Ο Peter Zaremba (The Fleshtones) έστειλε στο Δημήτρη Αντωνόπουλο ένα
απόσπασμα της αυτοβιογραφίας του "Did I Do That?", αποκλειστικά για τους αναγνώστες του
Mix Grill!
Διαβάστε εδώ το Α' Μέρος και παρακάτω τη συνέχεια:
Η γενική παρακμή και αποσύνθεση της περιόδου φάνηκε να κορυφώνεται στο πολυτελές πάρτι στο πλανητάριο Hayden της Νέας Υόρκης για τον εορτασμό της αναμενόμενης άφιξης του μαζικού κομήτη Kahoutek που θα άλλαζε την ιστορία, που θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή ... κανείς δεν το ήξερε -αλλά οι Hawkwind ήταν εκεί για να τραγουδήσουν το "Space Ritual". Μόλις που πρόλαβα να τους δω, μέσα από μια ομίχλη από ναρκωτικά, να στέκονται μπροστά μου στο διάδρομο, χέρι-χέρι, ντυμένοι με παράξενη ευρωπαϊκή, χίπικη περιβολή με μπερδεμένα μαλλιά και γένια. Ο κομήτης που υποσχέθηκε να δώσει φλόγα στους ουρανούς μας αποδείχθηκε ότι ήταν το τέλειο σύμβολο της εποχής - δε μπορούσε ακόμα να ιδωθεί με γυμνό μάτι. Όταν η Sun Ra πένθιμα βγήκε στην κοινωνία, αυτό ήταν το τέλος του κόσμου ("Δεν το ξέρετε ακόμα αυτό;")
Ο Brian και εγώ ήμασταν στην κουζίνα του, ξεφυλλίζοντας το "Village Voice", πρώην χίπικη εφημερίδα που ανατρέχαμε για πιθανά ενθαρρυντικά μουσικά νέα, όταν άρχισαν να εμφανίζονται αυτές οι μικρές διαφημίσεις. Οι διαφημίσεις περιλάμβαναν μια μικρή φωτογραφία από μια απεριποίητη μπάντα που ονομαζόταν The Ramones. Χμμ, μια συμμορία; Αδέλφια από το Πουέρτο Ρίκο; Εγώ δεν τους πίστευα πολύ τότε, αλλά θα έπρεπε -τουλάχιστον δεν ήταν ντυμένοι σαν γυναίκες ή αστροναύτες. Στην πραγματικότητα, εκτός του όμοιου ντυσίματος μεταξύ τους, έμοιαζαν με εμάς. Σύντομα υπήρξε πολλή συζήτηση σχετικά με την Patti Smith και τα παιδιά που βγαίνουν στο κέντρο της πόλης φορώντας λευκά πουκάμισα και μαύρες γραβάτες και που πάλι έδειχναν μη-χίπις / ροκ σταρ, κάτι που θα έπρεπε να θεωρηθεί ως θετική εξέλιξη. Ο φίλος μου Cathy Nemeth, ο οποίος είχε αρχίσει να γράφει για την διασκέδαση "εβδομαδιαία" μου συνέστησε να πάω να δω μια μπάντα που ονομάζεται Milk & Cookies, σε ένα μέρος που λεγόταν CBGB στο Bowery. Το Bowery, ένας υποβαθμισμένος παλιός δρόμος, είχε χάσει την παλιά του αίγλη σαν περιοχή διασκέδασης στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα στη Νέα Υόρκη και ήταν ακόμα πολύ παγιωμένος ως "γραμμή ολίσθησης" της πόλης, γεμάτος με άστεγους αλκοολούχους και τα "σπίτια" τους, όπως το "Sunshine Hotel".
Το CBGB δεν ήταν μακριά από το σχολείο τέχνης που πήγαινα σα μαθητής, έτσι ένας συμμαθητής μου, ο April Palmeiri (ο οποίος αργότερα θα τραγουδούσε (δεύτερη φωνή) για το John Sex) κι εγώ πήγαμε να δούμε τους Milk & Cookies ένα χιονισμένο βράδυ. Αν και δεν θα μπορούσε κανείς να πει πολλά για το τι συνέβαινε στο εσωτερικό, κοιτώντας μέσα από τα μικρά, καλυμμένα ως επί το πλείστον παράθυρα, με υπόκωφη μουσική να διαρρέει έξω, μπορούσες να δεις το σκοτάδι και τη δυσωδία παλιού μπαρ να μας περιβάλλει καθώς μπαίναμε στο club. Σκιώδεις φιγούρες από το μπαρ γύρισαν τα μάτια πάνω μας, καθώς στριμωχνόμασταν για να κατέβουμε στο κάτω επίπεδο, μια από τις οποίες είχε φουντωτό χτένισμα μαύρων μαλλιών και ένα χρυσό σκουλαρίκι - δεν ήξερα ότι αυτή η φιγούρα ήταν ο Willie DeVille. Στη συνέχεια ήμουν τόσο χαρούμενος που βρήκα ένα μέρος για να ακούσω μουσική σε αυτή την απίθανη και απομακρυσμένη γωνιά της πόλης, που βυθίστηκα. Αλλά ακόμα κι αν ήταν χαριτωμένοι, όσο μπορούσα να πω, οι Milk N' Cookies δεν ήταν oi πολυπόθητοι σωτήρες του ροκ εν ρολ. Απέκτησα το 45άρι τους, αλλά ίσως η Cathy να μου το έστειλε, γιατί ήταν πολύ γενναιόδωρη για την εκπαίδευσή μου και μου είχε στείλει πολλούς Βρετανικούς δίσκους όπως το "Something Else" το Live EP από τους The Move. Δεν είμαι σίγουρος τι με έκανε να φτάσω στην κρίσιμη στιγμή να σπάσω τα δεσμά του λήθαργου των 70's για να πάω τελικά να δω τους Ramones, αλλά υπήρχε μεγάλη συζήτηση γι 'αυτούς στη μικρή ομάδα μαθητών που ενδιαφέρονται για πραγματικό ροκ εν ρολ στο School of Visual Arts. Αυτοί οι fans είχαν ένα ζευγάρι ψηλά, εκλεπτυσμένα, μελαχροινά δίδυμα. Ποτέ δεν μπορούσα να ξεχωρίσω σε ποιον μιλάω, αλλά ο ένας ήταν πολύ φιλικός και ο άλλος αρκετά απότομος, όπως στην ταινία Abbott & Costello. Τέλος πάντων, είχα υποσχεθεί να πάω να δω τους Ramones.
Νομίζω ότι οι Blondie και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να βρίσκονταν μαζί με τους Ramones εκείνο το βράδυ, είτε στα τέλη του 1975 ή τους πρώτους μήνες του '76, αλλά θυμάμαι μόνο τους Ramones. Τα τραγούδια φάνηκαν να μπλέκονται μεταξύ τους. Αρπάζοντας το μικρόφωνο, ο τραγουδιστής "γάβγιζε" τους στίχους που ήταν ως επί το πλείστον ανόητοι. Σε δεκαπέντε λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Ήμουν μπερδεμένος.
Την επόμενη μέρα, έδωσα αναφορά σε ένα από τα δίδυμα, νομίζω στο σωστό αφού με ρώτησε πως μου φάνηκαν οι Ramones. Εξήγησα τις επιφυλάξεις μου για τη μπάντα, τα μικρά τραγούδια, χωρίς σόλο, πως ο τραγουδιστής φάνηκε να τραγουδά με κάποιου είδους κώδικα και ότι σκέφτηκα, πως όλα τα τραγούδια ακούγονταν σα μια διασταύρωση μεταξύ "California Sun" και "Let's Dance". "Καλά" μου απάντησε,"μισείς τα ατελείωτα σόλο και τα μεγάλα τραγούδια, πάντα διασκεδάζεις με τους στίχους hard rock τραγουδιών και αγαπάς το "California Sun" και το "Let's Dance". Άρα οι Ramones θα πρέπει να είναι ακριβώς αυτό που περίμενες!"
Δεν είμαι σίγουρος αν μου ήρθε εκείνη την ημέρα, ή την επόμενη, αλλά την επόμενη φορά που έπαιξαν οι Ramones έφερα μαζί τον Keith Streng. Είχαμε εδώ και καιρό μιλήσει για τη μουσική και την ανάγκη μας να ξεκινήσουμε μια μπάντα, με ή χωρίς εμένα, καθώς δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να παίξω κάτι (εκτός από φυσαρμόνικα, που κρυφά νόμιζα ότι είχα γίνει αρκετά καλός). Λίγο αργότερα, σε έναν από τους αυτοσχεδιασμούς, το "Concrete Block" του, στο υπόγειο του σπιτιού του, που νοίκιαζε στην περιοχή Whitestone του Queens, βρήκα το θάρρος μου και περπάτησα μέχρι το μικρόφωνο. Έβγαλα έξω μια φυσαρμόνικα και έκανα πρόβα σε μερικούς στίχους, στη δυσοίωνη εξέλιξη 1-4-5 που έπαιζαν και δώσαμε τον τίτλο "Curtains".
Έτσι γεννήθηκαν οι Fleshtones. Είχαμε ήδη το όνομα, επειδή πάντα θέλαμε μια μπάντα. Και αν και αναγκαστήκαμε να ακυρώσουμε την πρώτη μας εμφάνιση στο CBGB, επειδή ο μικρός αδελφός από το κορίτσι που έπαιζε δεύτερη κιθάρα έχασε το θάρρος του και δεν μπορούσε να ανέβει στη σκηνή, ήμασταν έτοιμοι και παίξαμε στο CBGB το Μάιο του 1976. Αρχίσαμε τις πρόβες στα σοβαρά. Παιδιά από ομάδες της γειτονιάς που είχαν παγιδευτεί παίζοντας υλικό από "πραγματικές" ροκ μπάντες ερχόντουσαν και μας κοίταγαν σα χαζοί. "Δε μπορείτε να έχετε μια μπάντα, θα πρέπει να έχετε χιλιάδες δολάρια για εξοπλισμό φωτισμού" σχολίασε κάποιος. "Δεν χρειάζονται φώτα για να παίξουμε στο CBGB" απάντησα. "CBGB, ποίος παίζει εκεί;!" ρώτησε. "Λοιπόν, Television, Talking Heads, Blondie, Ramones..." Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά ένα από τα ονόματα χτύπησε νεύρο. "Οι Ramones;" χλεύασε, "δε μπορούν καν να παίξουν". "Μόλις υπέγραψαν με τη Sire Records για $ 6,000" (ένα απίστευτο ποσό για μας) απάντησα." Οι Ramones είναι χάλια!", απάντησε με αποστροφή και έφυγε.
Συνεχίσαμε τις πρόβες, επειδή το να έχουμε μπάντα ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για παιδιά που αγαπούσαν να ακούνε δίσκους.
-Peter Zaremba
Διαβάστε εδώ το Α' Μέρος και παρακάτω τη συνέχεια:
Η γενική παρακμή και αποσύνθεση της περιόδου φάνηκε να κορυφώνεται στο πολυτελές πάρτι στο πλανητάριο Hayden της Νέας Υόρκης για τον εορτασμό της αναμενόμενης άφιξης του μαζικού κομήτη Kahoutek που θα άλλαζε την ιστορία, που θα εγκαινίαζε μια νέα εποχή ... κανείς δεν το ήξερε -αλλά οι Hawkwind ήταν εκεί για να τραγουδήσουν το "Space Ritual". Μόλις που πρόλαβα να τους δω, μέσα από μια ομίχλη από ναρκωτικά, να στέκονται μπροστά μου στο διάδρομο, χέρι-χέρι, ντυμένοι με παράξενη ευρωπαϊκή, χίπικη περιβολή με μπερδεμένα μαλλιά και γένια. Ο κομήτης που υποσχέθηκε να δώσει φλόγα στους ουρανούς μας αποδείχθηκε ότι ήταν το τέλειο σύμβολο της εποχής - δε μπορούσε ακόμα να ιδωθεί με γυμνό μάτι. Όταν η Sun Ra πένθιμα βγήκε στην κοινωνία, αυτό ήταν το τέλος του κόσμου ("Δεν το ξέρετε ακόμα αυτό;")
Ο Brian και εγώ ήμασταν στην κουζίνα του, ξεφυλλίζοντας το "Village Voice", πρώην χίπικη εφημερίδα που ανατρέχαμε για πιθανά ενθαρρυντικά μουσικά νέα, όταν άρχισαν να εμφανίζονται αυτές οι μικρές διαφημίσεις. Οι διαφημίσεις περιλάμβαναν μια μικρή φωτογραφία από μια απεριποίητη μπάντα που ονομαζόταν The Ramones. Χμμ, μια συμμορία; Αδέλφια από το Πουέρτο Ρίκο; Εγώ δεν τους πίστευα πολύ τότε, αλλά θα έπρεπε -τουλάχιστον δεν ήταν ντυμένοι σαν γυναίκες ή αστροναύτες. Στην πραγματικότητα, εκτός του όμοιου ντυσίματος μεταξύ τους, έμοιαζαν με εμάς. Σύντομα υπήρξε πολλή συζήτηση σχετικά με την Patti Smith και τα παιδιά που βγαίνουν στο κέντρο της πόλης φορώντας λευκά πουκάμισα και μαύρες γραβάτες και που πάλι έδειχναν μη-χίπις / ροκ σταρ, κάτι που θα έπρεπε να θεωρηθεί ως θετική εξέλιξη. Ο φίλος μου Cathy Nemeth, ο οποίος είχε αρχίσει να γράφει για την διασκέδαση "εβδομαδιαία" μου συνέστησε να πάω να δω μια μπάντα που ονομάζεται Milk & Cookies, σε ένα μέρος που λεγόταν CBGB στο Bowery. Το Bowery, ένας υποβαθμισμένος παλιός δρόμος, είχε χάσει την παλιά του αίγλη σαν περιοχή διασκέδασης στα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα στη Νέα Υόρκη και ήταν ακόμα πολύ παγιωμένος ως "γραμμή ολίσθησης" της πόλης, γεμάτος με άστεγους αλκοολούχους και τα "σπίτια" τους, όπως το "Sunshine Hotel".Το CBGB δεν ήταν μακριά από το σχολείο τέχνης που πήγαινα σα μαθητής, έτσι ένας συμμαθητής μου, ο April Palmeiri (ο οποίος αργότερα θα τραγουδούσε (δεύτερη φωνή) για το John Sex) κι εγώ πήγαμε να δούμε τους Milk & Cookies ένα χιονισμένο βράδυ. Αν και δεν θα μπορούσε κανείς να πει πολλά για το τι συνέβαινε στο εσωτερικό, κοιτώντας μέσα από τα μικρά, καλυμμένα ως επί το πλείστον παράθυρα, με υπόκωφη μουσική να διαρρέει έξω, μπορούσες να δεις το σκοτάδι και τη δυσωδία παλιού μπαρ να μας περιβάλλει καθώς μπαίναμε στο club. Σκιώδεις φιγούρες από το μπαρ γύρισαν τα μάτια πάνω μας, καθώς στριμωχνόμασταν για να κατέβουμε στο κάτω επίπεδο, μια από τις οποίες είχε φουντωτό χτένισμα μαύρων μαλλιών και ένα χρυσό σκουλαρίκι - δεν ήξερα ότι αυτή η φιγούρα ήταν ο Willie DeVille. Στη συνέχεια ήμουν τόσο χαρούμενος που βρήκα ένα μέρος για να ακούσω μουσική σε αυτή την απίθανη και απομακρυσμένη γωνιά της πόλης, που βυθίστηκα. Αλλά ακόμα κι αν ήταν χαριτωμένοι, όσο μπορούσα να πω, οι Milk N' Cookies δεν ήταν oi πολυπόθητοι σωτήρες του ροκ εν ρολ. Απέκτησα το 45άρι τους, αλλά ίσως η Cathy να μου το έστειλε, γιατί ήταν πολύ γενναιόδωρη για την εκπαίδευσή μου και μου είχε στείλει πολλούς Βρετανικούς δίσκους όπως το "Something Else" το Live EP από τους The Move. Δεν είμαι σίγουρος τι με έκανε να φτάσω στην κρίσιμη στιγμή να σπάσω τα δεσμά του λήθαργου των 70's για να πάω τελικά να δω τους Ramones, αλλά υπήρχε μεγάλη συζήτηση γι 'αυτούς στη μικρή ομάδα μαθητών που ενδιαφέρονται για πραγματικό ροκ εν ρολ στο School of Visual Arts. Αυτοί οι fans είχαν ένα ζευγάρι ψηλά, εκλεπτυσμένα, μελαχροινά δίδυμα. Ποτέ δεν μπορούσα να ξεχωρίσω σε ποιον μιλάω, αλλά ο ένας ήταν πολύ φιλικός και ο άλλος αρκετά απότομος, όπως στην ταινία Abbott & Costello. Τέλος πάντων, είχα υποσχεθεί να πάω να δω τους Ramones.Νομίζω ότι οι Blondie και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να βρίσκονταν μαζί με τους Ramones εκείνο το βράδυ, είτε στα τέλη του 1975 ή τους πρώτους μήνες του '76, αλλά θυμάμαι μόνο τους Ramones. Τα τραγούδια φάνηκαν να μπλέκονται μεταξύ τους. Αρπάζοντας το μικρόφωνο, ο τραγουδιστής "γάβγιζε" τους στίχους που ήταν ως επί το πλείστον ανόητοι. Σε δεκαπέντε λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Ήμουν μπερδεμένος.Την επόμενη μέρα, έδωσα αναφορά σε ένα από τα δίδυμα, νομίζω στο σωστό αφού με ρώτησε πως μου φάνηκαν οι Ramones. Εξήγησα τις επιφυλάξεις μου για τη μπάντα, τα μικρά τραγούδια, χωρίς σόλο, πως ο τραγουδιστής φάνηκε να τραγουδά με κάποιου είδους κώδικα και ότι σκέφτηκα, πως όλα τα τραγούδια ακούγονταν σα μια διασταύρωση μεταξύ "California Sun" και "Let's Dance". "Καλά" μου απάντησε,"μισείς τα ατελείωτα σόλο και τα μεγάλα τραγούδια, πάντα διασκεδάζεις με τους στίχους hard rock τραγουδιών και αγαπάς το "California Sun" και το "Let's Dance". Άρα οι Ramones θα πρέπει να είναι ακριβώς αυτό που περίμενες!"
Δεν είμαι σίγουρος αν μου ήρθε εκείνη την ημέρα, ή την επόμενη, αλλά την επόμενη φορά που έπαιξαν οι Ramones έφερα μαζί τον Keith Streng. Είχαμε εδώ και καιρό μιλήσει για τη μουσική και την ανάγκη μας να ξεκινήσουμε μια μπάντα, με ή χωρίς εμένα, καθώς δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να παίξω κάτι (εκτός από φυσαρμόνικα, που κρυφά νόμιζα ότι είχα γίνει αρκετά καλός). Λίγο αργότερα, σε έναν από τους αυτοσχεδιασμούς, το "Concrete Block" του, στο υπόγειο του σπιτιού του, που νοίκιαζε στην περιοχή Whitestone του Queens, βρήκα το θάρρος μου και περπάτησα μέχρι το μικρόφωνο. Έβγαλα έξω μια φυσαρμόνικα και έκανα πρόβα σε μερικούς στίχους, στη δυσοίωνη εξέλιξη 1-4-5 που έπαιζαν και δώσαμε τον τίτλο "Curtains".
Έτσι γεννήθηκαν οι Fleshtones. Είχαμε ήδη το όνομα, επειδή πάντα θέλαμε μια μπάντα. Και αν και αναγκαστήκαμε να ακυρώσουμε την πρώτη μας εμφάνιση στο CBGB, επειδή ο μικρός αδελφός από το κορίτσι που έπαιζε δεύτερη κιθάρα έχασε το θάρρος του και δεν μπορούσε να ανέβει στη σκηνή, ήμασταν έτοιμοι και παίξαμε στο CBGB το Μάιο του 1976. Αρχίσαμε τις πρόβες στα σοβαρά. Παιδιά από ομάδες της γειτονιάς που είχαν παγιδευτεί παίζοντας υλικό από "πραγματικές" ροκ μπάντες ερχόντουσαν και μας κοίταγαν σα χαζοί. "Δε μπορείτε να έχετε μια μπάντα, θα πρέπει να έχετε χιλιάδες δολάρια για εξοπλισμό φωτισμού" σχολίασε κάποιος. "Δεν χρειάζονται φώτα για να παίξουμε στο CBGB" απάντησα. "CBGB, ποίος παίζει εκεί;!" ρώτησε. "Λοιπόν, Television, Talking Heads, Blondie, Ramones..." Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά ένα από τα ονόματα χτύπησε νεύρο. "Οι Ramones;" χλεύασε, "δε μπορούν καν να παίξουν". "Μόλις υπέγραψαν με τη Sire Records για $ 6,000" (ένα απίστευτο ποσό για μας) απάντησα." Οι Ramones είναι χάλια!", απάντησε με αποστροφή και έφυγε.
Συνεχίσαμε τις πρόβες, επειδή το να έχουμε μπάντα ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για παιδιά που αγαπούσαν να ακούνε δίσκους.
-Peter Zaremba