Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Χαΐνηδες - Θέλω Να Πάρω Τη Φυλή Μου Και Να Φύγω
Ο Ξυπόλητος Πρίγκιπας [2000]
Μιας και το χέρι μου με ξύνει κι επειδή δεν γλιστράει στο παντελόνι (όπως έγραφαν οι αδερφοί Κατσιμίχα στο αριστουργηματικό «Τις Κυριακές Από Παιδί Τις Σιχαινόμουνα»), θα το ακονίσω πάνω στο πληκτρολόγιο μιλώντας για το ξωτικό της ελληνικής δισκογραφίας και το προσωπικό του όχημα (που οκ, μπορεί να μην είναι προσωπικό, αλλά είναι σίγουρα ο αδιαμφισβήτητος καπετάνιος του) που ακούει στο όνομα Χαΐνηδες.
Στο έκτο μέρος του αφιερώματος μιλάμε για τον Δημήτρη Αποστολάκη, μια ακόμη πολύ ιδιαίτερη πένα αυτής της πλάσης. Ποίηση, φιλοσοφία, τσιτάτα των καλόγερων και των βουνίσιων Κρητικών, λίγο σκοτάδι, λίγο φως. Όλα τα περικλείει η στιχουργική του.
Υπάρχει τουλάχιστον ένα αριστούργημα πριν από το 2000 («Ο Ακροβάτης») και δεκάδες άλλες αξιέπαινες στιχουργικές καταθέσεις. Το 2000, όμως, κυκλοφορεί «Ο Ξυπόλητος Πρίγκιπας», το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα και των λέξεων αλλά και των μουσικών του. Και μπορεί «Η Τίγρης» να κλέβει την παράσταση (εξαιτίας, φυσικά, και της ερμηνείας του Ψαραντώνη), είναι όμως το «Θέλω Να Πάρω Τη Φυλή Μου Και Να Φύγω» που στα δικά μου αυτιά ηχεί ως η άλλη μεριά της διελκυστίνδας που στη μία άκρη της ισορροπεί ο «Ακροβάτης».
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
δε θέλω ούτε μερτικό απ' το κοπάδι
μου 'πες φτερά πως έχω κάποιο κρύο βράδυ
μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ' ανοίγω
Πολλές φορές αναρωτήθηκα ποια είναι η φυλή του Αποστολάκη κι αν ανήκω σε αυτή. Ποια είναι τα διαπιστευτήριά της; Η καθαρότητά της;
Πάρε, αγέρι, στα ουράνια την πνοή μας
να κάμει όσα ονειρευτήκαμε ταξίδια
εδώ ο άρχοντας μοιράζει μπιχλιμπίδια
κι εμείς του δίνουμε στιγμές απ' τη ζωή μας
Όταν κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι αυτό τον τελευταίο στίχο... στιγμές απ' τη ζωή μας... βλέπω τον Αποστολάκη μπροστά με τη λύρα του, σαν τον αυλητή του παραμυθιού, να τραβάει προς τον άλλον κόσμο, εκείνον που δεν έχει χρώμα, δεν έχει σύνορο, μόνο απλωμένα χέρια. Κι από πίσω εμείς, ή ίσως τα παιδιά μας... ίσως και κανένας.
Πάνω στο στέμμα μου βρυχάται άγριος λιόντας
κι είναι του άγνωστου ο πιο μεγάλος τρόμος
το ξέρεις, μάτια μου, πως δεν υπάρχει δρόμος
αφού το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας
Έχω δει ελάχιστους καλλιτέχνες που να ταιριάζει τόσο η θωριά τους με τη μουσική τους, με τους στίχους τους, με τη ζωή τους. Μετρημένοι στα δάχτυλα ίσως και του ενός χεριού. Ο Αποστολάκης είναι ο δείκτης. Ξανακούγοντας το συγκεκριμένο κομμάτι δε νομίζω πως χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί...
Διαβάστε επίσης
Την πρώτη ανάρτηση της σειράς. ΛΕΞ - Vittorio (2018)
Την προηγούμενη ανάρτηση της σειράς. #5: Φοίβος Δεληβοριάς - Λέξεις (2007)