Ο ένας λέει ότι ο δίσκος περιέχει μελωδίες κι ο άλλος ότι κυριαρχεί μια α-μελωδική ευθεία. Δεν είναι όμορφο να διαβάζεις δύο τόσο διαφορετικές θεωρήσεις της ίδιας δισκογραφικής δουλειάς; Αν όλοι λέγαμε τα ίδια πράγματα, τότε τι νόημα θα είχαν τα διαφορετικά είδη μουσικής; Ο Δημήτρης Καμπούρης και ο Γιώργος Μπαλιώτης παρουσιάζουν το "Everyday Robots" του Damon Albarn.
[Του Δημήτρη Καμπούρη]
Too Much???
Το πόσο βαρέθηκα με αυτόν το δίσκο δεν περιγράφεται. Όσο κι αν προσπάθησα, όποια στιγμή κι αν τον άκουσα, ότι διάθεση κι αν είχα το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.
Αγαπώ πολύ τον Damon Albarn, τους Blur και τους Gorillaz (όχι τα υπόλοιπα project για να είμαι ειλικρινής), και περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία το 1ο του σόλο άλμπουμ.
Με είχαν υποψιάσει τα πρώτα δείγματα, αναθάρρησα κάπως και με το “Heavy Seas Of Love”, μου άρεσε και το “Lonely Press Play”, μέχρι εκεί όμως. Το “Everyday Robots” είναι ένα άλμπουμ χωρίς τραγούδια νομίζω, όπου κυριαρχεί μια α-μελωδική ευθεία που πλασάρεται ως μελαγχολία ή καταστάλαγμα εμπειρίας ή ιδιοφυίας. Μια λιτή, αλλά εξαιρετική παραγωγή προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα αλλά έχω την εντύπωση ότι το μόνο που καταφέρνει είναι να καταδεικνύει την ανυπαρξία των τραγουδιών. Ακόμη κι οι ιστορίες που αφηγείται με τόσο «ρεαλισμό» ο Damon, μου φαίνονται τόσο «σίγουρες» και τόσο προκάτ, όπως και το όλο εγχείρημα.
Νομίζω πως ο Damon λειτουργεί πολύ ύπουλα σε αυτό το άλμπουμ, ότι μας κοροϊδεύει μες στα μούτρα. Γιατί σου λέει: “Εγώ είμαι αυτός ο τεράστιος δημιουργός που τόσο έχετε λατρέψει κι έχω κάνει 1000 πράγματα (και μπορώ να κάνω άλλα τόσα), αποφασίζω όμως να σας δώσω ησυχία κι ηρεμία, ώστε να ακούσετε αυτά τα ανησυχητικά για την τεχνολογία (κάτι μας είπες ρε μεγάλε) που έχω να σας πω, ψίθυρους καρδιάς και μάγισσες της Σμύρνης που γερνούν, να καταπιαστώ με τα απλά και ανθρώπινα (μαζί βέβαια με το Richard Russel & τον Brian Eno), να σας δώσω και λίγο Mr. Tembo gospel (γιατί όχι Mr. Dumbo αφού μιλάει για ένα μικρούλη ελεφαντάκι) και κάτι από την Αφρική που πεινάει, να καθίσω με σκυφτό το κεφάλι σε ένα σκαμπό” όπως βλέπουμε και στο εξώφυλλο του άλμπουμ.
Το ακούω μέρες τώρα για να δω πότε θα σκάσει εκείνη η βόμβα που μου λέει ότι βιάστηκες να κρίνεις ένα δίσκο, ότι το “Everyday Robots” αξίζει πολλαπλών ακροάσεων για να το αισθανθείς, ήθελα και πολύ να μου αρέσει η 1η σόλο δουλειά του Damon, αλλά φευ.Το “Everyday Robots” δε θα απασχολούσε κανέναν αν πίσω από αυτό δεν κρυβόταν ο κύριος Damon Albarn, όσο κι αν προσπάθησε να εμφανιστεί τόσο σεμνός. Παραμύθια.
5/10
[του Γιώργου Μπαλιώτη]
Στη μετά Blur εποχή, ο Damon Albarn δοκίμασε πολλά διαφορετικά πράγματα στη μουσική. Πειραματιστηκε με ηχητικές φόρμες από την Αφρική, δημιούργησε τους The Good, the bad and the Queen, συμμετείχε στην παραγωγή άλλων δίσκων κ.α. Αναμφίβολα, η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν η δημιουργία των Gorillaz. Η επιτυχία του εικονικού συγκροτηματος ήταν τεράστια και έφτασε κοντά στο επίπεδο των Blur.
To "Everyday Robots" είναι η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Damon Albarn που έχει μόνο το όνομα του. Κάτι αντίστοιχο έκανε ο Jack White πριν δύο χρόνια και τελικά του βγήκε σε καλό. Άλλωστε το "brand name" και των δύο είναι σε υψηλό επίπεδο.
Ο δίσκος του Damon Albarn είναι καλός κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι το album που θα σε κερδίσει με την πρώτη, αλλά περιέχει τα βασικά συστατικά της μουσικής που ο τραγουδιστής των Blur ξέρει να γράφει. Αν θες να περιγραψεις τη μουσική του, θα μπορούσες να τη χαρακτηρισεις: γλυκιά, μελαγχολική, ταξιδιάρικη, μελωδική. Κάπως έτσι μπορείς να χαρακτηρισεις τον πρώτο δίσκο του.
Μάλιστα αν ακούσεις το αγαπημένο μου "You and me", θα μελαγχολησεις με τα πλήκτρα του, θα ταξιδέψεις με την ακουστική κιθάρα του και θα σε αγγίξουν τα γλυκά φωνητικά του Damon.To "Everyday Robots" ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι και τα samples του κωμικού των 40s, Lord Richard Buckley: "They didn't know where they was going but they knew where they was wasn't it." Τα ηλεκτρονικά στοιχεία υπερισχύουν, τα πλήκτρα έχουν για άλλη μια φορά σημαντικό ρόλο σε τραγούδι του Άγγλου και το μελωδικό κλείσιμο του με το βιολί δημιουργεί προσμονή για τα κομμάτια που έπονται. Το "Hostiles" που ακολουθεί, το "Mr Tembo" και το "Parakeet" έχουν τόσο γλυκιές μελωδίες, που αποδεικνύουν ίσως την άποψη ότι ο Damon Albarn μπορεί να γράψει όμορφα παιδικά τραγούδια.
Το "Lonely press play" στην αρχή και το "Heavy seas for love" στο τέλος του δίσκου είναι καλά singles, που θα ακουστούν στο ραδιόφωνο. Χαίρομαι μάλιστα που το δεύτερο από αυτά είναι στο τέλος του album. Άραγε πόσοι από εμάς φτάνουμε στο τέλος ενός δίσκου;
Το "Hollow ponds" είναι σχετικά αδιάφορο, το "Photographs" δε με εντυπωσιάζει, αλλά το "The history of a cheating heart" είναι ένα όμορφο ερωτικό κομμάτι και αποδεικνύει ότι ένα καλό τραγούδι μπορεί να γραφτει με λίγα όργανα. Μπορείς να βρεις μια αντίστοιχη μελωδία; Δε χρειάζεται να γίνει υπερπαραγωγή...
Σε γενικές γραμμές, το "Everyday Robots" διαθέτει το βασικό στοιχείο που περιμένεις από τις μουσικές προτάσεις του Damon Albarn: τις μελωδίες του. Δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Δεν είναι ντεμπούτο album γιατί όλοι μας το συγκρίνουμε με όσα έχει κάνει ο Άγγλος στο παρελθόν. Δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς, αλλά είναι μέσα στα λίγα καλά δισκάκια που έχω ακούσει φέτος. Και το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι περιέχει τραγούδια (You and me, The History of a cheating heart, lonely press play, heavy seas of love), τα οποία με άγγιξαν, με ταξίδεψαν και γενικότερα μου δημιούργησαν συναισθήματα... Άλλωστε, αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό στη μουσική;
7.5/10