Το βράδυ της Παρασκευής ο Κωστης Μαραβέγιας εμφανίστηκε για τελευταία φορά στην Άνοδο. Για έξι συνεχόμενες Παρασκευές η μουσική σκηνή στην Οδό Πειραιώς ήταν γεμάτη (ο κάτω χώρος).
Ο Κωστής είχε κέφια κι από τις 11 που βγήκε στη σκηνή και για περισσότερες από 3 ώρες έκανε ότι μπορούσε για να ανεβάσει τον κόσμο. Το ίδιο και οι υπόλοιποι πέντε μουσικοί που τον συνόδευαν. Πριν κάποια χρόνια ήταν οι Maraveyas Ilegal. Τώρα είναι ο Κωστης Μαραβέγιας με 5 πολύ καλούς μουσικούς.
Έχω δει άπειρες φορές τον Κωστή στη σκηνή. Ο άνθρωπος είναι ταλαντούχος σε ότι κι αν κάνει. Τα τραγούδια που γράφει μπορεί να μην έχουν βαθυστόχαστους στίχους, αλλά έχουν τη μελωδία και το ρυθμό για να μπουν στο μυαλό του κόσμου και να γίνουν πετυχημένα ποπ κομμάτια. Στη σκηνή είναι μοναδικός. Προσπαθεί συνέχεια να βάλει τον κόσμο στον δικό του "κόσμο". Κάποια πράγματα του βγαίνουν, κάποια άλλα όχι. Αυτοσαρκαζεται κι έχει καλή αίσθηση του χιούμορ. Περνάει μηνύματα με τον δικό του τρόπο, είναι αυθόρμητος και παράλληλα ετοιμολογος. Τέλος, είναι συναισθηματικός κι αυτό το δείχνει σε κάθε δίσκο, αλλά και σε κάθε συναυλία του (προς το τέλος).
Αυτό που δε βλέπω στις συναυλίες του Κωστή με το νέο σχήμα είναι η σύμπραξη με τους υπόλοιπους μουσικούς. Δεν γίνονται πρωταγωνιστές, παρά μόνο για λίγο (η ερμηνεία του Ottomo στο Tender των Blur ήταν φοβερή). Ο Μαραβέγιας ήταν και είναι ο πρωταγωνιστής. Εννοείται. Όμως θυμηθείτε τα παιχνίδια που έκανε με τον Άγγελο Παπαδάτο, τον Παπαβρανουση, το Ντάνη, τον Ιλαν και τη Βασιλική Κακοσαιου. Αυτά τα παιδιά είχαν γίνει ένα με τον Κωστή και προσέφεραν μια σπίθα, που αυτή τη στιγμή παλεύει μόνος του να τη βγάλει στις συναυλίες. Δε λέω ότι δεν τα καταφέρνει. Είναι ταλαντούχος, ειπαμε.
Οι μουσικοί συνοδοιπόροι του Κωστή Μαραβέγια είναι αρκετά καλοί στο όργανο τους. Δεν ισχυρίζομαι το αντίθετο σε καμία περίπτωση. Ο Ottomo ιδίως είναι κάτι το ξεχωριστό, χωρίς να υποβαθμίσω τους υπόλοιπους. Όμως αν θυμηθώ τα παλιά, παίρνω αυτή την αίσθηση. Ίσως να υπάρχει λόγος για αυτό το πράγμα, ίσως κι όχι...
Στο μουσικό κομμάτι της βραδιάς, ακούσαμε βέβαια τα γνωστά τραγούδια του Κωστή, τα καινούργια του ("Αφήνομαι" - το οποίο έχει τις προδιαγραφές για να πετύχει και οι "Παρτίδες" του Μανώλη Χιώτη) και αρκετά παλιά τραγούδια των Τσιτσάνη, Μοσχολιού, Μ. Λίντα, Ζακ Ιακωβίδη, Μελ. Μερκούρη, Bob Dylan, Julius LaRosa.
Δύο από τα highlights της βραδιάς ήταν το ωραίο παιχνίδι με τους μουσικούς και τον κόσμο στο Eh Cumpari του Julius LaRosa, το οποίο βέβαια θυμίζει το "κοκοράκι κικιρικικι να σε ξυπνάει καθέ πρωί..." και το "Tender" των Blur, στο οποίο ο Κωστής εξομολογείται την πρώτη του γνωριμία με τον Ottomo όταν ήταν ακόμη παιδιά. Όπως γράφω παραπάνω, η ερμηνεία του Ottomo στο τραγούδι ήταν φοβερή!
Το τελειώμα ήταν αρκετά συναισθηματικό, ακόμη κι αν ο κόσμος ζητούσε το "Zardiniera Ilegal" για να χορέψει. Προσωπικά μου αρέσει πολύ αυτή η ρομαντική και συνάμα συναισθηματική πλευρά του Κωστή. Ήταν ένα ωραίο κλείσιμο σε μια ζεστή (κυριολεκτικά και μεταφορικά) βραδιά...
Μερικά από τα τραγούδια που ακούσαμε
Sing, Sing, Sing (with a swing) (του Luis Prima, ένα τραγούδι του 1936)
Μέσα τα κεφάλια
Welcome to Greece
Παρτίδες
Εθισμός
Ο μήνας έχει εννιά (μια ζωή την έχουμε - Βίκυ Μοσχολιού) - Δε ζητάω πολλά
Τσαλαπατώ
Κυριακή πρωϊνό
Ονειρεύεσαι μηδενικά
Κάτω από τον πάτο
Going away
Πάρε χρώμα - Clandestino
Tu Vuo' Fa L' Americano
Φραγκοσυριανή
Άσε με να μπω
Το καλοκαίρι έφυγε
-- διάλειμμα --
Πες μου μια λέξη (Δημήτρης Χόρν)
Τικ Τακ (Μαίρη Λίντα)
Αφήνομαι (καινούργιο)
Στο καλό
Λόλα
Που να βρω μια να σου μοιάζει
Rue Madame
Δύο γυναίκες
Να το πάρεις το κορίτσι (του Ζακ Ιακωβίδη - το έχει τραγουδήσει ο Γιάννης Πάριος)
Τρελό από χαρά
-- encore --
Καταιγίδα
Eh Cumpari (Julius LaRosa)
Knockin' on heaven's door (Bob Dylan - Ο Κ. Μαραβέγιας στην κιθάρα)
Tender (Blur - o Ottomo στη φωνή)
Αρκεί να είμαστε μαζί
Τίποτα πια (τραγούδι από τη θεατρική παράσταση "Πλούτος" του Γιάννη Μπέζου - τραγούδησε ο Άγγελος Μπούρας)
Δε ζητάω πολλά
Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι (Μελίνα Μερκούρη)
Το δίχτυ
Δε σταματώ