Η Μέθοδος Γκρόνχολμ επιστρέφει στο θέατρο Άνεσις

Μάης 2010. Τρεις συμμαθητές μπαίνοντας στο τελευταίο έτος του Λυκείου συναντιούνται για να παρακολουθήσουν την παράσταση «Μέθοδος Γκρόνχολμ» στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Η παράσταση είχε κάνει πρεμιέρα τη θεατρική σεζόν 2008-2009 και έμελλε να κάνει επιτυχία στις αθηναϊκές θεατρικές σκηνές μέχρι το 2013.

Νοέμβρης 2019. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά η ίδια παρέα αποφασίζει να δει ξανά την παράσταση, η οποία αποτίει φόρο τιμής στον σκηνοθέτη Διαγόρα Χρονόπουλο (αναπληρωτή καλλιτεχνικό διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, καλλιτεχνικό διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, πρόεδρο και διευθύνων σύμβουλο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και καλλιτεχνικό διευθυντή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν) και αναβιώνεται πλέον σκηνοθετικά από τον Γιάννη Μόσχο. Γίνεται προσπάθεια οι συντελεστές να παραμείνουν ίδιοι, ενώ στους ηθοποιούς γίνεται αλλαγή μόνο στην θέση του Γιώργου Καραμίχου την οποία λαμβάνει ο Ορφέας Αυγουστίδης.

Καταρχάς, το έργο του Τζόρντι Γκαλθεράν με παρουσία σε 60 χώρες και πάνω από 20 βραβεία, θέτει στο επίκεντρό την σκληρή εργασιακή πραγματικότητα και με μία δόση υπερβολής καυτηριάζει τις μεθόδους αξιολόγησης και επιλογής προσωπικού. Την εποχή που πρωτοπαίχτηκε -στην αρχή της οικονομικής κρίσης- ήταν μία «αποκάλυψη» για το πόσο ταπεινωτική μπορεί να γίνει μία τέτοια διαδικασία και πόση ανάγκη έχουν οι υποψήφιοι για εργασία, ώστε να δεχτούν να συμμετάσχουν σε αυτή. Παρακολουθώντας την παράσταση ως ανήλικη χωρίς ιδέα -τότε- για την επαγγελματική πραγματικότητα είχα σοκαριστεί, ενώ σήμερα μου φάνηκε αρκετά κωμικός ο τρόπος που παρουσιάστηκε έχοντας περάσει από «παρόμοιες» -όχι βέβαια τόσο ακραίες- διαδικασίες αξιολόγησης.

Σίγουρα όταν έχεις παρακολουθήσει ξανά μία παράσταση και έχεις γνώση της πλοκής και των plot twist δεν δείχνεις τόσο μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά βλέποντας πλέον την παράσταση από μία άλλη σκοπιά πιστεύω πως στον εργασιακό χώρο οι συνθήκες έχουν αλλάξει τόσο πολύ που δεν κάνει σε κανέναν πλέον «αίσθηση» η αγριότητα οποιασδήποτε μεθόδου.

Δεν μπορώ βέβαια να παραβλέψω τον ευφυή τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκαν τα παραπάνω καθώς και την σκηνοθετική σκοπιά που τον ακολούθησαν. Ένα ψυχρό, lux περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται οι ήρωες οριοθετείται από ντιζαϊνάτα έπιπλα και φωτισμούς μέσα στο οποίο γίνεται η επιλογή για την κάλυψη θέσης υψηλού στελέχους της εταιρίας - η περίσταση απαιτεί και business formal ενδυμασία όπως καταλαβαίνετε.

Παρακολουθούμε από κοντά το άγχος, την ένταση αλλά και την ανάγκη για διατήρηση ορισμένων αξιών των υποψηφίων μέσα από στιχομυθίες άλλοτε πιο σκληρές και άλλοτε πιο κωμικές, αναδεικνύοντας τις διαφορετικές προσωπικότητες των ηρώων. Ερμηνευτικά, οι τρεις ηθοποιοί που είχαμε δει για πρώτη φορά (Πέτρος Λαγούτης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Χρήστος Σαπουντζής)  έχουν ωριμάσει, την ερμηνεία τους, ενώ η προσθήκη του Ορφέα Αυγουστίδη ολοκληρώνει την ομάδα με φρέσκο αέρα και δυναμισμό, όπως άλλωστε και ο ρόλος που υποδύεται.

Σε γενικές γραμμές, η Μέθοδος Γκρόνχολμ είναι πλέον μία all time classic παράσταση που έχεις την ευκαιρία να δεις εάν δεν τα κατάφερες στο παρελθόν, όπου ανάλογα την φάση ζωής και την επαγγελματική κατάσταση σου θα σχηματίσεις τους δικούς σου συνειρμούς και θα προβληματιστείς για διαφορετικά σημεία του έργου.

Σχετικό θέμα

Συνεντεύξεις

«Ευτυχώς τα παιδιά της Ελευσίνας παίζουν ακόμα βόλους»: μια συνέντευξη με το σκηνοθέτη Χρήστο Δήμα