2014. Ένας αριθμός, δύο ερμηνείες: από τη μια πλευρά η χρονολογική σηματοδότηση του σήμερα και από την άλλη η ένδειξη των 20 ολόκληρων χρόνων πορείας του συγκροτήματος και των 14 συνοδοιπόρων που έχουν συμμετάσχει σε αυτό. Με τον εξής «τίτλο» και με μια επετειακή συναυλία στο Stage Volume 1, αποφάσισαν τα «Υπόγεια Ρεύματα» να γιορτάσουν την μακρόχρονη σταθερή παρουσία τους στην ελληνική ροκ σκηνή το Σάββατο 3 Μαϊου!
Στα πλαίσια του εορτασμού αυτού, αποφάσισαν να προσκαλέσουν νέα ελληνικά συγκροτήματα για το άνοιγμα της συναυλίας του Σαββάτου, αλλά και για τις συναυλίες που θα ακολουθήσουν ανά την Ελλάδα καθόλη τη διάρκεια του έτους. Πιστεύω ότι είναι μια πολύ θετική και επικοδομητική κίνηση εκ μέρους τους, αφού με τον τρόπο αυτό δίνουν στη νέα μουσική γενιά τη δυνατότητα να ακουστούν και να παρουσιάσουν μέρος της δουλειάς τους, ειδικά σε μια δύσκολη περίοδο όπου ο καθένας μας αναζητά το δικαίωμα στην ευκαιρία. Εμείς απολαύσαμε για αρχή τις μπάντες : The Big Nose Attack, ΠΡΟΦΙΛ και Apolia. Πρόκειται για τρία καλοδουλεμένα συγκροτήματα (ελληνόφωνα και αγγλόφωνα) με αξιόλογο έργο! Μας ταξίδεψαν στους ήχους της ροκ, εναλλακτικής ροκ και εναλλακτικής μπλουζ μουσικής και αξίζει να τους ψάξετε.
Κατά τις 22:30 ανέβηκαν στη σκηνή οι εορτάζοντες! Ξεκίνησαν με το - γνωστό και αγαπημένο σε όλους κομμάτι- «Μ’ αρέσει να μη λέω πολλά», δίνοντάς του μια άλλη πνοή, και συνέχισαν με τις «Χάρτινες λέξεις» και «Το τρένο». Κάπου εκεί είχε αρχίσει και το κοινό να προσαρμόζεται στους ρυθμούς του live και να γίνεται πιο ένθερμο. Ακολούθησε το πιο πρόσφατο τραγούδι τους «Ξένος» κι έπειτα «Μια φυλακή», «Τι να’ναι αυτό» ,«Σαν φως» και «Τρέμει η ζωή». Η χαρακτηριστική φωνή του Γρηγόρη Κλιούμη μας χάρισε τα τραγούδια «Θέλω να χάσω τον εαυτό μου», «Μικρές χαμένες μέρες» και μια αισθαντική ερμηνεία στο «Κοιτάς μακριά» (που είναι και το αγαπημένο μου!). Πάντως, θα περίμενα ο Γρηγόρης , ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας, να αναπτύξει ένα είδος επικοινωνίας και οικειότητας με το κοινό, πράγμα που θεωρώ πολύ σημαντικό σε μια συναυλία. Αντ’ αυτού , τον επικοινωνιακό δεσμό κατά τη διάρκεια του live τον έχτισε και τον διατήρησε με τον δικό του, εύστοχο και ευδιάθετο τρόπο ο Νίκος Γιούσεφ, μπασίστας του σύγκροτήματος και σχετικά φρέσκο μέλος του, αφού έγινε «Υπόγειο Ρεύμα» το 2012. Όπως είπε κι ο ίδιος χαριτολογώντας : Στον Γρηγόρη ξέρετε ότι «αρέσει να μη λέει πολλά» !
Στα «Υπόγεια Ρεύματα» έχουν επέλθει αρκετές αλλαγές όσον αφορά τη σύστασή τους όλα αυτά τα χρόνια και η σύνθεση του συγκροτήματος έχει τροποποιηθεί με διάφορους τρόπους. Σήμερα τους συναντάμε ως τετραμελείς: Γρηγόρης Κλιούμης (φωνή-κιθάρα), Τάσος Πέππας (τύμπανα), Νίκος Γιούσεφ (ηλ. μπάσο, πριόνι), Μάριος Τσαγκάρης (πλήκτρα). Συνολικά, αριθμούνται 14 συνοδοιπόροι κι εμείς είχαμε τη χαρά να βρεθούμε με τους 8 από αυτούς σε μια περιδιάβασή τους στη σκηνή. Στο σημείο αυτό, εμφανίστηκε ο Κώστας Παρίσης με το ευγενικό χαμόγελο και τη γοητευτική φωνή του ερμηνεύοντας την «Παράξενη κοπέλα», ο Παναγιώτης Μεταλληνός, που υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ντράμερ του συγκροτήματος, αναλαμβάνοντας τα κορυστά (και ένα μουσικό όργανο με ήχο που θύμιζε θαλάσσια κύμματα), ενώ ο Νίκος Γιούσεφ είχε αναλάβει τον ιδιαίτερο ήχο του ηλεκτρικού πριονιού! Ακούσαμε τα κομμάτια «Να γελάς», «Βροχή» , «Πολύμνια» (σε ποίηση Κ.Καρυωτάκη) και μια διαφοροποιημένη –πιο ηλεκτρική- εκτέλεση του «Σαν έρημα καράβια». Ακολούθησε η εμφάνιση του Μάρκου Τσατσούλη (πρώην μέλος σε φλάουτο και φωνητικά) και η ερμηνεία του επίκαιρου «Πολιτεύεσαι», «Τσαλακωμένες μέρες», μια πολύ καλή διασκευή της «Καινούργιας σελήνης» και ο «Ύμνος 414» με τη συμμετοχή του κοινού μα και του πρώην μπασίστα Απόστολου Καλτσά!
Η ενέργεια και η δυναμική της σκηνής είχε κλιμακωτά αυξηθεί και η ατμόσφαιρα είχε γίνει ακόμα πιο γιορτινή. Οι μερικές ενοχλήσεις λόγω της ακουστικής του χώρου δεν έπαιξαν ρόλο αφού επισκιάστηκαν από όλα τα μέλη της σκηνής. Απ’ το πρόγραμμα δε θα μπορούσε, βέβαια, να λείπει η «Ασημένια σφήκα», ενώ ακούσαμε και το κομμάτι «Σκόνη, Πέτρες, Λάσπη» (Δ.Πουλικάκος & Εξαδάκτυλος). Μετά το φαινομενικό τέλος, ακολούθησε το encore: «Μ’αρέσει να μη λέω πολλά» (με τον Κώστα Παρίση αυτή τη φορά) και «Εν κατακλείδι» (του Παύλου Σιδηρόπουλου).
Μας αποχαιρέτησαν κι εμείς κρατώντας τον στίχο «..καιρός να πούμε αντίο..» ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα.