λίγο από καλούς U2, τότε ναι, το “Songs Of Experience” θα σας αποζημιώσει για την αναμονή.
[Δημήτρης Καμπούρης]
26. The XX - I See You
Το "I See You", ένα άλμπουμ που ενώνει μαεστρικά αυτό που γνωρίζαμε, για το οποίο οι XX ήταν ήδη έτοιμοι και έπρεπε τελικά να πράξουν. Ο μελαγχολικός λιτός κόσμος των δυο πρώτων δίσκων τους ενώνεται με τις uptempo, ηλεκτρονικές, μαγικές στιγμές του "In Colour" του Jamie XX. Οι φωνές της Romy και του Oliver είναι εκεί, όπως τις γνωρίσαμε, όπως τις αγαπήσαμε. Εκεί είναι κι οι στίχοι, απλοί, εσωτερικοί, να εκφράζονται βαθιά από τους δύο τους. Εκεί είναι κι οι μελωδικές κιθάρες, να εξελίσσονται και να τρυπάνε τις φλέβες σου και να τρέχουν στο αίμα σου. Μαζί τους πια κι οι ηλεκτρονικές, πολύχρωμες πολυπλοκότητες του Jamie. Με τους The xx είχαμε μάθει να μελαγχολούμε και να ερωτευόμαστε. Τώρα μπορούμε και να χορεύουμε.
[Δημήτρης Καμπούρης]
25. Algiers - The Underside Of Power
Η μουσική των Algiers συνδυάζει την ορμή του punk με το πάθος της soul, βρίσκει το σημείο τομής του garage rock με το gospel και το τελικό αποτέλεσμα δημιουργεί στο μυαλό την εικόνα των Birthday Party να τζαμάρουν με τον Al Green. Στο δεύτερο και καλύτερο ως τώρα άλμπουμ τους «The Underside of Power», η οργή από αυτά που βλέπουν τριγύρω τους και ζουν στο πετσί τους ξεχειλίζει, με αποτέλεσμα ένα εκρηκτικό άλμπουμ διαμαρτυρίας και σύγκρουσης που λάμπει δια της απουσίας του από τις λίστες μεγάλων εντύπων και sites παρά την κριτική αποδοχή που γνώρισε, προς όφελος της ανώδυνης και δήθεν ψαγμένης R&B μουσική που επικρατεί εμπορικά τα τελευταία χρόνια.
[Οδυσσέας Παύλου]
24. Jane Weaver - Modern Kosmology
Εμπνευσμένο από τους Stereolab τους Can αλλά πρωτίστως τους Broadcast και την γενικότερη κουλτούρα της Ghost Box, το Modern Kosmology αποτελεί μία μαγευτική συλλογή από άκρως εκλεπτυσμένα ρετρό φουτουριστικά τραγούδια που κυλούν ονειρικά ανάμεσα σε krautrock, psychedelia, synth-pop, και folk ατμόσφαιρα. Αποτυπώνει ξεκάθαρα το προσωπικό στίγμα της πολύπειρης Jane Weaver να θέσει τα ποπ θεμέλια και πάνω τους να χτίσει ένα πολυεπίπεδο χώρο όπου vintage αναλογικά synthesizers, motorik beats, αιθέριες μελωδίες και σχεδόν ψιθυριστά φωνητικά ορίζουν το πλαίσιο της ψυχεδελικής παράδοσης που υπηρετεί. Μαγικές στιγμές από κομμάτια όπως το ‘Slow Motion’, το ‘H>A>K’, το ομότιτλο, το ‘The Architect’ και το Ravenspoint, καθιερώνουν την Jane Weaver ως τραγουδοποιό με αστείρευτη αισθητική της οποίας το μουσικό ταξίδι συνεχίζεται, δίνοντάς μας την ακλόνητη αίσθηση ότι στο μέλλον θα υπάρξουν περισσότερες εκπλήξεις.
[Πάνος Διονυσόπουλος]
23. Queens Of The Stone Age - Villains
Από το 1996 η μπάντα από την Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών έχει δεχθεί πολλές εσωτερικές αλλαγές, οι περισσότερες δουλειές της θεωρούνται δικαίως εκπληκτικές για τη σκηνή της hard rock μουσικής, ενώ πλέον δε γίνεται να μην θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων. Ο Josh Homme πιο ευέλικτος από ποτέ, μαζί με τους υπόλοιπους QOTSA, δίνει στους fans του συγκροτήματος έναν δίσκο που θα μνημονεύεται. Το “Villains” αλλάζει σελίδα στην πορεία της μπάντας με το σημαντικότερο πράγμα να είναι πως ταυτόχρονα προσελκύει και καινούργιους οπαδούς. Σε μια όχι και τόσο καρποφόρα χρονιά από δισκογραφικής άποψης, η κυκλοφορία του έβδομου δίσκου των Queens of the Stone Age αποτελεί όαση μέσα στην έρημο.
[Θωμάς Τζίτζης]
22. King Krule - The Ooz
Ο King Krule είναι μία από τις πρώτες καλλιτεχνικές ενσαρκώσεις του Archy Marshall. Η μουσική του είναι για εκείνους που κοιτάζουν αδιάφορα σε έναν εχθρικό κόσμο ή/και για εκείνους που επιλέγουν να παραμείνουν αποστασιοποιημένοι για λόγους αυτοσυντήρησης. Η πραγματικότητα αμφισβητείται με τη δημιουργία της τέχνης και η ψυχρή απόσπαση, που απαιτεί η επιβίωση των καλλιτεχνών, από αυτήν συνεχίζει να περιγράφεται στο φετινό album του, “The Ooz”. Eίναι ένα διασκεδαστικό, αποπροσανατολιστικό ταξίδι μέσα από το punk, ska, jazz και hip hop - που κρατιούνται από την φωνή του Marshall. Στο “The Ooz” πρόκειται να κάνει ένα βήμα πίσω και να εκτιμήσει την ομορφιά μέσα στη λάσπη. Την μεγάλη βόλτα στο σπίτι, αργά το βράδυ, όταν οι δρόμοι είναι άδειοι. Αυτές οι στιγμές που η πόλη ανήκει πραγματικά σε εσένα. Είναι μια ανοικτή επιστολή σε μια πόλη που αγαπά, αλλά αναγνωρίζει ότι τον σέρνει αργά κάτω. Αν η ζωή στη μεγαλούπολη σας βυθίζει στο βυθό της, αφήστε τον King Krule να αφηγηθεί το ταξίδι σας, καθώς βυθίζεστε.
[Σταύρος Κασιμάτης]
21. Foo Fighters - Concrete And Gold
Το “Concrete and Gold” έρχεται φυσικά όχι για να αποδείξει κάτι αλλά για να τονίσει για μια ακόμη φορά το πάθος του Dave Grohl για τη μουσική και ότι δεν πρόκειται ποτέ να αναπαυθεί στις δάφνες των προηγούμενων δεκαετιών. Σε αυτόν τον δίσκο, οι Foo Fighters δεν ακούγονται τόσο «ευθείς», παρουσιάζοντας κάτι περισσότερο βαθύ και έντονο, αφήνοντας στην άκρη την ευθύτητα που πολλές φορές εντυπωσιάζει. Το “Concrete and Gold” είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ. Δεν αποτελεί τον δίσκο ορόσημο για τους Foo Fighters αλλά είναι ένας δίσκος που βάζει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα της επιτυχίας για το συγκρότημα από το Σιατλ. Είναι heavy, είναι μελωδικός, είναι συναισθηματικός, είναι σκληρός, είναι Foo Fighters. Αυτό έχει σημασία τελικά...
[Θωμάς Τζίτζης]
Αύριο οι δίσκοι στις θέσεις 11-20!