Ελευθερία Αρβανιτάκη: Μία από τις λίγες καλλιτέχνιδες που έχουν τραγουδήσει μελοποιημένη ποίηση

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι εκείνη η καλλιτέχνιδα που λειτουργεί με βάση το ένστικτό της, και αυτό δεν τη διέψευσε ποτέ στην καλλιτεχνική της πορεία. Η καρδιά της τής μιλάει και εκείνη αποφασίζει και τολμά. Η μέχρι τώρα πορεία της ευτυχώς και δικαίως την έχει βγάλει ασπροπρόσωπη. Ο θάνατος του πατέρα της ήταν μία εμπειρία που της κόστισε, αφού ήταν μόνο 10 χρονών, όμως την έκανε ανεξάρτητη, την έκανε αυτό που λέει το όνομά της: ελεύθερη. Ήταν εκείνη η μαγική και δυσάρεστη στιγμή της ζωής που ενηλικιώθηκε. 

Η μεγαλύτερή της ανασφάλεια είναι ο χρόνος όχι για την εμφάνισή της αλλά για τη φωνή της. Εμείς ελπίζουμε να την ακούμε για πολλά χρόνια να μας προσφέρει αυτό το θείο δώρο, την ερμηνεία της. Ας δούμε όμως κάποια από τα αγαπημένα κομμάτια της όλων μας:

Το τραγούδι «Ζωή Κλεμμένη» κρύβει μέσα του παράπονο, πόνο, αγάπη. Ο στίχος του απόλυτα ερωτικός. 

Ένα διαφορετικό τραγούδι είναι το «Δυνατά Δυνατά». Άκρως χαρούμενο, αισιόδοξο, δυναμικό, ένας ύμνος για τη δύναμη της γυναίκας. Οι στίχοι δυνατοί υμνούν τη γυναικεία φύση, αυτή τη μυστηριακή ύπαρξη που «όλα τα αντέχει και δίνει ζωή». 

Η Λίνα Νικολακοπούλου στους στίχους μετουσιώνει μέσα σε λίγες στροφές όσα υποστηρίζει η γυναικεία φύση. Ασχολείται με διαφορετικές καταστάσεις της ζωής, όπως είναι η γέννα, ο έρωτας, η προδοσία. Όλα αυτά όμως δε φοβίζουν τη γυναίκα, αντιθέτως πεισμώνει και περιφρονεί τη μοίρα, ακόμα και τη θεία δύναμη. Η μουσική είναι του Ara Dinkjian, που τον έχουμε ξαναδεί και σε άλλες συνεργασίες με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Ο συνθέτης δίνει μια χαρμόσυνη νότα, έναν εύθυμο και αισιόδοξο σκοπό, ακολουθώντας το μήνυμα που θέλουν να δώσουν οι στίχοι. 

Η ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη απογειώνει το κομμάτι με τις ψιλές της και άλλοτε με τις πιο χαμηλές της, δίνοντας επιπλέον έμφαση σε κάποιους στίχους, θέλοντας να συμπαρασύρει τον ακροατή στο ρυθμό της μουσικής.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι μία από τις λίγες ερμηνεύτριες που έχουν ασχοληθεί με τη μελοποιημένη ποίηση. Το τραγούδι «Ερωτικό» είναι σε στίχους του μεγάλου ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και η μουσική του Νίκου Ξυδάκη. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ανήκει στη σχολή των καταραμένων ποιητών και των σημαντικότερων εκπροσώπων της νεορομαντικής σχολής. 

Το ιδανικό φτάνει σε ύψη εφάμιλλα με τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Η μουσική του Νίκου Ξυδάκη είναι εναρμονισμένη με τους στίχους του μεγάλου ποιητή και όλο το δόσιμο φτάνει στα αυτιά του ακροατή στην αρτιότερη μορφή του, για να κλείσει τα συναισθήματα αυτά. 

Αφορά τον έρωτα, όπως μαρτυρά και ο τίτλος. Το τραγούδι μιλά για το πρώτο φιλί και μας γυρνά στα εφηβικά χρόνια, εκεί όπου ο έρωτας ήταν αθώος, μεθυστικός, αληθινός. Σε κάτι που σήμερα κανένας δεν μπορεί να το βρει, «όπου κανένας σήμερα δεν μπορεί να το δώσει». Η αγαπημένη ερμηνεύτρια μέσα από αυτό το τραγούδι θέλει να μας δώσει λίγη από τη μελαγχολία και την αλήθεια του χθες της. Γυρνάει η ίδια στο παρελθόν της και μαζί της επιστρέφουμε και εμείς σε σχολικούς έρωτες, εφηβικές συναντήσεις στα κρυφά «στενά» του πρώτου έρωτα, του αληθινού, μακριά από την αναλήθεια και το ψεύτικο του σήμερα, μακριά από τους λάγνους, πρόστυχους έρωτες της εποχής μας. Και εμείς χαιρόμαστε που την ακούμε σε αυτό το τραγούδι, γιατί καμία άλλη δε θα μπορούσε να υποστηρίξει πιο βαθιά, πιο λυτρωτικά, πιο ερωτικά το «Ερωτικό». Δε θα μπορούσε καμία άλλη να υποστηρίξει πιο μελωδικά και να δώσει τον πόνο ενός καταραμένου ερωτικού τραγουδιού καλύτερα.

Ας δούμε και ένα τελευταίο αγαπημένο και εξίσου διαφορετικό μα και συνάμα εμπορικό τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη το «Για Των Ματιών Σου Το Χρώμα». Πρόκειται για ένα τραγούδι που κινείται σε λάτιν ρυθμούς και ξεσηκώνει όποιον το ακούσει. Η χαρούμενη μουσική είναι του Teofilo Chantre και οι στίχοι του Μιχάλη Γκανά. 

Παρόλο που το νόημα με το ρυθμό δε συμβαδίζουν νοηματικά, δένουν άρτια στο αυτί μαζί με την ερμηνεία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, και στο τέλος όλα μαζί κάνουν τον ακροατή να θέλει να χορέψει αλλά και να τραγουδήσει τους στίχους. Στίχοι που μιλάνε για έναν μονόπλευρο έρωτα και μουσική αισιόδοξη, που στο τέλος προτρέπει τον πληγωμένο να σηκωθεί και να ξαναρχίσει τη ζωή του. Ένα τραγούδι την ουσία του οποίου ο καθένας έχει βιώσει: έναν έρωτα μονόπλευρο. Η πρωταγνωίστρια του κομματιού δεν μπορεί να ξεχάσει τον έρωτά της. Προσπαθεί να τον ξεχάσει με άλλα «κατακόκκινα φιλιά» αλλά δυσκολεύεται, προσπαθεί να μην προφέρει το όνομά του αλλά «δεν ξεχνά τη μορφή του». Μια γυναίκα που τη στοιχειώνει η παρουσία του άλλου που αυτή θέλει να ξεχάσει, να σβήσει από τη μνήμη και την καρδιά της.