Ο Νίκος Μωραΐτης μάλλον δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Γεννημένος το 1973 στην Αθήνα, σπούδασε νομικά και δημοσιογραφία και το 1997 πρωτοεμφανίστηκε στη δισκογραφία, υπογράφοντας τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ Τα Χάρτινα της Δήμητρας Γαλάνη. Έκτοτε, συνεργάστηκε με τους περισσότερους από τους μεγάλους ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού, από την Χαρούλα Αλεξίου, την Ελευθερία Αρβανιτάκη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη μέχρι τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Γιάννη Πάριο και τον Γιώργο Νταλάρα, φτιάχνοντας πολλές επιτυχίες που τραγουδήθηκαν από το πανελλήνιο. Παράλληλα με τη στιχουργική του πλευρά, ο Μωραΐτης δραστηριοποιείται στον χώρο της δημοσιογραφίας και της παραγωγής ραδιοφωνικών εκπομπών. Αυτό τον καιρό τον ακούτε στο Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ open, http://www.ertopen.com/.Είναι ιδιαίτερη η τιμή και η χαρά να φιλοξενούμε σήμερα τη λίστα του Νίκου Μωραΐτη με τους δέκα στιχουργούς που ζουν μέσα του, στα δέκα πιο αγαπημένα του τραγούδια τους. Οι αφορμές ουκ ολίγες: μόλις πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το δικό του "Ένα Φιλί" με ερμηνεύτρια την Χαρούλα Αλεξίου ενώ προηγουμένως, μέσα από το τραγούδι "Κάτι Ελλάδες" σε ερμηνεία της Δάφνης Λέμπερου, γνωρίσαμε και έναν νέο δημιουργό και συνεργάτη του, τον Νίκο Μερτζάνο.
1. Δυο Πόρτες Έχει Η Ζωή - Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Η Παλαιά Διαθήκη του ελληνικού τραγουδιού. Δωρική και μεταφυσική ταυτόχρονα. Η μόνη γυναίκα στην Ιστορία του ελληνικού τραγουδιού που έγραψε αντρικά.
2. Θα Πιω Απόψε Το Φεγγάρι - Λευτέρης Παπαδόπουλος
Η Καινή Διαθήκη του ελληνικού τραγουδιού. Ο άνθρωπος που ανέβασε τις απλές λέξεις σε επίπεδο ποίησης. Έχει γράψει σπουδαιότερα τραγούδια από αυτό, αλλά εκείνο το φεγγάρι που της το καρφώνει στα μαλλιά άλλαξε το ρου του λαϊκού τραγουδιού.
3. Πάτωμα - Λίνα Νικολακοπούλου
Τομή. Η μεγάλη αλλαγή της γλώσσας του τραγουδιού. Η είσοδος στο Μεταμοντέρνο. Ο απόλυτα προσωπικός λόγος. Το αστικό τοπίο του ελληνικού τραγουδιού έχει το όνομά της. Διαλέγω το "Πάτωμα" γιατί υπάρχουν κι άτομα που γίνονται κομμάτια.
4. Αθανασία - Νίκος Γκάτσος
Ο ποιητής που αφιερώθηκε στο τραγούδι. Κατέβασε τα σύννεφα στο λαό και τον έβαλε να τα πιάσει, σα να 'ταν κάτι απτό. Ένα κλωναράκι δυόσμος...
5. Μαρκίζα - Μάνος Ελευθερίου
"Εσύ όπου να πας / σ' όποιο ταξίδι / σε λάθος στάση θα κατεβείς." Διαλέγω τη "Μαρκίζα", αλλά ο Ελευθερίου είναι ο Μέγας Πολιτικός του ελληνικού τραγουδιού, πάντα διαχρονικός, ποτέ επικαιρικός. Με μίμους, χωρίς διαδόχους.
6. Παράπονο - Δημήτρης Χριστοδούλου
Μέγιστο τραγούδι από ένα σημαντικό πνευματικό άνθρωπο. "Εγώ περπάτησα γυμνός, εγώ βαδίζω μόνος". Έτσι πάει ο βηματισμός του ανθρώπου, σε ρυθμό χασάπικο.
7. Πάντα Γελαστοί - Άλκης Αλκαίος
Αυτό το "Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα - Σαλονίκη / μια πόλη χτίσαμε μαζι / κι ακόμα ζω στο νοίκι" με στοιχειώνει. Κι ας μην έχω σχέση με Θεσσαλονίκη, κι ας μη ζω στο νοίκι. Αυτό κάνει ο μεγάλος στιχουργός. Αγγίζει χορδές μέσα σου που ούτε εσύ γνωρίζεις.
8. Αγάπη - Κώστας Τριπολίτης
"Αγάπη του ψωμιού και της φωτιάς". Κοφτός, αυστηρός και σκληρός ο Τριπολίτης, σαν γερμανός φιλόσοφος. Ο αντίποδας της Λίνας - η βιομηχανική όψη του αστικού τοπίου. Το "ξένο" που θαυμάζω.
9 και 10. Αυτά Που Θα 'Λεγα Σε Σένα - Ελεάνα Βραχάλη και Σ' Έχω Βρει Και Σε Χάνω - Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μου τη σπάει η τσιγγουνιά στιχουργών που τους ρωτούν ποιούς νέους συναδέλφους τους εκτιμούν και απαντούν "υπάρχουν πολλοί", αποφεύγοντας να κατονομάσουν, μη τυχόν και δώσουν credit στη νέα γενιά. Θεέ μου, φύλαγέ με από τέτοιες λογικές. Σε δύο νεότερους από εμένα, λοιπόν, δίνω δύο θέσεις της δεκάδας. Έχουν δικό τους λόγο, συναίσθημα και αυτάρκεια. Τους εκτιμώ βαθιά.
ΥΓ: Υπάρχει κι ένας αταξινόμητος, άπιαστος, αέρας. Δεν χωράει σε μια δεκάδα, δεν είναι καν στιχουργός, είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος.