Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Βαγγέλη Ευαγγελόπουλο.
Του Γιάννη Δρίτσα
OPETH
Block 33 Θεσσαλονίκη 3 Μαρτίου 2012
Σάββατο βράδυ και οι OPETH εμφανίζονται στο Block 33 με τον νέο τους δίσκο (Heritage) στις αποσκευές τους. Τα εισιτήρια αναφέρουν ότι το show ξεκινά στις 21:30 χωρίς να υπάρχει support μπάντα. Στις 21:20 φτάνουμε στον χώρο ο οποίος είναι ήδη αρκετά γεμάτος, ειδικά αν αναλογιστούμε την κρίση που υπάρχει στην πόλη.
Μετά από ολιγόλεπτους ελέγχους του ήχου τα φώτα σβήνουν στις 21:30 και ο κόσμος αρχίζει να φωνάζει. Η μπάντα ανεβαίνει στην σκηνή και η συναυλία ξεκινά με τραγούδι από το νέο τους δίσκο, το The devil's orchard. Το συγκρότημα φαίνεται να έχει όρεξη και ο κόσμος δέχεται ευχάριστα τα τραγούδια καθώς φαίνεται ότι αρκετοί είναι οι “διαβασμένοι”. Χωρίς διακοπή και λόγια περνάνε κατευθείαν στο επόμενο τραγούδι του νέου δίσκου, το I feel the dark. Ο ήχος είναι καλός από την αρχή και τα φώτα βοηθούσαν τη γενικά λιτή σκηνική παρουσία (οι Opeth έχουν ξεχωριστό άτομο που ρυθμίζει τα φώτα σε ζωντανό χρόνο).
Ο Mikael Åkerfeldt συστήνει την μπάντα με τον γνώριμο πλέον τρόπο του (We are Opeth, we are from Sweden) και μας πάει πίσω στο 1999, στο Still Life album με το Face of Melinda. Έπειτα αφού μας εκμυστηρεύεται την αγάπη του μπασίστα Martin Mendez για τον Ronnie James Dio μας γυρίζει στο Heritage και στο Slither, το οποίο έχει γράψει για τον Dio. Μετά το up tempo Slither πηγαίνουμε σε σαφώς πιο ήσυχες και μελαγχολικές φόρμες με το Credence το οποίο ακολουθείται από το To rid the disease.
Ο Mikael Åkerfeldt λέει λίγα λόγια για την παραδοσιακή σουηδική μουσική και ξεκινά να παίζει το Folklore, το οποίο και κλείνει τον κύκλο των τραγουδιών από το Heritage. Χαμογελώντας μας λέει, “ξέρετε υπάρχει μια πλευρά της μπάντας που δεν έχουμε δείξει ακόμα απόψε. Είναι η αγάπη που έχουμε στα παραδοσιακά ελληνικά όργανα. Το επόμενο τραγούδι μας είναι το bouzouki rock, part I. Το κλίμα αλλάζει και μπαίνουμε στις βαρύτερες φόρμες με το Heir Apparent το οποίο ακολουθείται από το The grand conjuration. Ο Fredrik Åkesson δίνει το σύνθημα με headbanging και οι μπροστινές γραμμές του κόσμου ακολουθούνε χοροπηδώντας. Το The drapery falls ακολουθεί και κλείνει το σετ.
Οι Opeth αποσύρονται και το κοινό φωνάζει για την επάνοδο τους. Μετά από 3-4 λεπτά είναι και πάλι στην σκηνή και ο Mikael μας συστήνει ένα, ένα τα μέλη με συνοδεία χιουμοριστικών σχολίων (πχ ο Fredrik Åkesson είναι αρκετά καλός δεν νομίζετε; Είναι σχεδόν το ίδιο καλός με εμένα). Το Deliverance κλείνει την συναυλία ενώ οι Opeth μας ευχαριστούν και πάλι που ήρθαμε να τους δούμε.
Έχοντας δει τους Opeth άλλες 4 φορές στην Ελλάδα, έχω παρατηρήσει μια εξέλιξη. Σε κάθε συναυλία ο Åkerfeldt εμφανίζεται πιο χαλαρός. Έχει ένα εκκεντρικό χιούμορ το οποίο όμως φαίνεται να εκτιμά το κοινό και κάθε φορά μιλάει όλο και περισσότερο, χωρίς να καθυστερεί και να γίνεται κουραστικός. Αυτή την φορά μάθαμε για την αγάπη του για την Ελλάδα και το πόσο τους αρέσει να παίζουν εδώ, τον θαυμασμό(;) - του για τους Manowar και τον Joey De Maio και την εμπειρία τους από την κοινή περιοδεία που είχαν κάποτε (Οι Manowar είχαν σφραγίσει το μέρος των παρασκηνίων που κάθονταν και το οποίο περιλάμβανε και την τουαλέτα) καθώς και την απέχθεια(;) που εκφράζει για το Γκέτεμποργκ. Και γενικότερα όλη η μπάντα ήταν σε καλή διάθεση και φαίνονταν να απολαμβάνουν την συναυλία προσφέροντας μας 90 λεπτά ψυχαγωγίας και εναλλαγής συναισθημάτων.
Setlist:
1. The Devil's Orchard
2. I Feel the Dark
3. Face of Melinda
4. Slither
5. Credence
6. To Rid the Disease
7. Folklore
8. Heir Apparent
9. The Grand Conjuration
10. The Drapery Falls
Encore:
11. Deliverance
