Strange Darling
Βαθμολογία:
7,5
Τη βλέπουμε πρώτη φορά καθώς τρέχει έξω από το δάσος, με τα δέντρα πίσω της. Ντυμένη στα κόκκινα, ξανθά μαλλιά, φόβος γραμμένος στο πρόσωπό της, με το αίμα να κυλάει στα μάγουλα της. Η εικόνα δεν μπορεί παρά να πηγαίνει το μυαλό μας στο αρχέτυπο της Κοκκινοσκουφίτσας και του Μεγάλου Κακού Λύκου. Η «Κυρία» (Willa Fitzerald) προσπαθεί να ξεφύγει από το «Δαίμονα» (Kyle Gardner). Αυτές είναι οι μόνες ταυτότητες που δίνει ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης J.T. Mollner για τους δυο πρωταγωνιστές του "Strange Darling", μιας ταινίας που ξεκινάει με μια δήλωση ότι πρόκειται για τις τελευταίες μέρες της δράσης ενός κατά συρροή δολοφόνου σε πολλές αμερικανικές πολιτείες μεταξύ των ετών 2018 και 2020 —δίνοντάς της τον αέρα μιας αληθινής ιστορίας, ενώ δεν είναι, μια ιστορία που ξετυλίγεται μέσω «έξι κεφαλαίων», τα οποία δεν έχουν γραμμική μορφή.
Διευθυντής φωτογραφίας είναι ο γνωστός ηθοποιός Giovanni Ribisi, στην πρώτη του μεγάλου μήκους πίσω από την κάμερα. Και η δουλειά του εδώ είναι εντυπωσιακή, από την οικειότητα των δύο πρωταγωνιστών, που φλερτάρουν και νιώθουν ο ένας τον άλλον σε ένα αυτοκίνητο λουσμένο στο μπλε του φωτός νέον του μοτέλ, μέχρι την αίσθηση κίνδυνου που εκπέμπεται από την οθόνη, καθώς αναλαμβάνουν να παίξουν τους ρόλους τους σε ένα παιχνίδι γάτας-ποντικού. Από το εσωτερικό του δωμάτιου με τις πιο βαριές, πιο πυκνές αποχρώσεις του κόκκινου, μέχρι το σχεδόν εκθαμβωτικό φως των άδειων δρόμων ή την ρουστίκ ζεστασιά των γραφικών εξοχικών σπιτιών. Σε ένα τέτοιο εξοχικό σπίτι συναντάμε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι (Barbara Hershey, William Begley Jr.) που απολαμβάνει ένα χαλαρό πρωινό Κυριακής λύνοντας ένα παζλ και που περιγράφεται ως «παλιοί χίπηδες».
To Strange Darling είναι μια ταινία που αλλάζει και αλλάζει ξανά τις διαθέσεις, τους τόνους και τη δυναμική της. Ο Mollner θέλει να επανεξετάσουμε τα όσα υποθέτουμε για τις πρώτες εντυπώσεις, τα στερεότυπα φύλου, τη σωματική δύναμη και τη βία. Πριν μπει στο μοτέλ με το «Δαίμονα», η «Κυρία» τού λέει: «Ξέρεις τι κινδύνους διατρέχουν γυναίκες σαν εμένα κάθε φορά που μπαίνουμε σε ένα τέτοιο δωμάτιο;».
Ωστόσο, ενώ κάνει τις σωστές ερωτήσεις, ο Mollner δεν ενδιαφέρεται πραγματικά να μπει πολύ βαθιά σε αυτές. Και κάπου στον «επίλογο», αφού τελειώνουν τα έξι κεφάλαια, η ταινία σταματά να είναι μια έξυπνη άσκηση ύφους πάνω στις έμφυλες πολιτικές και κάπου χάνεται. Υπάρχουν πάρα πολλοί φόνοι, περιττοί διάλογοι και μια αναφορά στο διάβολο που τελικά αποπροσανατολίζει.
Αναμφισβήτητα αριστοτεχνικά σκηνοθετημένη, με σαφείς επιρροές από το σινεμά του Tarantino, με πετυχημένη αποτύπωση μιας americana αισθητικής, εξαιρετικό soundtrack (με αιχμή του δόρατος την εκτέλεση του "Love Hurts" από τους Z Berg) και πάρα πολύ καλές ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές, το Strange Darling αποτελεί μια από τις καλές ταινίες της χρονιάς ως τώρα.
Trap
6,5
Στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, ο εκ πρώτης όψεως συνηθισμένος πατέρας Cooper Adams (Josh Hartnett) ανταμείβει την έφηβη κόρη του Riley (Ariel Donoghue) για τους καλούς βαθμούς, πηγαίνοντάς τη σε μια συναυλία για να δει την αγαπημένη της ποπ σταρ, την Lady Raven (Saleka Shyamalan, η κόρη του σκηνοθέτη στην πραγματική ζωή). Η Riley φοβάται ότι ο Coopere θα τη ντροπιάσει, αν και όπως αποδεικνύεται, τα αστεία και το κουμπωμένο φέρσιμο του πατέρα της δεν είναι τα χειρότερα χαρακτηριστικά του.
Στην πραγματικότητα, είναι ένας διαβόητος κατά συρροή δολοφόνος γνωστός ως «Ο Χασάπης» (The Butcher), και όταν παρατηρεί μια υπερβολική παρουσία της αστυνομίας στη συναυλία ρωτά έναν φιλικό πωλητή merch τι συμβαίνει. Αυτός του εκμυστηρεύεται ότι το FBI έμαθε ότι ο «Χασάπης» παρακολουθεί τη συναυλία και σκοπεύουν να τον βρουν και να τον συλλάβουν. Εκείνος καταφέρνει και κλέβει έναν ασύρματο της αστυνομίας για να ακούσει το σχέδιό τους, καταστρωμένο από μια εγκληματική ψυχολόγο και profiler, την Dr. Grant (Hayley Mills), που μοιάζει να προβλέπει κάθε κίνηση του.
Η συναυλία γίνεται ένα θανατηφόρο παιχνίδι γάτας με ποντίκι, με τον Cooper να προσπαθεί να μείνει ένα βήμα μπροστά από τα σχέδια των αρχών, έχοντας όμως ως στόχο, εκτός από το να βγει από το κτίριο χωρίς να συλληφθεί, τη διασκέδαση της Riley. Το πώς οι πράκτορες του FBI κατάλαβαν ότι θα ήταν ο Cooper εκεί είναι μια από τις μικρές ανατροπές που το σενάριο του Shyamalan επιτυγχάνει να παραδώσει, καθώς τον βλέπουμε σιγά σιγά να αλλάζει όταν συνειδητοποιεί την έκταση της αστυνομικής παρουσίας στο στάδιο.
Ο Cooper σίγουρα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αποφύγει τις αρχές, ακολουθώντας παράλληλα τη ρουτίνα του περιποιητικού πατέρα. Όμως, η ταινία τελικά αρχίζει να επαναλαμβάνεται, καθώς ακολουθούμε τον πρωταγωνιστή σε όλο το στάδιο, ενώ η κόρη του παρακολουθεί τη συναυλία, στην αρχή ανυποψίαστη, με την ανησυχία της να αυξάνεται σταδιακά. Ο ίδιος ο Shyamalan έχει περιγράψει την ταινία ως «"Η Σιωπή Των Αμνών" σε μια συναυλία της Taylor Swift», και ενώ το "Trap" στη θεωρία είναι αυτό, η πραγματικότητα είναι ότι βλέπουμε την υποτιθέμενη απειλή που αντιπροσωπεύει ο χαρακτήρας του Hartnett μόνο προς το τέλος και για λίγο (με ένα τελικό plot twist).