Το κοινό κάνει τη συναυλία ή η συναυλία το κοινό; Το live των Monster Magnet στο Gazi Music Hall έθεσε το συγκεκριμένο ερώτημα μαζί με πολλά άλλα. Η σχέση μεταξύ του θεατή στην αρένα και του καλλιτέχνη στην σκηνή είναι αμφίδρομη - τίποτα καινούριο ως εδώ - αλλά η ευθύνη για την έκβαση ενός show βαραίνει πάντα τον καλλιτέχνη, μιας και είναι η δουλειά για την οποία πληρώνεται. Σωστά; Όχι ακριβώς αλλά αυτά θα τα πούμε στη συνέχεια.
Ο χώρος ήταν μισογεμάτος, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που αυτό συνεπάγεται κι ο εξώστης κλειδωμένος. Πρώτοι εμφανίστηκαν οι Half Gramme Of Soma οι οποίοι αν και με καινούρια σύνθεση ήταν δεμένοι κι άνετοι μπροστά στο μέγεθος του venue. Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Solarmonkeys, οι οποίοι βγάζουν καινούριο δίσκο και ήταν η πιο δυναμική και ζωντανή μπάντα της βραδιάς. Ίσως η grunge χροιά του τραγουδιστή να είναι κάπως εκτός εποχής, αλλά δεν παύει να είναι ευχάριστο το να ανακαλύπτεις ότι η ελληνική σκηνή έχει τέτοια ποικιλία καλλιτεχνών.
Και τώρα στο ζουμί. Για να συνεχίσω από την εισαγωγή, το επάγγελμα “καλλιτέχνης/διασκεδαστής” σε οποιαδήποτε μορφή του δεν έχει τα τυπικά χαρακτηριστικά αυτού που ονομάζουμε “δουλειά” και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Η επαναλαμβανόμενη παρουσίαση των ίδιων τραγουδιών, με τον ίδιο τρόπο ξανά και ξανά και ξανά μπορεί να σε τρελάνει ή απλά να σε μουδιάσει ακόμα κι αν την ώρα που τα έγραφες αποτύπωνες μια αλήθεια. Αυτό που αλλάζει είναι το κοινό που μπορεί να πάει τη συναυλία σε άλλα επίπεδα ή να την καταβαραθρώσει.
Οι προσδοκίες που συνοδεύουν το θαυμαστή μιας μπάντας αργά ή γρήγορα σταματούν να εκπληρώνονται γιατί το ιδεατό που φτιάχνει στο μυαλό του δεν πρόκειται να πραγματωθεί. Είναι μια θλιβερή αλήθεια που κλέβει την ικανοποίηση από την εμπειρία. Αντικειμενικά, την Παρασκευή η επίδοση των Monster Magnet δεν ήταν καλή. Η ενέργεια της μπάντας ήταν χαμηλή αν και τεχνικά άψογη, τα ψυχεδελικά γραφικά καθόλου προσεγμένα κι η φωνή του Wyndorf βουτηγμένη στο echo λες και ήταν πανηγύρι στο Σχιστό.
Παρ' όλα αυτά, η επίδοση του κοινού ήταν ακόμα χαμηλότερη. Ο αρχικός ενθουσιασμός μετατράπηκε σε ανία και ανυπομονησία για τα χιτάκια Powertrip -που δεν έπαιξαν- και Space Lord που έκλεισε το live. Το μισό set ήταν κομμάτια από τον τελευταίο στούντιο δίσκο τους “Last Patrol “ πράγμα λογικό μιας και η περιοδεία αυτό τον στόχο είχε αλλά από τις κορυφαίες στιγμές ήταν το δεξιοτεχνικό medley “Spine of God” - “End of Time” - “Stay Tuned”.
Ο ήχος του "Last Patrol" είναι μακριά από το “Powertrip” του 1998 γιατί πέρασαν 17 χρόνια, συν ένα -τουλάχιστον- overdose, κι έχουν δικαίωμα αν όχι ευθύνη να εξελίσσονται προς όποια κατεύθυνση θεωρούν καλύτερη. Το αν αυτό θα αρέσει στους φαν ή όχι δεν θα έπρεπε να είναι παράγοντας που λαμβάνεται υπόψιν όταν ο καλλιτέχνης θα πάρει ένα χαρτί να γράψει μια μελωδία και 10 στίχους. Δεν μας χρωστάνε. Έκοψαν την πρέζα και πίνουν Gatorade, έτσι είναι ο κύκλος της ζωής. Κι αυτό ο ακροατής πρέπει να μάθει να το σέβεται και ή να το επικροτεί ή να μην πηγαίνει στις συναυλίες της μπάντας.
No hard feelings.