Muse @ Budapest Arena
Είναι οι Muse το καλύτερο live act στον κόσμο αυτή την στιγμή;
Από τα βρετανικά συγκροτήματα της προηγούμενης δεκαετίας, οι Muse (μαζί με τους Coldplay) είχαν την μεγαλύτερη άνοδο και αυτό για δυο κυρίως λόγους: 1) Γιατί κάθε album τους ήταν εξίσου καλό (ή και καλύτερο) από το προηγούμενο με πολλά νέα (radio) hits και 2) Επειδή έδιναν πραγματικά ωραία live. Το πρώτο “συστατικό” άρχισε να χαλάει κάπως με το Resistance (2009) που παρότι είχε μερικά πραγματικά ωραία τραγούδια (Resistance, Uprising) έδειξε πως το συγκρότημα είχε πάρει ξεκάθαρα μια πιο pop πορεία (Undisclosed Desires) που σε κάποιες περιπτώσεις άρχιζε να απογοητεύει τους παλίους/hardcore fans (Neutron Star Collision). Φυσικά αυτή η αλλαγή είχε αρχίσει από πιο πριν (αξέχαστο αγαπημένο αφιέρωμα/συνεντευξη στους Schooligans εν έτη 2007), αλλά πλέον ήταν ξεκάθαρη και είχε ένα και μόνο στόχο: Να πάρουν (αργά ή γρήγορα) τον θρόνο (sic) των U2 ως το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο.
Θα μου πείτε είναι κακό ένα συγκρότημα να έχει υπέρμετρες φιλοδοξίες; Φυσικά και όχι. Και ειδικά όταν μιλάμε για τον Matt Belamy, με τις γνωστές απόψεις πως θέλουν να είναι το πρώτο συγκρότημα που θα παίξει στο διάστημα, τις απόψεις τους για την εξωγήινη ζωή κτλ. Γι' αυτό και η πιο pop στροφή του συγκροτήματος στο Resistance δεν μας πείραξε πολύ γιατί είχε μέσα κάποια πολύ ωραία κομμάτια.
Φέτος βέβαια σκάει το “The 2nd Law” που απογοήτευσε ακόμα περισσότερο. Το album έμοιαζε σαν ένας διαγωνισμός αποξένωσης του κοινού τους. Σαν να κάθονται σε κάποια pub και να αναρωτιούνται:
- “Με τι θα διώξουμε περισσότερο κόσμο; Με αποτυχημένους dub πειραματισμούς ή με γλυκανάλατες frankestain μπαλάντες (Madness, Save me);”
-“LET’S DO BOTH! Και ας κάνουμε τον δίσκο να ακούγεται πολύ επικός, όσο πιο επικός γίνεται, αστεία επικός”
Το αποτέλεσμα φαντάζομαι πως το ακούσατε και δεν θέλω να πω περισσότερα γιαυτό, (βέβαια οφείλω να αναφέρω ότι -περιέργως;- το album άρεσε σε κάποιους ψήστες της παρέας μας και σε άλλους εκτός της παρέας μας, οπότε ίσως εγώ να είμαι και ο περίεργος της υπόθεσης - ίσως και όχι-).
Τέλοσπάντων αρκετά με τον πρόλογο, εμείς ταξιδέψαμε ως την Βουδαπέστη για να δούμε πόσο ισχύει ο δεύτερος λόγος που οι Muse έχουν τόσο μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια και αν ακόμα δίνουν μεγάλα,φαντασμαγορικά και επικά (!) live. Πριν 2 χρόνια στο Glastonbury έδωσαν ίσως το καλύτερο live που έχουμε δει ποτέ. Φυσικά από τότε συνεχίζουν να κερδίζουν βραβεία για τα live τους με το Best Act in the world today από το Q να είναι το πιο πρόσφατο στην συλλογή τους.
Ας περάσουμε στα διαδικαστικά. Πόσο κοστίζει να δεις τους Muse; Όχι (πάρα) πολύ. Η πιο κοντινή στάση στο arena tour που κάνουν φέτος ήταν η Βουδαπέστη η οποία είναι μια φτηνή πόλη (σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές) και με πολύ καλές (και φτηνές) συγκοινωνιακές επιλογές από την Θεσσαλονίκη. Ένα μετ’ επιστροφή εισιτήριο με την Ryanair ξεκινάει από 30-40 ευρώ! Όπως καταλαβαίνεται η πόλη είχε πλημμυρίσει με Θεσσαλονικείς musers (sic) και παντού γύρω σου στο στάδιο άκουγες να μιλάνε Ελληνικά . Εμείς φυσικά ως πιο περιπετειώδεις hipsterz είδαμε την συναυλία ως την κατάλληλη ευκαιρία να βγάλουμε τα απωθημένα μας κάνοντας ένα road trip μέχρι την Βουδαπέστη, το οποίο με φτηνή βενζίνη από γειτονικές χώρες και 5 άτομα στο αμάξι κόστισε περίπου τα ίδια λεφτά. Το εισιτήριο της συναυλίας ξεκινούσε από τα 34 ευρώ (για κερκίδες) ενώ για αρένα μας κόστισε περίπου 50 ευρώ. Για ένα όνομα επιπέδου Muse οι τιμές νομίζω πως είναι λογικές, παρόλ’ αυτά δύσκολα θα κατάφερναν να κάνουν sold out στην Ελλάδα.
Τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει το καλοκαίρι (όταν ανακοινώθηκε η συναυλία) αλλά διαθεσιμότητα υπήρχε μέχρι και την ημέρα της συναυλίας τόσο για την αρένα όσο και για τις κερκίδες. Το στάδιο ήταν περίπου κατά τα 3/4 γεμάτο έχοντας αισθητά περισσότερο κόσμο σε σύγκριση με τις 2 προηγούμενες εμφανίσεις του συγκροτήματος στην Βουδαπέστη σύμφωνα με κάτι Ούγγρους που γνωρίσαμε μετά την συναυλία.
Το στάδιο ήταν αρκετά μεγάλο με εύκολη πρόσβαση από το κέντρο της Βουδαπέστης. Ειδικά η αρένα ήταν χαοτική, φαντάζομαι διότι το στάδιο έχει φτιαχτεί (και) για ice hockey. Οι συνθήκες ευρωπαϊκές και ανθρώπινες με μόνη παραφωνία το γεγονός ότι δεν ήξερες τι ώρα ανοίγουν οι πόρτες/βγαίνει το support/βγαίνουν οι Muse καθώς δεν υπήρχε καμία ενημέρωση πριν από τη συναυλία στο site των διοργανωτών. Το εισιτήριο έγραφε “Starts at 20.00 “ οπότε εμείς βρεθήκαμε στο στάδιο γύρω στις 6.00 και διαπιστώσαμε ότι είχε δημιουργηθεί μια μεγάλη ουρά καθώς η πόρτες ήταν ακόμα κλειστές. Γύρω στις 6.30 οι πόρτες άνοιξαν,και τελικά διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο πολύ καθώς μετά βίας κάλυπτε τον χώρο μπροστά από το stage.
Γύρω στις 8.00 στην σκηνή ανεβαίνουν οι Everything Everything που ήταν και το support και μέχρι σήμερα αποτελούν το πιο βαρετό support που έχω δει σε συναυλία. Ο κόσμος δεν βοήθησε (το στάδιο ήταν ακόμα μισοάδειο) αλλά τόσο η μουσική του συγκροτήματος όσο και οι ίδιοι μας άφησαν παγερά αδιάφορους. Βαρετό και άγευστο pop-“art rock” που σε κάνει να χασμουριέσαι. Το promotion πανηγυράκι δεν κράτησε πάνω από μια ώρα και τα παιδιά από το Kent τα μάζεψαν και έφυγαν γρήγορα-γρήγορα.
Γύρω στις 9.30 λοιπόν και αφού το γήπεδο έχει σχεδόν γεμίσει τα φώτα (ξανα)σβήνουν και το τρίο από το Devon κάνει την εμφάνιση του στην σκηνή η οποία δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα (πλήρως).
Δυναμικό ξεκίνημα με Unsustainable το οποίο παρότι είναι εξίσου Unlistenable στην live μορφή του, εξετέλεσε τέλεια τον σκοπό του ως gig opener, ξεσηκώνοντας αμέσως τον κόσμο από τον λήθαργο των Εverything Εverything. Μικρή (geek) λεπτομέρεια: ο Matt και ο Chris παίζουν με τις πλάτες τους γυρισμένες στον κόσμο,κοιτώντας τον Dom στα drums σαν να μην έχει ξεκινήσει επίσημα το live.
Φυσικά αυτό αλλάζει στο Supremacy το οποίο καταφέρνει να διατηρήσει το momentum του πρώτου τραγουδιού και να ξεσηκώσει τον κόσμο ακόμα περισσότερο.
Hysteria και πραγματική υστερία στο στάδιο. Όσοι έχουν δει τους Muse live ξέρουν ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές τους. Παρότι το light show ήταν από μόνο του εντυπωσιακό κάπου εκεί εμφανίζεται και το κύριο μέρος της σκηνής: μια ανάποδη led πυραμίδα πάνω ακριβώς από το συγκρότημα! Ως έμπνευση θύμιζε κάπως το stage των U2 που είδαμε και στην Αθήνα αλλά αποτελεί από μόνο του σημείο αναφοράς στην συναυλία, δημιουργώντας ένα άριστο οπτικά show.
(πάρτε μια ιδέα)
Το setlist ήταν πλήρες και καλά μελετημένο και παρότι θα θέλαμε 1/2 περισσότερα τραγούδια από το Origin of Symmetry (και 2-3 λιγότερα από τον καινούργιο δίσκο), δεν κούρασε σε κανένα σημείο ενώ η συναυλία απογειώθηκε προς το τέλος.
Στο πρώτο μέρος (το οποίο το τοποθετώ μέχρι το Undisclosed Desires) υπήρχε μια καλή εναλλαγή από παλιό/νέο υλικό με το Sunburn (!) και το Time is Running out να ξεχωρίζουν και να απογειώνουν και με τον Matt να αφήνει κλασσικά τον κόσμο να τραγουδήσει πριν το πρώτο refrain προσφέροντας μια από τις στιγμές της βραδιάς.
Μιας που αναφερθήκαμε στον κόσμο, να πούμε πως ήταν απρόσμενα καλός, τραγουδώντας (σχεδόν) κάθε τραγούδι του συγκροτήματος, δημιούργησε μια πάρα πολύ καλή ατμόσφαιρα που φαίνεται να άρεσε αρκετά και στο συγκρότημα, το οποίο ήταν σε μεγάλα κέφια! Βέβαια παρατήρησα με λύπη ότι όσο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να πιάσει τα ψηλά φαλτσέτα του Bellamy, τόσο χειρότερο είναι το αποτέλεσμα.
Ο Bellamy φαίνεται πως έχει εξελιχθεί σε έναν ακόμα καλύτερο frontman καθώς δεν έχανε ευκαιρία να “παίξει” με το κοινό, τελείως ακομπλεξάριστος και χαλαρός βρίσκονταν σε εξαιρετική μέρα τόσο από πλευράς διάθεσης όσο και ερμηνευτικά.
Από ένα συγκρότημα όπως οι Muse βέβαια που το στοιχείο της υπερβολής αποτελεί (πλέον) αναπόσπαστο κομμάτι του DNA τους, υπήρχαν στιγμές που όλο αυτό το show ξεπερνούσε (εσκεμμένα;) την μουσική τους πλευρά και γινόταν υπερβολικό, σε αστείο βαθμό.
Στο Μadness για παράδειγμα, ο Bellamy δεν ξέχασε να μας υπενθυμίσει την γελοία πλευρά του, παίζοντας (αποτυχημένα) με την κάμερα, ενώ φορούσε και απίστευτα κιτς γυαλιά με led οθόνη (λες και όλες οι άλλες οθόνες δεν ήταν αρκετές) μπερδεύοντας την συναυλία με τα βραβεία του MTV .
Στην τελική οι υπερβολές μπορούν να συγχωρεθούν καθώς σε ένα βαθμό ήταν αναγκαίες ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού σε υψηλά επίπεδα στα (νέα κυρίως) τραγούδια που από μόνα τους δεν λένε και πολλά.
Μετά το pop συνονθύλευμα των Madness/Follow Me (ίσως ότι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει)/ Undisclosed Desires η συναυλία πήρε μια δαιμονισμένη (και απρόσμενη) τροπή.
Ο λόγος; Καταρχάς η επιλογή των 6 τελευταίων τραγουδιών : Plug in Baby, New Born, Uprising, Survival, Starlight και κλείσιμο με το Knights of Cydonia. Πέρα από προσωπικές προτιμήσεις αποτελούν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος και live ακούγονται φανταστικά. Αν έλειπε κάτι από το προηγούμενο κομμάτι της συναυλίας ήταν η δυνατή κιθάρα του Bellamy που στα τελευταία 6 τραγούδια έλαμψε! Συνεχείς (φανταστικά) jamαρισματα ανάμεσα στα τραγούδια και αψεγάδιαστες εκτελέσεις σε βαθμό αξεπέραστο, θέτοντας (ερμηνευτικά) τον πήχη πολύ ψηλά για κάθε συγκρότημα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα τραγούδια ακούγονται πανομοιότυπα και σε κάποιες φορές καλύτερα από την album έκδοση τους και σε αυτό βοηθάει η μη-ταλαιπωρημένη (από ναρκωτικά και καταχρήσεις) ξεχωριστή φωνή του Belammy.
Επιβεβαιώσαμε επίσης πως το Plug in Baby αποτελεί το κορυφαίο live τραγούδι των Muse,το τραγούδι - εμπειρία να το ακους live. Ξέρεις, πως οι Arcade Fire έχουν το Wake Up, οι Pulp το Common People, οι Foo Fighters το All my Life, οι Coldplay το Fix You, οι Kasabian το LSF κτλ. κτλ. Φτάνει κάποια στιγμή σε κάθε συναυλία που λες, THATS THE SONG! Και στους Muse αυτή η στιγμή είναι το Plug in Baby με το “ξεσπασμα” του Knights of Cydonia να έρχεται δεύτερο με μικρή διαφορά.
Στην συνέχεια στις οθόνες εμφανίζεται μια ρουλέτα, που αποφασίζει (εκείνη την στιγμή) αν το επόμενο κομμάτι θα είναι το Stockholm Syndrome ή το New Born !!! Φυσικά θα προτιμούσαμε και τα δυο, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες. Το New Born (δυστυχώς χωρίς τον Matt στο πιάνο) απογειώνει τον κόσμο ακόμα περισσότερο αποτελώντας το τέλειο κλείσιμο για το κυρίως set. Σαν να μην ήταν αρκετά εντυπωσιακό (και ξεσηκωτικό) από μόνο του το τραγούδι κλείνει με ένα συγκλονιστικό jamαρισμα και με την ανάποδη led πυραμίδα να έχει μετατραπεί σε κανονική και να πέφτει (κυριολεκτικά!) πάνω στο συγκρότημα ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να jamαρουν μέχρι τελικής πτώσεως! (pun intented).
Η στιγμή αυτή ήταν από μόνη της μοναδική και ένα από τα κορυφαία highlights της συναυλίας. Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε μπροστά σας!
H συνέχεια; Πρώτο encore με τα crowd-pleasing Uprising και Starlight είχε δυναμικά sing-along. Δεύτερο encore με Survival και τρομερό κλείσιμο με το Knights of Cydonia με τον Matt να οργιάζει πάλι στην κιθάρα. Ειδικά στο δεύτερο encnore υπήρχαν στιγμές που νόμιζες οτι η κιθάρα του θα πάρει φωτιά και θα εκραγεί.
Συνολικά άμα δεν το έχουμε κάνει αρκετά σαφές μετά από 1705 λέξεις, ναι, οι Muse είναι το καλύτερο live act αυτή την στιγμή στον κόσμο γιατί (σε αντίθεση με τα album τους) καταφέρνουν να εξισορροπήσουν επιτυχημένα την pop/cheesy με την πιο “σκληρη”/rock πλευρά τους και να προσφέρουν ένα συναυλιακό (υπερ)θέαμα που ελάχιστα συγκροτήματα μπορούν να προσφέρουν σε αυτό το επίπεδο. Γιατί όταν παίζεις σε αρένες και στάδια με 20.000+ θεατές αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο (κάτι που νομίζω πως φάνηκε και με τους RHCP φέτος στο ΟΑΚΑ).
Αν έχετε την ευκαιρία να τους δείτε κάπου live φέτος το καλοκαίρι (μόλις ανακοίνωσαν περιοδεία-μαμουθ σε στάδια σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη) κάντε το χωρίς δεύτερη σκέψη. Φοβάμαι ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να τους (ξανα)δούμε στα μέρη μας. Για συναυλία τουλάχιστον,γιατί για τα μπάνια τους -δόξα τον θέο- μας προτιμούν.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη συναυλία στο φωτο-άλμπουμ της σελίδας μας στο Facebook.
Είναι οι Muse το καλύτερο live act στον κόσμο αυτή την στιγμή;
Από τα βρετανικά συγκροτήματα της προηγούμενης δεκαετίας, οι Muse (μαζί με τους Coldplay) είχαν την μεγαλύτερη άνοδο και αυτό για δυο κυρίως λόγους: 1) Γιατί κάθε album τους ήταν εξίσου καλό (ή και καλύτερο) από το προηγούμενο με πολλά νέα (radio) hits και 2) Επειδή έδιναν πραγματικά ωραία live. Το πρώτο “συστατικό” άρχισε να χαλάει κάπως με το Resistance (2009) που παρότι είχε μερικά πραγματικά ωραία τραγούδια (Resistance, Uprising) έδειξε πως το συγκρότημα είχε πάρει ξεκάθαρα μια πιο pop πορεία (Undisclosed Desires) που σε κάποιες περιπτώσεις άρχιζε να απογοητεύει τους παλίους/hardcore fans (Neutron Star Collision). Φυσικά αυτή η αλλαγή είχε αρχίσει από πιο πριν (αξέχαστο αγαπημένο αφιέρωμα/συνεντευξη στους Schooligans εν έτη 2007), αλλά πλέον ήταν ξεκάθαρη και είχε ένα και μόνο στόχο: Να πάρουν (αργά ή γρήγορα) τον θρόνο (sic) των U2 ως το μεγαλύτερο συγκρότημα στον κόσμο.
Θα μου πείτε είναι κακό ένα συγκρότημα να έχει υπέρμετρες φιλοδοξίες; Φυσικά και όχι. Και ειδικά όταν μιλάμε για τον Matt Belamy, με τις γνωστές απόψεις πως θέλουν να είναι το πρώτο συγκρότημα που θα παίξει στο διάστημα, τις απόψεις τους για την εξωγήινη ζωή κτλ. Γι' αυτό και η πιο pop στροφή του συγκροτήματος στο Resistance δεν μας πείραξε πολύ γιατί είχε μέσα κάποια πολύ ωραία κομμάτια.
Φέτος βέβαια σκάει το “The 2nd Law” που απογοήτευσε ακόμα περισσότερο. Το album έμοιαζε σαν ένας διαγωνισμός αποξένωσης του κοινού τους. Σαν να κάθονται σε κάποια pub και να αναρωτιούνται:
- “Με τι θα διώξουμε περισσότερο κόσμο; Με αποτυχημένους dub πειραματισμούς ή με γλυκανάλατες frankestain μπαλάντες (Madness, Save me);”
-“LET’S DO BOTH! Και ας κάνουμε τον δίσκο να ακούγεται πολύ επικός, όσο πιο επικός γίνεται, αστεία επικός”
Το αποτέλεσμα φαντάζομαι πως το ακούσατε και δεν θέλω να πω περισσότερα γιαυτό, (βέβαια οφείλω να αναφέρω ότι -περιέργως;- το album άρεσε σε κάποιους ψήστες της παρέας μας και σε άλλους εκτός της παρέας μας, οπότε ίσως εγώ να είμαι και ο περίεργος της υπόθεσης - ίσως και όχι-).
Τέλοσπάντων αρκετά με τον πρόλογο, εμείς ταξιδέψαμε ως την Βουδαπέστη για να δούμε πόσο ισχύει ο δεύτερος λόγος που οι Muse έχουν τόσο μεγάλη επιτυχία τα τελευταία χρόνια και αν ακόμα δίνουν μεγάλα,φαντασμαγορικά και επικά (!) live. Πριν 2 χρόνια στο Glastonbury έδωσαν ίσως το καλύτερο live που έχουμε δει ποτέ. Φυσικά από τότε συνεχίζουν να κερδίζουν βραβεία για τα live τους με το Best Act in the world today από το Q να είναι το πιο πρόσφατο στην συλλογή τους.
Ας περάσουμε στα διαδικαστικά. Πόσο κοστίζει να δεις τους Muse; Όχι (πάρα) πολύ. Η πιο κοντινή στάση στο arena tour που κάνουν φέτος ήταν η Βουδαπέστη η οποία είναι μια φτηνή πόλη (σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές) και με πολύ καλές (και φτηνές) συγκοινωνιακές επιλογές από την Θεσσαλονίκη. Ένα μετ’ επιστροφή εισιτήριο με την Ryanair ξεκινάει από 30-40 ευρώ! Όπως καταλαβαίνεται η πόλη είχε πλημμυρίσει με Θεσσαλονικείς musers (sic) και παντού γύρω σου στο στάδιο άκουγες να μιλάνε Ελληνικά . Εμείς φυσικά ως πιο περιπετειώδεις hipsterz είδαμε την συναυλία ως την κατάλληλη ευκαιρία να βγάλουμε τα απωθημένα μας κάνοντας ένα road trip μέχρι την Βουδαπέστη, το οποίο με φτηνή βενζίνη από γειτονικές χώρες και 5 άτομα στο αμάξι κόστισε περίπου τα ίδια λεφτά. Το εισιτήριο της συναυλίας ξεκινούσε από τα 34 ευρώ (για κερκίδες) ενώ για αρένα μας κόστισε περίπου 50 ευρώ. Για ένα όνομα επιπέδου Muse οι τιμές νομίζω πως είναι λογικές, παρόλ’ αυτά δύσκολα θα κατάφερναν να κάνουν sold out στην Ελλάδα.
Τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει το καλοκαίρι (όταν ανακοινώθηκε η συναυλία) αλλά διαθεσιμότητα υπήρχε μέχρι και την ημέρα της συναυλίας τόσο για την αρένα όσο και για τις κερκίδες. Το στάδιο ήταν περίπου κατά τα 3/4 γεμάτο έχοντας αισθητά περισσότερο κόσμο σε σύγκριση με τις 2 προηγούμενες εμφανίσεις του συγκροτήματος στην Βουδαπέστη σύμφωνα με κάτι Ούγγρους που γνωρίσαμε μετά την συναυλία.
Το στάδιο ήταν αρκετά μεγάλο με εύκολη πρόσβαση από το κέντρο της Βουδαπέστης. Ειδικά η αρένα ήταν χαοτική, φαντάζομαι διότι το στάδιο έχει φτιαχτεί (και) για ice hockey. Οι συνθήκες ευρωπαϊκές και ανθρώπινες με μόνη παραφωνία το γεγονός ότι δεν ήξερες τι ώρα ανοίγουν οι πόρτες/βγαίνει το support/βγαίνουν οι Muse καθώς δεν υπήρχε καμία ενημέρωση πριν από τη συναυλία στο site των διοργανωτών. Το εισιτήριο έγραφε “Starts at 20.00 “ οπότε εμείς βρεθήκαμε στο στάδιο γύρω στις 6.00 και διαπιστώσαμε ότι είχε δημιουργηθεί μια μεγάλη ουρά καθώς η πόρτες ήταν ακόμα κλειστές. Γύρω στις 6.30 οι πόρτες άνοιξαν,και τελικά διαπιστώσαμε ότι ο κόσμος δεν ήταν τόσο πολύ καθώς μετά βίας κάλυπτε τον χώρο μπροστά από το stage.
Γύρω στις 8.00 στην σκηνή ανεβαίνουν οι Everything Everything που ήταν και το support και μέχρι σήμερα αποτελούν το πιο βαρετό support που έχω δει σε συναυλία. Ο κόσμος δεν βοήθησε (το στάδιο ήταν ακόμα μισοάδειο) αλλά τόσο η μουσική του συγκροτήματος όσο και οι ίδιοι μας άφησαν παγερά αδιάφορους. Βαρετό και άγευστο pop-“art rock” που σε κάνει να χασμουριέσαι. Το promotion πανηγυράκι δεν κράτησε πάνω από μια ώρα και τα παιδιά από το Kent τα μάζεψαν και έφυγαν γρήγορα-γρήγορα.
Γύρω στις 9.30 λοιπόν και αφού το γήπεδο έχει σχεδόν γεμίσει τα φώτα (ξανα)σβήνουν και το τρίο από το Devon κάνει την εμφάνιση του στην σκηνή η οποία δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα (πλήρως).
Δυναμικό ξεκίνημα με Unsustainable το οποίο παρότι είναι εξίσου Unlistenable στην live μορφή του, εξετέλεσε τέλεια τον σκοπό του ως gig opener, ξεσηκώνοντας αμέσως τον κόσμο από τον λήθαργο των Εverything Εverything. Μικρή (geek) λεπτομέρεια: ο Matt και ο Chris παίζουν με τις πλάτες τους γυρισμένες στον κόσμο,κοιτώντας τον Dom στα drums σαν να μην έχει ξεκινήσει επίσημα το live.
Φυσικά αυτό αλλάζει στο Supremacy το οποίο καταφέρνει να διατηρήσει το momentum του πρώτου τραγουδιού και να ξεσηκώσει τον κόσμο ακόμα περισσότερο.
Hysteria και πραγματική υστερία στο στάδιο. Όσοι έχουν δει τους Muse live ξέρουν ότι πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές τους. Παρότι το light show ήταν από μόνο του εντυπωσιακό κάπου εκεί εμφανίζεται και το κύριο μέρος της σκηνής: μια ανάποδη led πυραμίδα πάνω ακριβώς από το συγκρότημα! Ως έμπνευση θύμιζε κάπως το stage των U2 που είδαμε και στην Αθήνα αλλά αποτελεί από μόνο του σημείο αναφοράς στην συναυλία, δημιουργώντας ένα άριστο οπτικά show.
(πάρτε μια ιδέα)
Το setlist ήταν πλήρες και καλά μελετημένο και παρότι θα θέλαμε 1/2 περισσότερα τραγούδια από το Origin of Symmetry (και 2-3 λιγότερα από τον καινούργιο δίσκο), δεν κούρασε σε κανένα σημείο ενώ η συναυλία απογειώθηκε προς το τέλος.
Στο πρώτο μέρος (το οποίο το τοποθετώ μέχρι το Undisclosed Desires) υπήρχε μια καλή εναλλαγή από παλιό/νέο υλικό με το Sunburn (!) και το Time is Running out να ξεχωρίζουν και να απογειώνουν και με τον Matt να αφήνει κλασσικά τον κόσμο να τραγουδήσει πριν το πρώτο refrain προσφέροντας μια από τις στιγμές της βραδιάς.
Μιας που αναφερθήκαμε στον κόσμο, να πούμε πως ήταν απρόσμενα καλός, τραγουδώντας (σχεδόν) κάθε τραγούδι του συγκροτήματος, δημιούργησε μια πάρα πολύ καλή ατμόσφαιρα που φαίνεται να άρεσε αρκετά και στο συγκρότημα, το οποίο ήταν σε μεγάλα κέφια! Βέβαια παρατήρησα με λύπη ότι όσο περισσότερος κόσμος προσπαθεί να πιάσει τα ψηλά φαλτσέτα του Bellamy, τόσο χειρότερο είναι το αποτέλεσμα.
Ο Bellamy φαίνεται πως έχει εξελιχθεί σε έναν ακόμα καλύτερο frontman καθώς δεν έχανε ευκαιρία να “παίξει” με το κοινό, τελείως ακομπλεξάριστος και χαλαρός βρίσκονταν σε εξαιρετική μέρα τόσο από πλευράς διάθεσης όσο και ερμηνευτικά.
Από ένα συγκρότημα όπως οι Muse βέβαια που το στοιχείο της υπερβολής αποτελεί (πλέον) αναπόσπαστο κομμάτι του DNA τους, υπήρχαν στιγμές που όλο αυτό το show ξεπερνούσε (εσκεμμένα;) την μουσική τους πλευρά και γινόταν υπερβολικό, σε αστείο βαθμό.
Στο Μadness για παράδειγμα, ο Bellamy δεν ξέχασε να μας υπενθυμίσει την γελοία πλευρά του, παίζοντας (αποτυχημένα) με την κάμερα, ενώ φορούσε και απίστευτα κιτς γυαλιά με led οθόνη (λες και όλες οι άλλες οθόνες δεν ήταν αρκετές) μπερδεύοντας την συναυλία με τα βραβεία του MTV .
Στην τελική οι υπερβολές μπορούν να συγχωρεθούν καθώς σε ένα βαθμό ήταν αναγκαίες ώστε να κρατήσουν το ενδιαφέρον του κοινού σε υψηλά επίπεδα στα (νέα κυρίως) τραγούδια που από μόνα τους δεν λένε και πολλά.
Μετά το pop συνονθύλευμα των Madness/Follow Me (ίσως ότι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει)/ Undisclosed Desires η συναυλία πήρε μια δαιμονισμένη (και απρόσμενη) τροπή.
Ο λόγος; Καταρχάς η επιλογή των 6 τελευταίων τραγουδιών : Plug in Baby, New Born, Uprising, Survival, Starlight και κλείσιμο με το Knights of Cydonia. Πέρα από προσωπικές προτιμήσεις αποτελούν μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του συγκροτήματος και live ακούγονται φανταστικά. Αν έλειπε κάτι από το προηγούμενο κομμάτι της συναυλίας ήταν η δυνατή κιθάρα του Bellamy που στα τελευταία 6 τραγούδια έλαμψε! Συνεχείς (φανταστικά) jamαρισματα ανάμεσα στα τραγούδια και αψεγάδιαστες εκτελέσεις σε βαθμό αξεπέραστο, θέτοντας (ερμηνευτικά) τον πήχη πολύ ψηλά για κάθε συγκρότημα. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι τα τραγούδια ακούγονται πανομοιότυπα και σε κάποιες φορές καλύτερα από την album έκδοση τους και σε αυτό βοηθάει η μη-ταλαιπωρημένη (από ναρκωτικά και καταχρήσεις) ξεχωριστή φωνή του Belammy.
Επιβεβαιώσαμε επίσης πως το Plug in Baby αποτελεί το κορυφαίο live τραγούδι των Muse,το τραγούδι - εμπειρία να το ακους live. Ξέρεις, πως οι Arcade Fire έχουν το Wake Up, οι Pulp το Common People, οι Foo Fighters το All my Life, οι Coldplay το Fix You, οι Kasabian το LSF κτλ. κτλ. Φτάνει κάποια στιγμή σε κάθε συναυλία που λες, THATS THE SONG! Και στους Muse αυτή η στιγμή είναι το Plug in Baby με το “ξεσπασμα” του Knights of Cydonia να έρχεται δεύτερο με μικρή διαφορά.
Στην συνέχεια στις οθόνες εμφανίζεται μια ρουλέτα, που αποφασίζει (εκείνη την στιγμή) αν το επόμενο κομμάτι θα είναι το Stockholm Syndrome ή το New Born !!! Φυσικά θα προτιμούσαμε και τα δυο, αλλά ας μην είμαστε πλεονέκτες. Το New Born (δυστυχώς χωρίς τον Matt στο πιάνο) απογειώνει τον κόσμο ακόμα περισσότερο αποτελώντας το τέλειο κλείσιμο για το κυρίως set. Σαν να μην ήταν αρκετά εντυπωσιακό (και ξεσηκωτικό) από μόνο του το τραγούδι κλείνει με ένα συγκλονιστικό jamαρισμα και με την ανάποδη led πυραμίδα να έχει μετατραπεί σε κανονική και να πέφτει (κυριολεκτικά!) πάνω στο συγκρότημα ενώ οι ίδιοι συνεχίζουν να jamαρουν μέχρι τελικής πτώσεως! (pun intented).
Η στιγμή αυτή ήταν από μόνη της μοναδική και ένα από τα κορυφαία highlights της συναυλίας. Άλλο να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε μπροστά σας!
H συνέχεια; Πρώτο encore με τα crowd-pleasing Uprising και Starlight είχε δυναμικά sing-along. Δεύτερο encore με Survival και τρομερό κλείσιμο με το Knights of Cydonia με τον Matt να οργιάζει πάλι στην κιθάρα. Ειδικά στο δεύτερο encnore υπήρχαν στιγμές που νόμιζες οτι η κιθάρα του θα πάρει φωτιά και θα εκραγεί.
Συνολικά άμα δεν το έχουμε κάνει αρκετά σαφές μετά από 1705 λέξεις, ναι, οι Muse είναι το καλύτερο live act αυτή την στιγμή στον κόσμο γιατί (σε αντίθεση με τα album τους) καταφέρνουν να εξισορροπήσουν επιτυχημένα την pop/cheesy με την πιο “σκληρη”/rock πλευρά τους και να προσφέρουν ένα συναυλιακό (υπερ)θέαμα που ελάχιστα συγκροτήματα μπορούν να προσφέρουν σε αυτό το επίπεδο. Γιατί όταν παίζεις σε αρένες και στάδια με 20.000+ θεατές αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο (κάτι που νομίζω πως φάνηκε και με τους RHCP φέτος στο ΟΑΚΑ).
Αν έχετε την ευκαιρία να τους δείτε κάπου live φέτος το καλοκαίρι (μόλις ανακοίνωσαν περιοδεία-μαμουθ σε στάδια σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη) κάντε το χωρίς δεύτερη σκέψη. Φοβάμαι ότι θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να τους (ξανα)δούμε στα μέρη μας. Για συναυλία τουλάχιστον,γιατί για τα μπάνια τους -δόξα τον θέο- μας προτιμούν.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες από τη συναυλία στο φωτο-άλμπουμ της σελίδας μας στο Facebook.