Για απόψε το μενού έχει φιλέτο ιερής αγελάδας σερβιρισμένο με ψιλοκομμένη παραμύθα και ολίγη ψευδαίσθηση για γαρνιτούρα.
Πριν από μερικές μέρες, ο θείος Dave, στα βρετανικά ληξιαρχεία γνωστός ως David Jones, έκλεισε τα 65 και υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός άρθρων με τίτλους όπως ''Πού βρίσκεται ο Bowie;'', ''Γιατί κρύβεται ο Λεπτός Λευκός Δούκας'', ''Τι κάνει ο David Bowie σήμερα;'' και άλλα πολλά και αστεία. Ναι, ο μάγκας έκλεισε τα 65 (άσε που μπορεί να κρύβει και 4-5 χρονάκια ακόμα σα γριά ανύπαντρη) και εξαφανιζόλ. Κάποιος μάλιστα έγραψε ότι ο Bowie βγήκε στη σύνταξη, ήσυχα και αθόρυβα, όπως αρμόζει στους μεγάλους καλλιτέχνες και....δεν μπορώ να σταματήσω το χασμουρητό μου.
Ε, λοιπόν έχω νέα για σας. Ο Bowie έχει βγει στη σύνταξη απ' το 1980 ο πούστης. Απ' τα 33 του δηλαδή, ούτε ο Χριστός να ήτανε. Με μια διαφορά όμως: ο Χριστός αναστήθηκε (ή τουλάχιστον έτσι λένε), ο Bowie ποτέ. Ή μάλλον για να το θέσω αλλιώς, ούτε έλληνας να ήτανε ο μπαγάσας. Σύνταξη στα 33 και μετά άραγμα.
Ναι, ο τύπος έπαψε να είναι κάτι μετά το "Scary Monsters". Μέχρι τότε, είχε βγάλει μια σειρά από αψεγάδιαστους, κλασικούς δίσκους. Μπορεί να είχε κατακλέψει τους πάντες για να φτάσει μέχρι εκεί (απ' το μακαρίτη το Marc Bolan μέχρι τους Roxy Music) και να οικειοποιηθεί τη δημιουργία του glam rock, αλλά οι δίσκοι του ήτανε σκέτη απόλαυση εκείνες τις εποχές. To "Scary Monsters'', εκείνο το σπουδαίο άλμπουμ του 1980, έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του, όπως θα έλεγε και το ηλίθιο κλισέ. Από κει κι έπειτα η κατρακύλα ήτανε τόσο μεγάλη και ηχηρή όσο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, εκεί όπου είχε γράψει τη φοβερή τριλογία, με τη βοήθεια του Eno, για να μην ξεχνιόμαστε.
Το '83 έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία με το ''Let's Dance'', που άμα το δεις ψύχραιμα δεν ήτανε καλύτερος απ' το δίσκο που βγάλανε οι Duran Duran την ίδια χρονιά. Το ''Τοnight'' την επόμενη χρονιά ξεχάστηκε όπως ξεχαστήκανε και τα χτενίσματα των A Flock of Seagulls, το ίδιο και το ''Νever Let Me Down'' του '87, που δε θυμάμαι ούτε καν πώς ήτανε το εξώφυλλο. Ο ίδιος μάλιστα είχε αποκαλέσει το τελευταίο ως το ναδίρ του. Εννοείται βέβαια ότι αυτά τα άλμπουμ αν δε γράφανε ''David Bowie'' στο εξώφυλλο θα πουλιότανε για πενήντα σεντς (άντε, πενήντα πένες για σας τους αγγλοτραφείς πανάθεμά σας) στα ράφια με τις ευκαιρίες λίγους μήνες μετά.
Καταλαβαίνοντας ότι η μπογιά του έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και προσπαθώντας να βρει έναν καινούργιο ήχο, με τη βοήθεια του Reeves Gabrels και των αδελφών Hunt και Tony Sales έφτιαξε τους Tin Machine το 1988 και ''αποποιήθηκε'' το σόλο όνομά του για λίγο. Οι Tin Machine δεν ήτανε κάτι που θα σκαλίσεις τη δισκοθήκη σου για να βρεις και να παίξεις μερικά χρόνια αργότερα. Το '92 διαλύθηκαν ύστερα από δύο μέτρια άλμπουμ. Μάλιστα το '91 που ήρθανε οι Nirvana και τα γαμήσανε όλα, ο πολύς κόσμος είχε αρχίσει να ξεχνάει τον Λεπτό Λευκό Ποιόν;
Το '93 έβγαλε το ''Black Tie White Noise'' επανεφέροντας ολίγο από το φανκ του ''Let's Dance'', αλλά λίγοι το πήραν χαμπάρι. Το '95 αναζήτησε πάλι τον Brian Eno για να βγει από το τέλμα. Το αποτέλεσμα ήτανε το μόνο αξιόλογο άλμπουμ του, των τελευταίων 32 χρόνων. Το ''Outside'' είχε ηλεκτρονική βάση, αρκετούς πειραματισμούς, ενδιαφέροντες στίχους και βαριά κι ασήκωτη ατμόσφαιρα. Κάτι σαν το ''Bladerunner'' να συναντάει τις νουβέλες του Raymond Chandler με soundtrack από έναν τριπαρισμένο Eno.
Εκείνη τη χρονιά, στην Αμερική το hot χαρτί ήτανε οι Nine Inch Nails, ενώ ο Bowie ήταν ένα ξεχασμένο πρώην μεγάλο όνομα. Σα χαμαιλέοντας που είναι ο μπαγάσας, επέλεξε να παίξει σαπόρτ στην αμερικανική περιοδεία των ΝΙΝ. Για να μη γίνει τελείως ρεζίλι, είχανε βρει την εξής έξυπνη φόρμουλα: o Bowie έπαιζε κανονικά το σετ του και για το τέλος φύλαγε το ''Scary Monsters''. Πριν παίξει το κομμάτι, έλεγε: ''Και τώρα θα καλέσουμε μερικούς φίλους στη σκηνή για να παίξουμε το τελευταίο μας κομμάτι γι' απόψε''. Και στη σκηνή έβγαιναν οι Nine Inch Nails και έπαιζαν όλοι μαζί το ''Scary Monsters''. Aυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήτανε πόσος λίγος κόσμος είχε έρθει από νωρίς για να δει και τον Ξεχασμένο Λεπτό Δούκα.
Το 1997 έφτιαξε έναν αχταρμά από techno, drum 'n' bass, jungle και ό,τι άλλη μαλακία ήτανε της μόδας εκείνη την εβδομάδα, τα έβαλε όλα σ' ένα άλμπουμ που ονόμασε ''Εarthling'' και ήτανε πιο κακό ακόμα κι απ' το εξώφυλλό του. Το '99 άλλαξε πάλι ρότα και έβγαλε το ''Ηοurs'' που υποτίθεται ότι τον πήγαινε πίσω στις ακουστικές εποχές του ''Space Oddity''. Πιο χλυαρό κι απ' το τσάι που σερβίρουνε στους σταθμούς των τρένων στην Αγγλία. Το ίδιο ισχύει και για το ''Heathen'' του 2002 που δεν το έσωσε ούτε ο μεγάλος παραγωγός της εποχής των Spiders from Mars, ο Tony Visconti. Όσο για το ''Reality'' του 2003, ό,τι και να σας πω θα είναι ψέματα. Θυμάμαι πάντως ότι το είχα αντιγράψει από ένα φίλο αλλά δε θυμάμαι να το ακούω ποτέ. Πώς ν' ακούσει κανείς ένα δίσκο με τόσο φριχτό εξώφυλλο;
Ναι, ο φίλτατος Λευκός Δούκας του Χθες προσπάθησε πολύ να συμβαδίσει με τις εποχές, να παραμείνει επίκαιρος και δημιουργικός, ν' αφήσει το στίγμα του όπως παλιά, αλλά ο απολογισμός λέει ότι στην ουσία βγήκε στη σύνταξη κάπου εκεί, στο μακρινό 1980.
Παρεμπιπτόντως, ο Bowie γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία με τον Elvis, 8 Ιανουαρίου δηλαδή. Όμως ο Εlvis ζει ακόμα!
Πριν από μερικές μέρες, ο θείος Dave, στα βρετανικά ληξιαρχεία γνωστός ως David Jones, έκλεισε τα 65 και υπήρξε ένας μεγάλος αριθμός άρθρων με τίτλους όπως ''Πού βρίσκεται ο Bowie;'', ''Γιατί κρύβεται ο Λεπτός Λευκός Δούκας'', ''Τι κάνει ο David Bowie σήμερα;'' και άλλα πολλά και αστεία. Ναι, ο μάγκας έκλεισε τα 65 (άσε που μπορεί να κρύβει και 4-5 χρονάκια ακόμα σα γριά ανύπαντρη) και εξαφανιζόλ. Κάποιος μάλιστα έγραψε ότι ο Bowie βγήκε στη σύνταξη, ήσυχα και αθόρυβα, όπως αρμόζει στους μεγάλους καλλιτέχνες και....δεν μπορώ να σταματήσω το χασμουρητό μου.
Ε, λοιπόν έχω νέα για σας. Ο Bowie έχει βγει στη σύνταξη απ' το 1980 ο πούστης. Απ' τα 33 του δηλαδή, ούτε ο Χριστός να ήτανε. Με μια διαφορά όμως: ο Χριστός αναστήθηκε (ή τουλάχιστον έτσι λένε), ο Bowie ποτέ. Ή μάλλον για να το θέσω αλλιώς, ούτε έλληνας να ήτανε ο μπαγάσας. Σύνταξη στα 33 και μετά άραγμα.
Ναι, ο τύπος έπαψε να είναι κάτι μετά το "Scary Monsters". Μέχρι τότε, είχε βγάλει μια σειρά από αψεγάδιαστους, κλασικούς δίσκους. Μπορεί να είχε κατακλέψει τους πάντες για να φτάσει μέχρι εκεί (απ' το μακαρίτη το Marc Bolan μέχρι τους Roxy Music) και να οικειοποιηθεί τη δημιουργία του glam rock, αλλά οι δίσκοι του ήτανε σκέτη απόλαυση εκείνες τις εποχές. To "Scary Monsters'', εκείνο το σπουδαίο άλμπουμ του 1980, έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του, όπως θα έλεγε και το ηλίθιο κλισέ. Από κει κι έπειτα η κατρακύλα ήτανε τόσο μεγάλη και ηχηρή όσο η πτώση του τείχους του Βερολίνου, εκεί όπου είχε γράψει τη φοβερή τριλογία, με τη βοήθεια του Eno, για να μην ξεχνιόμαστε. Το '83 έκανε τεράστια εμπορική επιτυχία με το ''Let's Dance'', που άμα το δεις ψύχραιμα δεν ήτανε καλύτερος απ' το δίσκο που βγάλανε οι Duran Duran την ίδια χρονιά. Το ''Τοnight'' την επόμενη χρονιά ξεχάστηκε όπως ξεχαστήκανε και τα χτενίσματα των A Flock of Seagulls, το ίδιο και το ''Νever Let Me Down'' του '87, που δε θυμάμαι ούτε καν πώς ήτανε το εξώφυλλο. Ο ίδιος μάλιστα είχε αποκαλέσει το τελευταίο ως το ναδίρ του. Εννοείται βέβαια ότι αυτά τα άλμπουμ αν δε γράφανε ''David Bowie'' στο εξώφυλλο θα πουλιότανε για πενήντα σεντς (άντε, πενήντα πένες για σας τους αγγλοτραφείς πανάθεμά σας) στα ράφια με τις ευκαιρίες λίγους μήνες μετά.
Καταλαβαίνοντας ότι η μπογιά του έχει αρχίσει να ξεθωριάζει και προσπαθώντας να βρει έναν καινούργιο ήχο, με τη βοήθεια του Reeves Gabrels και των αδελφών Hunt και Tony Sales έφτιαξε τους Tin Machine το 1988 και ''αποποιήθηκε'' το σόλο όνομά του για λίγο. Οι Tin Machine δεν ήτανε κάτι που θα σκαλίσεις τη δισκοθήκη σου για να βρεις και να παίξεις μερικά χρόνια αργότερα. Το '92 διαλύθηκαν ύστερα από δύο μέτρια άλμπουμ. Μάλιστα το '91 που ήρθανε οι Nirvana και τα γαμήσανε όλα, ο πολύς κόσμος είχε αρχίσει να ξεχνάει τον Λεπτό Λευκό Ποιόν;
Το '93 έβγαλε το ''Black Tie White Noise'' επανεφέροντας ολίγο από το φανκ του ''Let's Dance'', αλλά λίγοι το πήραν χαμπάρι. Το '95 αναζήτησε πάλι τον Brian Eno για να βγει από το τέλμα. Το αποτέλεσμα ήτανε το μόνο αξιόλογο άλμπουμ του, των τελευταίων 32 χρόνων. Το ''Outside'' είχε ηλεκτρονική βάση, αρκετούς πειραματισμούς, ενδιαφέροντες στίχους και βαριά κι ασήκωτη ατμόσφαιρα. Κάτι σαν το ''Bladerunner'' να συναντάει τις νουβέλες του Raymond Chandler με soundtrack από έναν τριπαρισμένο Eno.
Εκείνη τη χρονιά, στην Αμερική το hot χαρτί ήτανε οι Nine Inch Nails, ενώ ο Bowie ήταν ένα ξεχασμένο πρώην μεγάλο όνομα. Σα χαμαιλέοντας που είναι ο μπαγάσας, επέλεξε να παίξει σαπόρτ στην αμερικανική περιοδεία των ΝΙΝ. Για να μη γίνει τελείως ρεζίλι, είχανε βρει την εξής έξυπνη φόρμουλα: o Bowie έπαιζε κανονικά το σετ του και για το τέλος φύλαγε το ''Scary Monsters''. Πριν παίξει το κομμάτι, έλεγε: ''Και τώρα θα καλέσουμε μερικούς φίλους στη σκηνή για να παίξουμε το τελευταίο μας κομμάτι γι' απόψε''. Και στη σκηνή έβγαιναν οι Nine Inch Nails και έπαιζαν όλοι μαζί το ''Scary Monsters''. Aυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήτανε πόσος λίγος κόσμος είχε έρθει από νωρίς για να δει και τον Ξεχασμένο Λεπτό Δούκα. Το 1997 έφτιαξε έναν αχταρμά από techno, drum 'n' bass, jungle και ό,τι άλλη μαλακία ήτανε της μόδας εκείνη την εβδομάδα, τα έβαλε όλα σ' ένα άλμπουμ που ονόμασε ''Εarthling'' και ήτανε πιο κακό ακόμα κι απ' το εξώφυλλό του. Το '99 άλλαξε πάλι ρότα και έβγαλε το ''Ηοurs'' που υποτίθεται ότι τον πήγαινε πίσω στις ακουστικές εποχές του ''Space Oddity''. Πιο χλυαρό κι απ' το τσάι που σερβίρουνε στους σταθμούς των τρένων στην Αγγλία. Το ίδιο ισχύει και για το ''Heathen'' του 2002 που δεν το έσωσε ούτε ο μεγάλος παραγωγός της εποχής των Spiders from Mars, ο Tony Visconti. Όσο για το ''Reality'' του 2003, ό,τι και να σας πω θα είναι ψέματα. Θυμάμαι πάντως ότι το είχα αντιγράψει από ένα φίλο αλλά δε θυμάμαι να το ακούω ποτέ. Πώς ν' ακούσει κανείς ένα δίσκο με τόσο φριχτό εξώφυλλο;
Ναι, ο φίλτατος Λευκός Δούκας του Χθες προσπάθησε πολύ να συμβαδίσει με τις εποχές, να παραμείνει επίκαιρος και δημιουργικός, ν' αφήσει το στίγμα του όπως παλιά, αλλά ο απολογισμός λέει ότι στην ουσία βγήκε στη σύνταξη κάπου εκεί, στο μακρινό 1980.
Παρεμπιπτόντως, ο Bowie γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία με τον Elvis, 8 Ιανουαρίου δηλαδή. Όμως ο Εlvis ζει ακόμα!