Οι καιροί απαιτούν λίστες και μάλιστα λίστες 10ετίας και η στήλη δεν θα μπορούσε να αρνηθεί να κάνει το χρέος της. Πάμε λοιπόν με την ανασκόπηση των album της δεκαετίας και αν σε επίπεδο χρονιάς η καταγραφή των καλύτερων δίσκων δείχνει την ματαιοδοξία του όλου εγχειρήματος καθώς ισχύει το ποιος άκουσε όλα τα album της χρονιάς; σκεφτείτε σε επίπεδο δεκαετίας γιατί τι πράγμα μιλάμε… ας είναι όμως, πάμε γρήγορα στο ψητό με την απαραίτητη υπενθύμιση πως, ιδιαίτερα για τη δεκαετία που μας αφήνει (στα 90’s τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά, πιο ξεκάθαρα θα έλεγα), πρόκειται για μία εντελώς προσωπική υπόθεση.
20. Have a Nice Life – Deathconsciousness (Enemieslist - 2008)
Στο σύνολό του είναι ευφυές, ένα καταπληκτικό μωσαϊκό και προ πάντων, ένα ήπιο lo-fi αριστούργημα.
19. David Holmes – Bow Down To The Exit Sign (1500 - 2000)
20. Have a Nice Life – Deathconsciousness (Enemieslist - 2008)Στο σύνολό του είναι ευφυές, ένα καταπληκτικό μωσαϊκό και προ πάντων, ένα ήπιο lo-fi αριστούργημα.
19. David Holmes – Bow Down To The Exit Sign (1500 - 2000)Funk, dub, soul, ψυχεδέλεια και λαμπεροί καλεσμένοι που βάζουν την σφραγίδα τους στο τρίτο δίσκο του φινετσάτου Ιρλανδού, ο οποίος κάνει ένα διάλειμμα από τα πραγματικά ή φανταστικά soundtrack και καταθέτει ένα εξαίσιο δείγμα των τεράστιων δυνατοτήτων του.
18. Interpol – Turn on the Bright Lights (Matador - 2000)Ήταν η πρώτη και καλύτερη απόδειξη που κατέθεσαν, σχετικά με την ικανότητα τους να ανανεώσουν το post punk και να μας στρέψουν τη προσοχή στα συγκροτήματα που τους φώτισαν και είχαμε ξεχάσει.
17. The Black Heart Procession – Amore Del Tropico (Touch & Go - 2002).Πίσω στο 2003 ήταν ή πρώτη, τώρα πια στο 2009 η μοναδική φορά, που μας έδειξαν πως μπορούν να πάνε παραπέρα από τα συνηθισμένα τους standard, δηλαδή τους επικήδειους θρήνους και τις μελαγχολικές post-rock μπαλάντες και να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με βαλς, bossanova, ανεβάζοντας και λίγο το tempo, χαρίζοντάς μας ένα άρτιο κομψοτέχνημα.
16. Junior Boys – Last Exit (Domino - 2004)Ήταν η πρώτη γνωριμία μαζί τους, η πρώτη φορά που ένας φαινομενικά ρετρό ήχος θα κοιτάξει με τόση σαφήνεια προς το μέλλον, δείχνοντας το δρόμο που θα έπρεπε κάθε New Order αυτού του κόσμου να ακολουθήσουν, ώστε να μη γίνονται βαρετοί.
15. Blonde Redhead – 23 (4AD - 2007)Το “23” είναι ένα πολύ περιεκτικό album, συναρπαστικά σαγηνευτικό και δίχως ένα μέτριο τραγούδι στα 43 του λεπτά. Και σε σχέση με το προηγούμενο “Misery Is A Butterfly“, ο ήχος εδώ είναι γενικά πιο φωτεινός, οι ρυθμοί έχουν ανέβει και το συγκρότημα συνεχίζει τη πορεία του προς την τελειοποίηση του art-pop ύφους, που άρχισε να πλέκει από το “Melody Of A Certain Damaged Lemons“ και μετά.
14. Boards of Canada – Geogaddi (Warp - 2002)Η παιδική αφέλεια και ανεμελιά του “Music Has The Right To Children” έδωσε τη θέση της στην εφηβεία και την αμφιβολία που αυτή κομίζει, το κλίμα είναι ένα κλικ πιο σκοτεινό, οι παιδικές κραυγές λιγότερες, το αποτέλεσμα πάντως και πάλι υψηλού επιπέδου.
13. Ali Farka Tourer – Savane (World Circuit - 2006)Υπέροχα μπλουζ, όλα ντυμένα με τοπικά έγχορδα και πνευστά του Μάλι. Ασύλληπτα περίπλοκο, παντρεύει με άνεση φαινομενικά ανομοιογενή είδη, ενώνοντας εκπληκτικά την Δυτική Αφρικανική παράδοση με τα Αφρο-αμερικάνικα μπλουζ, άλλωστε η ανάδειξη της συγγένειας των δύο μουσικών παραδόσεων, ήταν και η μεγαλύτερή του συνεισφορά σε εμάς.
12. Panda Bear – Person Pitch (Paw Tracks - 2007)Ένα σύνολο εκτεταμένων ψυχεδελικών ελεγειών που ταξιδεύουν από το tribal τελετουργικό στη πειραματική electronica και στην ανέμελη και λαμπερή αλά Beach Boys pop. Κάποιες φορές δυσοίωνο, κάποιες φορές εορταστικό, πάντα ακαταμάχητο όμως.
11. Yeasayer – All Hour Cymbals (We Are Free - 2007)Το All Hour Cymbals είναι γεμάτο πολύ-φωνητικές ψαλμωδίες και ήχους που δημιουργούν μια ελκυστική ατμόσφαιρα, ένας ηχητικός πειραματισμός με gospel χορωδιακά, κλιμακωτά synths, παραδοσιακά κρουστά, bongos, sitars, ακορντεόν, κιθάρες και άλλα πολλά, πλέκοντας ένα πολύχρωμο μουσικό καμβά και παράλληλα πετυχαίνουν να συνδέσουν το μέλλον με την παραδοσιακή τελετουργία, δημιουργώντας ένα ασυνήθιστο και μεθυστικό μίγμα. Η μουσική των Yeasayer είναι τόσο λαμπρή και εκτενής που είναι σχεδόν αδύνατο να περιγραφεί χωρίς αναφορά σε παράλληλες πορείες, έτσι, Beach Boys, The Beta Band, Arcade Fire, Brian Eno & David Byrne, Peter Gabriel, Fleetwood Mac μας δίνουν ένα ισχυρό στίγμα.
10. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp - 2009)Βραδυφλεγής η γοητεία του και συνειδητά αργόστροφη η ροή του, η λάμψη του πάλι γίνεται χειροπιαστή στα διακριτικά και φευγαλέα του σημεία και απαιτεί γι’ αυτό την αφοσίωσή μας, αλλά μη τρομάζει κανείς, στο τέλος σε αποζημιώνει γενναιόδωρα και σου φανερώνει τη διεγερτική του μεγαλοπρέπειά.
09. Franz Ferdinand – Franz Ferdinand (Domino - 2004)Ιδιοφυείς αλλά όχι φαντασμένοι, ιδιότροποι αλλά με συμβατικό τρόπο, γράψανε τα μεγαλύτερα pop anthems της δεκαετίας.
08. The Strokes – Is This It (RCA - 2001)
08. The Strokes – Is This It (RCA - 2001)Πολλοί δανείστηκαν από τους Velvet και τον Iggy οι οποίοι και έβαλαν τα θεμέλια του 60’s και 70’s New York-punk, απλά οι Strokes το έκαναν πολύ καλύτερα απ’ όλους.
07. The Notwist – Neon Golden (Domino - 2002)Με σήμα κατατεθέν την μελαγχολία και τα συνεσταλμένα φωνητικά, διακρίθηκαν επειδή ανακάτεψαν με μαεστρία τα ακουστικά όργανα και τους ηλεκτρονικούς ρυθμούς χωρίς οι τελευταίοι να ακούγονται ως ένα πυροτέχνημα ή σαν ένα φανταχτερό τέχνασμα, αλλά εστίασαν σε αυτούς σαν να ήταν το κύριο συστατικό, πράγμα που τους έδωσε δικαιωματικά την πρωτοπορία στη μοντέρνα ηλεκτρονική μουσική.
06. Burial - Untrue (Hyperdub - 2007)Η αντανάκλαση της Λονδρέζικης νύχτας, το μουντό μωσαϊκό βλοσυρών ήχων, κοφτών φωνητικών και καθηλωτικών beats, ένας υποβλητικός ήχος μιας στοιχειωμένης πόλης.
05. The White Stripes – Elephant (Warner - 2003)Ωμό, αυθόρμητο και παραβλέποντας το λίγο-πολύ αναμενόμενο hype, το Elephant βρίσκει το δίδυμο στα καλύτερά του. Ο ήχος είναι παλιομοδίτικος αλλά δεν ξεπερνάει τα όρια και καταφέρνει να παραμένει διαχρονικός.
04. The Caretaker - Persistent Repetition of Phrases (Install - 2008)Το Persistent Repetition Of Phrases, έργο του οποίου η μουντή επιτήδευση χρωματίζεται από τη θλίψη και την απώλεια, σε ορισμένα του σημεία είναι κυριολεκτικά συνταρακτικό, με προφανή διάθεση να σε παρασύρει πέρα από το χρόνο και με κομμάτια που ηχούν σα μουσικά κιβώτια που ακούγονται μέσα στη καταιγίδα, τα πλήκτρα σχεδόν πάντα εξασθενισμένα, αριστούργημα.
03. The Field - From Here We Go Sublime (Kompakt - 2007)Τίποτα το περιττό δεν υπάρχει εδώ στο βασίλειο του minimal, o Axel Willner πετυχαίνει την απόλυτη σύζευξη στιλιστικού και καλλιτεχνικού, σκαρώνει τις πιο πολύπλοκες συνθέσεις με τον πιο απλοϊκό τρόπο. Απλά μεγαλειώδες.
02. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion (Domino - 2009)Στο Merriweather Post Pavilion, οι τρεις animal μοιάζουν πιο συμπαγείς και αιχμηροί από ποτέ, έχοντας συμφιλιώσει τις ατομικές τους παρορμήσεις, παρακάμπτοντας όλες τις indie/post-rock ταμπέλες που τους συνόδευαν όλα αυτά τα χρόνια και καταφέρνουν να συγχωνεύσουν όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις και στυλ που μας είχαν προσφέρει, δημιουργώντας ένα σύγχρονο pop ψυχεδελικό αριστούργημα, απαράμιλλα ακαταμάχητο και δομικά άψογο. Το album απελευθερώνει ένα κατακλυσμό ανεξίτηλων ήχων και εξουθενωτικών συναισθημάτων, με όχημα την σφοδρή και μεταδοτική τους ενέργεια, την πληρότητα των ιδεών, τις αλληλεπικαλυπτόμενες φωνητικές αρμονίες και τις πολυεπίπεδες δομές των συνθέσεων.
01. Four Tet – Rounds (Domino - 2003)Το Rounds είναι λιγότερο γαλήνιο από τις προηγούμενες δουλειές του πολυμήχανου Λονδρέζου, όμως η σχολαστική τεχνική του και η πειραματική διάθεση σε συνδυασμό με την έμφυτη τάση για πολύπλοκες μαγευτικές μελωδίες, με καθήλωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο άκουσα στη δεκαετία που τελειώνει.
