Η "φρέσκια" μουσική του 2015 έρχεται από τους Blur!

Πολλές καλησπέρες σε όλους!

Κι όμως, οι "φρέσκες" μουσικές προτάσεις για τη χρονιά που διανύουμε ανήκουν σε ένα συγκρότημα που μετράει 22 χρόνια ύπαρξης!

Ειλικρινά, έχω ακούσει πολλούς δίσκους μέσα στους σχεδόν 5 μήνες της χρονιάς. Δεν μπορώ να πω ότι δεν έχω ακούσει καλά albums μέσα στο 2015. Μέσα σ' αυτά είναι:

• το "I love you, Honeybear" του Father John Misty (το καλύτερο folk album της χρονιάς - προς το παρόν),
  
• το "Sound & Color" των Alabama Shakes (με το καλύτερο ίσως ροκ τραγούδι της χρονιάς - το Don't Wanna Fight),
  
• το "What a Terrible World, What a Beautiful World" των Decemberists,
  
• το "To pimp a butterfly" του Kendrick Lamar,
  
• το 'Strangers to Ourselves" των Modest Mouse,
  
• το EP "What you see is just a lie" του δικού μας Μιχάλη Τσαντίλα,
  
• το "Saturns Pattern" του Paul Weller,
• το ομώνυμο δίσκο της Natalie Prass,
• και το "The Desired Effect" του Brandon Flowers των Killers.

Βέβαια, είναι ακόμη νωρίς κι έχουμε πολλούς δίσκους να περιμένουμε. Όμως, προς το παρόν, ο δίσκος που έχει μια φρεσκάδα και κατά κάποιον τρόπο κοιτάει περισσότερο μπροστά και λιγότερο πίσω, είναι το "The Magic Whip" των Blur.

Κατ' αρχάς, ο δίσκος δεν δημιουργήθηκε για να έχει 2-3 hits τα οποία θα ακουστούν στο ραδιόφωνο και θα γεμίσουν συναυλιακές αρένες. Οι 4 Άγγλοι επέλεξαν τον δύσκολο, αλλά πιο ενδιαφέρον για εμάς, δρόμο. Επέλεξαν να ψάξουν στο μέλλον (όσο εφικτό κι αν είναι αυτό), να δημιουργήσουν έναν καλά δεμένο δίσκο και γενικότερα να γράψουν μουσική που να μείνει χρόνια κι όχι εφήμερες επιτυχίες. Θα μπορούσαν να γράψουν 2-3 pop hits. Άλλωστε, το έχουν ξανακάνει...

Όμως η μουσική τους όντως "κοιτάει" στο μέλλον;

Ποιο είναι άραγε το μέλλον;
Η βάση στην οποία στηρίζονται οι Blur για το "The Magic Whip" είναι βέβαια το παρελθόν τους, είτε ως μπάντα ή solo projects. O Damon Albarn κι ο Graham Coxon παρέμειναν ενεργοί και αρκετά ανήσυχοι τα χρόνια, που οι Blur είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους. Η σύνθεση των πειραματισμών αυτών των δύο μουσικών και το δέσιμο, η εμπειρία που έχουν οι άλλοι δύο προσέφεραν ένα τελικό αποτέλεσμα, το οποίο κατά τη γνώμη μου κοιτάζει στο παρόν κι ενδεχομένως και στο μέλλον.

Στα 12 τραγούδια του "The Magic Whip" υπάρχουν διαμαντάκια, όπως:

• το αγαπημένο μου "Ice Cream Man", ένα groovy κομμάτι, το οποίο σε βάζει γρήγορα στον κόσμο του με το ρυθμό και τις επαναλήψεις των στίχων του (Something New...),
• το "My Terracotta Heart" που σε κάνει με το "καλημέρα" να κουνάς το κεφάλι σου στο ρυθμό του Dave Rowntree (drums) και του Alex James (μπάσο),
• το νοσταλγικό και παράλληλα εξαιρετικό "There are too many of us", το οποίο σου φέρνει στο μυαλό τον μουσικό κόσμο του David Bowie, όπως εύστοχα παρατήρησε ο Χρήστος Χρηστόπουλος στην κριτική του για το album.
• το "Ghost Ship" με τον groovy ρυθμό του και τα ανεβοκατεβάσματα της φωνής του Damon Albarn (αυτό το τραγούδι μου φέρνει στο μυαλό τον Barry White),
• το "Lonesome Street", που ανοίγει το δίσκο και παντρεύει το παρελθόν των Άγγλων στους δίσκους "The Great Escape" (1995) και "Blur" (1997) με το παρόν και
• το μακρόσυρτο "Thought I was a Spaceman", με τα ηλεκτρονικά στοιχεία να έχουν ηγετικό ρόλο και τη μελωδία και τα φωνητικά να σου φέρνουν στο μυαλό τους Flaming Lips.
  

Μου αρέσει αυτή η χαλαρότητα, η ηρεμία και η φρεσκάδα που βγάζουν σ' αυτό τον δίσκο οι Blur. Σα να είναι σίγουροι για αυτό που θέλουν να μας προσφέρουν. Θα μπορούσες να πεις ότι έχουν γυρίσει στην εποχή του "Think Tank", το οποίο έχει κοινά χαρακτηριστικά με το "The Magic Whip", αλλά εγώ θα έλεγα ότι αυτή η δουλειά είναι ξεχωριστή από κάθε προηγούμενη τους (ως συγκρότημα ή solo). Φαίνεται ότι το ταξίδι στο Hong Kong τους έδωσε την έμπνευση που έψαχναν από το 2008, όταν επανενώθηκαν.

Τα 7 χρόνια που περιμέναμε ήταν πολλά, αλλά πόσο εύκολο είναι άραγε να επιστρέψεις με καλό δίσκο, μετά από 12 ολόκληρα χρόνια; Και μάλιστα με έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς!