Μάιος 2015
Η στροφή των Vaccines είχε ξεκινήσει πριν από δύο χρόνια με το EP ‘Mellody Calling’ και το φετινό τρίτο άλμπουμ τους είναι τόσο διαφορετικό από τα δύο προηγούμενα που θα χαρακτηριστεί ταυτόχρονα ως το καλύτερο ή χειρότερο της μέχρι τώρα πορείας τους. Ο Justin Young και η παρέα του απομακρύνθηκαν ελαφρώς από την indie rock με την οποία τους είδαμε να ανοίγουν συναυλίες των Arctic Monkeys, αλλά στο ‘English Graffiti’ υπάρχουν τραγούδια με τα οποία θα γεμίζουν οι ίδιοι μεγαλύτερες αρένες. Η μικρή αλλαγή αυτή, όσο απρόσμενη κι αν είναι και όσο αν ξενίσει ή απογοητεύσει κάποιους παλιούς φίλους του συγκροτήματος, είναι σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από μια πιο ασφαλή, «μια από τα ίδια» δουλειά και αυτό είναι σίγουρα υπέρ των Vaccines.
Τα πλήκτρα δεν αντικαθιστούν την κιθάρα, αλλά έχουν πολύ πιο ενεργό ρόλο, οδηγώντας μερικές φορές σε τραγούδια που ακούγονται σαν οι Muse να παίζουν Duran Duran (‘Minimal Affection’). Ο δίσκος ξεκινάει με το γνώριμο ύφος του Young να τραγουδάει σχεδόν πανικόβλητος “oh god oh god oh god they’re gonna eat me up for breakfast”, στο εξαιρετικό ‘Handsome’ που φλερτάρει με την punk. Το ίδιο ισχύει και για το ‘Radio Bikini’ λίγο παρακάτω, αλλά στο ενδιάμεσο έχει περάσει το πιο ήρεμο και μελωδικό ‘(All Afternoon) In Love’ και το ‘Dream Lover’ με το βαρύ θέμα στην κιθάρα έτοιμο να ανοίγει μεγάλες συναυλίες, στα οποία η ερμηνεία του τραγουδιστή είναι λιγότερο γνώριμη. Αυτό δεν είναι κάτι αρνητικό, αλλά είναι μια απ’ τις αλλαγές που θα πρέπει να χωνέψουν όσοι περίμεναν κάτι διαφορετικό από τους Vaccines. Το άλμπουμ αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα γερό βήμα μπροστά για το συγκρότημα, που δείχνει πως έχει τη δυνατότητα για μεγαλύτερη ποικιλία απ’ αυτή που μας έδωσε στις δύο πρώτες δουλειές του.
Η στροφή των Vaccines είχε ξεκινήσει πριν από δύο χρόνια με το EP ‘Mellody Calling’ και το φετινό τρίτο άλμπουμ τους είναι τόσο διαφορετικό από τα δύο προηγούμενα που θα χαρακτηριστεί ταυτόχρονα ως το καλύτερο ή χειρότερο της μέχρι τώρα πορείας τους. Ο Justin Young και η παρέα του απομακρύνθηκαν ελαφρώς από την indie rock με την οποία τους είδαμε να ανοίγουν συναυλίες των Arctic Monkeys, αλλά στο ‘English Graffiti’ υπάρχουν τραγούδια με τα οποία θα γεμίζουν οι ίδιοι μεγαλύτερες αρένες. Η μικρή αλλαγή αυτή, όσο απρόσμενη κι αν είναι και όσο αν ξενίσει ή απογοητεύσει κάποιους παλιούς φίλους του συγκροτήματος, είναι σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρουσα από μια πιο ασφαλή, «μια από τα ίδια» δουλειά και αυτό είναι σίγουρα υπέρ των Vaccines.
Τα πλήκτρα δεν αντικαθιστούν την κιθάρα, αλλά έχουν πολύ πιο ενεργό ρόλο, οδηγώντας μερικές φορές σε τραγούδια που ακούγονται σαν οι Muse να παίζουν Duran Duran (‘Minimal Affection’). Ο δίσκος ξεκινάει με το γνώριμο ύφος του Young να τραγουδάει σχεδόν πανικόβλητος “oh god oh god oh god they’re gonna eat me up for breakfast”, στο εξαιρετικό ‘Handsome’ που φλερτάρει με την punk. Το ίδιο ισχύει και για το ‘Radio Bikini’ λίγο παρακάτω, αλλά στο ενδιάμεσο έχει περάσει το πιο ήρεμο και μελωδικό ‘(All Afternoon) In Love’ και το ‘Dream Lover’ με το βαρύ θέμα στην κιθάρα έτοιμο να ανοίγει μεγάλες συναυλίες, στα οποία η ερμηνεία του τραγουδιστή είναι λιγότερο γνώριμη. Αυτό δεν είναι κάτι αρνητικό, αλλά είναι μια απ’ τις αλλαγές που θα πρέπει να χωνέψουν όσοι περίμεναν κάτι διαφορετικό από τους Vaccines. Το άλμπουμ αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα γερό βήμα μπροστά για το συγκρότημα, που δείχνει πως έχει τη δυνατότητα για μεγαλύτερη ποικιλία απ’ αυτή που μας έδωσε στις δύο πρώτες δουλειές του.