1.XI.2012
Check in στο PASSPORT παρέα μ' ένα παράξενο πλάσμα, το Νίκο Ξυδάκη στα πεντάγραμμα των αναμνήσεων και τη Γεωργία Νταγάκη με το κλειδί του Σολ σ’ ένα δοξάρι.
Φτάσαμε με βήμα κλισέ και παρκάραμε ακριβώς απ' έξω, γίνεται αν έχεις μηχανή. Το μαγαζί μόλις άνοιγε τις πόρτες του-δέκα παρά- και μπήκαμε παρέα με το παράξενο πλάσμα, κάτσαμε στο σκαμπό μας και αναμοχλεύαμε λόγια. Το μαγαζί γέμιζε και η ώρα περνούσε. Γνώριζα το Νίκο Ξυδάκη από τα τραγούδια του, που με μεγάλωσαν κι έθρεψαν τις αγωνίες μου στις πιο λεπτεπίλεπτες ανάγκες. Ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν τις 11. Το μαγαζί δεν έσφιζε από κόσμο, αλλά σίγουρα έσφιζε από ζωή.
Δεν τον είχα ξαναδεί στο ρόλο του τραγουδιστή και δεν ήξερα, η αλήθεια είναι, τι να περιμένω. Η παράσταση άνοιξε με ένα οργανικό κομμάτι, που ήταν αρκετό για να μας δείξει την πορεία που θα έχει η νύχτα, αφού οι μουσικοί που ήταν μαζί του, ήταν από τους πιο καλούς που άκουσα στις τελευταίες συναυλίες. Ιδιαίτερη μνεία που πηγάζει από προσωπική και μόνο άποψη, πρέπει να κάνω στον πνευστό Δημήτρη Χουντή, όπου ο άνθρωπος πραγματικά έσπερνε νότες και θέριζε το φως. Είχα πάρα πολύ καιρό ν' ακούσω τόσο καλό -σαν ακροατής μιλάω κι ουχί σαν ειδικός- αυτοσχεδιαστή. Τα σέβη μου και μια υπόκλιση. Η αλήθεια είναι πως κ οι υπόλοιποι μουσικοί ήταν του ίδιου βεληνεκούς, απλά τα πνευστά κάτι γαργαλάνε μέσα μου με τρόπο παράξενο. Σε προηγούμενη ζωή ίσως να ήμουν πνευστός ή ακόμα καλύτερα πνευστό στα χείλη κάποιου μάγου. Ποιός ξέρει;
Η παράσταση ξεκίνησε και ο Νίκος Ξυδάκης, σεμνός κι απέριττος μα με τη λάμψη των τραγουδιών του, σε μια διαδρομή από την ''εκδίκηση της γυφτιάς'' μέχρι το σήμερα, ενώ με έναν τρόπο μαγικό ''γρήγορα η ώρα πέρασε'' κι εμείς, παρέα με το παράξενο πλάσμα πιο γρήγορα από την ώρα, είχαμε ανακαλύψει κάτι που έμοιαζε με την αντίστοιχη -μουσικά-ανακάλυψη του τροχού. Μια φωνή γεμάτη χαρακτηριστικά όπως το βάρος του φωτός, τη νοσταλγία του ύστερα και την αλήθεια που ακροβατεί στα χείλη, της υπέροχης φωνής της Γεωργίας Νταγάκη.
Ήθελα καιρό τώρα να την δω μα δεν τα είχα καταφέρει. Μια φωνή τόσο γιομάτη, όσο ανθρώπινη. Σα ναυαγισμένη πούλια στον έρωτα της νοσταλγίας, μίλησε για ολ' αυτά που θα ήθελα, μέσα από τα σημάδια του πενταγράμμου και τις σημαδούρες των πιο ζεστών μας αναμνήσεων. Είχε και τη λύρα της μαζί και ξόρκια μουσικά και φεγγαρόσκονη στα μάτια της. Είναι αλήθεια όσα λένε γι' αυτήν τελικά. Είναι σπουδαία κι άξια συνοδός του Νίκου Ξυδάκη σε αυτή τη βόλτα. Δεν θέλω να σου πω παραπάνω για αυτόν τον καλλιτέχνη. Ένα βιογραφικό του μικρό να διαβάσεις, θα καταλάβεις απόλυτα ποιός είναι.
Ο κόσμος, ένα πράγμα περίεργο μερικές και σπάνιες φορές, συντονισμένος απόλυτα και σεβόμενος τον ήχο και το στίχο με τα μάτια τους να είναι «εκεί». Δεν βρίσκω καλύτερη λέξη. «Εκεί», ναυαγισμένος στα ξερονήσια των αναμνήσεων που ξύπναγαν απο το λήθαργο της πόλης, για να κατακλύσουν τα ποτήρια με νόστο πορφυρή και σιωπή τελετουργική. Δεν ήταν αμέτοχος. Το αντίθετο, παράξενό μου πλάσμα, το άκρο κάθε καταστάσεως οδηγεί αξιωματικά στην άλλη του όψη ως έκφραση και πράξη. Ήταν τόσο εκεί, όσο λίγες φορές έχω δει σε live, όλες οι ηλικίες κι όλες οι σκέψεις. Δεν θέλω να σημειώσω τραγούδια που μου έκαναν εντύπωση, μιας και ξεφεύγει από αυτό, σου έχω και το playlist λίγο παρακάτω, θέλω να σου πω όμως, αν επιλέξεις να πας μια νύχτα που έχεις ανάγκη κάτι διαφορετικό, να δώσεις εκείνο τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό σου, να ακούσεις προσεκτικά τους στίχους ανάμεσα από τους στίχους και τις νότες ανάμεσα απ' το ''ίσως''.
Λίγο σιωπή και θα δεις μπροστά σου, μέσα σου, στο διπλανό σου, να ξετυλίγεται σα νήμα από μνήμες, το κουβάρι της ζωής σου. Νομίζω οτι δεν θέλω να πω πολλά ακόμα, πως δεν έχω τα λόγια να περιγράψω αυτό που συνέβη. Ακόμα κ τώρα μοιάζει παράξενο, σαν το πλάσμα που είχα για παρέα, αλλά τόσο όμορφα παράξενο. Θέλω να σου πω ακόμα, πως ο εξαερισμός -ναι, επιμένω σε αυτά- είχε μάλλον κοιμηθεί καλά το μεσημέρι κ είχε τρελή όρεξη για δουλειά την ώρα της παράστασης, ενώ ο ήχος, ήταν σαν γιος της νηνεμίας στ' αυτιά μας, με εφηβικά ξεσπάσματα, αλλά συνετή σκέψη, ακούραστος και γεμάτος όρεξη για μουσική που περιμένει να σου συστήσει.
Συνολικά ήταν μια νύχτα που μ' έβαλε σε σκέψεις, με πήγε μπρος πίσω στο χρόνο αρκετές φορές κ μου έδωσε κάτι να θυμάμαι. Πως η μουσική σαν τέχνη, είναι εκείνη η οικουμενική κατάσταση που ανεξάρτητα από το είδος, το ύφος και το χρώμα, παραμένει η τέχνη κ η επιβεβαίωση, οτι ταξίδια στο χρόνο γίνονται... χιλιάδες χρόνια τώρα...αρκεί να θες να τα κάνεις.
Υ.Γ: Παράξενο μου πλάσμα,συνέχισε να είσαι παράξενο, για να έχουμε ελπίδα να σωθούμε.
