Δεν γνωρίζω πόσοι από αυτούς που γέμισαν το Fuzz το Σάββατο το βράδυ αναρωτήθηκαν έστω και μια στιγμή αν οι Allah-Las θα διατηρούσαν τη φήμη που τους ακολουθεί. Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει την δεύτερη δουλειά τους επέστρεψαν στην Ελλάδα για την προώθησή της. To Fuzz γέμισε με ευκολία με το αθηναϊκό κοινό να δείχνει με αυτό τον τρόπο την αδυναμία που τους έχει.
Στη σκηνή βγήκαν πρώτοι οι My Drunken Haze περίπου στις 22:00, όπως είχε προγραμματιστεί άλλωστε και μας ζέσταναν με επιτυχία για περίπου σαράντα λεπτά. Η επιλογή του support ήταν καθόλα επιτυχής. Επαγγελματική εμφάνιση από τους My Drunken Haze, μην έχοντας να ζηλέψουν τίποτα από ξένα group. Η εμφάνισή τους ήταν κάτι σαν γιορτή καθώς αυτές τις μέρες κυκλοφορεί από την Inner Ear το ομότιτλο ντεμπούτο τους.
Στις 11:15 ανέβηκαν στη σκηνή οι Allah-Las εν μέσω επευφημιών του κοινού, πήραν θέση ο καθένας στο όργανό του και το πάρτυ ξεκίνησε με το 'No Werewolf'. Δεν χρειάστηκε χρόνος για να μεταφερθούμε όλοι πίσω, στη δεκαετία του '60. Ήταν κάτι που έγινε σχεδόν άμεσα από τον ήχο και την εμφάνιση του group. O ήχος ήταν λιτός όπως επιβάλλουν οι επιταγές του ύφους που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν. Garage, ψυχεδέλεια, surf σε ένα κράμα που δε μπορείς να αντισταθείς από το να κουνήσεις το κορμί σου υπό τους ρυθμούς του. Στα συν της live εμφάνισης σε σχέση με τα album ήταν η εκτεταμένη χρήση κρουστών που έδωσαν άλλο αέρα στο feeling των συνθέσεων. Το κοινό έδειξε να ευχαριστιέται την κάθε στιγμή χορεύοντας. Ώρες ώρες δινόταν η εντύπωση πως ζεις τον παροξυσμό που υπήρχε στα live του '60 με αποκορύφωμα το σουτιέν που εκτοξεύτηκε στη σκηνή κάποια στιγμή.
Ο ήχος ήταν άψογος σε όλη τη διάρκεια του σετ που διήρκεσε μιάμιση ώρα, χωρίς να κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο. Το group ήταν αρκετά επικοινωνιακό και σίγουρα απολάμβανε το live. Στο τελευταίο κομμάτι του κυρίως σετ, το 'Long Journey', o Miles Michaud άφησε το μικρόφωνο και την κιθάρα του και πήρε θέση πίσω από τα drums με τον Matthew Correia να αναλαμβάνει να τραγουδήσει, με επιτυχία, παίζοντας παράλληλα με τις μαράκες του και το σουτιέν που βρέθηκε πάνω στη σκηνή. Κάπου εκεί μας άφησαν για μερικά λεπτά για να επιστρέψουν για ένα encore τριών κομματιών όπου στο τελευταίο, το 'Every Girl', κάλεσαν επί σκηνής και τους My Drunken Haze στήνοντας ένα μεγάλο πάρτυ με εναλλαγές στα μικρόφωνα και πολύ χορό. Από όλο το live ξεχώρισαν τα 'Catalina', 'Catamaran', '501-415', 'Long Journey', 'Tell Me' και το 'Every Girl'.
Και αφού μας καληνύχτισαν και ο κόσμος ευχαριστημένος άρχισε να αδειάζει το Fuzz επέστρεψαν να μαζέψουν τα όργανά τους και χωρίς ίχνος κομπλεξισμού πλησίασαν τον κόσμο που είχε μείνει, υπέγραψαν αυτόγραφα και φωτογραφήθηκαν μαζί τους. Σίγουρα η εμφάνισή τους μας κάνει να περιμένουμε την επιστροφή τους στη χώρα μας αφού τόσο για group όσο και για κοινό ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το mixgrill. Δείτε και άλλες στο photo album της βραδιάς εδώ.
Στη σκηνή βγήκαν πρώτοι οι My Drunken Haze περίπου στις 22:00, όπως είχε προγραμματιστεί άλλωστε και μας ζέσταναν με επιτυχία για περίπου σαράντα λεπτά. Η επιλογή του support ήταν καθόλα επιτυχής. Επαγγελματική εμφάνιση από τους My Drunken Haze, μην έχοντας να ζηλέψουν τίποτα από ξένα group. Η εμφάνισή τους ήταν κάτι σαν γιορτή καθώς αυτές τις μέρες κυκλοφορεί από την Inner Ear το ομότιτλο ντεμπούτο τους.
Στις 11:15 ανέβηκαν στη σκηνή οι Allah-Las εν μέσω επευφημιών του κοινού, πήραν θέση ο καθένας στο όργανό του και το πάρτυ ξεκίνησε με το 'No Werewolf'. Δεν χρειάστηκε χρόνος για να μεταφερθούμε όλοι πίσω, στη δεκαετία του '60. Ήταν κάτι που έγινε σχεδόν άμεσα από τον ήχο και την εμφάνιση του group. O ήχος ήταν λιτός όπως επιβάλλουν οι επιταγές του ύφους που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν. Garage, ψυχεδέλεια, surf σε ένα κράμα που δε μπορείς να αντισταθείς από το να κουνήσεις το κορμί σου υπό τους ρυθμούς του. Στα συν της live εμφάνισης σε σχέση με τα album ήταν η εκτεταμένη χρήση κρουστών που έδωσαν άλλο αέρα στο feeling των συνθέσεων. Το κοινό έδειξε να ευχαριστιέται την κάθε στιγμή χορεύοντας. Ώρες ώρες δινόταν η εντύπωση πως ζεις τον παροξυσμό που υπήρχε στα live του '60 με αποκορύφωμα το σουτιέν που εκτοξεύτηκε στη σκηνή κάποια στιγμή.
Ο ήχος ήταν άψογος σε όλη τη διάρκεια του σετ που διήρκεσε μιάμιση ώρα, χωρίς να κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο. Το group ήταν αρκετά επικοινωνιακό και σίγουρα απολάμβανε το live. Στο τελευταίο κομμάτι του κυρίως σετ, το 'Long Journey', o Miles Michaud άφησε το μικρόφωνο και την κιθάρα του και πήρε θέση πίσω από τα drums με τον Matthew Correia να αναλαμβάνει να τραγουδήσει, με επιτυχία, παίζοντας παράλληλα με τις μαράκες του και το σουτιέν που βρέθηκε πάνω στη σκηνή. Κάπου εκεί μας άφησαν για μερικά λεπτά για να επιστρέψουν για ένα encore τριών κομματιών όπου στο τελευταίο, το 'Every Girl', κάλεσαν επί σκηνής και τους My Drunken Haze στήνοντας ένα μεγάλο πάρτυ με εναλλαγές στα μικρόφωνα και πολύ χορό. Από όλο το live ξεχώρισαν τα 'Catalina', 'Catamaran', '501-415', 'Long Journey', 'Tell Me' και το 'Every Girl'.
Και αφού μας καληνύχτισαν και ο κόσμος ευχαριστημένος άρχισε να αδειάζει το Fuzz επέστρεψαν να μαζέψουν τα όργανά τους και χωρίς ίχνος κομπλεξισμού πλησίασαν τον κόσμο που είχε μείνει, υπέγραψαν αυτόγραφα και φωτογραφήθηκαν μαζί τους. Σίγουρα η εμφάνισή τους μας κάνει να περιμένουμε την επιστροφή τους στη χώρα μας αφού τόσο για group όσο και για κοινό ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον Δημήτρη Δημόπουλο και το mixgrill. Δείτε και άλλες στο photo album της βραδιάς εδώ.