Μετά τις χειμερινές «Αρμένικες βίζιτες» του Φοίβου Δεληβοριά και την καλοκαιρινή του περιοδεία, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ξανά το πετυχημένο αυτό πρόγραμμα σε μια συναυλία που σηματοδοτούσε το τέλος του κύκλου, αλλά και την υποσχόμενη αρχή ενός καινούργιου!Αυτή τη φορά ο Φοίβος Δεληβοριάς έδωσε το ρεσιτάλ του στον απέραντο και καταπράσινο Κήπο του Μεγάρου Μουσικής, μπροστά σε ένα πολυπληθές και ανάμεικτο –σε ηλικίες– κοινό (από οικογένειες με μικρά παιδιά μέχρι έφηβους). Φάνηκε ότι το κοινό, ενώ δεν πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα, «διψούσε» να τον ακούσει και είχε ανάγκη αυτή τη συναυλία! Η μουσική περιδιάβαση ξεκίνησε στις 21:00 ακριβώς (μιας και είναι κάπως αυστηρά τα χρονικά πλαίσια στον συγκεκριμένο χώρο), με τις βόλτες του σκύλου «Βαγγέλη» στο Κολωνάκι, τη «Μπόσα νόβα του Ησαϊα», την «Κική κάθε βράδυ» και τη διασκευή του Tom Waits «Invitation to the blues» που δεν είναι καθόλου «Χάλια»!
Το περιβάλλον ήταν πολύ ιδιαίτερο σ’ αυτή την ξέγνοιαστη και δροσερή βραδιά. Κάθε βήμα στο γκαζόν κι ένα σεντονάκι, κάθε θάμνος και μια παρέα, κάθε τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά και μια αξεπέραστη χαρά! Ξαπλωμένοι στον Κήπο με τον μεγάλο ουρανό και τον "τεράστιο" Φοίβο σε όμορφα κέφια! Πόσο πιο γλυκά μπορούσε να μπει το Φθινόπωρο;
Έπειτα, αφού έκανε μια πρώτη παρουσίαση της μπάντας που τον συνοδεύει -Κώστας Παντέλης (κιθάρες), Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), Σταμάτης Σταματάκης (μπάσο), Σωτήρης Ντούβας (τύμπανα)- μας προετοίμασε για την σχετικά σύντομη λήξη που θα είχε η συναυλία και δίχως να χάσει καιρό, ξεκίνησε τους προλόγους και τις αφηγήσεις που επιβάλλονται πριν από κάθε τραγούδι! Εκείνες τις μικρές ιστορίες που κρύβονται ανάμεσα στους στίχους του, που σου εντυπώνονται στο μυαλό, κι όταν σε κάποια ακαθόριστη στιγμή ακούσεις ένα τραγούδι ξέρεις κατευθείαν το πώς, το πού και το γιατί γράφτηκε. Κάπως έτσι ακούσαμε τη «Γυναίκα του Πατώκου», τον «Μπάσταρδο γιο» (νέο κομμάτι), τον «Φώτη» και το «Βαλσάκι της Δάφνης ή Super Ferry».
Εκφραστικός και παραστατικός με τις κινήσεις του, σου κρατούσε το ενδιαφέρον αμείωτο. Ακούσαμε την «Υβρεοπομπή», «Μp3», «Je suis bossu», «Και του χρόνου» μα και τον πανέμορφο «Καθρέφτη». Ο κόσμος το απολάμβανε και όσο περνούσε η ώρα το κέφι ανέβαινε ακόμα περισσότερο. Οι πειραματισμοί του Φοίβου σε συνδυασμό με την ηλεκτρική χροιά της μπάντας μάς έδωσαν μερικές διαφορετικές εκτελέσεις γρήγορου ρυθμού των κομματιών: «Αφού δεν μ’αγαπάς», «Τρένο στην κορυφογραμμή», «Αυτή που περνάει», «Θέλω να σε ξεπεράσω», «Εκείνη». Αυτό που μας έλειψε σε σχέση με προηγούμενες συναυλίες, το οποίο σχολίασε κι ο ίδιος αφού ήθελε πολύ να το κάνει, ήταν οι βόλτες του ανάμεσα στο κοινό, να μας πλησιάζει και να τραγουδάει δίπλα μας.
Πάντως, είχε τόση ενέργεια και όρεξη που μας κάνει πραγματικά να ανυπομονούμε για το φετινό πρόγραμμα, τις νέες του εκπλήξεις, καθώς και τον καινούργιο δίσκο που μας επιφυλάσσει μέσα στο χειμώνα. Στη συνέχεια, ο Φοίβος μάς κάλεσε σε μια «ομαδική ψυχοθεραπεία» κατά τα λεγόμενά του! Διασκευάζοντας το παιδικό τραγούδι «Τα παπάκια», κάλεσε τον κόσμο να χορέψει στο ρυθμό ακολουθώντας τη χορογραφία που έκανε ο ίδιος πάνω στη σκηνή! Ο χορός και το ξεφάντωμα συνεχίστηκε με ένα «μίνι αφιέρωμα» που έκανε στη δεκαετία του 80’, κλείνοντας εν τέλει το πρόγραμμα με το «Ερημιά στην Καλλιθέα» κατά τις 11 και κάτι. Αν και ο χρόνος πίεζε αρκετά (λόγω της θέσης του χώρου), επανήλθε στη σκηνή με «Το καταφύγιο» και το «Σ’ αγαπάω» , ενώ αποχαιρετιστήκαμε από κοινού – τραγουδώντας όλοι μαζί- το «Κάθε Σεπτέμβρη».
Γιατί... κάτι τέτοιες συναυλίες είναι κι ο λόγος που «Κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως…»
* Η φωτογραφία του άρθρου προέρχεται από τις χειμερινές παραστάσεις της Αρμένικη Βίζιτα του Φοίβου Δεληβοριά στο Passport.