Monika @ Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών: Σε λευκό φόντο

Το βράδυ της Κυριακής κι ενώ το κρύο χτύπαγε δειλά, δειλά την πόρτα μας, κατηφόρησα στη Λεωφόρο Συγγρού και το πανέμορφο κτίριο της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. H Monika θα έκλεινε τον κύκλο των 5 παραστάσεων που έδωσε σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο.

Το εγχείρημα ήταν εξ αρχής ενδιαφέρον, γιατί όπως είπε και η ίδια η Monika, ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν λιγότερο από 5 χρόνια, το 2008, όταν η 23-χρονη φοιτητρια του Μαθηματικού κυκλοφορούσε το Avatar, ότι θα έπαιζε σε ένα χώρο σαν τη Στέγη και μάλιστα με τη συνοδεία 16 μουσικών, χορωδίας 34 ατόμων και ομάδας παραγωγής που εργάστηκε αρκετά για το τελικό αποτέλεσμα, που είδαμε προχθες!

Ποιος άλλος Έλληνας μουσικός που τραγουδάει στα Αγγλικά είχε μια ευκαιρία σαν κι αυτή; Ποιοι άλλοι νέοι μουσικοί δε θα ήθελαν να δημιουργήσουν παραστάσεις σαν και το Primal; Ναι, είναι τυχερή η Monika. Είναι και ικανή όμως...

Προσωπικά, δε θεωρώ ότι η Monika έχει τη φωνη της Νατάσσας Μποφίλιου ή της Μάρθας Φριντζήλα. Δεν πιστεύω ότι έχει ανακαλύψει τον τροχό με τη μουσική της. Υπάρχουν κι άλλοι Έλληνες μουσικοί που έχουν γράψει αξιόλογα τραγούδια, αλλά έμειναν στην αφάνεια. Μπορεί να ηταν περισσότερο ταλαντούχοι από αυτην. Μπορεί να μην είχαν τις ευκαιρίες που είχε η ίδια. Μπορεί να μην είχαν τους κατάλληλους ανθρώπους, να τους πιστέψουν.

Ότι και να συμβαίνει όμως, δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε ότι αυτός ο άνθρωπος δημιούργησε ξεχωριστά ηχητικά μονοπάτια με ταυτότητα και κατάφερε να βάλει ετερόκλητο κόσμο σε αυτά. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό ξέρετε... Προχθες, το θέατρο της Στέγης ηταν γεμάτο από ανθρώπους 18 - 70 χρονών και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ήξεραν ότι δε θα έβλεπαν την Αλεξίου, αλλά τη Monika...


Οι εξαιρετικές φωτογραφίες αυτού του άρθρου ανήκουν στον Κώστα Μπρουμά.

Αρκετά με τα εισαγωγικά όμως. Ας πάμε στο ζουμί, στην παράσταση, σε όσα είδαμε κι ακούσαμε.

20:40. Το θέατρο είναι γεμάτο και η σκηνή ντυμένη στα λευκά, είναι έτοιμη να υποδεχτεί τη Monika και τους 16 μουσικούς της. Το σκηνικό ήταν κατάλευκο, όπως και τα κουστούμια (ή ταγεράκια αν θέλετε...) των μουσικών. Η επιλογη δεν ηταν τυχαία, γιατί η παράσταση βασίστηκε σε ένα αρκετά προσεγμένο οπτικοακουστικό θέαμα, το οποίο εμφανιζόταν καλύτερα σε άσπρο φόντο.

Η Monika βέβαια ήταν ντυμένη στα μπλέ... Βγαίνει μόνη της στη σκηνή και με την ηλεκτρικη κιθάρα της παίζει ένα από τα νέα τραγούδια του Primal, το Birds, το οποίο μάλλον παραπέμπει στα πρώτα χρόνια της αγαπημένης μου Patti Smith. Ωραίο ξεκίνημα.

Η ηλεκτρική κιθάρα πηγαίνει στην άκρη και το πιάνο βγαίνει μπροστά, αφού πάρει μαζί του την κιθάρα, τα τύμπανα, το μπάσο, τα πλήκτρα, την τρομπέτα, το τρομπόνι, το σαξόφωνο, το τσέλια, τα τέσσερα βιολιά, οι δύο βιόλες, το κοντραμπάσο και η άρπα. Οι 16 "λευκοί" μουσικοί ήταν στις θέσεις τους και παράλληλα μακριά από τη "γή" τους (Away from my land)...  Η ποιότητα του παραγόμενου ήχου ήταν φοβερή, όπως αναμενόταν βέβαια. Στο φόντο έπαιζε ένα βίντεο, το οποίο παρουσίαζε ένα ερημικό τοπίο.



To "Exit" μας "σέρβιρε" άλλα δύο κομμάτια του, το "Take a little bit of me" (στο background εμφανίζονταν παιδικά σκίτσα) και το "Show me, Come on". To "Babe' που ακολούθησε είχε στο φόντο παιδικές πετσέτες με καρδούλες και ήταν ουσιαστικά το πρώτο "αναγνωρίσιμο" τραγούδι στο ευρύ κοινό... Το σκηνικό αλλάζει, γίνεται μελαγχολικό και στο βίντεο παρουσιάζονται καμμένα δέντρα, ενώ ακούμε το "Excuse my friends". Στο τέλος, το κόκκινο λουλούδι που ξεπροβάλλει, δίνει την απαραίτητη νότα αισιοδοξίας και την καλύτερη πάσα για το "Are you coming with us", το οποίο έπεται. To "Dreaming of this year" που ακολούθησε ήταν το δεύτερο τραγούδι από το "Primal", που ακούγαμε. Οι επιρροές από τη soul της Motown είναι εμφανείς. Ο γαλαξίας που εμφανιζόταν στο πίσω μέρος και το λυρικό - επικό τελείωμα του κομματιού μας προσέφερε μια από τις ξεχωριστές στιγμές της βραδιάς.

Ο ρυθμός πέφτει ξανά και μπαίνουμε σε κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Πολλές λάμπες κατεβαίνουν με σχοινιά στη σκηνή και η Monika μας εξηγεί ότι δεν είναι τόσο νέα στη νιότη της - "I'm not young in my youth". Στη συνέχεια, έχουμε άλλο ένα νέο τραγούδι από το "Primal". Μάλιστα, είναι το μόνο σε Ελληνικό στίχο. Το "Σε ποιον έρωτα ζω" κινείται σε μέτριο επίπεδο κατά την προσωπική μου άποψη, ακόμη κι αν έχει λυρικά και επικά στοιχεία στο ρεφρέν. Εδώ θα ήθελα να κάνω μια καλοπροαίρετη παρατήρηση για την ερμηνεία της Monika σε τραγούδια με Ελληνικό στίχο. Εκτός από το ανέβασμα στο ρεφρέν, στο υπόλοιπο τραγούδι θαρρείς ότι ακούς μια Γαλλίδα ή Αγγλίδα που προσπαθεί να τραγουδήσει στα Ελληνικά. Η Monika έχει ζεστή φωνή κι αυτό φαίνεται στα υπόλοιπα κομμάτια της.



Κάπου εκεί είχε φτάσει η ώρα να κάνει την εμφάνιση της η 34-μελής χορωδία της Λεοντίου. Η Monika έγραψε το "Keep me blue" που ακολούθησε,  για τις ανάγκες της θεατρικής παράστασης της Άντζελας Μπρούσκου “Μαμά – Η Ζωή Είναι Αγρίως Απίθανη”. Από το φεγγάρι του "Keep my blue" στους ουρανοξύστες του "Not Enough". Η χορωδία παραμένει στη σκηνή και βοηθάει στη δημιουργία μιας από τις καλύτερες εκτελέσεις αυτού του τραγουδιού. Ακριβώς το ίδιο γίνεται και στο αγαπημένο μου "Bloody sth".

Στη συνέχεια, η Monika μιλάει για την περιπέτεια που είχε στη θάλασσα πριν λίγες εβδομάδες και παρουσιάζει το επόμενο τραγούδι που έγραψε για όσα πέρασε εκείνη τη μέρα. "Ήθελα να γράψω ένα τραγούδι - προσευχή. Επειδή όμως, δεν είμαι καλή στις προσευχές, έγραψα μια gospel-ιά." Το τραγούδι λέγεται "Hand in my hand" και εξηγεί πόσο σημαντικό είναι να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου.

Στο "Over the hill" που ακολούθησε, οι μουσικοί βγάζουν τα λευκά κοστούμια και όλοι τους φορούσαν χρωματιστά t-shirts. Οι τελευταίοι αποχωρούν και ήρθε η ώρα για το πρώτο encore. Η Monika βγαίνει μόνη της στη σκηνή και ερμηνεύει το "τυχερό μου αστέρι" του Κωνσταντίνου Βήτα και το "Μην το ρωτάς τον ουρανό" του Μάνου Χατζιδάκη, το οποίο αφιέρωσε στους γονείς της που ήταν εκεί. "Αυτό το τραγούδι έπαιζε συνέχεια στο σπίτι μας..."

Στο "Yes I do" η Monika κατεβαίνει μπροστά στη σκηνή και τραγουδάει μαζί με τον κόσμο. "Greece is turning into white and it is cold" και ταιριάζει απόλυτα με την κρύα Κυριακατικη βραδιά. Το νέο single "Make me fly" και το "Avatar" ανεβάζουν τον κόσμο και προετοιμάζουν το δεύτερο και τελευταίο encore της συναυλίας.

Θέλοντας να ευχαριστήσει όλους εμάς για το όνειρο που ζει τα τελευταία χρόνια, η Monika έγραψε ένα κομμάτι για το κοινό της, το "Forever Yours", το οποίο θυμίζει σε κάποιο βαθμό την Kate Bush.

22:38. Μετά από 2 ώρες ακριβώς, οι 51 μουσικοί κι εμείς αποχωρούμε από τη φιλόξενη Στέγη για το δικό μας σπιτικό. Σε γενικές γραμμές, η παραγωγή, η σκηνοθεσία και η ερμηνεία όλων των συνδαιτυμόνων της παράστασης ήταν σε υψηλό επίπεδο.

Μετά τη μεγάλη επιτυχία του "Avatar" και του "Exit", η Monika αφορίστηκε από τους indie μουσικόφιλους, αλλά κέρδισε ανθρώπους, που έχουν διαφορετικές μουσικές καταβολές. Οι κινήσεις της από το 2010 και ύστερα είναι ιδιαίτερα προσεχτικές και αυτό της δίνει τη δυνατότητα να κρατάει το όνομα της ψηλά. Όταν μάλιστα της δίνεται η δυνατότητα να παρουσιάσει μια παράσταση σαν το "Primal" στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, τότε το βιογραφικό της γεμίζει με μια μεγάλη στιγμή, την οποία θα κουβαλάει ευχάριστα σε όλη της την καριέρα.



Sound Designer: Τάκης Σπυρόπουλος,