Είδαμε τους Hooverphonic σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Στα πλαίσια της "Looking For Stars Tour", είχαμε την εκ νέου εμφάνιση των Hooverphonic στη χώρα μας, λίγους μήνες μετά την πρόσφατη παρουσία τους στο Release Athens Festival. Οι δεσμοί που έχουν συνάψει όλα αυτά τα χρόνια οι Βέλγοι με το ελληνικό κοινό αποδείχθηκαν για ακόμα μια φορά ότι είναι ιδιαίτερα ισχυροί. Σε ένα σχεδόν κατάμεστο Fix Factory Of Sound παρακαλουθήσαμε μια πολύ ποιοτική εμφάνιση της trip-hop/ indie-pop μπάντας, που δημιούργησε και μας άφησε θετικότατες εντυπώσεις και πανέμορφες εικόνες. Δίπλα στους Hooverphonic προσθέστε και την πειστικότατη παρουσία των Ta Toy Boy που επιλέχθηκαν από τους διοργανωτές ως το σχήμα που θα άνοιγε τη βραδιά.

Ο χώρος του Fix Factory γέμισε από νωρίς, το πρόγραμμα τηρήθηκε σχεδόν απαρέγκλιτα και οι Θεσσαλονικείς ανέλαβαν το έργο του opening act. Με συνθέσεις που προέρχονται από την πρόσφατη κυκλοφορία τους "This Town" όχι απλά φρόντισαν να μας «ζεστάνουν» ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά θα έλεγε κανείς ότι κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη των εντυπώσεων. Το κοινό τους παρακολούθησε ευλαβικά, κάτι που δεν συμβαίνει και τόσο συχνά σε παρόμοιες περιπτώσεις. Με αναφορές στους Joy Division, τους New Order και φυσικά τους Depeche Mode, κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ελεγειακή και ταυτόχρονα ρομαντική dark ατμόσφαιρα, με τη νοσταλγία να ξεχειλίζει. Με πολύ καλό ήχο και λιτή - αλλά αρκούντως εμφατική σκηνική παρουσία - το τριμελές σχήμα των Θεσσαλονικέων απέδειξε ότι στην Ελλάδα η indie-pop σκηνή δεν αποτελεί προϊόν με ημερομηνία λήξης. Αναμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το νέο τους υλικό και τους μουσικούς προσανατολισμούς που θα επιλέξουν.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα τα έξι μέλη των Hooverphonic, εμφανίστηκαν ενώπιον του κοινού, στις 22.30 ακριβώς. Το background cover της βελούδινης ασημόγκριζης, μπλε και ενίοτε κοκκινωπής κουρτίνας μαζί το κατάλληλο «παιχνίδισμα» με τα φώτα υπήρξε ιδιαίτερα πετυχημένο καθόλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους που συνολικά έφτασε τα 95 λεπτά περίπου. Ιδιαίτερα επιτυχημένες υπήρξαν και οι ενδυματολογικές προτιμήσεις της σχετικά νέας lead singer της μπάντας Luka Cruysberghs. Ο ρόλος της ήταν εξ ορισμού δύσκολος, αφού όλοι μας φέρναμε στο μυαλό μας τις ιέρειες Noemie Wolfs και φυσικά τη Geike Armaert. Η Luka στάθηκε αξιοπρεπέστατα πάνω στη σκηνή, άλλοτε ενδεδυμένη με λεύκό φόρεμα και άλλοτε με κόκκινο ή μαύρο παντελόνι. Οι φωνητικές της ικανότητες είναι υψηλού επιπέδου γεγονός που αποδείχθηκε σε κομμάτια όπως το "Vinegar And Salt" , όπου έλαβε από τη μπάντα τον απαιτούμενο «χώρο» για να εμφανίσει τις αρετές της. Το γεγονός αυτό,σε συνδυασμό με τη φυσική της συστολή, συνέβαλαν στην πλήρη αποδοχή της από το σύνολο των θεατών.

Το set-list στηρίχθηκε πρωτίστως στο τελευταίο τους άλμπουμ  "Looking For Stars", από το οποίο επιλέχθηκαν οκτώ συνολικά κομμάτια. Τα "Concrete Skin" και "On And On" ήταν αυτά που άνοιξαν τη συναυλία μεταφέροντάς μας κατευθείαν στη μοναδικά dream και απολύτως κινηματογραφική ατμόσφαιρα των Hooverphonic. Η επιβολή αυτής της ατμόσφαιρας, υλοποιήθηκε πληρέστατα και με το ομώνυμο κομμάτι του τελευταίου δίσκου και το "Long Time Gone", με το οποίο γράφτηκε ο επίλογος του encore. Από τον ίδιο δίσκο είχαμε ενδεχομένως  την πιο «αδύναμη» στιγμή της συναυλίας με το dance-pop "Uptight".

Πολύ σωστή υπήρξε  η επιλογή τους να μας παρουσιάσουν κομμάτια από το "The Night Before". Το αλά James Bond, "Anger Never Dies" και τα "Heartbroken", "One Two Three", όπως και το ομότιτλο "The Night Before" εμπέδωσαν την άποψη ότι οι Βέλγοι εξακολουθούν και γράφουν εκπληκτικά τραγούδια και δεν στηρίζονται αποκλειστικά στις ένδοξες ημέρες του παρελθόντος.

Όπως ήταν αναμενόμενο κορυφαίες στιγμές της βραδιάς ήταν οι εκτελέσεις των "Mad About You" , του ανθεμικού "Eden", του περισσότερο κιθαριστικού "Jackie Cane" και φυσικά του "2Wicky". Πανέμορφη dance ατμόσφαιρα δημιουργήθηκε με το "Amalfi" με το οποίο έκλεισαν το κυρίως set-list. Ξεχωριστή αναφορά θα πρέπει να γίνει στο "Hiding In A Song" όπου είχαμε τη sing-along «βοήθεια» των παρευρισκομένων, έπειτα από την παρότρυνση του αρκούντως επικοινωνιακού Alex Callier, έναν εκ των δύο βασικών πυλώνων του σχήματος. Ο Alex ήταν αυτός που «έστηνε» διαρκώς γέφυρες επικοινωνίας με τους θεατές από την αρχή του live, «ανεβάζοντας» τη διάθεσή μας και «δένοντάς» μας περισσότερο με το συγκρότημα. Επιπλέον πληροφορηθήκαμε ότι είναι αυτοί που θα εκπροσωπήσουν το Βέλγιο στο φετινό διαγωνισμό της Eurovision. Επ' αυτού ο καθένας έχει τη γνώμη του. Προσωπικά μιλώντας, διαφωνώ.

Τοποθετούμενος γενικότερα, θεωρώ ότι με αυτή τη συναυλία αποδεικνύεται ότι ως θεατές έχουμε και την τάση και τη διάθεση να «αγκαλιάσουμε» συγκροτήματα που αν μη τί άλλο αποτελούν συναυλιακές «σταθερές» της χώρας μας. Και αυτό συνέβη και θα συμβεί και στο μέλλον με μπάντες όπως οι Hooverphonic. Το ζητούμενο είναι εάν έχουμε την πρόθεση να "ανακαλύπτουμε" νέα σχήματα όπως ήταν για παράδειγμα οι τα Ta Toy Boy, και να τα στηρίζουμε συναυλικά. Θεωρώ, ότι πρέπει να αρχίσουμε να κινούμαστε και προς αυτή την κατεύθυνση.

Concrete Skin
On and On
Stranger
Vinegar & Salt
Heartbroken
Anger Never Dies
Horrible Person
Eden
Romantic
Sleepless
Jackie Cane
The Night Before
Hiding in a Song
Mad About You
Uptight
One Two Three
Badaboum
Looking for Stars
Amalfi

Encore:
Suspirium (Thom Yorke)
2Wicky
Long Time Gone

Έχοντας παρακολουθήσει τη συναυλία των Hooverphonic στο Fuzz, το Σάββατο 14 του Δεκέμβρη, και διαβάζοντας και την κριτική της εμφάνισης τους στη Θεσσαλονίκη, για την προηγούμενη ημέρα, ένοιωσα σα να μπήκα σε μια λούπα, οπότε ήταν πιο εύκολο οι σκέψεις μου να αποτυπωθούν στο χαρτί.

Έχουν περάσει 20 χρόνια από το "The Magnificent Tree", όπως αναφέρθηκε από τον συμπαθέστατο κι επικοινωνιακό Alex Callier (μάλιστα ετοιμάζουν περιοδεία του χρόνου, που θα τιμήσουν τη συγκεκριμένη τους κυκλοφορία) και λίγα περισσότερα από το τραγούδι που τους γνωρίσαμε, το «2Wicky». Ανεβαίνοντας στο άρμα της trip hop έκρηξης, που έλαβε μέρος αρχές των 90ς, οι Βέλγοι Hoover(phonic), πρόσφεραν μερικά υπέροχα ποπ τραγούδια και 3 άλμπουμ, που ήταν φρέσκα, καλοδουλεμένα, με στρογγυλές κι ολόσωστες μελωδίες. Ήταν μάλιστα η παρουσία της Geike Arnaert, της 2ης τραγουδίστριας τους, που απογείωσε τις δημιουργίες τους, με τις ξεχωριστές ερμηνείες της. 

Από τότε κι έπειτα όμως, οι Hooverphonic, ακολούθησαν μια σταθερή, αλλά στάσιμη πορεία, προσφέροντας πάντα όμορφες ποπ στιγμές, χωρίς όμως να καταφέρουν κάτι το ξεχωριστό, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, φτάνοντας πέρυσι στο δέκατο (κι όμως) άλμπουμ τους,  το τίμια ποπ «Looking For Stars».

Η εμφάνιση τους το Σαββατόβραδο στο γεμάτο Fuzz, αντικατοπτρίζει ακριβώς αυτήν τους την πορεία. Με μικρές εξαιρέσεις (στα «Mad About You», «Eden»,  «2Wicky» και «Jackie Cane»), αλλά και λόγω της αμεσότητας του Alex Callier, η βραδιά κινήθηκε ομαλά, τυπικά, όμορφα. Βαρετά. 

Οι μουσικοί είναι καλοκουρδισμένοι, ο ήχος εξαιρετικός, το σκηνικό καλοστημένο και τα φώτα προσθέτουν τις απαραίτητες δόσεις χρώματος, λάμψης και σκοταδιού, η εμφάνιση όμως κυλάει χωρίς να ξεσηκώνει, ακόμη και τους πιο φανατικούς θαυμαστές τους, θαρρώ. Αναρωτιέμαι μάλιστα αν έχουν τέτοιους οι Hooverphonic, αν δηλαδή με τη μουσική τους πορεία, έχουν καταφέρει να έχουν πιστούς ακροατές.

Η μικρούλα Luka Cruysberghs, που έχει αναλάβει τα φωνητικά, από το 2018, είναι μια εξαιρετικά ταλαντούχα τραγουδίστρια. Φωνητικά είναι αψεγάδιαστη. Όμως, δε μπορεί, όχι ακόμη τουλάχιστον, να κάνει τη διαφορά και να δώσει την απαιτούμενη πνοή στα τραγούδια των Hooverphonic. Έχω την αίσθηση, πως την καταπίνει η σκηνή, όταν όλη η μπάντα είναι παρούσα. Είναι εκείνες οι στιγμές, που μόνη της με μια κιθάρα ή πλήκτρα, «χανόταν» και σε κέρδιζε. Διαφορετικά χάνεται κι απλά ακούς τη φωνή της. Έχω την αίσθηση πως μια τραγουδίστρια με πιο ισχυρή προσωπικότητα και παρουσία, θα μπορούσε να αναζωογονήσει τη μπάντα, τουλάχιστον στις ζωντανές εμφανίσεις.

Συμπαθείς κι απόλυτα ταιριαστοί οι Marva Von Theo, που άνοιξαν τη βραδιά στο Fuzz. Ο ήχος του ντουέτου, ήταν χαμηλά κι όχι τόσο ξεκάθαρος, μη αφήνοντας τις ωραίες συνθέσεις τους, αλλά και τα φωνητικά της τραγουδίστριας να αναδειχθούν. Το νέο τους τραγούδι «Embrace This Madness”, που κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες, μας δείχνει τις δυνατότητες που έχουν, για κάτι πολύ μεγαλύτερο κι αποτέλεσε την καλύτερη τους στιγμή, στο κλείσιμο της εμφάνισης τους.

Σχετικό θέμα

συνεντεύξεις 2024

Ηρακλής Τσαφαρίδης: Ο άνθρωπος που φέρνει μουσικές ιστορίες στο χαρτί και το stage