Τις προάλλες που έπαιζα μουσική στο γνωστό μπαρ, ένας φίλος μού ζήτησε Metallica, ή κάτι σκληρό τέλοσπάντων. ''Θα σου βάλω κάτι πιο σκληρό'' του λέω, ''να ξεκολλήσουνε τα σφραγίσματα απ' τα δόντια σου.'' Του έχωσα ένα ''Folsom Prison Blues'' από Johnny Cash και ήρθε κι έδεσε το πράμα. Δε νομίζω να το έπιασε το υπονοούμενο, αλλά γούσταρε. Αλλά να, εκείνη τη στιγμή μού ήρθε στο μυαλό ποιοι είναι οι πραγματικοί σκληροί της μουσικής.
Ύστερα, εκεί που άλλαζα δίσκους και ρούφαγα τζιν τόνικ, σκεφτόμουνα τις έννοιες χαρντ ροκ, μέταλλο, ποπ, και όλα τ' άλλα που χρησιμοποιούμε για να βαφτίσουμε τις μουσικές που ακούμε και στην ουσία δεν έχουνε κανένα νόημα πέρα από το να βάλουμε ταμπέλες στην πάρτη μας επειδή δεν μπορούμε χωρίς τα ταμπέλωσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Ο ροκάς, ο μεταλάς, ο νταρκάς, ο μπριτποπάς (ναι, μα το καβλί του Elvis, υπάρχουν άτομα που δηλώνανε τέτοιο), ο ροκαμπιλάς, ο μπαγλαμάς και δεν ξέρω γω τι άλλο. Κάτι που κανονικά έπρεπε να ξεπερνάγαμε με το που τελειώναμε το λύκειο αλλά εδώ στη χώρα της παρατεταμένης επ' αόριστον εφηβείας συνεχίζουμε μέχρι να μας σαβανώσουνε.
Γουστάρω τους Metallica. Έχω όλους σχεδόν τους δίσκους τους (ακόμα κι εκείνο το έκτρωμα το ''St. Anger'') και πιστεύω ότι είναι ένα απ' τα καλύτερα pop συγκροτήματα στον πλανήτη.
Ξέρω, ξέρω, θα βγούνε τα μεταλλάκια τώρα και θα θέλουνε να με στείλουνε στην πυρά, να με αποκεφαλίσουνε, να με ξεκοιλιάσουνε, και μετά να με πλακώσουνε στα χαστούκια για την ιεροσυλία.
Και εξηγούμαι: η λέξη pop είναι συντόμευση της λέξης popular. Πώς λοιπόν ένα συγκρότημα που κάθε φορά που βγάζει δίσκο πηγαίνει κατευθείαν στο νούμερο ένα στα charts, πουλάει τόσα εκατομμύρια δίσκους που μόνο σε καλύβες της Κούβας δε θα βρεις δίσκους τους, δώσανε ένα εκατομμύριο δολάρια bonus στον Trujillo μόνο και μόνο επειδή έγινε ο μπασίστας τους (!), πληρώνανε 45 χιλιάρικα το μήνα σε ψυχολόγο για να τους λέει να σέβονται ο ένας τα θέλω του άλλου, και έχουνε αρκετά φράγκα μεταξύ τους ώστε να βγάλουνε την Ελλάδα από το χρέος, πώς είναι λοιπόν δυνατόν αυτοί οι τύποι να μην είναι ένα γαμημένο pop συγκρότημα; Και όλα αυτά τα είπανε, με άλλα λόγια, και οι ίδιοι σ' εκείνο το φοβερό ντοκιμαντέρ-απομυθοποίηση που λέγεται ''Some Kind of Monster''. "Some Kind of Ksevrakwma'' θα έλεγα εγώ.
Έπειτα είναι και το άλλο. Στο ντοκιμαντέρ οι σημερινοί Metallica είναι καλά φιλαράκια, καλά παιδιά, καλοί μπαμπάδες, καλοί σύζυγοι, καλοί κουβαλητές, καμία σχέση με τους οργισμένους σπυριάρηδες πιτσιρικάδες που ψάχνανε για να καταστρέψουνε, ή θέλανε να τους σκοτώσουνε όλους. Είναι αυτή η φαντασίωση που είναι αναγκασμένοι να μουλήσουνε κάποιοι μουσικοί μέσα από τις συνεντεύξεις και τα βιντεοκλίπ τους (κυρίως) για να πουλήσουνε στη συνέχεια το προϊόν τους.
Ύστερα είναι κι εκείνο το ντοκιμαντέρ του Lemmy που βγήκε πέρυσι και μας έδειξε λίγο πολύ ότι ο κύριος Kilminster με τη φωνή που κάνει τα παιδάκια να τρώνε όλο το φαϊ τους είναι στην πραγματικότητα ένας... γατούλης. Ένας καλόκαρδος χωρατατζής που επαγγέλεται ροκ σταρ (και γαμάτος μάλιστα) και έχει καταφέρει να βγάζει το παντεσπάνι του - ή τις τηγανιτές πατάτες - κάνοντας κάτι που γουστάρει πραγματικά. Μετά απ' αυτό δεν μπορείς να τον φανταστείς να κυλιέται στις χυμένες μπίρες ενός σαλούν με αίματα στα μούτρα αγκαλιά μ' έναν τύπο με ανάλογα τραύματα.
Αν είναι όμως να μιλήσουμε για αληθινή σκληράδα, ο Johnny Cash μπήκε στη φυλάκα πολλές φορές πριν αρχίσει να περπατάει στον ίσιο δρόμο που έλεγε το τραγούδι του. Αλητάμπουρας πραγματικός, βγαλμένος απ' τη σκληρή πραγματικότητα του φτωχού Νότου όπου μεγάλωσε, πλακώθηκε στο ξύλο ουκ ολίγες φορές, έφτασε σε αρκετές περιπτώσεις κοντά στο θάνατο και τον νίκησε. Μια φορά μάλιστα είχε καταπιεί τόσες πολλές αμφεταμίνες που θα σκοτώνανε ένα κοπάδι ελέφαντες, αλλά όχι τον J.R. Άλλες εποχές βέβαια, αλλά το αληθινό μέταλλο φαίνεται.
Ύστερα, εκεί που άλλαζα δίσκους και ρούφαγα τζιν τόνικ, σκεφτόμουνα τις έννοιες χαρντ ροκ, μέταλλο, ποπ, και όλα τ' άλλα που χρησιμοποιούμε για να βαφτίσουμε τις μουσικές που ακούμε και στην ουσία δεν έχουνε κανένα νόημα πέρα από το να βάλουμε ταμπέλες στην πάρτη μας επειδή δεν μπορούμε χωρίς τα ταμπέλωσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. Ο ροκάς, ο μεταλάς, ο νταρκάς, ο μπριτποπάς (ναι, μα το καβλί του Elvis, υπάρχουν άτομα που δηλώνανε τέτοιο), ο ροκαμπιλάς, ο μπαγλαμάς και δεν ξέρω γω τι άλλο. Κάτι που κανονικά έπρεπε να ξεπερνάγαμε με το που τελειώναμε το λύκειο αλλά εδώ στη χώρα της παρατεταμένης επ' αόριστον εφηβείας συνεχίζουμε μέχρι να μας σαβανώσουνε.
Γουστάρω τους Metallica. Έχω όλους σχεδόν τους δίσκους τους (ακόμα κι εκείνο το έκτρωμα το ''St. Anger'') και πιστεύω ότι είναι ένα απ' τα καλύτερα pop συγκροτήματα στον πλανήτη.
Ξέρω, ξέρω, θα βγούνε τα μεταλλάκια τώρα και θα θέλουνε να με στείλουνε στην πυρά, να με αποκεφαλίσουνε, να με ξεκοιλιάσουνε, και μετά να με πλακώσουνε στα χαστούκια για την ιεροσυλία. Και εξηγούμαι: η λέξη pop είναι συντόμευση της λέξης popular. Πώς λοιπόν ένα συγκρότημα που κάθε φορά που βγάζει δίσκο πηγαίνει κατευθείαν στο νούμερο ένα στα charts, πουλάει τόσα εκατομμύρια δίσκους που μόνο σε καλύβες της Κούβας δε θα βρεις δίσκους τους, δώσανε ένα εκατομμύριο δολάρια bonus στον Trujillo μόνο και μόνο επειδή έγινε ο μπασίστας τους (!), πληρώνανε 45 χιλιάρικα το μήνα σε ψυχολόγο για να τους λέει να σέβονται ο ένας τα θέλω του άλλου, και έχουνε αρκετά φράγκα μεταξύ τους ώστε να βγάλουνε την Ελλάδα από το χρέος, πώς είναι λοιπόν δυνατόν αυτοί οι τύποι να μην είναι ένα γαμημένο pop συγκρότημα; Και όλα αυτά τα είπανε, με άλλα λόγια, και οι ίδιοι σ' εκείνο το φοβερό ντοκιμαντέρ-απομυθοποίηση που λέγεται ''Some Kind of Monster''. "Some Kind of Ksevrakwma'' θα έλεγα εγώ.
Έπειτα είναι και το άλλο. Στο ντοκιμαντέρ οι σημερινοί Metallica είναι καλά φιλαράκια, καλά παιδιά, καλοί μπαμπάδες, καλοί σύζυγοι, καλοί κουβαλητές, καμία σχέση με τους οργισμένους σπυριάρηδες πιτσιρικάδες που ψάχνανε για να καταστρέψουνε, ή θέλανε να τους σκοτώσουνε όλους. Είναι αυτή η φαντασίωση που είναι αναγκασμένοι να μουλήσουνε κάποιοι μουσικοί μέσα από τις συνεντεύξεις και τα βιντεοκλίπ τους (κυρίως) για να πουλήσουνε στη συνέχεια το προϊόν τους.
Ύστερα είναι κι εκείνο το ντοκιμαντέρ του Lemmy που βγήκε πέρυσι και μας έδειξε λίγο πολύ ότι ο κύριος Kilminster με τη φωνή που κάνει τα παιδάκια να τρώνε όλο το φαϊ τους είναι στην πραγματικότητα ένας... γατούλης. Ένας καλόκαρδος χωρατατζής που επαγγέλεται ροκ σταρ (και γαμάτος μάλιστα) και έχει καταφέρει να βγάζει το παντεσπάνι του - ή τις τηγανιτές πατάτες - κάνοντας κάτι που γουστάρει πραγματικά. Μετά απ' αυτό δεν μπορείς να τον φανταστείς να κυλιέται στις χυμένες μπίρες ενός σαλούν με αίματα στα μούτρα αγκαλιά μ' έναν τύπο με ανάλογα τραύματα.
Αν είναι όμως να μιλήσουμε για αληθινή σκληράδα, ο Johnny Cash μπήκε στη φυλάκα πολλές φορές πριν αρχίσει να περπατάει στον ίσιο δρόμο που έλεγε το τραγούδι του. Αλητάμπουρας πραγματικός, βγαλμένος απ' τη σκληρή πραγματικότητα του φτωχού Νότου όπου μεγάλωσε, πλακώθηκε στο ξύλο ουκ ολίγες φορές, έφτασε σε αρκετές περιπτώσεις κοντά στο θάνατο και τον νίκησε. Μια φορά μάλιστα είχε καταπιεί τόσες πολλές αμφεταμίνες που θα σκοτώνανε ένα κοπάδι ελέφαντες, αλλά όχι τον J.R. Άλλες εποχές βέβαια, αλλά το αληθινό μέταλλο φαίνεται.