Οι φωτογραφίες ανηκουν στον Κώστα Μπρουμά.
5.Ι.2013
Γυναικείος αέρας φύσηξε στον Πειραιά το βράδυ του Σαββάτου! Και όπως παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του, παρέσυρε κι εμάς μέχρι το PassPort. Παρέα με ένα φίλο, να χαθούμε στη θύελλα των ήχων της Ελένης Τσαλιγοπούλου και να στροβιλιστούμε με τις νότες του Κώστα Λειβαδά. Οι πόρτες μας υποδέχτηκαν στις 9:30 και η ζεστασιά του χώρου σε συνδυασμό με τα πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα που δουλεύουν εκεί χαρίζοντάς μας μοναδικές βραδιές, κράταγαν παρέα στην προσμονή μας μέχρι και τις 11:00.
Σαν άλλη Μούσα της Τέχνης, γυναίκα δυναμική μα κι ευαίσθητη μιας άλλης εποχής, εμφανίστηκε η Ελένη στη σκηνή και το κάλεσμά της, μαγευτικό, έφτανε αβίαστα στα αφτιά μας καθηλώνοντάς μας εξ αρχής! Η φωνή αισθαντική και το συναίσθημα να ξεχειλίζει απ’ το φόρεμα, τα μαλλιά, τα χέρια της… Σαν νεράιδα σκορπούσε μουσική χρυσόσκονη στο χώρο και αναρωτιόταν «Και τι θα μείνει» ή έστω αν υπάρχει «Έρωτας τάχα». Κι όταν μας άνοιξε «Των φίλων τα σπίτια», ένιωσα τους ήχους της να με τυλίγουν και τις λέξεις να ζωντανεύουν. Το καταφύγιο των φίλων, μπρος στα μάτια μου και την οικειότητα του σπιτιού, στον ίδιο τον χώρο του PassPort, που θα μπορούσα πλέον να αποκαλέσω «δεύτερο σπίτι» μου. Η Ελένη θυμίζοντάς μας τη δύναμη του χώρου και του χρόνου, της ενθύμησης και της νοσταλγίας, αρνήθηκε να «Αλλάξει το εισιτήριο» γιατί καθώς λέει «Εγώ σ’αγάπησα εδώ…». Και όπως δεν ήξερε «πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα», δεν ήξερα κι εγώ πώς να κρατήσει η συγκίνηση το δάκρυ…
Οδηγητής στα βήματά της πάνω στο πεντάγραμμο, ο Κώστας Λειβαδάς, που άλλοτε την ανέβαζε με ένα σάλτο στα σύννεφα κι άλλοτε την κρατούσε γερά στη γη. Εναλλάζοντας το ήρεμο κλίμα με μια πιο ανεβαστική διάθεση, η Ελένη μεταμορφωνόταν σε μια αέρινη παρουσία, χορευτική και ζωντανή, μα με την ίδια ζεστή χροιά και την ίδια επικοινωνιακή αύρα της. Το συνταίριασμα των δυο τους μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Οι λέξεις και οι νότες του Κώστα χόρευαν αέναα πάνω στη φωνή της Ελένης, οι στίχοι πέταγαν στα φτερά των ήχων και οι ευγενικές παρουσίες τους έδιναν μορφή σε ότι δεν έχει λαλιά...! Μεταφέροντάς μας και στο δικό του πνεύμα ο Κώστας μας τραγούδησε «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα» και αφιέρωσε σε όλες τις μητέρες το τρυφερό «Όχι μπάλα στο σαλόνι». Μεταξύ μας,σε περίπτωση που έκλειναν οι πόρτες του PassPort θα μπορούσα να μέινω εκεί μέσα μια, δυο,τρεις νύχτες με τη μουσική τους να συνοδεύει το όνειρο...
Μα, τι κι αν «Δεν μας συγχωρώ», τι κι αν οι άλλοι «Δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη»…Εμείς θα είμαστε πάντα «Τα παιδιά των δρόμων» και θα αγαπάμε και θα τραγουδάμε , θα κλαίμε, θα γελάμε, μεγαλώνοντας στο σώμα μα παραμένοντας παιδιά στην ψυχή…
Και μετά το σύντομο διάλειμμα, όπως συμφωνήσαμε με την προλαλήσασα, θα συνεχίσω εγώ από εδώ. Χαίρομαι, αφού από εδώ και κάτω γινήκαν όλα ρημαδιό, μιας και μας πήγε βόλτα στα παλιά μα όχι ξεχασμένα, λημέρια που αγγίζουν το ρεμπέτικο και το ''αμάν'' που όλοι κουβαλάμε, σ'ένα αδιαίρετο ''αχ''. Η Ελένη με το μικρόφωνο παραμάσχαλα, έφερε βόλτα το μαγαζί ''σάλα σάλα'' όλη τη σάλα και ο κόσμος έχει δώσει τα ρέστα του στην ''παξιμαδοκλέφτρα'' για να πάρει ''πασατέμπο'', σε τέμπο Διονυσιακό αφού το ζήτησε καθαρά και ξάστερα, δίνοντας σαφή νόημα παραγγελίας τραγουδώντας ''φέρτε μου μια κούπα με κρασί''. Οπότε, ''μην περιμένεις πια'', μα τίποτα δεν θα αλλάξει όσο δεν αλλάζουμε εμείς. ''Το φεγγάρι κάνει βόλτα'' και μαζεύει αναμνήσεις και σκιές, παγωμένες μου φωτιές. ενώ αυτή η γυναίκα δεν έλεγε να αφήσει να ξαποστάσει το κέφι ούτε στιγμή. Ανέβηκε σε τραπέζια, ήπιε μαζί μας, τραγουδήσαμε μαζί της, μέχρι που έγινε ένα και το απαράλλαχτο με τον κόσμο που είχε την τύχη να είναι εκεί. Και λέω τύχη, γιατί δεν πούλησε μούρη με τα 30φεύγα χρόνια της στη σκηνή και τις ασυνείδητες στιγμές, που έχουμε συνδέσει μικρά κομματάκια της ζωής μας, με τα τραγούδια της, αλλά την αισθανθήκαμε σαν άνθρωπο προς άνθρωπο, αντίκρυ και ανάμεσα, εντός ζωής, εκτός έπαρσης και επί της νυκτός καθήμενη στο στέμμα των παράλληλων γραμμών που τέμνουν τις στιγμές μας. Σαν ένα! Και να σκεφτείς ότι στα μαθηματικά έμενα κιόλας. Πρόσφατα ανακάλυψα την λογοτεχνική τους διάσταση.
Ο Κώστας Λειβαδάς που συμμετείχε, σεμνός και σχεδόν διακριτικός, ήταν μια όμορφη παρουσία και χάρηκα προσωπικά που τον είδα μιας και δεν είχε ξανατύχει. Καλύτερος σαφώς στο χαρτί και την παρτιτούρα απ'ότι στο μικρόφωνο, συνεχίζει με τα τραγούδια του να αγγίζει χορδές ευαίσθητες και λεπτές, που θέλουν έναν ιδιαίτερο χειρισμό που γνωρίζει καλά. Τα φώτα έπαιξαν και πάλι το δικό τους ρόλο στον στολισμό της βραδιάς, ενώ η πόρτα και πάλι, ευγενική και οικεία, με κάνει να σκέφτομαι πως πράγματι αντανακλά όλη την φιλοσοφία ενός μαγαζιού. Αν γίνει αυτονόητη σαν συμπεριφορά, τότε θα σταματήσω να την αναφέρω ως κάτι που μας έκανε αίσθηση. Όσο το αντίθετο είναι ο κανόνας, τότε η ευγένεια θα είναι η παρατηρούμενη εξαίρεση.
Να σημειώσω κάτι ακόμα, σχετικό με την Ελένη. Την προηγούμενη εβδομάδα, είχε πέσει ένα ποτό μάλλον, στην κονσόλα , στην αρχή όπως έμαθα του δεύτερου μέρους της παράστασης, με αποτέλεσμα ο ήχος να πάει για πλύση καλωδίων γρήγορα και αποφασιστικά. Η Ελένη όπως μάθαμε το πήρε πάνω της και έβγαλε όλο το 2ο μέρος (που δεν το λες και μικρό) της παράστασης, στην ουσία acapella. Μαγκιά της!!! Είτε την ακούω και την εκτιμώ, είτε όχι, δεν μπορώ να παραβλέψω τη σκέψη της, το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη που έδειξε στον κόσμο που την τίμησε με την παρουσία και τον οβολό του. Το σημείωσα, γιατί δείχνει χαρακτήρα, λογική, υπέρβαση και μια λοβοτομημένη έπαρση που σκονίζεται στα κιτάπια της κακεντρέχειας. Και επειδή κάτι πάντα παίρνουμε όπως φεύγουμε, έτσι και εχθές. Τι πήραμε?
Μια ανάσα...Και ένα στίχο που λέει.
''δεν φοβάμαι μην πονέσω
ούτε και να γονατίσω
Μα φοβάμαι μην ξυπνήσω
και στο όνειρο σε αφήσω
φοβάμαι μήπως σε ξεχάσω
μήπως τις πιο ομορφες
πληγές μου χάσω''
5.Ι.2013
Γυναικείος αέρας φύσηξε στον Πειραιά το βράδυ του Σαββάτου! Και όπως παρέσυρε τα πάντα στο πέρασμά του, παρέσυρε κι εμάς μέχρι το PassPort. Παρέα με ένα φίλο, να χαθούμε στη θύελλα των ήχων της Ελένης Τσαλιγοπούλου και να στροβιλιστούμε με τις νότες του Κώστα Λειβαδά. Οι πόρτες μας υποδέχτηκαν στις 9:30 και η ζεστασιά του χώρου σε συνδυασμό με τα πολύ αγαπημένα μας πρόσωπα που δουλεύουν εκεί χαρίζοντάς μας μοναδικές βραδιές, κράταγαν παρέα στην προσμονή μας μέχρι και τις 11:00.
Σαν άλλη Μούσα της Τέχνης, γυναίκα δυναμική μα κι ευαίσθητη μιας άλλης εποχής, εμφανίστηκε η Ελένη στη σκηνή και το κάλεσμά της, μαγευτικό, έφτανε αβίαστα στα αφτιά μας καθηλώνοντάς μας εξ αρχής! Η φωνή αισθαντική και το συναίσθημα να ξεχειλίζει απ’ το φόρεμα, τα μαλλιά, τα χέρια της… Σαν νεράιδα σκορπούσε μουσική χρυσόσκονη στο χώρο και αναρωτιόταν «Και τι θα μείνει» ή έστω αν υπάρχει «Έρωτας τάχα». Κι όταν μας άνοιξε «Των φίλων τα σπίτια», ένιωσα τους ήχους της να με τυλίγουν και τις λέξεις να ζωντανεύουν. Το καταφύγιο των φίλων, μπρος στα μάτια μου και την οικειότητα του σπιτιού, στον ίδιο τον χώρο του PassPort, που θα μπορούσα πλέον να αποκαλέσω «δεύτερο σπίτι» μου. Η Ελένη θυμίζοντάς μας τη δύναμη του χώρου και του χρόνου, της ενθύμησης και της νοσταλγίας, αρνήθηκε να «Αλλάξει το εισιτήριο» γιατί καθώς λέει «Εγώ σ’αγάπησα εδώ…». Και όπως δεν ήξερε «πώς να κρατήσει το κορμί απόψε η νύχτα», δεν ήξερα κι εγώ πώς να κρατήσει η συγκίνηση το δάκρυ…
Οδηγητής στα βήματά της πάνω στο πεντάγραμμο, ο Κώστας Λειβαδάς, που άλλοτε την ανέβαζε με ένα σάλτο στα σύννεφα κι άλλοτε την κρατούσε γερά στη γη. Εναλλάζοντας το ήρεμο κλίμα με μια πιο ανεβαστική διάθεση, η Ελένη μεταμορφωνόταν σε μια αέρινη παρουσία, χορευτική και ζωντανή, μα με την ίδια ζεστή χροιά και την ίδια επικοινωνιακή αύρα της. Το συνταίριασμα των δυο τους μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Οι λέξεις και οι νότες του Κώστα χόρευαν αέναα πάνω στη φωνή της Ελένης, οι στίχοι πέταγαν στα φτερά των ήχων και οι ευγενικές παρουσίες τους έδιναν μορφή σε ότι δεν έχει λαλιά...! Μεταφέροντάς μας και στο δικό του πνεύμα ο Κώστας μας τραγούδησε «Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα» και αφιέρωσε σε όλες τις μητέρες το τρυφερό «Όχι μπάλα στο σαλόνι». Μεταξύ μας,σε περίπτωση που έκλειναν οι πόρτες του PassPort θα μπορούσα να μέινω εκεί μέσα μια, δυο,τρεις νύχτες με τη μουσική τους να συνοδεύει το όνειρο...
Μα, τι κι αν «Δεν μας συγχωρώ», τι κι αν οι άλλοι «Δεν ξέρουν τι θα πει αγάπη»…Εμείς θα είμαστε πάντα «Τα παιδιά των δρόμων» και θα αγαπάμε και θα τραγουδάμε , θα κλαίμε, θα γελάμε, μεγαλώνοντας στο σώμα μα παραμένοντας παιδιά στην ψυχή…
Και μετά το σύντομο διάλειμμα, όπως συμφωνήσαμε με την προλαλήσασα, θα συνεχίσω εγώ από εδώ. Χαίρομαι, αφού από εδώ και κάτω γινήκαν όλα ρημαδιό, μιας και μας πήγε βόλτα στα παλιά μα όχι ξεχασμένα, λημέρια που αγγίζουν το ρεμπέτικο και το ''αμάν'' που όλοι κουβαλάμε, σ'ένα αδιαίρετο ''αχ''. Η Ελένη με το μικρόφωνο παραμάσχαλα, έφερε βόλτα το μαγαζί ''σάλα σάλα'' όλη τη σάλα και ο κόσμος έχει δώσει τα ρέστα του στην ''παξιμαδοκλέφτρα'' για να πάρει ''πασατέμπο'', σε τέμπο Διονυσιακό αφού το ζήτησε καθαρά και ξάστερα, δίνοντας σαφή νόημα παραγγελίας τραγουδώντας ''φέρτε μου μια κούπα με κρασί''. Οπότε, ''μην περιμένεις πια'', μα τίποτα δεν θα αλλάξει όσο δεν αλλάζουμε εμείς. ''Το φεγγάρι κάνει βόλτα'' και μαζεύει αναμνήσεις και σκιές, παγωμένες μου φωτιές. ενώ αυτή η γυναίκα δεν έλεγε να αφήσει να ξαποστάσει το κέφι ούτε στιγμή. Ανέβηκε σε τραπέζια, ήπιε μαζί μας, τραγουδήσαμε μαζί της, μέχρι που έγινε ένα και το απαράλλαχτο με τον κόσμο που είχε την τύχη να είναι εκεί. Και λέω τύχη, γιατί δεν πούλησε μούρη με τα 30φεύγα χρόνια της στη σκηνή και τις ασυνείδητες στιγμές, που έχουμε συνδέσει μικρά κομματάκια της ζωής μας, με τα τραγούδια της, αλλά την αισθανθήκαμε σαν άνθρωπο προς άνθρωπο, αντίκρυ και ανάμεσα, εντός ζωής, εκτός έπαρσης και επί της νυκτός καθήμενη στο στέμμα των παράλληλων γραμμών που τέμνουν τις στιγμές μας. Σαν ένα! Και να σκεφτείς ότι στα μαθηματικά έμενα κιόλας. Πρόσφατα ανακάλυψα την λογοτεχνική τους διάσταση.
Ο Κώστας Λειβαδάς που συμμετείχε, σεμνός και σχεδόν διακριτικός, ήταν μια όμορφη παρουσία και χάρηκα προσωπικά που τον είδα μιας και δεν είχε ξανατύχει. Καλύτερος σαφώς στο χαρτί και την παρτιτούρα απ'ότι στο μικρόφωνο, συνεχίζει με τα τραγούδια του να αγγίζει χορδές ευαίσθητες και λεπτές, που θέλουν έναν ιδιαίτερο χειρισμό που γνωρίζει καλά. Τα φώτα έπαιξαν και πάλι το δικό τους ρόλο στον στολισμό της βραδιάς, ενώ η πόρτα και πάλι, ευγενική και οικεία, με κάνει να σκέφτομαι πως πράγματι αντανακλά όλη την φιλοσοφία ενός μαγαζιού. Αν γίνει αυτονόητη σαν συμπεριφορά, τότε θα σταματήσω να την αναφέρω ως κάτι που μας έκανε αίσθηση. Όσο το αντίθετο είναι ο κανόνας, τότε η ευγένεια θα είναι η παρατηρούμενη εξαίρεση. Να σημειώσω κάτι ακόμα, σχετικό με την Ελένη. Την προηγούμενη εβδομάδα, είχε πέσει ένα ποτό μάλλον, στην κονσόλα , στην αρχή όπως έμαθα του δεύτερου μέρους της παράστασης, με αποτέλεσμα ο ήχος να πάει για πλύση καλωδίων γρήγορα και αποφασιστικά. Η Ελένη όπως μάθαμε το πήρε πάνω της και έβγαλε όλο το 2ο μέρος (που δεν το λες και μικρό) της παράστασης, στην ουσία acapella. Μαγκιά της!!! Είτε την ακούω και την εκτιμώ, είτε όχι, δεν μπορώ να παραβλέψω τη σκέψη της, το σεβασμό και την ευγνωμοσύνη που έδειξε στον κόσμο που την τίμησε με την παρουσία και τον οβολό του. Το σημείωσα, γιατί δείχνει χαρακτήρα, λογική, υπέρβαση και μια λοβοτομημένη έπαρση που σκονίζεται στα κιτάπια της κακεντρέχειας. Και επειδή κάτι πάντα παίρνουμε όπως φεύγουμε, έτσι και εχθές. Τι πήραμε?
Μια ανάσα...Και ένα στίχο που λέει.
''δεν φοβάμαι μην πονέσω
ούτε και να γονατίσω
Μα φοβάμαι μην ξυπνήσω
και στο όνειρο σε αφήσω
φοβάμαι μήπως σε ξεχάσω
μήπως τις πιο ομορφες
πληγές μου χάσω''