Μεγάλωσε και ζει στο Λουτράκι, όπου γνώρισε τον Βασίλη Πιερρακέα, που της γνώρισε τον Φοίβο Δεληβοριά και κάπου εκεί την μάθαμε κι εμείς! Συναντήσαμε την Μάρω Μαρκέλλου και μας είπε…
Σε γνωρίσαμε το 2007 από τη συμμετοχή σου στη μουσική παράσταση «Κ13» του Φοίβου Δεληβοριά. Πριν από αυτό, είχες κάνει άλλα live ή εκεί ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κόσμο;
Όχι, δεν είχα κάνει κάτι πιο πριν. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που βγήκα. Είχα κάνει όμως καραόκε. Μετράει; (γέλια)
Μετά από περίπου ένα χρόνο - ο δίσκος σου έχει βγει πια - σε βρίσκουμε στο Planet Music, στο πρώτο σου προσωπικό live. Πώς σου φάνηκε αυτό το βήμα, από εκεί που έκανες φωνητικά σε άλλο καλλιτέχνη, ξαφνικά να είσαι μόνη στη σκηνή;
Είχα πολύ άγχος, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ εκείνο το live. Δεν είχα συνηθίσει να έχω άγχος στη ζωή μου. Εκεί ήταν ίσως η πρώτη φορά που ένιωσα έτσι και μου ήρθε κάπως… κατακούτελα.
Ούτε στις πανελλαδικές δεν είχες άγχος;
Όχι, δεν αγχώνομαι γενικά. Εκείνο το βράδυ πάντως, παρόλο το άγχος, ήταν πολύ ωραία, γιατί και με τα παιδιά ήμαστε μια παρέα και κάναμε και το χαβαλέ μας ας πούμε.
Ο δίσκος σου, το «Κορίτσι για σπίτι» που κυκλοφόρησε το 2008, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα ή ήταν η φυσική ροή των πραγμάτων;
Νομίζω πως έγινε όπως ακριβώς έπρεπε να γίνει. Χωρίς πολλή βιασύνη, αλλά ούτε και με καθυστέρηση.
Πιο πριν είχες προσπαθήσει να χτυπήσεις την πόρτα κάποιας δισκογραφικής;
Όχι. Δεν το ’χα πάρει απόφαση. Δεν ήξερα αν θέλω ή όχι.
Φέτος εμφανίστηκες στο Οξυγόνο Live, μαζί με τον Πάνο Μουζουράκη, στη μουσική παράσταση «Ουφ». Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο;
Το επιλέξαμε για όλα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια γύρω μας. Ξέρεις… επεισόδια, όλα αυτά τα άσχημα που γίνονται και γενικά αλλά και στην προσωπική μας ζωή, οι δυσκολίες κλπ, που τα ακούς και λες «ουφ!». Όπως είχαμε γράψει και στο Δελτίο Τύπου όμως, το «ουφ» μπορείς να το πάρεις και σαν εκδήλωση καταπίεσης αλλά και σαν αίσθημα απελευθέρωσης, ανακούφισης… Μας άρεσε αυτό το διφορούμενο και που με μια μικρή λεξούλα μπορούσαμε να περιγράψουμε κάτι. Βέβαια δεν το εξηγήσαμε ποτέ, κανείς δεν ήξερε γιατί λεγόταν έτσι η παράσταση.
Στη ζωή σου γενικά, τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να πεις «Ουφ!»;
Ας πούμε τώρα όλο αυτό το τρέξιμο με παραστάσεις, δίσκους, προετοιμασία μπορούν να με αγχώσουν και να με κάνουν να πω «ουφ». Δεν με κουράζουν, απλά πέφτουν όλα μαζί και με αγχώνουν κάπως.
Οι παραστάσεις αυτές στο «Οξυγόνο» γιατί σταμάτησαν τόσο νωρίς (τέλη Γενάρη) και δεν συνεχίστηκαν, εφόσον και εσύ και ο Πάνος Μουζουράκης συνεχίσατε να παίζετε το χειμώνα σε άλλα προγράμματα; Δεν το περίμενε κανείς να σταματήσετε τότε γιατί ήταν και πετυχημένη παράσταση.
Μάλλον ό,τι ήταν να γίνει είχε ήδη γίνει. Μερικά πράγματα είναι καλό να σταματάνε και στην ακμή τους. Δεν υπήρχε πάντως κάποιος ιδιαίτερος λόγος που σταματήσαμε.
Μετά από περίπου ένα μήνα ξεκίνησες τις παραστάσεις «Τάνγκο για τρίο» με την Joanna Drigo στο Koo Koo. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Την Ιωάννα στην ουσία τη γνώρισα μέσω του msn! Δεν την είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά, αλλά είχα ακούσει τα τραγούδια της και μου άρεσαν. Της έστειλα ένα mail και έτσι έγινε η επαφή. Μου έδωσε το msn της και μιλήσαμε 5 λεπτά. Είχα σκεφτεί ήδη την παράσταση και της λέω «ετοιμάζομαι να κάνω μια παράσταση. Να μην είμαι μόνη μου…». Μετά μια μέρα πήγαμε για μπύρες, τα είπαμε κι έτσι συνεργαστήκαμε.
Συνήθως οι νέοι τραγουδοποιοί επιλέγουν να λένε τα τραγούδια των δίσκων τους και να «μπαλώνουν τις τρύπες» του προγράμματος με κάποιες διασκευές. Στις παραστάσεις σας εσύ και η Joanna Drigo όμως, επιλέξατε να κάνετε το ανάποδο. Μας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι παίξατε διασκευές τραγουδιών που τα… είχατε άχτι και θέλατε πολύ να τα πείτε, ενώ είπατε λίγα δικά σας κομμάτια. Πώς και φτιάξατε ένα τέτοιο πρόγραμμα;
Εγώ στις παραστάσεις στο Οξυγόνο, για τρεις μήνες, έλεγα όλα σχεδόν τα κομμάτια του δίσκου μου. Όταν κάποια τραγούδια τα λες και τα ξαναλές κάθε εβδομάδα, μετά θέλεις λίγο να τα αφήσεις… Προσωπικά, το πρόγραμμα που φτιάξαμε στην παράσταση «Τανγκο για τριο» το είδα λίγο σαν concept, δηλαδή να έχει μια δομή συγκεκριμένη με ενότητες. Ας πούμε μια ενότητα με ναρκωτικά, μία με άντρες, μία με δυσάρεστες καταστάσεις κλπ. Όσα από τα δικά μου τραγούδια «κόλλαγαν» με την κάθε ενότητα, μπήκαν στο πρόγραμμα. Όσα δεν «κόλλαγαν» έμειναν απ’ έξω. Ουσιαστικά πάντως από τον δίσκο δεν έπαιξα μόνο 3-4 κομμάτια. Οι διασκευές που επιλέξαμε με την Joanna ήταν κομμάτια που θέλαμε πάρα πολύ να τα πούμε και ίσως σε άλλα προγράμματα να μην είχαμε την ευκαιρία.
Δεν υπήρχε δηλαδή κάποιος να σου πει «τι πας να κάνεις», «τι πας να πεις», «πρέπει να πεις τα κομμάτια του δίσκου σου, μην τον αφήνεις πίσω» κλπ…
Όχι, όχι. Εμένα πρωταρχικός μου στόχος είναι τα δικά μου κομμάτια, αλλά κι αυτά για να έχουν μια θέση βασική και να λειτουργήσουν μέσα στο πρόγραμμα πρέπει να τα «περικυκλώνεις» από άλλα κομμάτια. Τα αναδεικνύει αυτό το πράγμα, δεν τα χαντακώνει νομίζω.
Δεν έβαλες την "Ballada por un Catalan" όμως στο πρόγραμμα…
Ξέρεις τι γίνεται; Αυτό το κομμάτι δεν μπορώ να το παίξω γιατί θέλει δύο κλασικές κιθάρες και cajon, που εγώ παίζω, αλλά δεν γίνεται να παίζω cajon και να τραγουδάω ταυτόχρονα, οπότε είναι πολύ δύσκολο γενικά για τα live. Μόνο στο Planet Music το είχαμε παίξει. Το ’χω πει και μια φορά στο Koo Koo και είχε παίξει κιθάρα ο Μπαλάφας, που ήταν εκεί.
Θα σε κούραζε να κάνεις μία ολόκληρη σεζόν ένα πρόγραμμα στο ίδιο μαγαζί; Να παίζεις δηλαδή από τον Οκτώβρη μέχρι το Μάη τρεις φορές την εβδομάδα.
Δεν πιστεύω ότι είναι ποτέ τα ίδια και τα ίδια. Από το να πάρεις την κιθάρα και να πεις 5 κομμάτια που δεν τα ’χεις ξαναπεί, να κάτσεις με την μπάντα και να βγάλεις άλλο ένα κομμάτι και να αλλάζεις κλπ, δεν είναι ποτέ τα ίδια και δεν θα με κούραζε. Είναι και το κοινό κάθε φορά διαφορετικό κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλάζω επίσης και τη σειρά των τραγουδιών ανάλογα με την ένταση εκείνη την ημέρα, οπότε δεν αισθάνεσαι ότι κάνεις τα ίδια.
Το επόμενο Σάββατο, στις 5 Ιουνίου, παίζεις στο «Οξυγόνο». Τι να περιμένουμε εκεί;
Νομίζω ότι θα είναι η καλύτερη παράσταση για φέτος. Στο σχήμα το γνωστό με την Joanna Drigo και την μπάντα προστίθεται τώρα και ο Γιώργος Χατζηπαύλου. Θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό γιατί θα έχουμε stand up comedy μαζί με μουσική!
Δεν θα είναι δηλαδή το πρόγραμμα που είδαμε στο Koo Koo και στα διαλείμματα να βγαίνει ο Χατζηπαύλου να κάνει τα δικά του και να φεύγει…
Όχι, όχι. Έχει ενταχθεί κανονικά στο πρόγραμμα, το έχουμε δουλέψει ξανά…
Πώς έγινε και συνεργαστήκατε με τον Γ. Χατζηπαύλου;
Τον γνώρισα σε μια συνέντευξη στο Freedom. Μετά τον είδα στο θέατρο στο «Αι δύο μονόλογοι» και ενθουσιάστηκα, γι’ αυτό και του είπα να έρθει στο σχήμα. Και πραγματικά νομίζω ότι έχουμε κάνει πολύ καλή δουλειά.
Τα σκετσάκια που θα κάνει τι θέματα θα αγγίζουν;
Άντρες-γυναίκες. Θα είναι και ένας άντρας με δύο γυναίκες στο σχήμα, οπότε κολλάει γενικά… Θα σχολιάζουμε και διάφορα πράγματα περί τραγουδιού και άλλα…
Θα είναι closing party του «Οξυγόνου», αν έχουμε καταλάβει καλά;
Ναι, κλείνει το Οξυγόνο για καλοκαίρι και θα είναι η τελευταία παράσταση αυτή.
Με το εξώφυλλο του δίσκου σου «Κορίτσι για σπίτι» ήθελες να πεις κάτι συγκεκριμένο;
Ναι. Αυτό που κρατάω καταρχήν δεν είναι φραπές, όπως νομίζουν όλοι. Είναι δυναμίτης. Μοιάζει με φραπέ, αλλά δεν είναι.
Εμείς ξέραμε από τα καρτούν ότι ο δυναμίτης είναι κόκκινος, γι’ αυτό…
Κι εγώ έτσι νόμιζα αλλά τελικά ο original δυναμίτης έχει αυτό το χρώμα. Κι εγώ όταν το είδα είπα «τι είναι αυτό;». Θέλω να πω με αυτό το εξώφυλλο ότι δεν μπορώ την τάξη. Μ’ αρέσει η αταξία και να μην είναι ομοιόμορφα όλα… Έκρηξη! Κάπως έτσι κολλάει ο δυναμίτης. Βασικά όχι επειδή θέλω να πω κάτι με αυτό, απλά επειδή έτσι είμαι. Άμα δεις το σπίτι μου δηλαδή είναι σαν να έχει σκάσει βόμβα!
Αυτό που κατάλαβα ακούγοντας το τραγούδι σου «Η ομορφιά του θέλω» είναι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αλλά τελικά αυτή είναι και η ομορφιά του θέλω. Κάτι τέτοιο ήθελες να πεις;
Κάπως έτσι είναι, αλλά ο καθένας όπως θέλει το παίρνει. Μου έχουν πει διάφορα που εγώ δεν τα έχω σκεφτεί καν. Όπως το άκουσα μετά, γιατί κάθε φορά μετά καταλαβαίνω τι θέλω να πω, μου φάνηκε ότι θέλω να κάνω τόσα πολλά πράγματα και είχα τόση πολλή όρεξη όταν ήμουν μικρή και έλεγα θα κάνω τα αδύνατα δυνατά ας πούμε, αλλά μετά το μόνο που θα έχω καταφέρει θα είναι να έχω μεγαλώσει και να θέλω να γυρίσω πίσω και να ήμουν μικρή.
Σε ενοχλεί που ο καθένας ακούει τα τραγούδια σου και νομίζει ή είναι σίγουρος ότι «αυτό θέλει να πει»…
Από τη μία είναι πολύ καλό που γίνεται αυτό γιατί σημαίνει ότι μιλάει στον άλλο το κομμάτι, ότι το ακούει και το εισπράττει όπως θέλει. Ένα τραγούδι που θα αφορά κάτι στάνταρ, για μένα μπορεί να μην είναι και τραγούδι, να είναι κάτι άλλο. Να είναι γεγονότα ή ιστορία. Από την άλλη, όταν ο άλλος είναι σίγουρος και σου λέει «αυτό ήθελες να πεις» ενώ εσύ δεν ήθελες να πεις αυτό, ε τότε εντάξει αυτό είναι λίγο κάπως… Αλλά γενικά καλό είναι, δεν βαριέσαι... (γέλια)
Όταν έφτιαχνες το δίσκο, είχες πολλά – ας πούμε 50 - κομμάτια έτοιμα και από αυτά διάλεξες τα 11 που μπήκαν τελικά;
Ναι. Όχι 50, αλλά περίπου 25 πρέπει να είχα.
Γιατί διάλεξες αυτά τα 11; Με ποια κριτήρια;
Δεν τα διάλεξα εγώ. Τα διάλεξε ο Φοίβος (σ.σ. Δεληβοριάς). Αν δεν ήταν ο Φοίβος να τα διαλέξει θα είχα πελαγώσει γιατί δεν μπορώ να κρίνω τα κομμάτια μου αντικειμενικά. Τώρα ας πούμε για τον επόμενο δίσκο που δεν είναι ο Φοίβος ήδη έχω πελαγώσει λίγο…
Το φοβερό βιβλιαράκι του δίσκου σου μας θύμισε για ποιο λόγο αγοράζουμε έναν δίσκο αντί να τον "κατεβάσουμε". Πώς δουλέψατε με τη Μαρίτα Νιάκαρου; Το έφτιαξε μόνη της ακούγοντας τα τραγούδια σου ή είναι αποτέλεσμα του δικού σου γούστου καθαρά;
Αυτό ήταν ώρες και ώρες δουλειάς με τη Μαρίτα. Τις φωτογραφίες τις τράβηξα εγώ τις περισσότερες. Δεν τις τράβηξα επί τούτου για να φτιάξω το cd. Ήταν φωτογραφίες που υπήρχαν. Από μια εκδρομή, από το σπίτι, από μια συνάντηση… Κάθε φορά που βγαίνουμε και τραβάμε ο ένας τον άλλο, τραβάω και κάτι άσχετο και έχουν μείνει. Εκτός από την Ballada, δεν πήγα να γράψω με κραγιόν στην μπανιέρα…
Τραγούδια πώς γράφεις; Τι μπορεί να σε παρακινήσει να γράψεις ένα τραγούδι;
Κυρίως βιωματικά, όχι όμως εκείνη τη στιγμή που το ζω. Μου τυχαίνει κάτι τώρα - χωρίζω ας πούμε με κάποιον - και μετά από 5-6 μήνες, εκεί που θα ’μαι μια χαρά, θα μου ’ρθει η φλασιά και θα κάτσω να γράψω.
Έχει παρεξηγηθεί κανένας; Καταλαβαίνουν ότι το τραγούδι σου περιγράφει καταστάσεις που τους αφορούν;
Το ξέρουν, ναι.
Και πώς αντιδρούν;
Τιμή τους και καμάρι τους! Δεν κατάλαβα… (γέλια)
Όταν ένα τραγούδι σου περιγράφει καταστάσεις έντονες όπως ο χωρισμός, νιώθεις άβολα που πρέπει να λες αυτό το τραγούδι στη σκηνή;
Ναι. Αυτός είναι ας πούμε και ένας λόγος που δεν μπορώ να πω την "Ballada por un Catalan". Αλλά εντάξει, στο κάτω-κάτω αυτό δεν είναι θέμα πια. Γενικά είναι δύσκολο πάντως.
Ακούγοντας το δίσκο κατάλαβα ότι έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με το χιούμορ. Όταν κάτι σε ενοχλεί, προτιμάς να… «βγάλεις γλώσσα» παρά να «φωνάξεις»; Δηλαδή είσαι τύπος που θα σαρκάσει ή θα καυτηριάσει κάτι που τον ενοχλεί με χιούμορ, από το να το δείξεις άμεσα.
Ναι, γενικά δεν το βγάζω προς τα έξω αυτό που με ενοχλεί. Σπάνια. Μπορώ να πω ότι ούτε κι αυτό που βγαίνει στο δίσκο το βγάζω στην προσωπική μου ζωή. Όταν γράφω μου βγαίνει. Σε όλα σχεδόν τα κομμάτια είχα στην αρχή μια βρισιά που μετά την έβγαλα. Αυτολογοκρίνομαι λίγο… Γιατί όταν γράφεις είναι αλλιώς, δεν σκέφτεσαι.
Επόμενο δισκογραφικό βήμα; Έχουμε ήδη ακούσει στα λάιβ 3-4 καινούρια κομμάτια…
Τώρα ξεκινήσαμε σιγά-σιγά. Δεν έχω καταλήξει ακόμα οριστικά σε ποια και πόσα κομμάτια θα βάλω στο δίσκο. Πιστεύω θα είναι καλή δουλειά, θα παίξουμε με τα παιδιά που παίζουμε ήδη στα λάιβ, συν και κάποιους άλλους ανθρώπους…
Θα τα λες εσύ όλα ή θα υπάρξουν και συμμετοχές;
Μπορεί να ’χω μια-δυο συμμετοχές αυτή τη φορά.
Στον πρώτο δίσκο πώς και δεν είχες συμμετοχές; Υπήρχε κάποια σκέψη;
Όχι, δεν υπήρξε κάτι. Δεν ξέρω γιατί δεν είχα. Δεν χρειάστηκε ίσως… Θα ήθελα να έχω πάντως.
Αλήθεια; Στον πρωτό προσωπικό σου δίσκο θα έβαζες άλλους;…
Οι άλλοι είναι τραγουδιστές. Εγώ δεν είμαι.
Αυτό το είχες πει και στην πρώτη σου συνέντευξη («Δίφωνο», τ.156, Νοέ 2008), στον Αντώνη Μποσκοϊτη, «Δεν με θεωρώ ερμηνεύτρια».
Ναι, δεν έχω κάνει ορθοφωνία, φωνητική, όπως να είναι τραγουδάω… φωνάζω, βραχνιάζω, δεν προσέχω…
Και δηλαδή, αν μπορούσες, θα απέφευγες να τραγουδήσεις τα τραγούδια σου; Στην ίδια συνέντευξη είχες πει: «Θα ήθελα πολύ να ακούσω τα τραγούδια μου από άλλη φωνή».
Όχι, όχι, μ’ αρέσει να τραγουδάω, πάρα πολύ. Δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ να μην το κάνω. Πάω σε άλλα Live και τραγουδάω από μέσα μου. Αλλά, καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να πει ένα κομμάτι καλύτερα και τότε ως τραγουδοποιός κοιτάω το καλό του κομματιού και το δίνω σε άλλον. Έχω γράψει πάρα πολλά κομμάτια που δεν μπορώ να πω εγώ. Δεν μ’ αρέσει. Συχνά, πολύ συχνά έχω ευχηθεί να είχα αντρική φωνή για να μπορώ να πω κάποια τραγούδια μου, γιατί κάτι ραπ που μου έρχονται, δεν βγαίνουν με γυναίκα με τίποτα. Είναι αστείο (μιμείται γυναίκα και άντρα που τραγουδούν ραπ) (γέλια)
Η πειρατεία σκοτώνει ή γλιτώνει τη μουσική;
Η πειρατεία μπορεί να λειτουργήσει πάρα πολύ θετικά. και για τη μουσική και για τις εταιρίες και για τους καλλιτέχνες, με τον εξής τρόπο: ακούμε κάτι κι άμα μας αρέσει, να πάμε να το αγοράσουμε. Αυτό το θεωρώ σωστό. Να μην πάμε να δώσουμε τα λεφτά μας και να είναι μια μάπα και να τα κλαίμε. Αλλά αυτό δεν νομίζω να το κάνουν πολλοί. Εγώ δηλαδή ό, τι έχω κατεβάσει και μ’ αρέσει πολύ πάω και το αγοράζω. Και δεν έχω και τρελά λεφτά να πεις ότι…
Είναι μάλλον οι προτεραιότητες τελικά…
Δεν είναι μόνο αυτό είναι ότι, δεν πάω και αγοράζω οτιδήποτε. Απλά κάτι που θα μου κάνει εντύπωση θα θέλω να το ακούσω, ξέρεις, ξάπλα, να κοιτάω το βιβλιαράκι να το έχω τέρμα. Το ζεις αλλιώς, όπως και να ’χει… Αλλά το άλλο είναι τόσο εύκολο, ό, τι ώρα θες ακούς ολόκληρο δίσκο!
Πάντα θα υπάρχουν τρόποι δηλαδή;
Ε ναι.. Youtube όλοι έχουν. Και να μην μπορείς να κατεβάσεις κάτι, μπορείς να το ακούς συνέχεια… play play play….
Σ’ ενοχλεί που στις συναυλίες είναι όλοι με τα κινητά και τις μηχανές τους και τραβάνε βιντεάκια και βγαίνει μετά βίντεο «Μάρω Μαρκέλλου» κουνημένο και με κακή ποιότητα ήχου;
Δεν μ’ ενοχλεί. Απλά εξαρτάται από το λόγο που το κάνεις. Π.χ. άμα πάω σε μια συναυλία που μ’ αρέσει πάρα πολύ και θέλω μετά να το ξαναδώ, γράφω κάτι που μ’ αρέσει.
Για παράδειγμα ο Γιώργος Μυλωνάς στην παρουσίαση του δίσκου του είπε «ευχαριστούμε τα παιδιά που ανεβάζουν τα τραγούδια μας στο youtube και ανεβάζουν φωτογραφίες μας και κάνουν έτσι γνωστή τη δουλειά μας…»
Η αλήθεια είναι ότι αν κάποιος σκέφτεται να έρθει να με δει σ’ ένα live, μπορεί εγώ σε live να μην λέω μία και να πει έχασα ώρες και λεφτά τσάμπα. Μπορεί να πάρει μια γεύση μέσα απ’ το Youtube…
Ναι, αλλά μπορεί και να σε αδικεί το βιντεάκι που θα δει.
Έχει τύχει ένα βιντεάκι που είχα σαράντα πυρετό… Δεν μπορείς να το ελέγξεις αυτό, από την στιγμή που ανεβαίνεις στην σκηνή, ο άλλος έχει δικαίωμα να κάνει ό, τι γουστάρει.
Η σχέση σου με την τεχνολογία ποια είναι;
Α, καλή,
Myspace, facebook και όλα αυτά…
Κάθε μέρα μπαίνω. Πλέον δεν έχω και επιλογή γιατί είναι κυρίως δουλειά. Εντάξει και παιχνίδια, αλλά δουλειά. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να μιλάς με οποιονδήποτε θέλει να σου μιλήσει και να μιλάς live.
Πολύ άμεσο. E;
Ναι.
Χωρίς την τεχνολογία δεν θα γινόταν αυτό.
Όχι με τίποτα. Θα έπρεπε μόνο στα live, αλλά και πάλι δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα μέσα στον πανικό σ’ ένα μαγαζί.
Στο ρωτάμε αυτό γιατί στη σελίδα σου στο Myspace αναφέρεις ότι έγραφες τα τραγούδια σου στον υπολογιστή. Ηχογραφείς τραγούδια μόνη σου, σπίτι, έστω και πρόχειρα;
Ναι, τα ξεχνάω αν δε τα γράψω…
Στο Myspace έχεις γράψει επίσης ότι «ενώ οι κλασικοί ενέπνεαν πάντα σεβασμό αλλά και ανία, κάποια στιγμή η δεύτερη επιβλήθηκε και τα ωδειακά μαθήματα είχαν τελειώσει πριν πάρω οποιοδήποτε πτυχίο». Πιστεύεις ότι το ωδείο σε περιορίζει; Κάνει καλό ή κακό;
Αντικειμενικά κάνει πολύ καλό. Δηλαδή, ας πούμε βγαίνει ο τραγουδοποιός που θέλει να κάνει το δικό του και να σπάσει κάποιους κανόνες για να φτιάξει ένα κομμάτι κλπ. Το σωστό είναι ότι πρέπει να ξέρεις έναν κανόνα για να τον «κάμψεις». Για μένα δεν λειτουργούσε έτσι ποτέ με τίποτα και μου ήταν μόνο κούραση και πίεση όλο αυτό με την κλασσική μουσική. Μου προσέφερε πάρα πολλά πράγματα που τα βλέπω σιγά σιγά δεν τα έχω δει ακόμα όλα, δηλαδή έφτασα σ’ ένα σημείο στην κιθάρα, αλλά ήταν αγγαρεία.
Έχεις ζήσει τις μουσικές σκηνές και με την ιδιότητα του ακροατή, αλλά και με την ιδιότητα της τραγουδοποιού. Δηλαδή αυτό που λέμε «και από κάτω και από πάνω». Τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει;
Και με τις δύο ιδιότητες το ίδιο τα βλέπω, τα ίδια πράγματα με ενοχλούν. Από κάτω με ενοχλεί ένα παραπάνω, όταν είναι πολύς συνωστισμός, δεν έχεις πού να κάτσεις, να ακουμπήσεις το ποτό σου…
Δεν το ευχαριστιέσαι…
Όχι καθόλου. Ο κακός ήχος με ενοχλεί και απ’ τα δύο σημεία. Το κακό κοινό, που έχω πετύχει, όχι στην Αθήνα, που τραγουδάς ή μιλάς ή κανείς μια προσπάθεια ίσως πάνω στην σκηνή και από κάτω βγάζουν φωτογραφίες, βγάζουν βιντεάκια μεταξύ τους …και αυτό με ενοχλεί ιδιαίτερα όταν είμαι κι εγώ στο κοινό, γιατί με προσβάλει. Όταν είμαι πάνω στην σκηνή δεν έχω θέμα ιδιαίτερο γιατί πληρώσατε να με δείτε; ΟΚ.. Κάντε ό, τι θέλετε. Αλλά όταν είμαι εγώ στο κοινό και γίνεται αυτό, τρελαίνομαι γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω.
Έχει τύχει ποτέ να κάνεις παρατήρηση; Να πεις «παιδιά ησυχία»...
Όχι… Πού και πού μου ξεφεύγει κάτι. Ας πούμε ήταν μια παρέα μια φορά που έβγαζαν συνέχεια φωτογραφίες μεταξύ τους και λέω «παιδιά μπράβο, αυτή πρέπει να βγήκε πολύ ωραία»…
Είπες πριν ότι το να μην προσέχει το κοινό σ’ ενοχλεί πιο πολύ σαν ακροάτρια. Μου έκανε εντύπωση αυτό…
Πάνω στην σκηνή κάνω το κέφι μου.
Ναι, αλλά δεν νιώθεις σαν να προσβάλλεσαι που ο άλλος δεν προσέχει ενώ εσύ κοπιάζεις;
Όταν ο άλλος δεν παρακολουθεί, περνάς καλά μ’ αυτό που κάνεις εσύ. Από ένα σημείο και μετά σταματάει να με απασχολεί αυτό το πράγμα. Λέω ό, τι και να κάνω δεν μπορώ να το αλλάξω. Να κάνω το καραγκιόζη; Όχι. Να κάνω κατακόρυφο; Όχι. Να γδυθώ; Όχι. Θα τραγουδήσω, θα περάσω καλά…
Όταν είσαι στην σκηνή βλέπεις μπροστά σου το κοινό;
Ναι, βλέπω, βλέπω. Στα περισσότερα κομμάτια δηλαδή παρακολουθώ.
Είπες πριν ότι στην Αθήνα δεν το έχεις δει τόσο πολύ αυτό. Άρα, βλέπεις διαφορές με την επαρχία; Όπου ο κόσμος εκεί δεν είναι τόσο, δεν ξέρω τι να πω… ενημερωμένος;
Αλήθεια δεν έχω καμία ερμηνεία…Βασικά δεν έχω παίξει μόνη μου στην επαρχία ποτέ. Αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό το πράγμα, γιατί πες ότι στην Αθήνα έχεις τόσες επιλογές και δεν θα εκτιμήσεις κάτι. Πας σ’ ένα live και λες «εντάξει μωρέ ένα live είναι όποτε θέλω φεύγω, όποτε θέλω έρχομαι»… Στην επαρχία, ΑΝ θα ’ρθει μια φορά το μήνα κάποιος καλλιτέχνης... Θα έπρεπε να το εκτιμήσει καλύτερα ο άλλος. Βέβαια είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Δεν μπορείς να πεις ότι στην επαρχία είναι έτσι και στην Αθήνα είναι έτσι. Έτυχε όταν παρακολούθησα εγώ κάτι στην επαρχία, να παρατηρήσω αυτό το πράγμα. Έχει τύχει και στην Αθήνα, μην λέμε ό, τι θέλουμε…
Ποιες θα μπορούσες να πεις ότι είναι οι μουσικές επιρροές σου; Τι ακούς κυρίως;
Τα πάντα εκτός από σκυλάδικα, κάτι από μπουζούκι με ενοχλεί δεν μπορώ… Μου αρέσουν τα καλά κομμάτια, που μου μιλάνε. Ας πούμε μπορεί να είναι και κάτι από Παπαρίζου. Μ’ αρέσουν κάποια τραγούδια της. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι είναι επιρροή μου, για κανένα λόγο. Επιρροές; Θα μπορούσα να πω Άσιμος, Δεληβοριάς, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, διάφορα Ισπανόφωνα περίεργα που άκουγα πολλά χρόνια, Shakira η πιο γνωστή από αυτά, Fiona Apple, Tom Waits, Cohen, Πανούσης…
Κάποια συνεργασία που θα ήθελες πολύ να κάνεις;
Με τη Fiona Apple!
Πού βγαίνεις εδώ Αθήνα; Έχεις κανένα στέκι;
Εξάρχεια!
Κάποιο βιβλίο που διάβασες τελευταία και θα μας το πρότεινες;
Μου άρεσαν πάρα πολύ τα δύο της Βικτόρια Χίσλοπ, «Το νησί» και «Ο Γυρισμός». Το Νησί θα βγει και σίριαλ..
Από μουσική κάτι που άκουσες φέτος και σου άρεσε;
Στον Rous πήγα και μου άρεσε, στον Μπαλάφα πήγαινα και μου άρεσε πολύ…
Αυτό που πολλοί παίζουν Δευτέρες, Τρίτες κλπ, πώς σου φαίνεται; Σ’ αρέσει;
Ναι, μου αρέσει
Έχει διαφορά ο κόσμος τις καθημερινές από τα Παρασκευοσάββατα; Εσύ τα έχεις ζήσει και τα δύο.
Ναι, το κοινό που έρχεται τις καθημερινές είναι συνειδητοποιημένο, δηλαδή έρχεται για να ακούσει αυτό το πράγμα που γίνεται εκεί. Το κοινό του Παρασκευοσάββατου έρχεται με σκοπό να διασκεδάσει σε στυλ… «ας πάμε κι από κει», «ξέφρενο πάρτυ» κλπ και λίγο χάνεται η μπάλα σε μια παράσταση που έχει αρχή, μέση και τέλος. Γιατί ο άλλος μπορεί να έρθει στις 11, άλλος στις 12 άλλος στις 2 και θέλουν όλοι να ακούσουν, δεν είναι εύκολο πράγμα.
Αυτό που έχει γίνει λίγο σαν μπουζούκια η κατάσταση, που κάποια προγράμματα ξεκινάνε από τις 11 και πάνε μέχρι τις 6 πώς το βλέπεις;
Αυτό είναι ένα θέμα. Πιστεύω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ή κάνεις μια παράσταση μουσική μ’ ένα concept που έχει πρόλογο, πρώτο μέρος, διάλειμμα, δεύτερο μέρος, επίλογο, αυτό το πράγμα δεν μπορεί να πάει πάνω από τρεις ώρες γιατί κουράζει. Όσο καλό και να είναι, όσο διασκεδαστικό, όσο και να χορεύεις… κουράζει, δεν γίνεται. Κουράζεται και ο καλλιτέχνης και ο ακροατής. Το «πάμε πάρτυ και να βγούμε όλοι κομμάτια» είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο.
Τελειώνουμε, γειά σας, «πάμε» να διασκεδάσουμε…
Εμένα δεν με εκφράζει προσωπικά. Βέβαια το έχω κάνει και σαν κοινό και πάνω στην σκηνή. Όταν γίνεται κατ’ εξαίρεση είναι φυσικό, δηλαδή σήμερα περάσαμε τόσο ωραία παιδιά που πάμε να παίξουμε για πάρτη σας, για πόσα άτομα για 5, για 20 για 50. Αλλά αυτό όταν γίνεται πρακτική… Εγώ προσωπικά χάνω την μπάλα και σαν ακροατής, δηλαδή δεν ξέρω τι γίνεται, και όταν έτυχε να είμαι πάνω στη σκηνή. Δηλαδή τι άλλο να πω; Είπα τα κομμάτια μου, είπα τις διασκευές…
Αν έχεις πάει να δεις κάποιον φίλο σου καλλιτέχνη, σε ενοχλεί να σε ανεβάσει στην σκηνή να πεις ένα τραγούδι;
Δεν μ’ ενοχλεί, απλά ντρέπομαι. Αισθάνομαι ότι νομίζει ο άλλος ότι πήγα για να με ανεβάσουν στη σκηνή. Και ντρέπομαι, συνήθως δεν ανεβαίνω, αλλά μετά γίνεται … ξέρεις, ότι το παίζω ντίβα και δεν ανεβαίνω…. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Εμένα τιμή μου είναι. Αισθάνομαι πάντως ότι δεν είναι κι απαραίτητο γιατί δεν πήγα για να με ανεβάσει, αλλά πήγα για να δω.
Ναι, αλλά μιας και είσαι, πες ένα τραγούδι, ο κόσμος χαίρεται πολύ!
Ναι, εντάξει, δεν λέω ποτέ και όχι.
Δηλαδή, δεν θες να ανεβαίνεις γι’ αυτό. Όχι ότι… «βαριέμαι»;
Κοίτα όσο και να βαριέσαι όταν ο άλλος που είναι πάνω στη σκηνή σου λέει έλα, το σέβεσαι και έχει δίκιο σ’ αυτό. Έχει τύχει λιώμα να είμαι και ανέβηκα, αλλά είναι ξέρεις… συναδελφική αλληλεγγύη. Είναι ωραία φάση. Κι εγώ όποιους βλέπω τους φωνάζω και μερικοί που δεν θέλουν τους τραβάω κιόλας! Ξέρεις, αυτά που δεν θέλω να μου κάνουν, τα κάνω…(γέλια)
Σχέδια για το καλοκαίρι; Συναυλίες;
Θα παίξω στην Ευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής, στην Φιλιππιάδα στις 21 Ιουνίου.
Κάτι άλλο για το καλοκαίρι;
Περιμένω ακόμα να μάθω. Αλλά θα κάνουμε τον δίσκο το καλοκαίρι, οπότε δεν ξέρω αν υπάρχει χρόνος.
Δηλαδή τον καινούργιο δίσκο τον περιμένουμε...
Σεπτέμβρη με Οκτώβρη.
(Σε αυτό το σημείο ξεκινήσαμε ξαφνικά να της κάνουμε ένα παιχνίδι και μπήκε πολύ γρήγορα στο πνεύμα, όπως το περιμέναμε…)
Live ή studio;
Live και live στο studio.
Δεν παίζεις καλά το παιχνίδι μας. Δεν θα παίξουμε μαζί!!!
Live.
Συναυλία ή μουσική σκηνή;
Μουσική σκηνή.
Βουνό ή θάλασσα;
Bουνό
Κάμπινγκ ή πιο οργανωμένα;
Πιο οργανωμένα (λόγω ζουζουνιών)
Βόλτα καφέ/ποτό ή στο σπίτι dvd;
Στο σπίτι ποτό.
Κρέπα γλυκιά ή αλμυρή;
Γλυκιά!
Μετά από ξενύχτι κρέπα γλυκιά ή βρώμικο;
Βρώμικο.
Ευρωπαϊκό ή Αμερικάνικο κινηματογράφο;
Αμερικάνικο.
Βανίλια ή σοκολάτα;
Σοκολάτα
Βότσαλο ή άμμο;
Βότσαλο.
Φαγητό μαγειρευτό ή έτοιμο;
Μαγειρευτό.
Δικό σου ή από τη μαμά;
Δικό μου!
Κάπου εδώ πατήσαμε το στοπ και μιλήσαμε πολύ για αρκετά θέματα ακόμα. Μέσα σ όλα μάθαμε ότι θα ήθελε να γράψει μουσική για ταινία, ότι μαγειρεύει η ίδια, το καλύτερό της φαγητό είναι η καραβιδομακαρονάδα και το αγαπημένο της ποτό, το κονιάκ!
Ραντεβού το Σάββατο που μας έρχεται στο κλείσιμο, για φέτος, του Οξυγόνου live, όπου θα βρίσκονται επί σκηνής μαζί με την Μάρω Μαρκέλλου, την Joanna Drigo και το Γιώργο Χατζηπαύλου:
Ο Γιώτης Παρασκευαϊδης στις κιθάρες, ο Χρήστος Ζερβός στο μπάσο και ο Νίκος Κυριακάκης στα τύμπανα. (περισσότερες πληροφορίες εδώ)
Σε γνωρίσαμε το 2007 από τη συμμετοχή σου στη μουσική παράσταση «Κ13» του Φοίβου Δεληβοριά. Πριν από αυτό, είχες κάνει άλλα live ή εκεί ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησες μπροστά σε κόσμο;
Όχι, δεν είχα κάνει κάτι πιο πριν. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που βγήκα. Είχα κάνει όμως καραόκε. Μετράει; (γέλια)
Μετά από περίπου ένα χρόνο - ο δίσκος σου έχει βγει πια - σε βρίσκουμε στο Planet Music, στο πρώτο σου προσωπικό live. Πώς σου φάνηκε αυτό το βήμα, από εκεί που έκανες φωνητικά σε άλλο καλλιτέχνη, ξαφνικά να είσαι μόνη στη σκηνή;
Είχα πολύ άγχος, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ εκείνο το live. Δεν είχα συνηθίσει να έχω άγχος στη ζωή μου. Εκεί ήταν ίσως η πρώτη φορά που ένιωσα έτσι και μου ήρθε κάπως… κατακούτελα.
Ούτε στις πανελλαδικές δεν είχες άγχος;
Όχι, δεν αγχώνομαι γενικά. Εκείνο το βράδυ πάντως, παρόλο το άγχος, ήταν πολύ ωραία, γιατί και με τα παιδιά ήμαστε μια παρέα και κάναμε και το χαβαλέ μας ας πούμε.
Ο δίσκος σου, το «Κορίτσι για σπίτι» που κυκλοφόρησε το 2008, ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα ή ήταν η φυσική ροή των πραγμάτων;
Νομίζω πως έγινε όπως ακριβώς έπρεπε να γίνει. Χωρίς πολλή βιασύνη, αλλά ούτε και με καθυστέρηση.
Πιο πριν είχες προσπαθήσει να χτυπήσεις την πόρτα κάποιας δισκογραφικής;
Όχι. Δεν το ’χα πάρει απόφαση. Δεν ήξερα αν θέλω ή όχι.
Φέτος εμφανίστηκες στο Οξυγόνο Live, μαζί με τον Πάνο Μουζουράκη, στη μουσική παράσταση «Ουφ». Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο; Το επιλέξαμε για όλα αυτά που γίνονται τα τελευταία χρόνια γύρω μας. Ξέρεις… επεισόδια, όλα αυτά τα άσχημα που γίνονται και γενικά αλλά και στην προσωπική μας ζωή, οι δυσκολίες κλπ, που τα ακούς και λες «ουφ!». Όπως είχαμε γράψει και στο Δελτίο Τύπου όμως, το «ουφ» μπορείς να το πάρεις και σαν εκδήλωση καταπίεσης αλλά και σαν αίσθημα απελευθέρωσης, ανακούφισης… Μας άρεσε αυτό το διφορούμενο και που με μια μικρή λεξούλα μπορούσαμε να περιγράψουμε κάτι. Βέβαια δεν το εξηγήσαμε ποτέ, κανείς δεν ήξερε γιατί λεγόταν έτσι η παράσταση.
Στη ζωή σου γενικά, τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να πεις «Ουφ!»;
Ας πούμε τώρα όλο αυτό το τρέξιμο με παραστάσεις, δίσκους, προετοιμασία μπορούν να με αγχώσουν και να με κάνουν να πω «ουφ». Δεν με κουράζουν, απλά πέφτουν όλα μαζί και με αγχώνουν κάπως.
Οι παραστάσεις αυτές στο «Οξυγόνο» γιατί σταμάτησαν τόσο νωρίς (τέλη Γενάρη) και δεν συνεχίστηκαν, εφόσον και εσύ και ο Πάνος Μουζουράκης συνεχίσατε να παίζετε το χειμώνα σε άλλα προγράμματα; Δεν το περίμενε κανείς να σταματήσετε τότε γιατί ήταν και πετυχημένη παράσταση.
Μάλλον ό,τι ήταν να γίνει είχε ήδη γίνει. Μερικά πράγματα είναι καλό να σταματάνε και στην ακμή τους. Δεν υπήρχε πάντως κάποιος ιδιαίτερος λόγος που σταματήσαμε.
Μετά από περίπου ένα μήνα ξεκίνησες τις παραστάσεις «Τάνγκο για τρίο» με την Joanna Drigo στο Koo Koo. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;Την Ιωάννα στην ουσία τη γνώρισα μέσω του msn! Δεν την είχα γνωρίσει ποτέ από κοντά, αλλά είχα ακούσει τα τραγούδια της και μου άρεσαν. Της έστειλα ένα mail και έτσι έγινε η επαφή. Μου έδωσε το msn της και μιλήσαμε 5 λεπτά. Είχα σκεφτεί ήδη την παράσταση και της λέω «ετοιμάζομαι να κάνω μια παράσταση. Να μην είμαι μόνη μου…». Μετά μια μέρα πήγαμε για μπύρες, τα είπαμε κι έτσι συνεργαστήκαμε.
Συνήθως οι νέοι τραγουδοποιοί επιλέγουν να λένε τα τραγούδια των δίσκων τους και να «μπαλώνουν τις τρύπες» του προγράμματος με κάποιες διασκευές. Στις παραστάσεις σας εσύ και η Joanna Drigo όμως, επιλέξατε να κάνετε το ανάποδο. Μας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι παίξατε διασκευές τραγουδιών που τα… είχατε άχτι και θέλατε πολύ να τα πείτε, ενώ είπατε λίγα δικά σας κομμάτια. Πώς και φτιάξατε ένα τέτοιο πρόγραμμα;
Εγώ στις παραστάσεις στο Οξυγόνο, για τρεις μήνες, έλεγα όλα σχεδόν τα κομμάτια του δίσκου μου. Όταν κάποια τραγούδια τα λες και τα ξαναλές κάθε εβδομάδα, μετά θέλεις λίγο να τα αφήσεις… Προσωπικά, το πρόγραμμα που φτιάξαμε στην παράσταση «Τανγκο για τριο» το είδα λίγο σαν concept, δηλαδή να έχει μια δομή συγκεκριμένη με ενότητες. Ας πούμε μια ενότητα με ναρκωτικά, μία με άντρες, μία με δυσάρεστες καταστάσεις κλπ. Όσα από τα δικά μου τραγούδια «κόλλαγαν» με την κάθε ενότητα, μπήκαν στο πρόγραμμα. Όσα δεν «κόλλαγαν» έμειναν απ’ έξω. Ουσιαστικά πάντως από τον δίσκο δεν έπαιξα μόνο 3-4 κομμάτια. Οι διασκευές που επιλέξαμε με την Joanna ήταν κομμάτια που θέλαμε πάρα πολύ να τα πούμε και ίσως σε άλλα προγράμματα να μην είχαμε την ευκαιρία.
Δεν υπήρχε δηλαδή κάποιος να σου πει «τι πας να κάνεις», «τι πας να πεις», «πρέπει να πεις τα κομμάτια του δίσκου σου, μην τον αφήνεις πίσω» κλπ…
Όχι, όχι. Εμένα πρωταρχικός μου στόχος είναι τα δικά μου κομμάτια, αλλά κι αυτά για να έχουν μια θέση βασική και να λειτουργήσουν μέσα στο πρόγραμμα πρέπει να τα «περικυκλώνεις» από άλλα κομμάτια. Τα αναδεικνύει αυτό το πράγμα, δεν τα χαντακώνει νομίζω.
Δεν έβαλες την "Ballada por un Catalan" όμως στο πρόγραμμα…
Ξέρεις τι γίνεται; Αυτό το κομμάτι δεν μπορώ να το παίξω γιατί θέλει δύο κλασικές κιθάρες και cajon, που εγώ παίζω, αλλά δεν γίνεται να παίζω cajon και να τραγουδάω ταυτόχρονα, οπότε είναι πολύ δύσκολο γενικά για τα live. Μόνο στο Planet Music το είχαμε παίξει. Το ’χω πει και μια φορά στο Koo Koo και είχε παίξει κιθάρα ο Μπαλάφας, που ήταν εκεί.
Θα σε κούραζε να κάνεις μία ολόκληρη σεζόν ένα πρόγραμμα στο ίδιο μαγαζί; Να παίζεις δηλαδή από τον Οκτώβρη μέχρι το Μάη τρεις φορές την εβδομάδα.
Δεν πιστεύω ότι είναι ποτέ τα ίδια και τα ίδια. Από το να πάρεις την κιθάρα και να πεις 5 κομμάτια που δεν τα ’χεις ξαναπεί, να κάτσεις με την μπάντα και να βγάλεις άλλο ένα κομμάτι και να αλλάζεις κλπ, δεν είναι ποτέ τα ίδια και δεν θα με κούραζε. Είναι και το κοινό κάθε φορά διαφορετικό κατά ένα μεγάλο ποσοστό, αλλάζω επίσης και τη σειρά των τραγουδιών ανάλογα με την ένταση εκείνη την ημέρα, οπότε δεν αισθάνεσαι ότι κάνεις τα ίδια.
Το επόμενο Σάββατο, στις 5 Ιουνίου, παίζεις στο «Οξυγόνο». Τι να περιμένουμε εκεί;
Νομίζω ότι θα είναι η καλύτερη παράσταση για φέτος. Στο σχήμα το γνωστό με την Joanna Drigo και την μπάντα προστίθεται τώρα και ο Γιώργος Χατζηπαύλου. Θα είναι κάτι πολύ διαφορετικό γιατί θα έχουμε stand up comedy μαζί με μουσική!
Δεν θα είναι δηλαδή το πρόγραμμα που είδαμε στο Koo Koo και στα διαλείμματα να βγαίνει ο Χατζηπαύλου να κάνει τα δικά του και να φεύγει…
Όχι, όχι. Έχει ενταχθεί κανονικά στο πρόγραμμα, το έχουμε δουλέψει ξανά…
Πώς έγινε και συνεργαστήκατε με τον Γ. Χατζηπαύλου;
Τον γνώρισα σε μια συνέντευξη στο Freedom. Μετά τον είδα στο θέατρο στο «Αι δύο μονόλογοι» και ενθουσιάστηκα, γι’ αυτό και του είπα να έρθει στο σχήμα. Και πραγματικά νομίζω ότι έχουμε κάνει πολύ καλή δουλειά.
Τα σκετσάκια που θα κάνει τι θέματα θα αγγίζουν;
Άντρες-γυναίκες. Θα είναι και ένας άντρας με δύο γυναίκες στο σχήμα, οπότε κολλάει γενικά… Θα σχολιάζουμε και διάφορα πράγματα περί τραγουδιού και άλλα…
Θα είναι closing party του «Οξυγόνου», αν έχουμε καταλάβει καλά;
Ναι, κλείνει το Οξυγόνο για καλοκαίρι και θα είναι η τελευταία παράσταση αυτή.
Με το εξώφυλλο του δίσκου σου «Κορίτσι για σπίτι» ήθελες να πεις κάτι συγκεκριμένο;
Ναι. Αυτό που κρατάω καταρχήν δεν είναι φραπές, όπως νομίζουν όλοι. Είναι δυναμίτης. Μοιάζει με φραπέ, αλλά δεν είναι.
Εμείς ξέραμε από τα καρτούν ότι ο δυναμίτης είναι κόκκινος, γι’ αυτό…
Κι εγώ έτσι νόμιζα αλλά τελικά ο original δυναμίτης έχει αυτό το χρώμα. Κι εγώ όταν το είδα είπα «τι είναι αυτό;». Θέλω να πω με αυτό το εξώφυλλο ότι δεν μπορώ την τάξη. Μ’ αρέσει η αταξία και να μην είναι ομοιόμορφα όλα… Έκρηξη! Κάπως έτσι κολλάει ο δυναμίτης. Βασικά όχι επειδή θέλω να πω κάτι με αυτό, απλά επειδή έτσι είμαι. Άμα δεις το σπίτι μου δηλαδή είναι σαν να έχει σκάσει βόμβα!
Αυτό που κατάλαβα ακούγοντας το τραγούδι σου «Η ομορφιά του θέλω» είναι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αλλά τελικά αυτή είναι και η ομορφιά του θέλω. Κάτι τέτοιο ήθελες να πεις;
Κάπως έτσι είναι, αλλά ο καθένας όπως θέλει το παίρνει. Μου έχουν πει διάφορα που εγώ δεν τα έχω σκεφτεί καν. Όπως το άκουσα μετά, γιατί κάθε φορά μετά καταλαβαίνω τι θέλω να πω, μου φάνηκε ότι θέλω να κάνω τόσα πολλά πράγματα και είχα τόση πολλή όρεξη όταν ήμουν μικρή και έλεγα θα κάνω τα αδύνατα δυνατά ας πούμε, αλλά μετά το μόνο που θα έχω καταφέρει θα είναι να έχω μεγαλώσει και να θέλω να γυρίσω πίσω και να ήμουν μικρή.
Σε ενοχλεί που ο καθένας ακούει τα τραγούδια σου και νομίζει ή είναι σίγουρος ότι «αυτό θέλει να πει»…
Από τη μία είναι πολύ καλό που γίνεται αυτό γιατί σημαίνει ότι μιλάει στον άλλο το κομμάτι, ότι το ακούει και το εισπράττει όπως θέλει. Ένα τραγούδι που θα αφορά κάτι στάνταρ, για μένα μπορεί να μην είναι και τραγούδι, να είναι κάτι άλλο. Να είναι γεγονότα ή ιστορία. Από την άλλη, όταν ο άλλος είναι σίγουρος και σου λέει «αυτό ήθελες να πεις» ενώ εσύ δεν ήθελες να πεις αυτό, ε τότε εντάξει αυτό είναι λίγο κάπως… Αλλά γενικά καλό είναι, δεν βαριέσαι... (γέλια)
Όταν έφτιαχνες το δίσκο, είχες πολλά – ας πούμε 50 - κομμάτια έτοιμα και από αυτά διάλεξες τα 11 που μπήκαν τελικά;
Ναι. Όχι 50, αλλά περίπου 25 πρέπει να είχα.
Γιατί διάλεξες αυτά τα 11; Με ποια κριτήρια;
Δεν τα διάλεξα εγώ. Τα διάλεξε ο Φοίβος (σ.σ. Δεληβοριάς). Αν δεν ήταν ο Φοίβος να τα διαλέξει θα είχα πελαγώσει γιατί δεν μπορώ να κρίνω τα κομμάτια μου αντικειμενικά. Τώρα ας πούμε για τον επόμενο δίσκο που δεν είναι ο Φοίβος ήδη έχω πελαγώσει λίγο…
Το φοβερό βιβλιαράκι του δίσκου σου μας θύμισε για ποιο λόγο αγοράζουμε έναν δίσκο αντί να τον "κατεβάσουμε". Πώς δουλέψατε με τη Μαρίτα Νιάκαρου; Το έφτιαξε μόνη της ακούγοντας τα τραγούδια σου ή είναι αποτέλεσμα του δικού σου γούστου καθαρά;
Αυτό ήταν ώρες και ώρες δουλειάς με τη Μαρίτα. Τις φωτογραφίες τις τράβηξα εγώ τις περισσότερες. Δεν τις τράβηξα επί τούτου για να φτιάξω το cd. Ήταν φωτογραφίες που υπήρχαν. Από μια εκδρομή, από το σπίτι, από μια συνάντηση… Κάθε φορά που βγαίνουμε και τραβάμε ο ένας τον άλλο, τραβάω και κάτι άσχετο και έχουν μείνει. Εκτός από την Ballada, δεν πήγα να γράψω με κραγιόν στην μπανιέρα…
Τραγούδια πώς γράφεις; Τι μπορεί να σε παρακινήσει να γράψεις ένα τραγούδι;
Κυρίως βιωματικά, όχι όμως εκείνη τη στιγμή που το ζω. Μου τυχαίνει κάτι τώρα - χωρίζω ας πούμε με κάποιον - και μετά από 5-6 μήνες, εκεί που θα ’μαι μια χαρά, θα μου ’ρθει η φλασιά και θα κάτσω να γράψω.
Έχει παρεξηγηθεί κανένας; Καταλαβαίνουν ότι το τραγούδι σου περιγράφει καταστάσεις που τους αφορούν;
Το ξέρουν, ναι.
Και πώς αντιδρούν;
Τιμή τους και καμάρι τους! Δεν κατάλαβα… (γέλια)
Όταν ένα τραγούδι σου περιγράφει καταστάσεις έντονες όπως ο χωρισμός, νιώθεις άβολα που πρέπει να λες αυτό το τραγούδι στη σκηνή;
Ναι. Αυτός είναι ας πούμε και ένας λόγος που δεν μπορώ να πω την "Ballada por un Catalan". Αλλά εντάξει, στο κάτω-κάτω αυτό δεν είναι θέμα πια. Γενικά είναι δύσκολο πάντως.
Ακούγοντας το δίσκο κατάλαβα ότι έχεις μια ιδιαίτερη σχέση με το χιούμορ. Όταν κάτι σε ενοχλεί, προτιμάς να… «βγάλεις γλώσσα» παρά να «φωνάξεις»; Δηλαδή είσαι τύπος που θα σαρκάσει ή θα καυτηριάσει κάτι που τον ενοχλεί με χιούμορ, από το να το δείξεις άμεσα.
Ναι, γενικά δεν το βγάζω προς τα έξω αυτό που με ενοχλεί. Σπάνια. Μπορώ να πω ότι ούτε κι αυτό που βγαίνει στο δίσκο το βγάζω στην προσωπική μου ζωή. Όταν γράφω μου βγαίνει. Σε όλα σχεδόν τα κομμάτια είχα στην αρχή μια βρισιά που μετά την έβγαλα. Αυτολογοκρίνομαι λίγο… Γιατί όταν γράφεις είναι αλλιώς, δεν σκέφτεσαι.
Επόμενο δισκογραφικό βήμα; Έχουμε ήδη ακούσει στα λάιβ 3-4 καινούρια κομμάτια…
Τώρα ξεκινήσαμε σιγά-σιγά. Δεν έχω καταλήξει ακόμα οριστικά σε ποια και πόσα κομμάτια θα βάλω στο δίσκο. Πιστεύω θα είναι καλή δουλειά, θα παίξουμε με τα παιδιά που παίζουμε ήδη στα λάιβ, συν και κάποιους άλλους ανθρώπους…
Θα τα λες εσύ όλα ή θα υπάρξουν και συμμετοχές;
Μπορεί να ’χω μια-δυο συμμετοχές αυτή τη φορά.
Στον πρώτο δίσκο πώς και δεν είχες συμμετοχές; Υπήρχε κάποια σκέψη;
Όχι, δεν υπήρξε κάτι. Δεν ξέρω γιατί δεν είχα. Δεν χρειάστηκε ίσως… Θα ήθελα να έχω πάντως.
Αλήθεια; Στον πρωτό προσωπικό σου δίσκο θα έβαζες άλλους;…
Οι άλλοι είναι τραγουδιστές. Εγώ δεν είμαι.
Αυτό το είχες πει και στην πρώτη σου συνέντευξη («Δίφωνο», τ.156, Νοέ 2008), στον Αντώνη Μποσκοϊτη, «Δεν με θεωρώ ερμηνεύτρια».
Ναι, δεν έχω κάνει ορθοφωνία, φωνητική, όπως να είναι τραγουδάω… φωνάζω, βραχνιάζω, δεν προσέχω…
Και δηλαδή, αν μπορούσες, θα απέφευγες να τραγουδήσεις τα τραγούδια σου; Στην ίδια συνέντευξη είχες πει: «Θα ήθελα πολύ να ακούσω τα τραγούδια μου από άλλη φωνή».
Όχι, όχι, μ’ αρέσει να τραγουδάω, πάρα πολύ. Δηλαδή δεν μπορώ να φανταστώ να μην το κάνω. Πάω σε άλλα Live και τραγουδάω από μέσα μου. Αλλά, καταλαβαίνω ότι κάποιος μπορεί να πει ένα κομμάτι καλύτερα και τότε ως τραγουδοποιός κοιτάω το καλό του κομματιού και το δίνω σε άλλον. Έχω γράψει πάρα πολλά κομμάτια που δεν μπορώ να πω εγώ. Δεν μ’ αρέσει. Συχνά, πολύ συχνά έχω ευχηθεί να είχα αντρική φωνή για να μπορώ να πω κάποια τραγούδια μου, γιατί κάτι ραπ που μου έρχονται, δεν βγαίνουν με γυναίκα με τίποτα. Είναι αστείο (μιμείται γυναίκα και άντρα που τραγουδούν ραπ) (γέλια)
Η πειρατεία σκοτώνει ή γλιτώνει τη μουσική;
Η πειρατεία μπορεί να λειτουργήσει πάρα πολύ θετικά. και για τη μουσική και για τις εταιρίες και για τους καλλιτέχνες, με τον εξής τρόπο: ακούμε κάτι κι άμα μας αρέσει, να πάμε να το αγοράσουμε. Αυτό το θεωρώ σωστό. Να μην πάμε να δώσουμε τα λεφτά μας και να είναι μια μάπα και να τα κλαίμε. Αλλά αυτό δεν νομίζω να το κάνουν πολλοί. Εγώ δηλαδή ό, τι έχω κατεβάσει και μ’ αρέσει πολύ πάω και το αγοράζω. Και δεν έχω και τρελά λεφτά να πεις ότι…
Είναι μάλλον οι προτεραιότητες τελικά…
Δεν είναι μόνο αυτό είναι ότι, δεν πάω και αγοράζω οτιδήποτε. Απλά κάτι που θα μου κάνει εντύπωση θα θέλω να το ακούσω, ξέρεις, ξάπλα, να κοιτάω το βιβλιαράκι να το έχω τέρμα. Το ζεις αλλιώς, όπως και να ’χει… Αλλά το άλλο είναι τόσο εύκολο, ό, τι ώρα θες ακούς ολόκληρο δίσκο!
Πάντα θα υπάρχουν τρόποι δηλαδή;
Ε ναι.. Youtube όλοι έχουν. Και να μην μπορείς να κατεβάσεις κάτι, μπορείς να το ακούς συνέχεια… play play play….
Σ’ ενοχλεί που στις συναυλίες είναι όλοι με τα κινητά και τις μηχανές τους και τραβάνε βιντεάκια και βγαίνει μετά βίντεο «Μάρω Μαρκέλλου» κουνημένο και με κακή ποιότητα ήχου;
Δεν μ’ ενοχλεί. Απλά εξαρτάται από το λόγο που το κάνεις. Π.χ. άμα πάω σε μια συναυλία που μ’ αρέσει πάρα πολύ και θέλω μετά να το ξαναδώ, γράφω κάτι που μ’ αρέσει.
Για παράδειγμα ο Γιώργος Μυλωνάς στην παρουσίαση του δίσκου του είπε «ευχαριστούμε τα παιδιά που ανεβάζουν τα τραγούδια μας στο youtube και ανεβάζουν φωτογραφίες μας και κάνουν έτσι γνωστή τη δουλειά μας…»
Η αλήθεια είναι ότι αν κάποιος σκέφτεται να έρθει να με δει σ’ ένα live, μπορεί εγώ σε live να μην λέω μία και να πει έχασα ώρες και λεφτά τσάμπα. Μπορεί να πάρει μια γεύση μέσα απ’ το Youtube…
Ναι, αλλά μπορεί και να σε αδικεί το βιντεάκι που θα δει.
Έχει τύχει ένα βιντεάκι που είχα σαράντα πυρετό… Δεν μπορείς να το ελέγξεις αυτό, από την στιγμή που ανεβαίνεις στην σκηνή, ο άλλος έχει δικαίωμα να κάνει ό, τι γουστάρει.
Η σχέση σου με την τεχνολογία ποια είναι;
Α, καλή,
Myspace, facebook και όλα αυτά…
Κάθε μέρα μπαίνω. Πλέον δεν έχω και επιλογή γιατί είναι κυρίως δουλειά. Εντάξει και παιχνίδια, αλλά δουλειά. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να μιλάς με οποιονδήποτε θέλει να σου μιλήσει και να μιλάς live.
Πολύ άμεσο. E;
Ναι.
Χωρίς την τεχνολογία δεν θα γινόταν αυτό.
Όχι με τίποτα. Θα έπρεπε μόνο στα live, αλλά και πάλι δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα μέσα στον πανικό σ’ ένα μαγαζί.
Στο ρωτάμε αυτό γιατί στη σελίδα σου στο Myspace αναφέρεις ότι έγραφες τα τραγούδια σου στον υπολογιστή. Ηχογραφείς τραγούδια μόνη σου, σπίτι, έστω και πρόχειρα;
Ναι, τα ξεχνάω αν δε τα γράψω…
Στο Myspace έχεις γράψει επίσης ότι «ενώ οι κλασικοί ενέπνεαν πάντα σεβασμό αλλά και ανία, κάποια στιγμή η δεύτερη επιβλήθηκε και τα ωδειακά μαθήματα είχαν τελειώσει πριν πάρω οποιοδήποτε πτυχίο». Πιστεύεις ότι το ωδείο σε περιορίζει; Κάνει καλό ή κακό;
Αντικειμενικά κάνει πολύ καλό. Δηλαδή, ας πούμε βγαίνει ο τραγουδοποιός που θέλει να κάνει το δικό του και να σπάσει κάποιους κανόνες για να φτιάξει ένα κομμάτι κλπ. Το σωστό είναι ότι πρέπει να ξέρεις έναν κανόνα για να τον «κάμψεις». Για μένα δεν λειτουργούσε έτσι ποτέ με τίποτα και μου ήταν μόνο κούραση και πίεση όλο αυτό με την κλασσική μουσική. Μου προσέφερε πάρα πολλά πράγματα που τα βλέπω σιγά σιγά δεν τα έχω δει ακόμα όλα, δηλαδή έφτασα σ’ ένα σημείο στην κιθάρα, αλλά ήταν αγγαρεία.
Έχεις ζήσει τις μουσικές σκηνές και με την ιδιότητα του ακροατή, αλλά και με την ιδιότητα της τραγουδοποιού. Δηλαδή αυτό που λέμε «και από κάτω και από πάνω». Τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει;
Και με τις δύο ιδιότητες το ίδιο τα βλέπω, τα ίδια πράγματα με ενοχλούν. Από κάτω με ενοχλεί ένα παραπάνω, όταν είναι πολύς συνωστισμός, δεν έχεις πού να κάτσεις, να ακουμπήσεις το ποτό σου…
Δεν το ευχαριστιέσαι…
Όχι καθόλου. Ο κακός ήχος με ενοχλεί και απ’ τα δύο σημεία. Το κακό κοινό, που έχω πετύχει, όχι στην Αθήνα, που τραγουδάς ή μιλάς ή κανείς μια προσπάθεια ίσως πάνω στην σκηνή και από κάτω βγάζουν φωτογραφίες, βγάζουν βιντεάκια μεταξύ τους …και αυτό με ενοχλεί ιδιαίτερα όταν είμαι κι εγώ στο κοινό, γιατί με προσβάλει. Όταν είμαι πάνω στην σκηνή δεν έχω θέμα ιδιαίτερο γιατί πληρώσατε να με δείτε; ΟΚ.. Κάντε ό, τι θέλετε. Αλλά όταν είμαι εγώ στο κοινό και γίνεται αυτό, τρελαίνομαι γιατί δεν μπορώ να παρακολουθήσω.
Έχει τύχει ποτέ να κάνεις παρατήρηση; Να πεις «παιδιά ησυχία»...
Όχι… Πού και πού μου ξεφεύγει κάτι. Ας πούμε ήταν μια παρέα μια φορά που έβγαζαν συνέχεια φωτογραφίες μεταξύ τους και λέω «παιδιά μπράβο, αυτή πρέπει να βγήκε πολύ ωραία»…
Είπες πριν ότι το να μην προσέχει το κοινό σ’ ενοχλεί πιο πολύ σαν ακροάτρια. Μου έκανε εντύπωση αυτό…
Πάνω στην σκηνή κάνω το κέφι μου.
Ναι, αλλά δεν νιώθεις σαν να προσβάλλεσαι που ο άλλος δεν προσέχει ενώ εσύ κοπιάζεις;
Όταν ο άλλος δεν παρακολουθεί, περνάς καλά μ’ αυτό που κάνεις εσύ. Από ένα σημείο και μετά σταματάει να με απασχολεί αυτό το πράγμα. Λέω ό, τι και να κάνω δεν μπορώ να το αλλάξω. Να κάνω το καραγκιόζη; Όχι. Να κάνω κατακόρυφο; Όχι. Να γδυθώ; Όχι. Θα τραγουδήσω, θα περάσω καλά…
Όταν είσαι στην σκηνή βλέπεις μπροστά σου το κοινό;
Ναι, βλέπω, βλέπω. Στα περισσότερα κομμάτια δηλαδή παρακολουθώ.
Είπες πριν ότι στην Αθήνα δεν το έχεις δει τόσο πολύ αυτό. Άρα, βλέπεις διαφορές με την επαρχία; Όπου ο κόσμος εκεί δεν είναι τόσο, δεν ξέρω τι να πω… ενημερωμένος; Αλήθεια δεν έχω καμία ερμηνεία…Βασικά δεν έχω παίξει μόνη μου στην επαρχία ποτέ. Αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό το πράγμα, γιατί πες ότι στην Αθήνα έχεις τόσες επιλογές και δεν θα εκτιμήσεις κάτι. Πας σ’ ένα live και λες «εντάξει μωρέ ένα live είναι όποτε θέλω φεύγω, όποτε θέλω έρχομαι»… Στην επαρχία, ΑΝ θα ’ρθει μια φορά το μήνα κάποιος καλλιτέχνης... Θα έπρεπε να το εκτιμήσει καλύτερα ο άλλος. Βέβαια είναι κάτι πολύ υποκειμενικό. Δεν μπορείς να πεις ότι στην επαρχία είναι έτσι και στην Αθήνα είναι έτσι. Έτυχε όταν παρακολούθησα εγώ κάτι στην επαρχία, να παρατηρήσω αυτό το πράγμα. Έχει τύχει και στην Αθήνα, μην λέμε ό, τι θέλουμε…
Ποιες θα μπορούσες να πεις ότι είναι οι μουσικές επιρροές σου; Τι ακούς κυρίως;
Τα πάντα εκτός από σκυλάδικα, κάτι από μπουζούκι με ενοχλεί δεν μπορώ… Μου αρέσουν τα καλά κομμάτια, που μου μιλάνε. Ας πούμε μπορεί να είναι και κάτι από Παπαρίζου. Μ’ αρέσουν κάποια τραγούδια της. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι είναι επιρροή μου, για κανένα λόγο. Επιρροές; Θα μπορούσα να πω Άσιμος, Δεληβοριάς, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, διάφορα Ισπανόφωνα περίεργα που άκουγα πολλά χρόνια, Shakira η πιο γνωστή από αυτά, Fiona Apple, Tom Waits, Cohen, Πανούσης…
Κάποια συνεργασία που θα ήθελες πολύ να κάνεις;
Με τη Fiona Apple!
Πού βγαίνεις εδώ Αθήνα; Έχεις κανένα στέκι;
Εξάρχεια!
Κάποιο βιβλίο που διάβασες τελευταία και θα μας το πρότεινες;
Μου άρεσαν πάρα πολύ τα δύο της Βικτόρια Χίσλοπ, «Το νησί» και «Ο Γυρισμός». Το Νησί θα βγει και σίριαλ..
Από μουσική κάτι που άκουσες φέτος και σου άρεσε;
Στον Rous πήγα και μου άρεσε, στον Μπαλάφα πήγαινα και μου άρεσε πολύ…
Αυτό που πολλοί παίζουν Δευτέρες, Τρίτες κλπ, πώς σου φαίνεται; Σ’ αρέσει;
Ναι, μου αρέσει
Έχει διαφορά ο κόσμος τις καθημερινές από τα Παρασκευοσάββατα; Εσύ τα έχεις ζήσει και τα δύο.
Ναι, το κοινό που έρχεται τις καθημερινές είναι συνειδητοποιημένο, δηλαδή έρχεται για να ακούσει αυτό το πράγμα που γίνεται εκεί. Το κοινό του Παρασκευοσάββατου έρχεται με σκοπό να διασκεδάσει σε στυλ… «ας πάμε κι από κει», «ξέφρενο πάρτυ» κλπ και λίγο χάνεται η μπάλα σε μια παράσταση που έχει αρχή, μέση και τέλος. Γιατί ο άλλος μπορεί να έρθει στις 11, άλλος στις 12 άλλος στις 2 και θέλουν όλοι να ακούσουν, δεν είναι εύκολο πράγμα.
Αυτό που έχει γίνει λίγο σαν μπουζούκια η κατάσταση, που κάποια προγράμματα ξεκινάνε από τις 11 και πάνε μέχρι τις 6 πώς το βλέπεις;
Αυτό είναι ένα θέμα. Πιστεύω ότι είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Ή κάνεις μια παράσταση μουσική μ’ ένα concept που έχει πρόλογο, πρώτο μέρος, διάλειμμα, δεύτερο μέρος, επίλογο, αυτό το πράγμα δεν μπορεί να πάει πάνω από τρεις ώρες γιατί κουράζει. Όσο καλό και να είναι, όσο διασκεδαστικό, όσο και να χορεύεις… κουράζει, δεν γίνεται. Κουράζεται και ο καλλιτέχνης και ο ακροατής. Το «πάμε πάρτυ και να βγούμε όλοι κομμάτια» είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο.
Τελειώνουμε, γειά σας, «πάμε» να διασκεδάσουμε…
Εμένα δεν με εκφράζει προσωπικά. Βέβαια το έχω κάνει και σαν κοινό και πάνω στην σκηνή. Όταν γίνεται κατ’ εξαίρεση είναι φυσικό, δηλαδή σήμερα περάσαμε τόσο ωραία παιδιά που πάμε να παίξουμε για πάρτη σας, για πόσα άτομα για 5, για 20 για 50. Αλλά αυτό όταν γίνεται πρακτική… Εγώ προσωπικά χάνω την μπάλα και σαν ακροατής, δηλαδή δεν ξέρω τι γίνεται, και όταν έτυχε να είμαι πάνω στη σκηνή. Δηλαδή τι άλλο να πω; Είπα τα κομμάτια μου, είπα τις διασκευές…
Αν έχεις πάει να δεις κάποιον φίλο σου καλλιτέχνη, σε ενοχλεί να σε ανεβάσει στην σκηνή να πεις ένα τραγούδι;
Δεν μ’ ενοχλεί, απλά ντρέπομαι. Αισθάνομαι ότι νομίζει ο άλλος ότι πήγα για να με ανεβάσουν στη σκηνή. Και ντρέπομαι, συνήθως δεν ανεβαίνω, αλλά μετά γίνεται … ξέρεις, ότι το παίζω ντίβα και δεν ανεβαίνω…. Δεν με ενοχλεί καθόλου. Εμένα τιμή μου είναι. Αισθάνομαι πάντως ότι δεν είναι κι απαραίτητο γιατί δεν πήγα για να με ανεβάσει, αλλά πήγα για να δω.
Ναι, αλλά μιας και είσαι, πες ένα τραγούδι, ο κόσμος χαίρεται πολύ!
Ναι, εντάξει, δεν λέω ποτέ και όχι.
Δηλαδή, δεν θες να ανεβαίνεις γι’ αυτό. Όχι ότι… «βαριέμαι»;
Κοίτα όσο και να βαριέσαι όταν ο άλλος που είναι πάνω στη σκηνή σου λέει έλα, το σέβεσαι και έχει δίκιο σ’ αυτό. Έχει τύχει λιώμα να είμαι και ανέβηκα, αλλά είναι ξέρεις… συναδελφική αλληλεγγύη. Είναι ωραία φάση. Κι εγώ όποιους βλέπω τους φωνάζω και μερικοί που δεν θέλουν τους τραβάω κιόλας! Ξέρεις, αυτά που δεν θέλω να μου κάνουν, τα κάνω…(γέλια)
Σχέδια για το καλοκαίρι; Συναυλίες;Θα παίξω στην Ευρωπαϊκή γιορτή της μουσικής, στην Φιλιππιάδα στις 21 Ιουνίου.
Κάτι άλλο για το καλοκαίρι;
Περιμένω ακόμα να μάθω. Αλλά θα κάνουμε τον δίσκο το καλοκαίρι, οπότε δεν ξέρω αν υπάρχει χρόνος.
Δηλαδή τον καινούργιο δίσκο τον περιμένουμε...
Σεπτέμβρη με Οκτώβρη.
(Σε αυτό το σημείο ξεκινήσαμε ξαφνικά να της κάνουμε ένα παιχνίδι και μπήκε πολύ γρήγορα στο πνεύμα, όπως το περιμέναμε…)
Live ή studio;
Live και live στο studio.
Δεν παίζεις καλά το παιχνίδι μας. Δεν θα παίξουμε μαζί!!!
Live.
Συναυλία ή μουσική σκηνή;
Μουσική σκηνή.
Βουνό ή θάλασσα;
Bουνό
Κάμπινγκ ή πιο οργανωμένα;
Πιο οργανωμένα (λόγω ζουζουνιών)
Βόλτα καφέ/ποτό ή στο σπίτι dvd;
Στο σπίτι ποτό.
Κρέπα γλυκιά ή αλμυρή;
Γλυκιά!
Μετά από ξενύχτι κρέπα γλυκιά ή βρώμικο;
Βρώμικο.
Ευρωπαϊκό ή Αμερικάνικο κινηματογράφο;
Αμερικάνικο.
Βανίλια ή σοκολάτα;
Σοκολάτα
Βότσαλο ή άμμο;
Βότσαλο.
Φαγητό μαγειρευτό ή έτοιμο;
Μαγειρευτό.
Δικό σου ή από τη μαμά;
Δικό μου!
Κάπου εδώ πατήσαμε το στοπ και μιλήσαμε πολύ για αρκετά θέματα ακόμα. Μέσα σ όλα μάθαμε ότι θα ήθελε να γράψει μουσική για ταινία, ότι μαγειρεύει η ίδια, το καλύτερό της φαγητό είναι η καραβιδομακαρονάδα και το αγαπημένο της ποτό, το κονιάκ!
Ραντεβού το Σάββατο που μας έρχεται στο κλείσιμο, για φέτος, του Οξυγόνου live, όπου θα βρίσκονται επί σκηνής μαζί με την Μάρω Μαρκέλλου, την Joanna Drigo και το Γιώργο Χατζηπαύλου:
Ο Γιώτης Παρασκευαϊδης στις κιθάρες, ο Χρήστος Ζερβός στο μπάσο και ο Νίκος Κυριακάκης στα τύμπανα. (περισσότερες πληροφορίες εδώ)