Δε σας κρύβω ότι την περασμένη Παρασκευή ήμουν χαρούμενος που θα μπορούσα να δω μια συναυλία ενός ιδιαίτερα φρέσκου ονόματος, το οποίο παίζει μεν μουσική απο τα 60s, αλλα έχει καταφέρει να την κάνει γνωστή σε όλο σχεδον τον κόσμο.
Οι κριτικές που έλαβαν οι Allh-las για το ντεμπούτο album τους ηταν διθυραμβικες (δικαίως κατα τη γνώμη μου). Βέβαια αν μου λέγατε να επιλέξω ανάμεσα σε ενα συγκρότημα που παίζει μουσική που μοιάζει λιγότερο με ηχητικές φόρμες του παρελθόντος (γιατι δε γίνεται να μη μοιάζει, ότι και να λέμε) και σε μια μπάντα σαν τους Allah-Las, οι οποίοι είναι βγαλμενοι απο άλλη δεκαετία, θα επελεγα τους πρώτους.
Παρ´ όλα αυτά, όλα τα συγκροτήματα που βασίζονται πλήρως στο παρελθόν, έχουν κάτι το φρέσκο στη μουσική τους. Πως γίνεται αυτο; Μα είναι προφανές ότι οι Strokes, οι Franz Ferdinand, οι Coral, οι Allah-Las δεν έχουν ζήσει την εποχή της μουσικής, που παίζουν. Γράφουν 60s, 70s μουσική με τον τροπο που την αντιλαμβάνονται στα 00s και τα 10s. Αυτη τη φρεσκάδα την είδαμε στους Allah-Las στο σχεδόν γεμάτο Fuzz.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απο την αρχή. Οι My Drunken Haze του "δικού" μας Σπύρου Φριλιγγου ανέλαβαν το ξεκίνημα της βραδιάς. Αυτο που μου αρέσει σ´ αυτά τα παιδια είναι ότι έχουν συγκεκριμένους ηχητικούς προσανατολισμούς, φαίνεται να έχουν ενα καλα οργανωμένο πλάνο για να αποτυπωσουν τις ιδέες τους, οι οποίες προσπαθούν να ξεφύγουν απο τα αναγνωρίσιμα riff και να γίνουν προσωπικές, ξεχωριστές. Είναι αρκετά καλη μπάντα οι My Drunken Haze. Μπορει να μου άρεσαν περισσότερο όταν έπαιξαν πριν τους Still Corners, αλλα κι αυτη τη φορα ηταν αρκετα καλοί.
Η ώρα είχε παει 11 και οι Allah-Las ηταν στην ώρα τους πάνω στη σκηνή. Τι περίμενα απο αυτούς; Να παίξουν όλο το ντεμπούτο τους και ενα-δυο διασκευές. Κάπως έτσι κύλησε η βραδιά, μόνο που ακούσαμε και περισσότερες διασκευές και δυο νεα τραγούδια. Συνολικά ηταν στη σκηνη για 1 ώρα και 20 λεπτα! Δεν είναι λίγο βέβαια για ενα συγκρότημα του οποίου ο μόνος δίσκος έχει διάρκεια 40 λεπτα.
Απο τα κομμάτια που ακούσαμε, θα έλεγα ότι ξεχώρισαν τα hits του ομώνυμου δίσκου τους, δηλαδή τα Tell me (What's on your mind), Don't you forget it και Catamaran, αλλά και τα αγαπημένα μου κομμάτια: Catalina, Vis-A-Vis & Busman's holiday. Όσον αφορά τις διασκευές, ακούσαμε μια πολύ ωραία εκτέλεση του No Werewolf (The Frantics) και τα CTA 102 (Byrds), Early morning rain (Gordon Lightfoot Jr), I don't need enemies (Holly shit - δεν το περιμέναμε αυτό). Τα 2 καινούργια τραγούδια που ακούσαμε (Four weeks και το τελευταίο που έπαιξαν) θα έλεγα ότι κινούνται στο ίδιο ύφος με αυτό του ομώνυμου δίσκου τους. Ίσως να είναι λίγο πιο δυνατά...
Εν κατακλείδει, αυτο όμως που ξεχώρισα στους Allah-Las ηταν το χαλαρό, σίγουρο και γεμάτο αυτοπεποίθηση παιξιμο τους. Στη σκηνή έβλεπες 4 μουσικούς, που ήξεραν πολύ καλά πως και τι θα παίξουν. Έβλεπες την ηρεμία στις γκριμάτσες τους, μια ηρεμία που συναντάς σε πιο έμπειρα συγκροτήματα, σε μουσικούς που είναι χρόνια στο κουρμπέτι. Νομίζω ότι αυτό λέει πολλά...
Setlist
