Μετά την απολαυστική έναρξη του Release Athens 2024 με τους Offspring, έφτασε η στιγμή για την πρώτη του metal μέρα. Και τι μέρα…Πιο χορταστική δεν θα μπορούσε να είναι, αφού οι μπάντες που πλαισίωναν το line αποτελούσαν η κάθε μία τους έναν ξεχωριστό λόγο για να έρθει κανείς στην Πλατεία Νερού εκείνη τη μέρα.
Παρόλη τη ζέστη, ο κόσμος δεν πτοήθηκε και είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται από νωρίς. Έτσι και εμείς. Με μια παγωμένη μπυρίτσα και λίγη σκιά που πρόσφεραν τα κιόσκια, περνούσε ευχάριστα η ώρα, μέχρι που οι vikings από την Σουηδία, οι Grand Magus εμφανίστηκαν στη σκηνή. Ιδιαίτερα αγαπητοί και στη χώρα μας, είχαν κάμποσο καιρό να παίξουν μπροστά στο ελληνικό κοινό, το οποίο τους επιφύλαξε θερμή υποδοχή και το κέφι σιγά σιγά άναψε για τα καλά.
Σε εξαιρετική φόρμα και απόδοση, το τρίο του βορά έπαιξε όλες τις επιτυχίες του και έκλεισε το σχετικά μικρό του playlist με την κομματάρα “Hammer Of The North”, το οποίο και τραγουδίσαμε όλοι με ιδιαίτερο κέφι. Ευελπιστούμε σε μια headline εμφάνισή τους στο μέλλον.
Την σκυτάλη πήραν οι πολύ αγαπητοί Γερμανοί Blind Guardian. Το σχήμα, μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, είχε επισκεφθεί ξανά την χώρα μας κα το κοινό ακομα παραμιλά με εκείνες τις sold out εμφανίσεις. Παρόλο που ο ήχος τους στην αρχή είχε πολύ σοβαρά προβλήματα και οι φωνές δεν ακούγονταν σχεδόν καθόλου. Το κοινό δεν έδειξε να πτοείται, παρόλα αυτά. Ο frontman τους Hansi Kürsch δεν παρέλειψε να δείχνει συχνά τον ενθουσιασμό του για τους Έλληνες οπαδούς. Ο ήχος σιγά-σιγά έστρωσε και η αρτιότητα αυτής της μπάντας αναδείχθηκε, αποδεικνύοντας οτι έχουν λάβει καθόλου τυχαία τον σεβασμό του κοινού όλα αυτά τα χρόνια.
Εδώ άρχισε να φαίνεται κάπως και η μη ομοιογένεια του κοινού. Έδειχνε την εντύπωση πώς ήταν μοιρασμένο σε εκείνους που ήρθαν αποκλειστικά για τους Blind Guardian και εκείνους που υπομονετικά περίμεναν τον Dave Mustaine και την παρέα του.
Παρόλα αυτά, οι Γερμανοί μάς σφυροκόπησαν με κομμάτια όπως το “Imaginations From The Other Side”, με το οποίο και ξεκίνησαν, και φυσικά δεν θα μπορούσαν να παραλείπουν τα “Time Stands Still", “The Bart's Song” και φυσικά τα “Mirror Mirror “ και “Valhalla”, όπου όλη η Πλατεία Νερού τραγουδούσε το ρεφραίν ξανά και ξανά. Ένα απίστευτο στιγμιότυπο.
Έδωσαν την υπόσχεση ότι θα έρθουν ξανά στην Αθήνα, ενώ όσοι τους χάσατε θα έχετε την ευκαιρία να τους δείτε σε ένα περίπου μήνα στο Chania Rock Festival.
Και έφτασε η ώρα που όλοι περιμέναμε…
Οι Megadeth ήταν ήταν ήδη επάνω στην σκηνή και οι πρώτες νότες του “The Sick, the Dying… And The Dead” κατέκλυσαν την πλατεία. Τότε συνειδητοποίησα πως ο κόσμος ήταν τόσο πολύς, που δεν έπεφτε στην κυριολεξία καρφίτσα!
Παρόλο που έχω κόψει να μπαίνω μπροστά και να χτυπιέμαι στις μπροστινής σειρές, εδώ δεν άντεξα και πολύ γρήγορα βρέθηκα αρκετά μπροστά, και όπως λέει και μια ατάκα σε μια ελληνική ταινία: “Έφαγα πολύ ξύλο… αλλά έδωσα κιόλας”!
Το πανηγύρι συνέχισε με τα “Dread And Fugitive Mind” και “Skin o’ My Theeth”, όπου ο Mustaine ξεκίνησε να βρίζει κάποιον από κάτω. Λίγο αργότερα, μας εξήγησε ότι τα έβαλε με έναν άνθρωπο της ασφάλειας, ο οποίος δεν φέρθηκε καλά σε κάποιον (φωτογράφο, μάθαμε ύστερα) και ζήτησε από τη δική του ασφάλεια την απομάκρυνση του εν λόγω σεκιουριτά… Εύγε στον Dave, θα πω εγώ.
Το show συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση και το ένα μετά το άλλο διαδέχονταν τα κομμάτια, ύμνοι που καθόρισαν σε μεγάλο βαθμό τα metal δρώμενα. Ιδιαίτερη έκπληξη ήταν το “Mechanix”, που ομολογώ δεν το έχω ακούσει ξανά ζωντανά. Φυσικά, τα pits και η κλωτσοπατινάδα έδιναν και έπαιρναν.
Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι πως το κοινό αποτελούνταν από άτομα διαφόρων ηλικιών, και κάτι που με συγκινεί κάθε φορά είναι όταν βλέπω γονεις να έρχονται με τα παιδιά τους. Στην κυριολεξία όλες οι ηλικίες. Μπράβο σε όσους γονείς έφεραν τα παιδιά τους να δουν από κοντά μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του metal.
Η σύνθεση των Megadeth ήταν και αυτή τη φορά διαφορετική, ωστόσο αποτελούνταν από σπουδαίους παίκτες οι οποίοι έδωσαν κυριολεκτικά την ψυχή τους στο πλευρό του θείου (θεού) Dave. Πραγματικός ήρωας, που παρόλη την πρόσφατη περιπετεια της υγειας του, συνεχίζει ακάθεκτος να βομβαρδίζει με ριφάρες και κομματάρες το κοινό του. Στον περιορισμένο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους, δεν σπατάλησε ούτε δευτερόλεπτο από το show, μας μίλησε ελάχιστα, για να προλάβει να παίξει όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσε.
Καθώς φτάσαμε στο φινάλε, οι νότες από το "Holy Wars" προκάλεσαν ένα ξέφρενο γλέντι και ανελέητο κοπάνημα στην αρένα (εκεί έδωσα, αλλα κυρίως έφαγα!).
Καθώς είναι ίσως η αγαπημένη μου μπάντα, θα μπορούσα να γράφω για ώρες, μήνες και εβδομάδες, θα κλείσω όμως με το εξής: χωρίς ούτε ένα πυροτέχνημα, ούτε φαντασμαγορικά σκηνικά (αν και μου αρέσουν πολύ), απέδειξαν πως μόνη της η μουσική μπορεί να βρεί τον δρόμο κατευθείαν στην ψυχή του ακροατή χωρίς φανφάρες και εντυπωσιασμούς (που ξαναλέω ότι μου αρεσουν)
Μακάρι να έχουμε τη τύχη να του δούμε πολλές φορές ακόμα.
Μέχρι την επόμενη φορά όμως:
You've been great
We’ve been Megadeth