Την Παρασκευή φύσηξε στον Πειραιά «αέρας πεχλιβάνης» με τον μεγάλο ερμηνευτή και ακόμη μεγαλύτερο συνθέτη και στιχουργό Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έχοντας πιστό και «φανατικό» κοινό που τον αγαπά και τον αποθεώνει κάθε φορά, ο χώρος του PassPort ήταν ασφυκτικά γεμάτος κάτι το οποίο ψυχανεμιστήκαμε εξ αρχής με τον φίλο και συνεργάτη Αντώνη Κατσαμά εφόσον η ουρά στην είσοδο ήταν πραγματικά τεράστια. Ήταν η 2η -sold out όπως και η πρώτη- συναυλία του εκεί.
Περιμέναμε ανυπόμονα μέχρι τις 23:00 που ο Θανάσης ανέβηκε στη σκηνή και καθισμένος στο μικρό σκαμπό με το μπουζούκι του, ξεκίνησε το ταξίδι. Σε ένα γεμάτο τρίωρο ακούσαμε τραγούδια αγαπημένα από όλη του τη δισκογραφία, αυτά που τον έχουν καθιερώσει, τον έχουν κάνει τόσο αγαπητό και ωθούν τους ακροατές να εκστασιάζονται με τρόπο μοναδικό όπως: «Σαν αστραπή», «Τειρεσίας», «Πεχλιβάνης», «Κάτω απ’ το μαξιλάρι», «Κοιλάδα των Τεμπών», «Στην Αμερική», «Όταν χαράζει» και πολλά άλλα.
Ιδιαίτερη βάση, όμως, δόθηκε στα τραγούδια του νέου του δίσκου με τίτλο «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» που φέρει έναν ήχο πιο ηλεκτρικό απ’ ότι τον έχουμε συνηθίσει. Το κοινό γνώριζε τα κομμάτια, αλλά ήταν αισθητή η διαφορά στην ιδιοσυγκρασία του: μια ψυχεδελική κατάσταση όταν έπαιζε την «Ανδρομέδα» και τον «Διάφανο» και ένα πιο μουδιασμένο κλίμα στα τραγούδια του πρόσφατου δίσκου. Λογικό. Σε κάθε νέα δουλειά χρειάζεται χρόνος ώστε νε περάσει ο στίχος και ο ήχος μέσα στον κόσμο και αναλόγως να αγαπηθεί ή να απορριφθεί. Από τα καινούργια, ξεχώρισα την «Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων», την «Ηλιόπετρα» (στον δίσκο το ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας) και το «Μηδεία-μα».
Στο πλευρό του είχε τη Ματούλα Ζαμάνη, μια ζεστή παρουσία η φωνή της οποίας ταιριάζει στο μουσικό στυλ του Θανάση. Συμμετέχει στα τραγούδια του νέου δίσκου τα οποία και ακούσαμε από την ίδια , μεταξύ του «Ήμερου ύπνου» και του «Τρυγητή», ανάμεσα στο «Απόψε» και το «Μιλώ για σένα». Έχει δυνατή, καθαρή και εκφραστική φωνή αν και μου φάνηκε πως σε μερικά σημεία άγγιξε την υπερβολή. Συνοδοιπόροι στο ταξίδι οι μουσικοί: Δημήτρης Μυστακίδης, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Σωτήρης Ντούβας, Κώστας Παντέλης, Κωστής Χριστοδούλου, Αντώνης Μαράτος.
Περάσαμε όμορφα, αλλά προσδοκούσαμε από τον Θανάση μία πιο φλογερή γιορτή.
[Γράφει ο Αντώνης Κατσαμάς:]
Ναι μεν...αλλά!!!
Φτάσαμε στην πανήγυρη του Αϊ-Θανάση του Παπακωνσταντίνου που έλαβε χώρα στην εκκλησιά του Passport, ημέρα Παρασκευή και έμοιαζε από αυτές τις πασχαλιάτικες, τις μεγάλες. Νωρίς και εμείς στη σειρά μας! Στην ουρά μιας μεγάλης σειράς. Μεγάλο συν στα λειτουργικά του Passport η εύκολη και γρήγορη είσοδος των ανθρώπων μέσα στο μαγαζί. Έχουν – απ΄ότι κατάλαβα- δουλέψει πολύ καλά τα εισιτήρια ηλεκτρονικής μορφής καθώς και την προπώληση. Δεν είχα ξαναμπεί τόσο γρήγορα με τόσο πολύ κόσμο.
Προσωπικά περίμενα με λαχτάρα την Παρασκευή να (ξανά)δω τον Θανάση από κοντά. Μεγάλωσα με τα τραγούδια του, αυτά που ο ίδιος είπε και αυτά που έβαλε στο στόμα τρίτων. Από την άλλη, είχα μια σχετική αγωνία με τον νέο του δίσκο, ο οποίος με έχει ξενίσει αρκετά. Τον είχα αναγνώσει εις διπλούν πριν βρεθώ στο από κοντά και δεν έχω πολύ καλή άποψη. Ωστόσο, έκλεισα την προκατάληψη μου αυτή στη συντήρηση του ψυγείου και πήγα καθαρός σαν φρέσκο χιόνι και πιστός σαν διάολος!
Μεγάλο μέρος (λογικό) του προγράμματος καταλαμβάνει ο νέος δίσκος. Η εκκλησιά του Passport κατάμεστη και ο πατριάρχης Θανάσης στο ιερό της σκηνής ξεκίνησε τη λειτουργία σε κοινό πιστό από χρόνια. Και ενώ περίμενα(με) να λυθούν τα κομποσκοίνια και οι ζουρλομανδύες της ψυχής μας, όπως τόσο καλά, τόσα χρόνια κάνει, οι κόμποι έμεναν και το αίμα κόβονταν προκαλώντας στην σπλήνα μας ένα μούδιασμα ερωτικό αλλά όχι όμορφο. Δεν ήταν όμορφο τα μάτια σου να έχουν γεμίσει κόσμο και τα αυτιά σου να μην υποφέρουν από το χειροκρότημα. Αναφέρομαι στην πλειάδα των νέων τραγουδιών. Καταλαβαίνω πως σε καθετί νέο, θέλουμε χρόνο να μάθουμε, να χωνέψουμε, να αγαπήσουμε, να καταλάβουμε και τελικά να αποδεχτούμε. Όμως, είναι και αυτές οι φορές που ο χρόνος δεν αρκεί! Χρειάζεται και κάτι ακόμα. Δεν είμαι σίγουρος πως αυτός ο δίσκος το έχει. Προσωπικά δεν με ενοχλεί κάτι τέτοιο, ούτε να το αποδεχτώ αλλά ούτε και ,τελικά, θα συμπαρασύρει την κλίση και τον θαυμασμό μου από έναν καλλιτέχνη.
Δεν ξέρω τι είναι ένας καλός δίσκος για τον καθένα και η ιστορία, μόνο, μπορεί με βεβαιότητα να σφραγίσει τα καλά και τα άσχημα.
Σε όσα -τραγούδια- από τα παλιά ντουλάπια του έφερε μαζί, έγινε αυτό που φαντάζεσαι, που ξέρεις και εμπιστεύεσαι. Χαμός στον υπερθετικό!
Μαζί του στο νέο δίσκο και στη σκηνή βρίσκεται η Ματούλα Ζαμάνη. Πολύ καλή στην επικοινωνία της με τον κόσμο, εργάτρια στο χτίσιμο γεφυρών μα στο μικρόφωνο ακροβατεί ελαφρώς ανέμελα. Μας άρεσε και επαφίεται στην ίδια να μας αρέσει περισσότερο.
Έτσι, ναι μεν η παράσταση πέτυχε αλλά δεν είχε την ανάλογη ζωντάνια!
Περιμέναμε ανυπόμονα μέχρι τις 23:00 που ο Θανάσης ανέβηκε στη σκηνή και καθισμένος στο μικρό σκαμπό με το μπουζούκι του, ξεκίνησε το ταξίδι. Σε ένα γεμάτο τρίωρο ακούσαμε τραγούδια αγαπημένα από όλη του τη δισκογραφία, αυτά που τον έχουν καθιερώσει, τον έχουν κάνει τόσο αγαπητό και ωθούν τους ακροατές να εκστασιάζονται με τρόπο μοναδικό όπως: «Σαν αστραπή», «Τειρεσίας», «Πεχλιβάνης», «Κάτω απ’ το μαξιλάρι», «Κοιλάδα των Τεμπών», «Στην Αμερική», «Όταν χαράζει» και πολλά άλλα.
Ιδιαίτερη βάση, όμως, δόθηκε στα τραγούδια του νέου του δίσκου με τίτλο «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» που φέρει έναν ήχο πιο ηλεκτρικό απ’ ότι τον έχουμε συνηθίσει. Το κοινό γνώριζε τα κομμάτια, αλλά ήταν αισθητή η διαφορά στην ιδιοσυγκρασία του: μια ψυχεδελική κατάσταση όταν έπαιζε την «Ανδρομέδα» και τον «Διάφανο» και ένα πιο μουδιασμένο κλίμα στα τραγούδια του πρόσφατου δίσκου. Λογικό. Σε κάθε νέα δουλειά χρειάζεται χρόνος ώστε νε περάσει ο στίχος και ο ήχος μέσα στον κόσμο και αναλόγως να αγαπηθεί ή να απορριφθεί. Από τα καινούργια, ξεχώρισα την «Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων», την «Ηλιόπετρα» (στον δίσκο το ερμηνεύει ο Σωκράτης Μάλαμας) και το «Μηδεία-μα».
Στο πλευρό του είχε τη Ματούλα Ζαμάνη, μια ζεστή παρουσία η φωνή της οποίας ταιριάζει στο μουσικό στυλ του Θανάση. Συμμετέχει στα τραγούδια του νέου δίσκου τα οποία και ακούσαμε από την ίδια , μεταξύ του «Ήμερου ύπνου» και του «Τρυγητή», ανάμεσα στο «Απόψε» και το «Μιλώ για σένα». Έχει δυνατή, καθαρή και εκφραστική φωνή αν και μου φάνηκε πως σε μερικά σημεία άγγιξε την υπερβολή. Συνοδοιπόροι στο ταξίδι οι μουσικοί: Δημήτρης Μυστακίδης, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Σωτήρης Ντούβας, Κώστας Παντέλης, Κωστής Χριστοδούλου, Αντώνης Μαράτος.
Περάσαμε όμορφα, αλλά προσδοκούσαμε από τον Θανάση μία πιο φλογερή γιορτή.
[Γράφει ο Αντώνης Κατσαμάς:]
Ναι μεν...αλλά!!!
Φτάσαμε στην πανήγυρη του Αϊ-Θανάση του Παπακωνσταντίνου που έλαβε χώρα στην εκκλησιά του Passport, ημέρα Παρασκευή και έμοιαζε από αυτές τις πασχαλιάτικες, τις μεγάλες. Νωρίς και εμείς στη σειρά μας! Στην ουρά μιας μεγάλης σειράς. Μεγάλο συν στα λειτουργικά του Passport η εύκολη και γρήγορη είσοδος των ανθρώπων μέσα στο μαγαζί. Έχουν – απ΄ότι κατάλαβα- δουλέψει πολύ καλά τα εισιτήρια ηλεκτρονικής μορφής καθώς και την προπώληση. Δεν είχα ξαναμπεί τόσο γρήγορα με τόσο πολύ κόσμο.
Προσωπικά περίμενα με λαχτάρα την Παρασκευή να (ξανά)δω τον Θανάση από κοντά. Μεγάλωσα με τα τραγούδια του, αυτά που ο ίδιος είπε και αυτά που έβαλε στο στόμα τρίτων. Από την άλλη, είχα μια σχετική αγωνία με τον νέο του δίσκο, ο οποίος με έχει ξενίσει αρκετά. Τον είχα αναγνώσει εις διπλούν πριν βρεθώ στο από κοντά και δεν έχω πολύ καλή άποψη. Ωστόσο, έκλεισα την προκατάληψη μου αυτή στη συντήρηση του ψυγείου και πήγα καθαρός σαν φρέσκο χιόνι και πιστός σαν διάολος!
Μεγάλο μέρος (λογικό) του προγράμματος καταλαμβάνει ο νέος δίσκος. Η εκκλησιά του Passport κατάμεστη και ο πατριάρχης Θανάσης στο ιερό της σκηνής ξεκίνησε τη λειτουργία σε κοινό πιστό από χρόνια. Και ενώ περίμενα(με) να λυθούν τα κομποσκοίνια και οι ζουρλομανδύες της ψυχής μας, όπως τόσο καλά, τόσα χρόνια κάνει, οι κόμποι έμεναν και το αίμα κόβονταν προκαλώντας στην σπλήνα μας ένα μούδιασμα ερωτικό αλλά όχι όμορφο. Δεν ήταν όμορφο τα μάτια σου να έχουν γεμίσει κόσμο και τα αυτιά σου να μην υποφέρουν από το χειροκρότημα. Αναφέρομαι στην πλειάδα των νέων τραγουδιών. Καταλαβαίνω πως σε καθετί νέο, θέλουμε χρόνο να μάθουμε, να χωνέψουμε, να αγαπήσουμε, να καταλάβουμε και τελικά να αποδεχτούμε. Όμως, είναι και αυτές οι φορές που ο χρόνος δεν αρκεί! Χρειάζεται και κάτι ακόμα. Δεν είμαι σίγουρος πως αυτός ο δίσκος το έχει. Προσωπικά δεν με ενοχλεί κάτι τέτοιο, ούτε να το αποδεχτώ αλλά ούτε και ,τελικά, θα συμπαρασύρει την κλίση και τον θαυμασμό μου από έναν καλλιτέχνη.
Δεν ξέρω τι είναι ένας καλός δίσκος για τον καθένα και η ιστορία, μόνο, μπορεί με βεβαιότητα να σφραγίσει τα καλά και τα άσχημα.
Σε όσα -τραγούδια- από τα παλιά ντουλάπια του έφερε μαζί, έγινε αυτό που φαντάζεσαι, που ξέρεις και εμπιστεύεσαι. Χαμός στον υπερθετικό!
Μαζί του στο νέο δίσκο και στη σκηνή βρίσκεται η Ματούλα Ζαμάνη. Πολύ καλή στην επικοινωνία της με τον κόσμο, εργάτρια στο χτίσιμο γεφυρών μα στο μικρόφωνο ακροβατεί ελαφρώς ανέμελα. Μας άρεσε και επαφίεται στην ίδια να μας αρέσει περισσότερο.
Έτσι, ναι μεν η παράσταση πέτυχε αλλά δεν είχε την ανάλογη ζωντάνια!