1. Τι θα ακούσεις;
pop, rock
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Raised by Wolves, Sleep Like a Baby Tonight, The Troubles
3. Βαθμολογία;
- /10
Η απουσία βαθμολογίας έγκειται στο γεγονός ότι μου είναι αδύνατον για συναισθηματικούς λόγους να βαθμολογήσω ή να κατηγοριοποιήσω οποιονδήποτε δίσκο των U2.
Μία από τις συνήθεις τακτικές συγγραφής και σύνταξης ενός κειμένου αποτελεί το σχεδιάγραμμα, η συγκέντρωση δηλαδή των πληροφοριών που επιθυμεί κάποιος να αποτυπώσει εγγράφως και η ορθή κατανομή τους σε ένα ενιαίο, νοηματικά ορθό κείμενο. Εν προκειμένω, προτιμώ ακολουθώντας τις μεθόδους της αντιρρητικής αρχικά να εκφράσω όλα όσα δεν θέλω να γράψω και έπειτα όλα όσα σκέφτομαι.
Εκείνο που θα ήθελα να ξεκαθαρίσω είναι ότι δεν πρόκειται περί κριτικής του δίσκου. Θεωρώ τίμιο να το εκφράσω, πριν μπει κάποιος στη διαδικασία να το διαβάσει και απογοητευτεί. Δεν είναι κριτική, διότι προσωπικά πιστεύω πως η κριτική είναι από τις πιο δύσκολες υποθέσεις. Είτε πρόκειται για βιβλίο, είτε για δίσκο, είτε για πίνακα. Για να προσεγγίσει κανείς λίγο περισσότερο την ουσία πρέπει με προσοχή να αποξέσει από την επιφάνεια ό,τι μπορεί να επηρεάσει την κρίση και την ικανότητά του να δει την κατάσταση με πιο ειλικρινή μάτια.
Αυτό είναι το βασικό ατόπημα όλων όσων έσπευσαν να εκφράσουν αμέσως άποψη για το Songs of Innocence. Παρότι αποφεύγω συστηματικά να διαβάσω τις ιστοσελίδες επί ιστοσελίδων που ασχολούνται με τους U2, αισθάνομαι στον αέρα το έντονο μένος των love to hate της απανταχού υφηλίου. Για να επιστρέψω, το συγκεκριμένο ατόπημα έχει δύο εκφάνσεις: η πρώτη αφορά γενικότερα την ουσία της δισκοκριτικής, την αρχή δηλαδή του δίνω σε έναν δίσκο το χωροχρόνο του για να απορροφηθεί από τα αυτιά, έπειτα να περάσει στο μυαλό και τέλος στο χέρι. Έχει καταντήσει αυτή η υπερπληροφόρηση των μουσικών media σαν ένα ακόμη ταχυφαγείο, όπου αντί για ένα διπλό με πίτα ζητάς 12 τραγούδια σε CD και σβέλτα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί το κακό βρώμικο, αν κρυώσει, δεν τρώγεται την επόμενη ημέρα, όπως δεν τρώγεται κι ένας κακός δίσκος. Η δεύτερη έκφανση του ατοπήματος εξακολουθεί να παραμένει η τεράστια επίδραση που έχει κατά βάση το φαίνεσθαι στο ασυνείδητό μας. Αυτό σε συνδυασμό με την προκατάληψη δίνουν ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Οι U2 αποτελούν ίσως το πιο μισητό συγκρότημα όλων των εποχών, χωρίς να θεωρώ πως υπερβάλλω. Ό,τι και να κάνουν αποτελεί είδηση και συνήθως αρνητική. Για ποιο λόγο αυτή η φορά να διαφέρει;
Μερικά απλά παραδείγματα νομίζω μπορούν να το κάνουν πιο σαφές. Ελεύθερη διανομή του Songs of Innocence μέσω του iTunes; Τα τσεπώνουν χοντρά από την Apple. Κρατούν την κυκλοφορία μυστική για να εκπλήξουν το κοινό; Αρέσκονται στον ντόρο και στα φώτα της δημοσιότητας. Παίζει ο Edge δυναμικά; Πάλι μια από τα ίδια. Ακούγονται οι κιθαριστικές του συνθέσεις διακριτικά στο βάθος; Λείπει το μελωδικό στοιχείο. Ειλικρινά, μπορώ να συνεχίσω αυτό το γαϊτανάκι αενάως στο άπειρο δίχως σταματημό. Το πιο θλιβερό από όλα όμως είναι ότι όλοι όσοι εκφέρουν άποψη, ζήτημα να έχουν ακούσει το Songs of Innocence έστω και μία ολόκληρη φορά... κι αυτή στο κινητό τους...
Οι U2 δεν είναι σίγουρα ένα χθεσινό συγκρότημα. Υπάρχει στο χώρο σχεδόν 35 χρόνια και έχει διατηρήσει τη συνοχή του αδιάσπαστη. Όλες αυτές τις δεκαετίες πρόκειται περί των ίδιων τεσσάρων ανθρώπων, των οποίων η μουσική, αν εξαιρέσει κανείς τις διάφορες συνεργασίες, αποτελεί την εξέλιξη των ίδιων τους των εαυτών. Το Songs of Innocence είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής τους συνέχειας και συνέπειας. Δεν θα μπορούσε αλλιώς. Αν κάποιος περιμένει να ακούσει συνθέσεις Bonobo αντί για Bono τότε πραγματικά λυπάμαι, γιατί θα απογοητευτεί. Ας μην τον ακούσει καλύτερα. Γιατί απλώς θα πει ότι δεν του άρεσε. Όπως κάνουν οι περισσότεροι. Περιμένουν όλοι ξανά ένα Achtung Baby ή ένα Pop και δεν αντιλαμβάνονται τη διάχυτη και φρέσκια pop που διέπει το Songs of Innocence. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους U2 για πολλά, όχι όμως για ασυγχρονία με το παρόν. Η κάθε δεκαετία τούς βρίσκει ενημερωμένους και συνεπείς σε όλα όσα έχουν χτίσει μέχρι τώρα. Διαμόρφωσαν το mainstream, ενέπνευσαν δεκάδες συγκροτήματα με τις συνθέσεις τους και ως τεχνίτες πια στον 21ο αιώνα λαμβάνουν πίσω πια ως πηγή έμπνευσής τους το ίδιο τους το δημιούργημα. Επιστημονικά χαρακτηρίζεται ως αντιδάνειο, μουσικά οι U2 αποτελούν τον ορισμό.
Το κείμενο δε θα είναι σίγουρα ούτε μια γλυκερή περιγραφή ενός οπαδού, που ό,τι και να κυκλοφορήσει ο αγαπημένος του καλλιτέχνης θα το προσλάβει ακατάκριτα. Δεν μπορώ όμως να αρνηθώ και τη συμπάθεια με την οποία τους βλέπω αγαπώντας τους. Πραγματικός φαν για εμένα δεν είναι εκείνος που ασχημολογεί όταν κάτι δεν του αρέσει, αλλά εκείνος που με ειλικρινές συναίσθημα εντοπίζει τις αδυναμίες και επιχειρηματολογεί ενυπόστατα.
Στις διάφορες συζητήσεις που ακολούθησαν την απρόσμενη αυτή κυκλοφορία του δίσκου στον κύκλο του u2fan-forum επικρατούσε η άποψη ότι τα δυνατά σημεία του δίσκου είναι το πρώτο τραγούδι και από το Volcano μέχρι το The Troubles. Δικαίως να το σκέφτονται, καθώς ο "μπάμπουρας" του California μπορεί να φαίνεται από αστείος ως γελοίος ή ο συνηθισμένος κατά πολλούς Bono να έχει κουράσει. Προσωπικά διαφωνώ. Ο δίσκος, ακόμη κι αν θεωρείται από πολλούς ότι κάνει μια κοιλιά από το δεύτερο έως το πέμπτο τραγούδι, πιστεύω ότι δε θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένος, αν παρέλειπε τη συγκεκριμένη μουσική αλληλουχία. Όπως δεν μπορείς να διαχωρίσεις την κύηση από τη γέννα, έτσι κι αυτή η φαινομενική -ήπια και γλυκανάλατη- κοιλιά ήταν απαραίτητη για την έκρηξη του Volcano. Και μεταξύ μας, όποιος μου πει ότι δεν έχει ερωτευτεί έστω και μια φορά στη ζωή του ακούγοντας το σαλιάρη Bono θα ψεύδεται ασύστολα.
Αυτό που σκέπτομαι κλείνοντας, έχοντας μόνο μία εβδομάδα απόσταση από το πρώτο άκουσμα και έχοντας ήδη μπει στην αναμονή για το Songs of Experience είναι ότι αισθάνομαι οικεία. Έπειτα από τον σχετικό μουσικό πειραματισμό του No Line On The Horizon, οι U2 επέστεψαν στο σπίτι φρέσκοι και ανανεωμένοι. Με 11 τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους, άλλα καλύτερα και άλλα πιο μέτρια, όμως όλα με κοινό παρονομαστή τη δική τους αυθεντική ταυτότητα. Μου αρέσει που δεν έχει τα καθιερωμένα χιτάκια και που μπορεί να γίνει αγαπητός έστω και σε λίγους. Μου αρέσει που έκαναν το Every Breaking Wave αγνώριστο, όπως άλλωστε συνηθίζουν με όλα τα τραγούδια τους που "διαρρέουν" πριν από το δίσκο. Όσο και να διαφωνούν πολλοί, είναι όμορφη η χαρακτηριστική κιθάρα του Edge στο Song for Someone και στο Iris. Είναι ευχάριστο που ο Adam σταμάτησε να κάνει τον αφανή ήρωα στους δίσκους βγάζοντας τον έντονο συναυλιακό χαρακτήρα του πια στο στούντιο. Το The Troubles ανήκει προσωπικά στα δέκα καλύτερα κλεισίματα δίσκων της χρονιάς με τα φωνητικά της Lykke Li να ολοκληρώνουν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ.
Αν θα γίνει ο αγαπημένος μου; Δεν μπορώ να το ξέρω. Αν θα γίνει αγαπημένος άλλων; Δύσκολα. Δεν είναι Joshua Tree, αλλά γιατί θα έπρεπε; Και όπως είπε εύστοχα ένας της συνομοταξίας μου: "ρε παιδιά, φλομώσαμε στα τεσσάρια. Βάλτε τουλάχιστον κανένα μηδενικό να γουστάρουμε το σούσουρο!".
Καλή ακρόαση!
pop, rock
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Raised by Wolves, Sleep Like a Baby Tonight, The Troubles
3. Βαθμολογία;
- /10
Η απουσία βαθμολογίας έγκειται στο γεγονός ότι μου είναι αδύνατον για συναισθηματικούς λόγους να βαθμολογήσω ή να κατηγοριοποιήσω οποιονδήποτε δίσκο των U2.
Μία από τις συνήθεις τακτικές συγγραφής και σύνταξης ενός κειμένου αποτελεί το σχεδιάγραμμα, η συγκέντρωση δηλαδή των πληροφοριών που επιθυμεί κάποιος να αποτυπώσει εγγράφως και η ορθή κατανομή τους σε ένα ενιαίο, νοηματικά ορθό κείμενο. Εν προκειμένω, προτιμώ ακολουθώντας τις μεθόδους της αντιρρητικής αρχικά να εκφράσω όλα όσα δεν θέλω να γράψω και έπειτα όλα όσα σκέφτομαι.
Εκείνο που θα ήθελα να ξεκαθαρίσω είναι ότι δεν πρόκειται περί κριτικής του δίσκου. Θεωρώ τίμιο να το εκφράσω, πριν μπει κάποιος στη διαδικασία να το διαβάσει και απογοητευτεί. Δεν είναι κριτική, διότι προσωπικά πιστεύω πως η κριτική είναι από τις πιο δύσκολες υποθέσεις. Είτε πρόκειται για βιβλίο, είτε για δίσκο, είτε για πίνακα. Για να προσεγγίσει κανείς λίγο περισσότερο την ουσία πρέπει με προσοχή να αποξέσει από την επιφάνεια ό,τι μπορεί να επηρεάσει την κρίση και την ικανότητά του να δει την κατάσταση με πιο ειλικρινή μάτια.
Αυτό είναι το βασικό ατόπημα όλων όσων έσπευσαν να εκφράσουν αμέσως άποψη για το Songs of Innocence. Παρότι αποφεύγω συστηματικά να διαβάσω τις ιστοσελίδες επί ιστοσελίδων που ασχολούνται με τους U2, αισθάνομαι στον αέρα το έντονο μένος των love to hate της απανταχού υφηλίου. Για να επιστρέψω, το συγκεκριμένο ατόπημα έχει δύο εκφάνσεις: η πρώτη αφορά γενικότερα την ουσία της δισκοκριτικής, την αρχή δηλαδή του δίνω σε έναν δίσκο το χωροχρόνο του για να απορροφηθεί από τα αυτιά, έπειτα να περάσει στο μυαλό και τέλος στο χέρι. Έχει καταντήσει αυτή η υπερπληροφόρηση των μουσικών media σαν ένα ακόμη ταχυφαγείο, όπου αντί για ένα διπλό με πίτα ζητάς 12 τραγούδια σε CD και σβέλτα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί το κακό βρώμικο, αν κρυώσει, δεν τρώγεται την επόμενη ημέρα, όπως δεν τρώγεται κι ένας κακός δίσκος. Η δεύτερη έκφανση του ατοπήματος εξακολουθεί να παραμένει η τεράστια επίδραση που έχει κατά βάση το φαίνεσθαι στο ασυνείδητό μας. Αυτό σε συνδυασμό με την προκατάληψη δίνουν ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα. Οι U2 αποτελούν ίσως το πιο μισητό συγκρότημα όλων των εποχών, χωρίς να θεωρώ πως υπερβάλλω. Ό,τι και να κάνουν αποτελεί είδηση και συνήθως αρνητική. Για ποιο λόγο αυτή η φορά να διαφέρει;
Μερικά απλά παραδείγματα νομίζω μπορούν να το κάνουν πιο σαφές. Ελεύθερη διανομή του Songs of Innocence μέσω του iTunes; Τα τσεπώνουν χοντρά από την Apple. Κρατούν την κυκλοφορία μυστική για να εκπλήξουν το κοινό; Αρέσκονται στον ντόρο και στα φώτα της δημοσιότητας. Παίζει ο Edge δυναμικά; Πάλι μια από τα ίδια. Ακούγονται οι κιθαριστικές του συνθέσεις διακριτικά στο βάθος; Λείπει το μελωδικό στοιχείο. Ειλικρινά, μπορώ να συνεχίσω αυτό το γαϊτανάκι αενάως στο άπειρο δίχως σταματημό. Το πιο θλιβερό από όλα όμως είναι ότι όλοι όσοι εκφέρουν άποψη, ζήτημα να έχουν ακούσει το Songs of Innocence έστω και μία ολόκληρη φορά... κι αυτή στο κινητό τους...
Οι U2 δεν είναι σίγουρα ένα χθεσινό συγκρότημα. Υπάρχει στο χώρο σχεδόν 35 χρόνια και έχει διατηρήσει τη συνοχή του αδιάσπαστη. Όλες αυτές τις δεκαετίες πρόκειται περί των ίδιων τεσσάρων ανθρώπων, των οποίων η μουσική, αν εξαιρέσει κανείς τις διάφορες συνεργασίες, αποτελεί την εξέλιξη των ίδιων τους των εαυτών. Το Songs of Innocence είναι κομμάτι της καλλιτεχνικής τους συνέχειας και συνέπειας. Δεν θα μπορούσε αλλιώς. Αν κάποιος περιμένει να ακούσει συνθέσεις Bonobo αντί για Bono τότε πραγματικά λυπάμαι, γιατί θα απογοητευτεί. Ας μην τον ακούσει καλύτερα. Γιατί απλώς θα πει ότι δεν του άρεσε. Όπως κάνουν οι περισσότεροι. Περιμένουν όλοι ξανά ένα Achtung Baby ή ένα Pop και δεν αντιλαμβάνονται τη διάχυτη και φρέσκια pop που διέπει το Songs of Innocence. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους U2 για πολλά, όχι όμως για ασυγχρονία με το παρόν. Η κάθε δεκαετία τούς βρίσκει ενημερωμένους και συνεπείς σε όλα όσα έχουν χτίσει μέχρι τώρα. Διαμόρφωσαν το mainstream, ενέπνευσαν δεκάδες συγκροτήματα με τις συνθέσεις τους και ως τεχνίτες πια στον 21ο αιώνα λαμβάνουν πίσω πια ως πηγή έμπνευσής τους το ίδιο τους το δημιούργημα. Επιστημονικά χαρακτηρίζεται ως αντιδάνειο, μουσικά οι U2 αποτελούν τον ορισμό.
Το κείμενο δε θα είναι σίγουρα ούτε μια γλυκερή περιγραφή ενός οπαδού, που ό,τι και να κυκλοφορήσει ο αγαπημένος του καλλιτέχνης θα το προσλάβει ακατάκριτα. Δεν μπορώ όμως να αρνηθώ και τη συμπάθεια με την οποία τους βλέπω αγαπώντας τους. Πραγματικός φαν για εμένα δεν είναι εκείνος που ασχημολογεί όταν κάτι δεν του αρέσει, αλλά εκείνος που με ειλικρινές συναίσθημα εντοπίζει τις αδυναμίες και επιχειρηματολογεί ενυπόστατα.
Στις διάφορες συζητήσεις που ακολούθησαν την απρόσμενη αυτή κυκλοφορία του δίσκου στον κύκλο του u2fan-forum επικρατούσε η άποψη ότι τα δυνατά σημεία του δίσκου είναι το πρώτο τραγούδι και από το Volcano μέχρι το The Troubles. Δικαίως να το σκέφτονται, καθώς ο "μπάμπουρας" του California μπορεί να φαίνεται από αστείος ως γελοίος ή ο συνηθισμένος κατά πολλούς Bono να έχει κουράσει. Προσωπικά διαφωνώ. Ο δίσκος, ακόμη κι αν θεωρείται από πολλούς ότι κάνει μια κοιλιά από το δεύτερο έως το πέμπτο τραγούδι, πιστεύω ότι δε θα μπορούσε να είναι ολοκληρωμένος, αν παρέλειπε τη συγκεκριμένη μουσική αλληλουχία. Όπως δεν μπορείς να διαχωρίσεις την κύηση από τη γέννα, έτσι κι αυτή η φαινομενική -ήπια και γλυκανάλατη- κοιλιά ήταν απαραίτητη για την έκρηξη του Volcano. Και μεταξύ μας, όποιος μου πει ότι δεν έχει ερωτευτεί έστω και μια φορά στη ζωή του ακούγοντας το σαλιάρη Bono θα ψεύδεται ασύστολα.
Αυτό που σκέπτομαι κλείνοντας, έχοντας μόνο μία εβδομάδα απόσταση από το πρώτο άκουσμα και έχοντας ήδη μπει στην αναμονή για το Songs of Experience είναι ότι αισθάνομαι οικεία. Έπειτα από τον σχετικό μουσικό πειραματισμό του No Line On The Horizon, οι U2 επέστεψαν στο σπίτι φρέσκοι και ανανεωμένοι. Με 11 τραγούδια διαφορετικά μεταξύ τους, άλλα καλύτερα και άλλα πιο μέτρια, όμως όλα με κοινό παρονομαστή τη δική τους αυθεντική ταυτότητα. Μου αρέσει που δεν έχει τα καθιερωμένα χιτάκια και που μπορεί να γίνει αγαπητός έστω και σε λίγους. Μου αρέσει που έκαναν το Every Breaking Wave αγνώριστο, όπως άλλωστε συνηθίζουν με όλα τα τραγούδια τους που "διαρρέουν" πριν από το δίσκο. Όσο και να διαφωνούν πολλοί, είναι όμορφη η χαρακτηριστική κιθάρα του Edge στο Song for Someone και στο Iris. Είναι ευχάριστο που ο Adam σταμάτησε να κάνει τον αφανή ήρωα στους δίσκους βγάζοντας τον έντονο συναυλιακό χαρακτήρα του πια στο στούντιο. Το The Troubles ανήκει προσωπικά στα δέκα καλύτερα κλεισίματα δίσκων της χρονιάς με τα φωνητικά της Lykke Li να ολοκληρώνουν ένα ενδιαφέρον άλμπουμ.
Αν θα γίνει ο αγαπημένος μου; Δεν μπορώ να το ξέρω. Αν θα γίνει αγαπημένος άλλων; Δύσκολα. Δεν είναι Joshua Tree, αλλά γιατί θα έπρεπε; Και όπως είπε εύστοχα ένας της συνομοταξίας μου: "ρε παιδιά, φλομώσαμε στα τεσσάρια. Βάλτε τουλάχιστον κανένα μηδενικό να γουστάρουμε το σούσουρο!".
Καλή ακρόαση!