Είναι αλήθεια όταν γίνονται κάποιες συναυλίες επετειακού χαρακτήρα πάντα μου μπαίνει το δίλλημα να πάω ή να μην πάω. Από την άλλη πάλι, πάντα με τρώει κάτι μέσα μου και τις περισσότερες φόρες με σπρώχνει να πάω. Άλλες τις έχω ευχαριστηθεί, άλλες με έχουν απογοητεύσει , άλλες με χουν αφήσει αδιάφορο, άλλες με έχουν προβληματίσει. Τους Stress πάντως τους ευχαριστήθηκα.
Η πρώτη μου επαφή με τους Stress ήταν πριν αρκετά χρόνια, κάπου στη δευτέρα γυμνάσιου, από μια κασέτα που μου έγραψε ένας καλός φίλος και συμμαθητής (οπού βρεθήκαμε και στο live) μαζί με το Αδιέξοδο και άλλα τέτοια καλούδια. Δεν το είχα κυνηγήσει να δω το live τους στη Βίλλα Αμαλίας το 1999, οπού όσοι ήταν τότε, είχαν πει ότι ήταν φοβερό. Και μιας και οι προτεραιότητες μου σε live ήταν (και παραμένουν) συνήθως metal και hard rock είπα αυτή τη φορά να μην κλωτσήσω την ευκαιρία.
Γύρω στις 20:30 με εννέα παρά βρέθηκα στο Gagarin. Λίγος κόσμος και μέσα και έξω. Ήθελα όμως να είμαι από νωρίς να δω και τα support (δυο το σύνολο). Στη σκηνή δέσποζε το κλασσικό πανό Stress. Με το απαραίτητο συνοδευτικό υγρό (μπύρα) περίμενα τους πρώτους. Και έτσι λίγο μετά τις εννέα βγαίνουν στην σκηνή οι Cartoons.
Έπαιξαν για περίπου τρία τέταρτα αν δεν κάνω λαθος. Δεν τους γνώριζα, παρόλο που και αυτοί είναι παλιοί (1993 ή 1994 αν δεν κάνω λάθος). Ήταν πάρα πολύ καλοί και ήταν κρίμα που έπαιξαν σε σχετικά μικρό κοινό. Βεβαία λίγο πριν κλείσουν το σετ τους, άρχιζε κάπως να γεμίζει η αρένα και ήταν πιο ζεστά τα πράγματα. Στα αξιοσημείωτα για τους Cartoons ήταν ότι έκαναν διασκευή στο Άγχος των Stress με το δικό τους τρόπο. Πως τους ήρθε και επέλεξαν να διασκευάσουν ένα κομμάτι τους συγκροτήματος που έκαναν support και μάλιστα κομμάτι που θα παιχτεί ουτως ή αλλως, αλλά punk συναυλία είναι, όλα επιτρέπονται.
Αφού μας άφησαν οι Cartoons και η προσέλευση του κόσμου αυξανόταν σημαντικά, μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε το δεύτερο support. Ήταν οι Anfo. Ενώ στην αρχή είπα από μέσα μου «ωραία μπάντα, βαράει καλά», όσο πέρναγε η ώρα, τους θεώρησα λίγο μονότονους. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου. Μπορεί να είχα βάλει το μυαλό μου στον αυτόματο πιλότο ότι «σήμερα ήρθες να δεις Stress, δεν υπάρχει κάτι άλλο». Πάντως δεν μου έκαναν την ίδια εντύπωση με τους Cartoons.
Να προσθέσω σφήνα, ότι ο ήχος ήταν αρκετά καλός. Ήταν κάτι που φοβόμουν πριν ξεκινήσει το live άλλα τελικά όλα καλά. Πίσω στους Anfo λοιπόν, οι οποίοι μπορεί εμένα να μην με τρέλαναν άλλα ζέσταναν τον κόσμο και λίγο πριν τελειώσουν το σετ τους, μπορώ να πω ότι το Gagarin είχε γεμίσει.
Μετά λοιπόν από το πενηντάλεπτο των Anfo, σιγά, σιγά παίρνουμε θέσεις μάχης. Μετά από λίγο βγαίνουν και οι Stress. Απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, μουσικά θέματα χαλάκια, καταιγίδες, κεραυνούς, φωτιές με τίγρεις και όλα τα άλλα τα παρελκόμενα. Ένα καλησπέρα στον κόσμο και «Λέρος». Το πάρτυ ξεκινά! Ο ήχος παραμένει σε υψηλά επίπεδα ποιότητας. Το λέω αυτό, γιατί όσοι γνωρίζουν γενικά τις δουλειές αυτών των σχημάτων στις αρχές τις δεκαετίας του '80, ξέρουν τι σημαίνει diy δίσκος, καθώς ξέρουν πως έβγαινε ο ήχος στα live σε πάρκα ή αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Ήταν όλο αυτό πιο αυθεντικό; Ναι. Χίλια ναι. Όμως αυτά τα συγκροτήματα άξιζαν από τότε, καλύτερο ήχο. Σαφώς και δεν βασιστήκαν αμιγώς στη μουσική, αλλά στο στίχο. Γιατί είχαν κάτι να πουν. Και η πλάκα είναι ότι πέρασαν 30 χρόνια και ο Ήχος της ανασφάλειας παραμένει το ίδιο επίκαιρος.
Μετά το δυναμικό μπάσιμο της Λέρου ξεκάνει η «Αθήνα». Ο κόσμος έχει πάρει μπρος για τα καλά φωνάζει τραγουδάει, το ευχαριστιέται. Και μετά βγαίνει στη σκηνή ο Frank από τους Panx Romana (ο οποίος ήταν τραγουδιστής των Stress στις αρχές τους). Βγαίνει στη σκηνή με μια ξύλινη ταβλά για να γεφυρώσει το κοινό με τη σκηνή. Ωραίος! Και τραγουδάει, μαζί τους τα «Δικαίωμα στη Ζωή» και «Γενοκτονία». Το καλύτερο δε όλων ήταν λίγο πριν φύγει να πει το εξής : «Τώρα που έρχεται Πάσχα, τα ΑΡΝΑΚΙΑ μην τα σκοτώνεται να τα αγαπάτε». Ελπίζω να καταλάβατε, έτσι;
To live συνεχίστηκε όπως αναμενόταν, από τη στιγμή που γνωρίζαμε τα τραγούδια που θα ακούγαμε. Υπήρχε παλμός , το κοινό ήξερε τους στίχους όπως λέει ο παπάς το Κύριε ελέησον. Φυσικά, δεν έλειψαν τα συνθήματα κατά της τάξης, της καταστολής και του φασισμού. Χαρακτηριστικό δε, όταν ήταν να παίξουν τον «Χαφιέ» ο κιθαρίστας έδωσε το σύνθημα : «Σ…α στους φασίστες!». Περιττό να σας πω τι έγινε.
Σε αυτή την συναυλία δεν χωρούν κρίσεις του τύπου αυτό το έπαιξαν καλύτερα ή έπρεπε να παίξουν αυτό ή εκείνο. Είναι από αυτές τις συναυλίες που χαίρεσαι γιατί έχουν αυτά τα 15 -16 κομμάτια που θα τα ακούσεις. Αυτό που ευχαριστήθηκα ήταν το τελείωμα : «Φόβος», «Άγχος» και λήξη όπως η έναρξη δηλαδή «Λέρος».
Απολογισμός: Μια ρετρό συναυλία, με πολύ φθηνό εισιτήριο (5ευρω) με πολύ καλό ήχο (για punk live θα τον έλεγα διαμάντι) που εκπλήρωσε στο 100% τον σκοπό της. Δηλαδή να ζούμε με τον Ήχο της ανασφάλειας όσα χρόνια και να περάσουν.
Η πρώτη μου επαφή με τους Stress ήταν πριν αρκετά χρόνια, κάπου στη δευτέρα γυμνάσιου, από μια κασέτα που μου έγραψε ένας καλός φίλος και συμμαθητής (οπού βρεθήκαμε και στο live) μαζί με το Αδιέξοδο και άλλα τέτοια καλούδια. Δεν το είχα κυνηγήσει να δω το live τους στη Βίλλα Αμαλίας το 1999, οπού όσοι ήταν τότε, είχαν πει ότι ήταν φοβερό. Και μιας και οι προτεραιότητες μου σε live ήταν (και παραμένουν) συνήθως metal και hard rock είπα αυτή τη φορά να μην κλωτσήσω την ευκαιρία.
Γύρω στις 20:30 με εννέα παρά βρέθηκα στο Gagarin. Λίγος κόσμος και μέσα και έξω. Ήθελα όμως να είμαι από νωρίς να δω και τα support (δυο το σύνολο). Στη σκηνή δέσποζε το κλασσικό πανό Stress. Με το απαραίτητο συνοδευτικό υγρό (μπύρα) περίμενα τους πρώτους. Και έτσι λίγο μετά τις εννέα βγαίνουν στην σκηνή οι Cartoons.
Έπαιξαν για περίπου τρία τέταρτα αν δεν κάνω λαθος. Δεν τους γνώριζα, παρόλο που και αυτοί είναι παλιοί (1993 ή 1994 αν δεν κάνω λάθος). Ήταν πάρα πολύ καλοί και ήταν κρίμα που έπαιξαν σε σχετικά μικρό κοινό. Βεβαία λίγο πριν κλείσουν το σετ τους, άρχιζε κάπως να γεμίζει η αρένα και ήταν πιο ζεστά τα πράγματα. Στα αξιοσημείωτα για τους Cartoons ήταν ότι έκαναν διασκευή στο Άγχος των Stress με το δικό τους τρόπο. Πως τους ήρθε και επέλεξαν να διασκευάσουν ένα κομμάτι τους συγκροτήματος που έκαναν support και μάλιστα κομμάτι που θα παιχτεί ουτως ή αλλως, αλλά punk συναυλία είναι, όλα επιτρέπονται.
Αφού μας άφησαν οι Cartoons και η προσέλευση του κόσμου αυξανόταν σημαντικά, μετά από λίγα λεπτά εμφανίστηκε το δεύτερο support. Ήταν οι Anfo. Ενώ στην αρχή είπα από μέσα μου «ωραία μπάντα, βαράει καλά», όσο πέρναγε η ώρα, τους θεώρησα λίγο μονότονους. Μπορεί να είναι και η ιδέα μου. Μπορεί να είχα βάλει το μυαλό μου στον αυτόματο πιλότο ότι «σήμερα ήρθες να δεις Stress, δεν υπάρχει κάτι άλλο». Πάντως δεν μου έκαναν την ίδια εντύπωση με τους Cartoons.
Να προσθέσω σφήνα, ότι ο ήχος ήταν αρκετά καλός. Ήταν κάτι που φοβόμουν πριν ξεκινήσει το live άλλα τελικά όλα καλά. Πίσω στους Anfo λοιπόν, οι οποίοι μπορεί εμένα να μην με τρέλαναν άλλα ζέσταναν τον κόσμο και λίγο πριν τελειώσουν το σετ τους, μπορώ να πω ότι το Gagarin είχε γεμίσει.
Μετά λοιπόν από το πενηντάλεπτο των Anfo, σιγά, σιγά παίρνουμε θέσεις μάχης. Μετά από λίγο βγαίνουν και οι Stress. Απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, μουσικά θέματα χαλάκια, καταιγίδες, κεραυνούς, φωτιές με τίγρεις και όλα τα άλλα τα παρελκόμενα. Ένα καλησπέρα στον κόσμο και «Λέρος». Το πάρτυ ξεκινά! Ο ήχος παραμένει σε υψηλά επίπεδα ποιότητας. Το λέω αυτό, γιατί όσοι γνωρίζουν γενικά τις δουλειές αυτών των σχημάτων στις αρχές τις δεκαετίας του '80, ξέρουν τι σημαίνει diy δίσκος, καθώς ξέρουν πως έβγαινε ο ήχος στα live σε πάρκα ή αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Ήταν όλο αυτό πιο αυθεντικό; Ναι. Χίλια ναι. Όμως αυτά τα συγκροτήματα άξιζαν από τότε, καλύτερο ήχο. Σαφώς και δεν βασιστήκαν αμιγώς στη μουσική, αλλά στο στίχο. Γιατί είχαν κάτι να πουν. Και η πλάκα είναι ότι πέρασαν 30 χρόνια και ο Ήχος της ανασφάλειας παραμένει το ίδιο επίκαιρος.
Μετά το δυναμικό μπάσιμο της Λέρου ξεκάνει η «Αθήνα». Ο κόσμος έχει πάρει μπρος για τα καλά φωνάζει τραγουδάει, το ευχαριστιέται. Και μετά βγαίνει στη σκηνή ο Frank από τους Panx Romana (ο οποίος ήταν τραγουδιστής των Stress στις αρχές τους). Βγαίνει στη σκηνή με μια ξύλινη ταβλά για να γεφυρώσει το κοινό με τη σκηνή. Ωραίος! Και τραγουδάει, μαζί τους τα «Δικαίωμα στη Ζωή» και «Γενοκτονία». Το καλύτερο δε όλων ήταν λίγο πριν φύγει να πει το εξής : «Τώρα που έρχεται Πάσχα, τα ΑΡΝΑΚΙΑ μην τα σκοτώνεται να τα αγαπάτε». Ελπίζω να καταλάβατε, έτσι;
To live συνεχίστηκε όπως αναμενόταν, από τη στιγμή που γνωρίζαμε τα τραγούδια που θα ακούγαμε. Υπήρχε παλμός , το κοινό ήξερε τους στίχους όπως λέει ο παπάς το Κύριε ελέησον. Φυσικά, δεν έλειψαν τα συνθήματα κατά της τάξης, της καταστολής και του φασισμού. Χαρακτηριστικό δε, όταν ήταν να παίξουν τον «Χαφιέ» ο κιθαρίστας έδωσε το σύνθημα : «Σ…α στους φασίστες!». Περιττό να σας πω τι έγινε.
Σε αυτή την συναυλία δεν χωρούν κρίσεις του τύπου αυτό το έπαιξαν καλύτερα ή έπρεπε να παίξουν αυτό ή εκείνο. Είναι από αυτές τις συναυλίες που χαίρεσαι γιατί έχουν αυτά τα 15 -16 κομμάτια που θα τα ακούσεις. Αυτό που ευχαριστήθηκα ήταν το τελείωμα : «Φόβος», «Άγχος» και λήξη όπως η έναρξη δηλαδή «Λέρος».
Απολογισμός: Μια ρετρό συναυλία, με πολύ φθηνό εισιτήριο (5ευρω) με πολύ καλό ήχο (για punk live θα τον έλεγα διαμάντι) που εκπλήρωσε στο 100% τον σκοπό της. Δηλαδή να ζούμε με τον Ήχο της ανασφάλειας όσα χρόνια και να περάσουν.