Όπως ο περισσότερος κοσμος, έτσι κι εγώ γνώρισα το Γιάννη Νάστα και τους Xaxakes γύρω στο 1996 με το μεγάλο θόρυβο του Στα Ξαφνικά και έτρεχα να δυναμώσω την ένταση με τις πρώτες χαρακτηριστικές νότες. Έχω από τότε την αίσθηση ότι αυτός ο ήχος είναι πολύ διαφορετικός από αυτό που λέμε ελληνική μουσική πραγματικότητα. Όπως και να χει, από τότε δεν έπαψα να τους παρακολουθώ και περίμενα με ανυπομονησία το περσινό τους album, Το valse των ελαφιών, το οποίο κάθε άλλο παρά με απογοήτευσε. Έτσι, η χαρά μου το βράδυ της Παρασκευής που θα τους έβλεπα από κοντά ήταν μεγάλη. Περίμενα να κάνουν ένα μεγάλο πάρτυ!
Στο σχήμα των Xaxakes συμμετέχουν πολλοί μουσικοί, μ' έναν ξεχωριστό ρόλο ο καθένας. Στη συναυλία μας έκαναν παρέα έξι από τα μέλη - συν το Γιάννη Νάστα - και πράγματι έκαναν αισθητή την παρουσία τους, ο καθένας με τον προσωπικό του τρόπο. Τα αισθησιακά πλήκτρα, τα εντυπωσιακά πνευστά τα οποία έτσι κι αλλιώς βοηθούν στο να ξεχωρίσουν οι συνθέσεις, το ντέφι, τα φωνητικά, οι κιθάρες, τα μπάσα, τα κρουστά, όλα έδιναν τον τόνο τους όπως έπρεπε. Η βραδιά ξεκίνησε επίσημα με μια εκτέλεση του My Way και συνεχίστηκε με όλα τα χιτάκια του συγκροτήματος, με δόσεις από πιο άγνωστα στον πολύ κόσμο κομμάτια τους. Αργότερα ακούσαμε κι άλλες, πολύ επιτυχημένες κατά τη γνώμη μου διασκευές, όπως των Heroes, 20th century boy και Walk on the wild side. 
Ο περισσότερος κόσμος όμως μάλλον είχε διάθεση να ακούσει κυρίως τις μεγάλες επιτυχίες εκείνο το βράδυ. Όλοι συμμετείχαν τραγουδώντας και χορεύοντας, αλλά μόλις ακουγόταν κάτι λιγότερο γνωστό ή κάθε φορά που η μπάντα προσπαθούσε να πάει τις συνθέσεις ένα βήμα παρακάτω, δεν είχα την αίσθηση ότι το κοινό ακολουθούσε. Θεωρώ το Νάστα πολύ ευφυή, με πολύπλοκες συνθέσεις και ιδιαίτερους στίχους και δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι οι περισσότεροι fans του συγκροτήματος τον εκτιμούν ως τέτοιο. Και ο ίδιος ο δημιουργός αναρωτήθηκε γελώντας πώς και δεν έχουν κάνει τεράστια επιτυχία οι Xaxakes παρά τα γνωστά τους τραγούδια. Κι αμέσως έδωσε μόνος του την απάντηση με μια πολύ ωραία εκτέλεση του Love me. 
Οι πιο έντονες εντυπώσεις μου από τη βραδιά όμως έχουν να κάνουν με τον ίδιο το Νάστα. Με ενθουσιάζει που είναι ακομπλεξάριστος και δεν έχει κανένα πρόβλημα να εμφανιστεί με ζεβρέ σύνολο και all star, να αυτοσαρκαστεί και να γελάσει με τους ίδιους του τους στίχους, να εκδηλώσει τη χαρά του για αυτό που κάνει και να εκφραστεί όπως του βγαίνει. Παρακολουθώντας τον σκέφτομαι ότι είναι ένας πραγματικός καλλιτέχνης σε διαρκή αναζήτηση - φαίνεται άλλωστε και από το πλούσιο παρελθόν του με τους προ-Xaxakes πειραματισμούς. Ελπίζω να μπορέσει και το ακροατήριό του να βρει και το δώρο κάτω από το ποπ περιτύλιγμα. Τα όνειρά μου από μικρός ήταν πάντα μες στα ροζ...Σχετικό θέμα