Θέατρο Βράχων 13/07/2012
Ελευθερία Αρβανιτάκη – Μπάμπης Στόκας
Την Παρασκευή 13 Ιουλίου, σε μια καυτή Αθήνα και με τον υδράργυρο να 40ρίζει, βρεθήκαμε σε ένα κατάμεστο Θέατρο Βράχων για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία της Ελευθερίας και του Μπάμπη.
Ανηφορίζοντας λοιπόν, μαζί με πολύ κόσμο, αναρωτιόμουν αλήθεια, που βρίσκεται η όρεξη αλλά και τα χρήματα πια, για να γεμίζει ένα θέατρο. Αυτό από μόνο του μας έφτιαξε τη διάθεση, αφού ο λόγος που βρεθήκαμε κι εμείς εκεί, ήταν αυτός ο ίδιος, το να καταφέρεις δηλαδή να βρεθείς σε μια συναυλία, σε ένα υπέροχο θέατρο, να ακούσεις 2 ερμηνευτές που έχουν πολλά καλά τραγούδια στο ρεπερτόριό τους.
Η αρχή έγινε 21:45, με το Μπάμπη Στόκα στη σκηνή, να ερμηνεύει συνοδεία ενός πιάνου το “Βγες στο μπαλκόνι να δεις”. Από εκεί και πέρα οι 2 καλλιτέχνες, μαζί σε ντουέτα ή μόνοι τους στη σκηνή, ερμήνευσαν μεγάλες επιτυχίες τους, με το Μπάμπη να δίνει βάρος στo ξεκίνημα στα νέα του τραγούδια, από το τελευταίο του cd, “Η αυλή των τρελών”, σε στίχους Άλκη Αλκαίου (ακούσαμε το πολύ ωραίο “Υπνόσακος”, αλλά και τα “Ακόμα γράφω γράμματα” που θύμισε Σωκράτη Μάλαμα και “Δρόμοι της πέστροφας”).
Επίσης η Ελευθερία Αρβανιτάκη παρουσίασε ένα από τα νέα της τραγούδια, σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Περιττό να αναφερθεί το γεγονός, ότι ακούσαμε κάποια από τα τραγούδια των Πυξ Λαξ, μια ενδιαφέρουσα διασκευή, όπως τόνισε η Αρβανιτάκη στο τραγούδι της “Ερωτικό” από το Στόκα, τη Νεράιδα του Μάλαμα, μια αδιάφορη θα έλεγα εκτέλεση της “Πονεμένης Καρδιάς” και φυσικά τα ανεβαστικά τραγούδια της Αρβανιτάκη, όπως τα “Τα κορμιά και τα μαχαίρια”, “Η νύχτα κατεβαίνει”, “Τί λείπει”, “To Μηδέν”, “Μην ορκίζεσαι”, “Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ” κ.τ.λ.
Τα τραγούδια ήταν καλοπαιγμένα, οι φωνές εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, σωστά τοποθετημένες, ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει, αφού μάλλον κι αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός μιας τέτοιας βραδιάς. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, αν κι όλα έμοιαζαν ιδανικά, δεν καταφέραμε καμία στιγμή να συμπορευτούμε με αυτό που γινόταν στο θέατρο Βράχων.
Η συνύπαρξη της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με το Μπάμπη Στόκα, δε θεωρώ πως είναι ιδανική και μάλλον περισσότερο τραβάει πίσω ο ένας τον άλλο, αφού μάλλον έχουμε να κάνουμε με 2 διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Ο σχετικά βαρύς στις διαθέσεις και “ροκάς” Στόκας, συγκρούεται με την ανάλαφρη, “λαϊκή” κι έξω καρδιά, Αρβανιτάκη. Υπήρξαν στιγμές αμηχανίας, μια τέτοια εικόνα πέρασε σε εμάς, αλλά κι από τα αυτιά μας, αφού νομίζω πως κι οι φωνές τους δεν έδεσαν (οι ερμηνείες τους ίσως).
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στο άκουσμα κάποιων μεγάλων επιτυχιών, αρχικά να ενθουσιάζεσαι, αλλά μετά από λίγο, να κάνεις λίγο «πίσω», να στρογγυλοκάθεσαι στις κερκίδες κι απλά να παρατηρείς. Έλειπε το πάθος κι η συγκίνηση, η μαγεία που οφείλει ο καλλιτέχνης να σου περάσει.
Όλα αυτά όμως, όπως είπαμε κι από την αρχή, δε φάνηκαν να πτοούν τον κόσμο, ο οποίος και τραγούδησε και χόρεψε με την ψυχή του παραπάνω από 2μιση ώρες (αν δεν κάνουμε λάθος) που κράτησε η συναυλία, και καταχειροκρότησε τους 2 καλλιτέχνες. Τόσο που αναρωτιέμαι τελικά μήπως «εμείς αρμενίζαμε στραβά και δεν ήταν στραβός ο γιαλός».
Ελευθερία Αρβανιτάκη – Μπάμπης Στόκας
Την Παρασκευή 13 Ιουλίου, σε μια καυτή Αθήνα και με τον υδράργυρο να 40ρίζει, βρεθήκαμε σε ένα κατάμεστο Θέατρο Βράχων για να παρακολουθήσουμε τη συναυλία της Ελευθερίας και του Μπάμπη.
Ανηφορίζοντας λοιπόν, μαζί με πολύ κόσμο, αναρωτιόμουν αλήθεια, που βρίσκεται η όρεξη αλλά και τα χρήματα πια, για να γεμίζει ένα θέατρο. Αυτό από μόνο του μας έφτιαξε τη διάθεση, αφού ο λόγος που βρεθήκαμε κι εμείς εκεί, ήταν αυτός ο ίδιος, το να καταφέρεις δηλαδή να βρεθείς σε μια συναυλία, σε ένα υπέροχο θέατρο, να ακούσεις 2 ερμηνευτές που έχουν πολλά καλά τραγούδια στο ρεπερτόριό τους.
Η αρχή έγινε 21:45, με το Μπάμπη Στόκα στη σκηνή, να ερμηνεύει συνοδεία ενός πιάνου το “Βγες στο μπαλκόνι να δεις”. Από εκεί και πέρα οι 2 καλλιτέχνες, μαζί σε ντουέτα ή μόνοι τους στη σκηνή, ερμήνευσαν μεγάλες επιτυχίες τους, με το Μπάμπη να δίνει βάρος στo ξεκίνημα στα νέα του τραγούδια, από το τελευταίο του cd, “Η αυλή των τρελών”, σε στίχους Άλκη Αλκαίου (ακούσαμε το πολύ ωραίο “Υπνόσακος”, αλλά και τα “Ακόμα γράφω γράμματα” που θύμισε Σωκράτη Μάλαμα και “Δρόμοι της πέστροφας”).
Επίσης η Ελευθερία Αρβανιτάκη παρουσίασε ένα από τα νέα της τραγούδια, σε μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη. Περιττό να αναφερθεί το γεγονός, ότι ακούσαμε κάποια από τα τραγούδια των Πυξ Λαξ, μια ενδιαφέρουσα διασκευή, όπως τόνισε η Αρβανιτάκη στο τραγούδι της “Ερωτικό” από το Στόκα, τη Νεράιδα του Μάλαμα, μια αδιάφορη θα έλεγα εκτέλεση της “Πονεμένης Καρδιάς” και φυσικά τα ανεβαστικά τραγούδια της Αρβανιτάκη, όπως τα “Τα κορμιά και τα μαχαίρια”, “Η νύχτα κατεβαίνει”, “Τί λείπει”, “To Μηδέν”, “Μην ορκίζεσαι”, “Δε μιλώ για μια νύχτα εγώ” κ.τ.λ.Τα τραγούδια ήταν καλοπαιγμένα, οι φωνές εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, σωστά τοποθετημένες, ο κόσμος φάνηκε να το διασκεδάζει, αφού μάλλον κι αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός μιας τέτοιας βραδιάς. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, αν κι όλα έμοιαζαν ιδανικά, δεν καταφέραμε καμία στιγμή να συμπορευτούμε με αυτό που γινόταν στο θέατρο Βράχων.
Η συνύπαρξη της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με το Μπάμπη Στόκα, δε θεωρώ πως είναι ιδανική και μάλλον περισσότερο τραβάει πίσω ο ένας τον άλλο, αφού μάλλον έχουμε να κάνουμε με 2 διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες. Ο σχετικά βαρύς στις διαθέσεις και “ροκάς” Στόκας, συγκρούεται με την ανάλαφρη, “λαϊκή” κι έξω καρδιά, Αρβανιτάκη. Υπήρξαν στιγμές αμηχανίας, μια τέτοια εικόνα πέρασε σε εμάς, αλλά κι από τα αυτιά μας, αφού νομίζω πως κι οι φωνές τους δεν έδεσαν (οι ερμηνείες τους ίσως).
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα στο άκουσμα κάποιων μεγάλων επιτυχιών, αρχικά να ενθουσιάζεσαι, αλλά μετά από λίγο, να κάνεις λίγο «πίσω», να στρογγυλοκάθεσαι στις κερκίδες κι απλά να παρατηρείς. Έλειπε το πάθος κι η συγκίνηση, η μαγεία που οφείλει ο καλλιτέχνης να σου περάσει.
Όλα αυτά όμως, όπως είπαμε κι από την αρχή, δε φάνηκαν να πτοούν τον κόσμο, ο οποίος και τραγούδησε και χόρεψε με την ψυχή του παραπάνω από 2μιση ώρες (αν δεν κάνουμε λάθος) που κράτησε η συναυλία, και καταχειροκρότησε τους 2 καλλιτέχνες. Τόσο που αναρωτιέμαι τελικά μήπως «εμείς αρμενίζαμε στραβά και δεν ήταν στραβός ο γιαλός».