Συγκρότημα: Mastodon
Είδος: Progressive Metal / Sludge Metal
Έτος: 2014
Τίτλος: Once More 'Round The Sun
Ετικετα: Reprise Records
Προσωπικό:
Troy Sanders - Bass, Vocals
Brent Hinds - Guitar, Vocals
Bill Kelliher - Guitar, Vocals
Brann Dailor - Drums, Vocals
1. Τι θα ακούσεις;
Progressive Metal / Sludge Metal
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
The Motherload, Chimes at Midnight, Aunt Lisa
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Ένα κοινό μοτίβο που έχω παρατηρήσει στη δισκογραφική εξέλιξη πολλών αγαπημένων μου μεγάλων συγκροτημάτων είναι το ακόλουθο: οι πρώτοι (δύο ή τρεις συνήθως) δίσκοι καλύπτουν την αφομοίωση των μουσικών επιρροών του κάθε μέλους του συγκροτήματος συν το κάτι επιπλέον που ορίζεται ως το "προσωπικό στοιχείο" της μπάντας (Lifesblood και Remission στην περίπτωση των Mastodon). Το προσωπικό αυτό στοιχείο κερδίζει σταδιακά ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο από δίσκο σε δίσκο και η μπάντα φτάνει στους επόμενους -έναν με δύο- δίσκους, όπου βρίσκοντας τη χρυσή τομή μεταξύ των επιρροών και του στοιχείου αυτού κάνει το μεγάλο breakthrough μεγαλώνοντας την αναγνωρισιμότητα αλλά και το fan base της (Leviathan και Blood Mountain).
Μετά από αυτό το μεγάλο breakthrough, το σοκ της απότομης αναγνωρισιμότητας οδηγεί υποσυνείδητα ένα συγκρότημα σε ενός είδους εσωστρέφεια που θα το βοηθήσει να δει πώς συνεχίζει από το εμπορικό (και ίσως δημιουργικό, αλλά όχι πάντα) peak στο οποίο έχει φτάσει. Το αποτέλεσμα είναι ο επόμενος δίσκος του να είναι εξ ολοκλήρου διαφορετικός, με τον πειραματισμό και την αναζήτηση νέων μουσικών χρωμάτων να είναι επιβεβλημένα. Αυτό συνήθως οδηγεί την μπάντα σε μια νέα ταυτότητα που ενίοτε μπερδεύει και ίσως ακόμα και να διχάζει τους οπαδούς της. Εκεί είναι όμως που κρίνεται το πραγματικό essence και το μέγεθος της μπάντας: αυτός ο δίσκος είναι ίσως ο σημαντικότερος για την καριέρα της, δεδομένου ότι μπορεί να την απογειώσει ακόμη περισσότερο ή να την κατακρημνίσει και να απογοητεύσει τους πάντες. Οι Μastodon κατάφεραν με τον δίσκο του 2009 Crack the Skye να κερδίσουν αυτό το ομολογουμένως δύσκολο στοίχημα. Επηρεασμένοι από την πολύ μεγάλη αναγνωρισιμότητα που κέρδισαν με τους 2 προηγούμενους εξαιρετικούς δίσκους τους (Leviathan και Blood Mountain), οδηγούμενοι από προσωπικά προβλήματα που τους δημιούργησε αυτή, αλλά και μουσικά επηρεασμένοι σαφέστατα από την κοινή τους περιοδεία με τους TOOL, δημιούργησαν ένα εντελώς διαφορετικό μουσικό αποτέλεσμα το οποίο πολύ ορθά οι ίδιοι περιέγραψαν ως μια "out-of-body experience".
Επιστρέφοντας στην δισκογραφική εξέλιξη, μετά από τον δίσκο εκείνο πλέον είχαν κερδίσει το στοίχημα που είχαν βάλει με τους ίδιους τους εαυτούς τους, το οποίο ήταν η μουσική απελευθέρωση: η άγραφη άδεια που κέρδισε η μπάντα να κινηθεί μουσικά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμούσε. Αυτό είναι και το σημείο που ομολογουμένως περίμεναν και εμφανώς πλέον απολαμβάνουν ίσως περισσότερο από ποτέ: η δημιουργία δίσκων οι οποίοι εμπεριέχουν μονάχα τα δικά τους "θέλω" και αντικατοπτρίζουν πλήρως το πού βρίσκονται μουσικά την εκάστοτε χρονική περίοδο, χωρίς δεσμά του μουσικού παρελθόντος να τους αναγκάζουν να χρησιμοποιούν "μανιέρες" και να γράφουν κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο μουσική. Αυτό κατάφεραν οι Μastodon μετά το Crack the Skye. Στους 2 δίσκους που ακολούθησαν (The Ηunter και τον νέο Once More Round the Sun) πράγματι άφησαν πίσω τα μουσικά "δεσμά" βάσει των οποίων συνέθεταν μουσική μέχρι και πριν το Crack the Skye και έγραψαν ότι έβγαινε από την -μεσήλικη πλέον- αμερικάνικη και ξεκάθαρα blues-influenced ψυχή τους. Άλλωστε και οι ίδιοι δεν λογίζουν τον εαυτό τους ως μια metal μπάντα :
"We don’t consider ourselves a metal band. We recognize there is a lot of metal in us, but we also want to believe we have a lot of rock 'n' roll in us, and we have a lot of progressive rock in us, we have bits and pieces of thrash and punk, and psychedelic-ness sprinkled throughout. A lot of times for me personally, just having the metal tag itself seems kind of limiting on us because we have such an appreciation for all styles of music and we like to incorporate bits and pieces of those into our songs. But we also recognize all the different sub-genres and the millions of times people say, "Oh, what do they sound like?" and you say something, I understand that. But, it doesn’t affect how we create anything at all"
Το Once More 'Round the Sun συνεχίζει μεν εκεί που σταμάτησε το The Hunter, αλλά είναι ακόμα πιο απελευθερωμένο μουσικά. Νιώθεις πως όταν συνέθεταν οι Mastodon τον δίσκο ήταν μονίμως με ένα χαμόγελο στα χείλη. Νιώθεις ότι έτσι απολαμβάνουν πλέον να γράφουν και να παίζουν μουσική.
Ο δίσκος αυτός συνεχίζει όπως και ο προηγούμενος στην ίδια φιλοσοφία των πιο μεστών, ώριμων και mid-tempo συνθέσεων που βασίζονται επάνω στα εξαιρετικά riff των Hinds και Kelliher και στο γνωστό turbulent drumming του Dailor. Τα φωνητικά που κάποτε αποτελούσαν το αδύναμο σημείο της μπάντας, πλέον έχουν δουλευτεί σε ακραίο βαθμό και αυτή η εναλλαγή προσώπων ανά κομμάτι τείνει να αποτελέσει ένα πρόσθετο trademark της μπάντας.
Η διαφορά ωστόσο που ξεχωρίζει τον νέο δίσκο από το The Hunter είναι η ποιότητα των συνθέσεων: δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις αδύναμο κομμάτι. Εκεί όπου στο Τhe Ηunter είχες 4 πολύ καλές συνθέσεις, μερικές απλά καλές και 1-2 όπου το skip ήταν σίγουρο. πλέον ο δίσκος διατηρεί μια ομοιογενή ποιότητα και ένα υπέροχο flow που δύσκολα θα νιώσει κάποιος την ανάγκη να αφήσει κάποιο κομμάτι. Το ίδιο το συγκρότημα επέλεξε έξυπνα ως πρώτο single το κομμάτι που έχει τις περισσότερες ομοιότητες με το The Hunter έτσι ώστε να φανεί πιο ομαλή η μετάβαση από τον προηγούμενο δίσκο σε αυτόν.
Εν κατακλείδι το Once More 'Round the Sun είναι ένας δίσκος που αποπνέει υγεία, ακούγεται όπως θα έπρεπε να ακούγεται ένας σπουδαίος “metal” δίσκος εν έτει 2014 και καθρεφτίζει ένα συγκρότημα που είναι at the top of its game.
Είδος: Progressive Metal / Sludge Metal
Έτος: 2014
Τίτλος: Once More 'Round The Sun
Ετικετα: Reprise Records
Προσωπικό:
Troy Sanders - Bass, Vocals
Brent Hinds - Guitar, Vocals
Bill Kelliher - Guitar, Vocals
Brann Dailor - Drums, Vocals
1. Τι θα ακούσεις;
Progressive Metal / Sludge Metal
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
The Motherload, Chimes at Midnight, Aunt Lisa
3. Βαθμολογία;
7,5/10
Ένα κοινό μοτίβο που έχω παρατηρήσει στη δισκογραφική εξέλιξη πολλών αγαπημένων μου μεγάλων συγκροτημάτων είναι το ακόλουθο: οι πρώτοι (δύο ή τρεις συνήθως) δίσκοι καλύπτουν την αφομοίωση των μουσικών επιρροών του κάθε μέλους του συγκροτήματος συν το κάτι επιπλέον που ορίζεται ως το "προσωπικό στοιχείο" της μπάντας (Lifesblood και Remission στην περίπτωση των Mastodon). Το προσωπικό αυτό στοιχείο κερδίζει σταδιακά ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο από δίσκο σε δίσκο και η μπάντα φτάνει στους επόμενους -έναν με δύο- δίσκους, όπου βρίσκοντας τη χρυσή τομή μεταξύ των επιρροών και του στοιχείου αυτού κάνει το μεγάλο breakthrough μεγαλώνοντας την αναγνωρισιμότητα αλλά και το fan base της (Leviathan και Blood Mountain).
Μετά από αυτό το μεγάλο breakthrough, το σοκ της απότομης αναγνωρισιμότητας οδηγεί υποσυνείδητα ένα συγκρότημα σε ενός είδους εσωστρέφεια που θα το βοηθήσει να δει πώς συνεχίζει από το εμπορικό (και ίσως δημιουργικό, αλλά όχι πάντα) peak στο οποίο έχει φτάσει. Το αποτέλεσμα είναι ο επόμενος δίσκος του να είναι εξ ολοκλήρου διαφορετικός, με τον πειραματισμό και την αναζήτηση νέων μουσικών χρωμάτων να είναι επιβεβλημένα. Αυτό συνήθως οδηγεί την μπάντα σε μια νέα ταυτότητα που ενίοτε μπερδεύει και ίσως ακόμα και να διχάζει τους οπαδούς της. Εκεί είναι όμως που κρίνεται το πραγματικό essence και το μέγεθος της μπάντας: αυτός ο δίσκος είναι ίσως ο σημαντικότερος για την καριέρα της, δεδομένου ότι μπορεί να την απογειώσει ακόμη περισσότερο ή να την κατακρημνίσει και να απογοητεύσει τους πάντες. Οι Μastodon κατάφεραν με τον δίσκο του 2009 Crack the Skye να κερδίσουν αυτό το ομολογουμένως δύσκολο στοίχημα. Επηρεασμένοι από την πολύ μεγάλη αναγνωρισιμότητα που κέρδισαν με τους 2 προηγούμενους εξαιρετικούς δίσκους τους (Leviathan και Blood Mountain), οδηγούμενοι από προσωπικά προβλήματα που τους δημιούργησε αυτή, αλλά και μουσικά επηρεασμένοι σαφέστατα από την κοινή τους περιοδεία με τους TOOL, δημιούργησαν ένα εντελώς διαφορετικό μουσικό αποτέλεσμα το οποίο πολύ ορθά οι ίδιοι περιέγραψαν ως μια "out-of-body experience".
Επιστρέφοντας στην δισκογραφική εξέλιξη, μετά από τον δίσκο εκείνο πλέον είχαν κερδίσει το στοίχημα που είχαν βάλει με τους ίδιους τους εαυτούς τους, το οποίο ήταν η μουσική απελευθέρωση: η άγραφη άδεια που κέρδισε η μπάντα να κινηθεί μουσικά προς οποιαδήποτε κατεύθυνση επιθυμούσε. Αυτό είναι και το σημείο που ομολογουμένως περίμεναν και εμφανώς πλέον απολαμβάνουν ίσως περισσότερο από ποτέ: η δημιουργία δίσκων οι οποίοι εμπεριέχουν μονάχα τα δικά τους "θέλω" και αντικατοπτρίζουν πλήρως το πού βρίσκονται μουσικά την εκάστοτε χρονική περίοδο, χωρίς δεσμά του μουσικού παρελθόντος να τους αναγκάζουν να χρησιμοποιούν "μανιέρες" και να γράφουν κατά ένα συγκεκριμένο τρόπο μουσική. Αυτό κατάφεραν οι Μastodon μετά το Crack the Skye. Στους 2 δίσκους που ακολούθησαν (The Ηunter και τον νέο Once More Round the Sun) πράγματι άφησαν πίσω τα μουσικά "δεσμά" βάσει των οποίων συνέθεταν μουσική μέχρι και πριν το Crack the Skye και έγραψαν ότι έβγαινε από την -μεσήλικη πλέον- αμερικάνικη και ξεκάθαρα blues-influenced ψυχή τους. Άλλωστε και οι ίδιοι δεν λογίζουν τον εαυτό τους ως μια metal μπάντα :
"We don’t consider ourselves a metal band. We recognize there is a lot of metal in us, but we also want to believe we have a lot of rock 'n' roll in us, and we have a lot of progressive rock in us, we have bits and pieces of thrash and punk, and psychedelic-ness sprinkled throughout. A lot of times for me personally, just having the metal tag itself seems kind of limiting on us because we have such an appreciation for all styles of music and we like to incorporate bits and pieces of those into our songs. But we also recognize all the different sub-genres and the millions of times people say, "Oh, what do they sound like?" and you say something, I understand that. But, it doesn’t affect how we create anything at all"
Το Once More 'Round the Sun συνεχίζει μεν εκεί που σταμάτησε το The Hunter, αλλά είναι ακόμα πιο απελευθερωμένο μουσικά. Νιώθεις πως όταν συνέθεταν οι Mastodon τον δίσκο ήταν μονίμως με ένα χαμόγελο στα χείλη. Νιώθεις ότι έτσι απολαμβάνουν πλέον να γράφουν και να παίζουν μουσική.
Ο δίσκος αυτός συνεχίζει όπως και ο προηγούμενος στην ίδια φιλοσοφία των πιο μεστών, ώριμων και mid-tempo συνθέσεων που βασίζονται επάνω στα εξαιρετικά riff των Hinds και Kelliher και στο γνωστό turbulent drumming του Dailor. Τα φωνητικά που κάποτε αποτελούσαν το αδύναμο σημείο της μπάντας, πλέον έχουν δουλευτεί σε ακραίο βαθμό και αυτή η εναλλαγή προσώπων ανά κομμάτι τείνει να αποτελέσει ένα πρόσθετο trademark της μπάντας.
Η διαφορά ωστόσο που ξεχωρίζει τον νέο δίσκο από το The Hunter είναι η ποιότητα των συνθέσεων: δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις αδύναμο κομμάτι. Εκεί όπου στο Τhe Ηunter είχες 4 πολύ καλές συνθέσεις, μερικές απλά καλές και 1-2 όπου το skip ήταν σίγουρο. πλέον ο δίσκος διατηρεί μια ομοιογενή ποιότητα και ένα υπέροχο flow που δύσκολα θα νιώσει κάποιος την ανάγκη να αφήσει κάποιο κομμάτι. Το ίδιο το συγκρότημα επέλεξε έξυπνα ως πρώτο single το κομμάτι που έχει τις περισσότερες ομοιότητες με το The Hunter έτσι ώστε να φανεί πιο ομαλή η μετάβαση από τον προηγούμενο δίσκο σε αυτόν.
Εν κατακλείδι το Once More 'Round the Sun είναι ένας δίσκος που αποπνέει υγεία, ακούγεται όπως θα έπρεπε να ακούγεται ένας σπουδαίος “metal” δίσκος εν έτει 2014 και καθρεφτίζει ένα συγκρότημα που είναι at the top of its game.