Δυστυχώς έφθασα στο Φαληρικό Στάδιο, όπως λεγόταν κάποτε σε ποδοσφαιρικές μεταδόσεις στο ραδιόφωνο, με καθυστέρηση και έχασα τους Courtneneers και τους 63 High. Η συνέχεια όμως με αποζημίωσε. Περίπου στις 9.05 έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή και μας συστήθηκαν οι New York Dolls, ενώ εκείνη τη στιγμή το πλήθος δεν ξεπερνούσε τα 1.000 άτομα. Τελικά ο Morrissey, που ήταν πρόεδρος του fan club τους παλαιότερα και κίνησε τα νήματα για την επανένωσή τους πριν από κάποια χρόνια, πρέπει να νιώθει δικαιωμένος και το live τους ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Ο David Johansen με εμφάνιση που θύμιζε Mick Jagger και ο Sylvain Sylvain ήταν κινητικοί, επικοινωνιακοί και έδιναν το έναυσμα για χορό στο κοινό που σταδιακά αυξανόταν, ακόμα και όταν κάποια επεισόδια σημειώθηκαν στις εξέδρες. Το set τους κράτησε λίγο παραπάνω από μία ώρα και ξεχώρισαν τα Babylon, Looking for a kiss, Pills (που αφιέρωσαν στο Bo Didley), η διασκευή στο Piece of my heart και βέβαια το Personality crisis.
Περίπου στις 10.20 το σκηνικό για την εμφάνιση του συγκροτήματος που με ένα και μοναδικό studio album και τέσσερα singles έμεινε για πάντα στην ιστορία της Βρετανικής μουσικής άρχισε να στήνεται, ενώ το κοινό ήταν ιδιαίτερα ανυπόμονο. Τελικά οι Sex Pistols έκαναν την εμφάνισή τους περίπου στις 10.50. Ο Johnny Rotten στάθηκε μπροστά και στη μέση της σκηνής και χαιρέτισε το Αθηναϊκό κοινό. Σε όλη τη διάρκεια του set και παρ’ όλες τις παραινέσεις του - χαρακτηριστικά ζήτησε από τον πρώτο που εκσφενδόνισε μπουκάλι να σταματήσει αφού οι ίδιοι είναι φίλοι του/μας - πολλά μπουκάλια εκτοξεύονταν προς αυτόν, μάλλον σε ένδειξή ενθουσιασμού… Περίπου είκοσι λεπτά από την έναρξη και μετά το τέλος του Liar ένας από τους ρίπτες ήταν απόλυτα εύστοχος αφού πέτυχε τον Johnny ακριβώς στο κούτελο με κουτάκι ή μπουκάλι. Ο ίδιος αντέδρασε ψυχραιμότατα και αφού έκανε την χαρακτηριστική κίνηση αυτοϊκανοποίησης που συνοδεύει και την εθνική μας βρισιά, σκούπισε το αίμα, είπε ότι θα μπορούσε να φύγει από τη σκηνή αλλά συνέχισε προειδοποιώντας ότι αν επαναληφθεί θα του φιλήσουμε τα οπίσθια… Συχνά βάδιζε μπροστά από τον drummer Paul Cook για να ρουφήξει και ακολούθως να φτύσει μπύρα από ένα μπουκάλι εκεί, ενώ η κίνηση που επαναλάμβανε συχνά πυκνά ο frontman του πιο γνωστού punk rock συγκροτήματος ήταν το φύσημα της μύτης του.
Οι Sex Pistols έμειναν στη σκηνή στο κανονικό set για μια ώρα και λίγα λεπτά με κορυφαίες στιγμές τα God Save the Queen (σε αυτό άναψαν και πολλά καπνογόνα), Pretty Vacant, Problems, Holidays in the Sun, No Fun, E.M.I.. Ακολούθησε το πρώτο encore που έκλεισε με το Anarchy in the U.K., στο οποίο δεν δυσκολευτήκαμε ως κοινό να τραγουδήσουμε μαζί με τον Johnny, και τέλος το δεύτερο με τις διασκευές στο Silver Machine των Hawkwind (God Save the Hippies, όπως είπε ο Johnny) και με ανοιχτά τα φώτα το Roadrunner του Jonathan Richman. Σε γενικές γραμμές νομίζω ότι οι διοργανωτές έκαναν πολύ καλή επιλογή στα δύο ονόματα που έκλεισαν τη δεύτερη μέρα του festival, αφού υπήρχε κοινό που πραγματικά περίμενε να δει και τους Pistols αλλά και τους Dolls. Λογικό είναι πάντως στην ιδιαίτερα δύσκολη περίοδο του Ιουλίου και αφού είχαν προηγηθεί και τόσες συαυλίες η προσέλευση να μην ήταν η αναμενόμενη. Ενδιαφέρον είχε και η σύνθεση του κοινού κατά τη δεύτερη μέρα του Fly Beeyond Festival. Συγκεκριμένα το αρσενικό φύλο υπερτερούσε κατά πολύ του θηλυκού, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας ήταν μάλλον πάνω από 30, χωρίς όμως να λείπουν και πολλοί πιτσιρικάδες (κάποιοι με τη συνοδεία των γονιών τους που πιθανόν νοστάλγησαν το punk παρελθόν τους.