Αφήνω τα πολλά λόγια και μπαίνω στο ψητό. Ότι είχες κάποτε αληθινά δικό σου, είναι δικό σου για πάντα... Όχι με την 'τυπική' έννοια της ιδιοκτησίας, μα με κάτι πιο βαθύ, κάτι που ξεπερνά τον χρόνο.
ΟΚ. Τα δισκάδικα αργοπεθαίνουν, αυτή είναι η αλήθεια, ή να το πούμε πιο χύμα, έχουν πεθάνει εδώ και καιρό. Θυμάμαι τον David Gilmour σε μια συνέντευξη του στο UNCUT, να λέει όταν τον ρώτησαν αν του λείπει το βινύλιο, ότι θα μας λείψει σύντομα και το CD (πάνε 4 χρόνια νομίζω, κάτι τέτοιο...) και είχε δίκιο. Μέχρι το 2000, είχα μια σημαντική δισκοθήκη (βινυλίων) τώρα όλα αυτά (και πολλά περισσότερα...) τα έχω σε CD πλέον.'
Ομως, όταν γουστάρω ΑΛΗΘΙΝΑ να ακούσω μουσική για πάρτη μου, να ακούσω δηλαδη κάτι απο τα 100 (περίπου) 'αλμπουμ που με σημάδεψαν (γιατι α π λ ά μαζί τους έκανα τα πρώτα μου όνειρα στον μαγικό κόσμο της μουσικής, τι άλλο) βουτάω στα βινύλια, χώνομαι στα σκρατς και 'ολα είναι ΠΑΝΤΑ εκεί, στη θέση τους, έστω κι αν έχουμε 2012.
ΟΚ, τίποτα δε συγκρίνεται με ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ 'εργο, μια ολοκληρωμένη έκδοση βινυλίου αν θέλετε, γνωστά πράγματα αυτά... Υπάρχουν CD, με τα οποία έχω το ίδιο δέσιμο όπως με κάποια από τα περίφημα 100 βινύλια που λέγαμε πιο πάνω,'ο μ ω ς... τίποτα ΔΕΝ συγκρίνεται με τα σκράτς, το εξώφυλλο (να μην μιλήσουμε για την ποιοτητα του ΗΧΟΥ βέβαια) και όλη αυτή τη μαγεία. Είμαι ΥΠΕΡ της τεχνολογίας, είμαι υπερ του ΣΗΜΕΡΑ... Θα είχαμε πεθάνει από βαρεμάρα (τα ίδια και τα ίδια δηλαδή) διαφορετικά...
Γουστάρω που κάνω ένα κλικ στο YouTube και χαζεύω στο φτερό ενα επεισόδιο του Simon Templar,ή ακούω στα κλεφτά ένα τραγούδι που θυμήθηκα. Απλά όταν μιλάμε για βινύλιο, μιλάμε για κάτι (ιδιαίτερα για όσους μεγάλωσαν στην εποχή του) πολύ ιδιαίτερο. Απλά πράγματα. Αλλο το ένα (η ευκολία στην πρόσβαση δηλαδή), άλλο το άλλο. Για μένα, ο καλύτερος τρόπος να γιορτασουμε εδώ τη μέρα που έρχεται, ειναι να θυμηθούμε μια σειρά απο εξώφυλλα σημαντικών αλμπουμ, απο την φάση που ΚΑΙ τα εξώφυλλα ήταν μέρος της ιστοριας... και μάλιστα, πολύ σημαντικο.
Record Store Day... να σουλατσάρετε απο δισκάδικα,να τα κρατήσετε ζωντανά, δεν εμειναν πολλά 'αλλωστε. Ο 'τρελός' του Πειραιά λέγεται Τάσος, άνοιξε πριν λίγες μέρες, ΤΟΥ ΚΑΝΩ διαφήμιση Ε Δ Ω τώρα, για ΑΥΤΟ τον αναφέρω και η (γλυκία) ποντικότρυπα αυτή ειναι (πλέον) το ΜΟΝΑΔΙΚΟ δισκάδικο στο κέντρο της πόλης. Λέγεται 'Off The Record', δεκάιντσα των Seeds, 45αρια, ωραία βινύλια σε λογικότατες τιμές και βέβαια CD και προσφορές... Έκανα μια στάση, χάζεψα τα βινύλια, γράφω το κείμενο και πάω να αγοράσω ένα σιγκλάκι των Fall..'όχι για τον Δημήτρη Αντωνόπουλο, ούτε για την εκπομπή που κάνει βέβαια, μα για τον ίδιο και μόνο... Γιατί όσα τραγούδια κι αν του 'κατεβάσω', δεν θα μου χαμογελάσει σαν παιδί... Καταλαβαίνετε,το ξέρω...
ΟΚ. Τα δισκάδικα αργοπεθαίνουν, αυτή είναι η αλήθεια, ή να το πούμε πιο χύμα, έχουν πεθάνει εδώ και καιρό. Θυμάμαι τον David Gilmour σε μια συνέντευξη του στο UNCUT, να λέει όταν τον ρώτησαν αν του λείπει το βινύλιο, ότι θα μας λείψει σύντομα και το CD (πάνε 4 χρόνια νομίζω, κάτι τέτοιο...) και είχε δίκιο. Μέχρι το 2000, είχα μια σημαντική δισκοθήκη (βινυλίων) τώρα όλα αυτά (και πολλά περισσότερα...) τα έχω σε CD πλέον.'
Ομως, όταν γουστάρω ΑΛΗΘΙΝΑ να ακούσω μουσική για πάρτη μου, να ακούσω δηλαδη κάτι απο τα 100 (περίπου) 'αλμπουμ που με σημάδεψαν (γιατι α π λ ά μαζί τους έκανα τα πρώτα μου όνειρα στον μαγικό κόσμο της μουσικής, τι άλλο) βουτάω στα βινύλια, χώνομαι στα σκρατς και 'ολα είναι ΠΑΝΤΑ εκεί, στη θέση τους, έστω κι αν έχουμε 2012. ΟΚ, τίποτα δε συγκρίνεται με ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ 'εργο, μια ολοκληρωμένη έκδοση βινυλίου αν θέλετε, γνωστά πράγματα αυτά... Υπάρχουν CD, με τα οποία έχω το ίδιο δέσιμο όπως με κάποια από τα περίφημα 100 βινύλια που λέγαμε πιο πάνω,'ο μ ω ς... τίποτα ΔΕΝ συγκρίνεται με τα σκράτς, το εξώφυλλο (να μην μιλήσουμε για την ποιοτητα του ΗΧΟΥ βέβαια) και όλη αυτή τη μαγεία. Είμαι ΥΠΕΡ της τεχνολογίας, είμαι υπερ του ΣΗΜΕΡΑ... Θα είχαμε πεθάνει από βαρεμάρα (τα ίδια και τα ίδια δηλαδή) διαφορετικά...
Γουστάρω που κάνω ένα κλικ στο YouTube και χαζεύω στο φτερό ενα επεισόδιο του Simon Templar,ή ακούω στα κλεφτά ένα τραγούδι που θυμήθηκα. Απλά όταν μιλάμε για βινύλιο, μιλάμε για κάτι (ιδιαίτερα για όσους μεγάλωσαν στην εποχή του) πολύ ιδιαίτερο. Απλά πράγματα. Αλλο το ένα (η ευκολία στην πρόσβαση δηλαδή), άλλο το άλλο. Για μένα, ο καλύτερος τρόπος να γιορτασουμε εδώ τη μέρα που έρχεται, ειναι να θυμηθούμε μια σειρά απο εξώφυλλα σημαντικών αλμπουμ, απο την φάση που ΚΑΙ τα εξώφυλλα ήταν μέρος της ιστοριας... και μάλιστα, πολύ σημαντικο.
Record Store Day... να σουλατσάρετε απο δισκάδικα,να τα κρατήσετε ζωντανά, δεν εμειναν πολλά 'αλλωστε. Ο 'τρελός' του Πειραιά λέγεται Τάσος, άνοιξε πριν λίγες μέρες, ΤΟΥ ΚΑΝΩ διαφήμιση Ε Δ Ω τώρα, για ΑΥΤΟ τον αναφέρω και η (γλυκία) ποντικότρυπα αυτή ειναι (πλέον) το ΜΟΝΑΔΙΚΟ δισκάδικο στο κέντρο της πόλης. Λέγεται 'Off The Record', δεκάιντσα των Seeds, 45αρια, ωραία βινύλια σε λογικότατες τιμές και βέβαια CD και προσφορές... Έκανα μια στάση, χάζεψα τα βινύλια, γράφω το κείμενο και πάω να αγοράσω ένα σιγκλάκι των Fall..'όχι για τον Δημήτρη Αντωνόπουλο, ούτε για την εκπομπή που κάνει βέβαια, μα για τον ίδιο και μόνο... Γιατί όσα τραγούδια κι αν του 'κατεβάσω', δεν θα μου χαμογελάσει σαν παιδί... Καταλαβαίνετε,το ξέρω...