Τι θα ακούσεις
Τον Leonard Cohen να σου ψιθυρίζει απόκοσμα παραμύθια με blues και όχι μόνο μουσική υπόκρουση.
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις
Όλα! Θα πέρναγες ποτέ μερικές σελίδες από ένα παραμύθι;
Βαθμολογία
9.5/10
And all of this
Expressions of
The High Indifference
Some call Love
The High Indifference
Some call Fate
But we had Names
More intimate (Nevermind)
Για το 13ο studio album του, ο αγαπημένος μου κύριος Leonard Cohen συνεργάστηκε στενά με τον παραγωγό και φίλο του Patrick Leonard, ο οποίος συμμετείχε και στο Old Ideas (2012). Το album ξεκινά με το Slow κι αμέσως καταλαβαίνεις ότι δεν θα μείνεις αδιάφορος. Το κομμάτι σε παραινεί να επιβραδύνεις τους ρυθμούς και να παρατηρήσεις τη μαγεία γύρω σου. Μαγεία που πρωταγωνιστεί και στην ιστορία που διηγείται το single Almost like the blues. Με την κυκλοφορία του, ως προπομπός του album, σίγουρα καθήλωσε κάθε θαυμαστή του καλλιτέχνη και του χάρισε αμέτρητους νέους. Η φωνή του Cohen, οι στίχοι, ο ρυθμός, όλα σου προκαλούν δέος.
Η εικόνα του Tom Waits έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω το Did I ever love you?, με τα αναπάντεχα folk κρουστά να συνοδεύουν τα γυναικεία φωνητικά. I’m standing on this corner, where there used to be a street, συνεχίζει ο καλλιτέχνης, με μια ακόμη βουτιά στο παρελθόν. Η φωνή και η ερμηνεία του Cohen στο ρυθμικό My Oh My μου φέρνουν μια αύρα από Neil Young και αποτελούν την πιο ‘νεανική’ στιγμή του καλλιτέχνη εδώ και τουλάχιστον τρία albums, εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Μετά από πολλαπλές ακροάσεις όμως, πάντα επιστρέφω στο Nevermind. Θεωρώ τους στίχους του απλά συγκλονιστικούς. Μια ολόκληρη ζωή συμπυκνώνεται σε 04.39’, ενώ τα ινδικά φωνητικά την απογειώνουν, μαζί με τον ακροατή!
Τελικά, κάποιες κυκλοφορίες τις ανακαλύπτεις τυχαία. Άλλες τις περιμένεις κι όταν έρχονται, απογοητεύεσαι. Και κάποιες, παρά τις μεγάλες προσδοκίες σου από αυτές, όταν τελικά τις ακούς για πρώτη φορά, διαπιστώνεις ότι δυσκολεύεσαι να τις βγάλεις από το player και να περάσεις σε άλλα ακούσματα. Σαν να σε στοιχειώνουν. Έτσι και με το Popular Problems. Σε κερδίζει από την πρώτη ματιά στο εξώφυλλο και στην υποβλητική φιγούρα του Cohen και από την πρώτη νότα. Και σε κάθε νέα ματιά, σε κάθε νέα ακρόαση, σου αποκαλύπτει μια νέα διάστασή του....
Φωτογραφία από www.leonardcohen.com
Τον Leonard Cohen να σου ψιθυρίζει απόκοσμα παραμύθια με blues και όχι μόνο μουσική υπόκρουση.
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις
Όλα! Θα πέρναγες ποτέ μερικές σελίδες από ένα παραμύθι;
Βαθμολογία
9.5/10
And all of this
Expressions of
The High Indifference
Some call Love
The High Indifference
Some call Fate
But we had Names
More intimate (Nevermind)
Για το 13ο studio album του, ο αγαπημένος μου κύριος Leonard Cohen συνεργάστηκε στενά με τον παραγωγό και φίλο του Patrick Leonard, ο οποίος συμμετείχε και στο Old Ideas (2012). Το album ξεκινά με το Slow κι αμέσως καταλαβαίνεις ότι δεν θα μείνεις αδιάφορος. Το κομμάτι σε παραινεί να επιβραδύνεις τους ρυθμούς και να παρατηρήσεις τη μαγεία γύρω σου. Μαγεία που πρωταγωνιστεί και στην ιστορία που διηγείται το single Almost like the blues. Με την κυκλοφορία του, ως προπομπός του album, σίγουρα καθήλωσε κάθε θαυμαστή του καλλιτέχνη και του χάρισε αμέτρητους νέους. Η φωνή του Cohen, οι στίχοι, ο ρυθμός, όλα σου προκαλούν δέος.
Η εικόνα του Tom Waits έρχεται στο μυαλό μου κάθε φορά που ακούω το Did I ever love you?, με τα αναπάντεχα folk κρουστά να συνοδεύουν τα γυναικεία φωνητικά. I’m standing on this corner, where there used to be a street, συνεχίζει ο καλλιτέχνης, με μια ακόμη βουτιά στο παρελθόν. Η φωνή και η ερμηνεία του Cohen στο ρυθμικό My Oh My μου φέρνουν μια αύρα από Neil Young και αποτελούν την πιο ‘νεανική’ στιγμή του καλλιτέχνη εδώ και τουλάχιστον τρία albums, εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Μετά από πολλαπλές ακροάσεις όμως, πάντα επιστρέφω στο Nevermind. Θεωρώ τους στίχους του απλά συγκλονιστικούς. Μια ολόκληρη ζωή συμπυκνώνεται σε 04.39’, ενώ τα ινδικά φωνητικά την απογειώνουν, μαζί με τον ακροατή!
Τελικά, κάποιες κυκλοφορίες τις ανακαλύπτεις τυχαία. Άλλες τις περιμένεις κι όταν έρχονται, απογοητεύεσαι. Και κάποιες, παρά τις μεγάλες προσδοκίες σου από αυτές, όταν τελικά τις ακούς για πρώτη φορά, διαπιστώνεις ότι δυσκολεύεσαι να τις βγάλεις από το player και να περάσεις σε άλλα ακούσματα. Σαν να σε στοιχειώνουν. Έτσι και με το Popular Problems. Σε κερδίζει από την πρώτη ματιά στο εξώφυλλο και στην υποβλητική φιγούρα του Cohen και από την πρώτη νότα. Και σε κάθε νέα ματιά, σε κάθε νέα ακρόαση, σου αποκαλύπτει μια νέα διάστασή του....
Φωτογραφία από www.leonardcohen.com