Καλησπέρα παιδιά.
Ναι, ο τίτλος είναι μελαγχολικός, αλλά είναι η αλήθεια. Το είπε ο Παύλος Παυλίδης χθες βράδυ (ότι αυτές οι 2 εμφανίσεις του στο Passport είναι οι τελευταίες αυτού του χώρου), αλλά και ο Γιώργος Χουρδάκης (εκ των ιδιοκτητών του χώρου) στο Facebook:
Πριν 5 χρόνια, περίπου σαν σήμερα, ξεκίνησε το ωραιότερο επαγγελματικό ταξίδι που έχω κάνει.
Βάλαμε φωτιές, ανάψαμε σπίθες, γελάσαμε, κλάψαμε, τσακωθήκαμε, παλέψαμε με την νοοτροπία μιας ολόκληρης πόλης , προκειμένου να χτίσουμε το PassPORT.
Kαι το PassPORT μεγάλωσε, έγινε σημείο αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα της Αθήνας. Καταφέραμε και βάλαμε τον Πειραιά στον μουσικό χάρτη.
Και έρχεται η ώρα που πρέπει να το αποχωριστείς.....
Το σημείο και όχι τις δράσεις του....
To που πηγαίνουμε θα το μάθετε σύντομα.....
Υ.Γ Του είχα πεί του Παύλου να ξεκινήσει εκείνο το live με αυτό το τραγούδι (σ.σ. τη Φωτιά στο Λιμάνι - το είπε χθες βράδυ) ..... Σήμερα θα του πώ να το τελειώσει έτσι......!!!!!!
Σας περιμένω σήμερα όλους.....
Είναι πραγματικά πολύ περίεργο να αποχωρίζεσαι ένα χώρο. Το ευχάριστο βέβαια είναι ότι το ταξίδι του Passport θα συνεχιστεί σε νέο χώρο, ο οποίος δεν θα είναι στον Πειραιά, όπως ανέφερε στο Facebook ο Γιώργος Χουρδάκης. Αυτό βέβαια θα είναι ένα πλήγμα για την πόλη, γιατί πραγματικά αυτός ο Χώρος Πολιτισμού στην πλατεία Κοραή είχε φέρει ένα "φρέσκο" αέρα Πολιτισμού στην γύρω περιοχή, η οποία είχε πολλά χρόνια να έχει κάτι αντίστοιχο (ίσως από τα τέλη της δεκαετίας του '90 και το Silo).
Θα είναι πολύ περίεργο να περπατάω σ' αυτή την πλατεία και να μην βλέπω την ταμπέλα του Passport, δίπλα στο "Χάϊ Λάϊφ" cafe... Αυτή όμως είναι η "προίκα" που δημιούργησαν τα αδέρφια Χουρδάκη (ο Γιώργος και ο Κώστας). Πήραν το παλιό cinema "Χάϊ Λάϊφ", δημιούργησαν έναν Χώρο Πολιτισμού και κατάφεραν να φέρουν τα σημαντικότερα ονόματα της Μουσικής, του Θεάτρου και της Τέχνης σ' αυτόν.
Είχα πει κάποια στιγμή στο Γιώργο ότι πήρε τον Πλατανιά και κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να είναι στις 2 πρώτες ομάδες του Πρωταθλήματος και μάλιστα σε μια χρονιά να "σηκώσει την κούπα". Αναφέρομαι βέβαια στη χρονιά 2013-14, όπου το Passport φιλοξένησε τη Νατάσσα Μποφίλιου, το Σωκράτη Μάλαμα, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και πολλούς άλλους γνωστούς Έλληνες μουσικούς.
Θυμάμαι τα πρώτα βήματα του Passport το 2010. Η συνύπαρξη του βιβλιοπωλείου με το συναυλιακό χώρο ήταν κάτι το ξεχωριστό, όπως και η αρχοντιά που απέπνεε αυτός ο νεοκλασσικός χώρος.
Θυμάμαι τα δύο Φεστιβάλ του Mix Grill, που έγιναν σ' αυτό το χώρο. Στο πρώτο από αυτά μπήκα στο Passport την ώρα που έβγαινε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος εμφανιζόταν το προηγούμενο βράδυ εκεί. Για πολλούς από εμάς που πέρασαν πολλές ώρες σ' αυτό το χώρο, το Passport είχε γίνει Πασπορτάκι. Αυτή ήταν άλλη μια επιτυχία των παιδιών. Η επαφή που είχαν κι έχουν με τον κόσμο είναι ειλικρινής, άμεση, ζεστή και γενικότερα Πειραιώτικη.
Εύκολα θα πει κάποιος ότι "αν είχα κι εγώ λεφτά, θα είχα την ίδια επιτυχία". Αυτό βέβαια είναι ένα μεγάλο λάθος. Τα λεφτά χαρίζουν μια βραχυπρόθεσμη επιτυχία μεν, αλλά το να κρατηθείς "ψηλά" για μεγάλο διάστημα προϋποθέτει πολλά άλλα πράγματα, όπως τον επαγγελματισμό, την υπευθυνότητα, την υπομονή, τις σωστές κινήσεις - αποφάσεις και τέλος την "καύλα" με αυτό που κάνεις. Τα παιδιά του Passport είχαν αυτό που διαθέτουν εδώ και πολλά χρόνια οι άνθρωποι του Σταυρού του Νότου: τον επαγγελματισμό, το μεράκι για αυτό που κάνουν και τις γνώσεις πάνω στον ευρύτερο χώρο της μουσικής. Αυτό είναι πολύ σημαντικό αν θες να δημιουργήσεις μια ταυτότητα για το "προϊόν" σου.
Θα ήθελα να αποχαιρετήσω το Passport του Πειραιά με κάποιες φωτογραφίες από διάφορα όμορφα βράδια αυτών των 5 χρόνων.
Εις το επανιδείν Πασπορτάκι.
Ναι, ο τίτλος είναι μελαγχολικός, αλλά είναι η αλήθεια. Το είπε ο Παύλος Παυλίδης χθες βράδυ (ότι αυτές οι 2 εμφανίσεις του στο Passport είναι οι τελευταίες αυτού του χώρου), αλλά και ο Γιώργος Χουρδάκης (εκ των ιδιοκτητών του χώρου) στο Facebook:
Πριν 5 χρόνια, περίπου σαν σήμερα, ξεκίνησε το ωραιότερο επαγγελματικό ταξίδι που έχω κάνει.
Βάλαμε φωτιές, ανάψαμε σπίθες, γελάσαμε, κλάψαμε, τσακωθήκαμε, παλέψαμε με την νοοτροπία μιας ολόκληρης πόλης , προκειμένου να χτίσουμε το PassPORT.
Kαι το PassPORT μεγάλωσε, έγινε σημείο αναφοράς για τα πολιτιστικά δρώμενα της Αθήνας. Καταφέραμε και βάλαμε τον Πειραιά στον μουσικό χάρτη.
Και έρχεται η ώρα που πρέπει να το αποχωριστείς.....
Το σημείο και όχι τις δράσεις του....
To που πηγαίνουμε θα το μάθετε σύντομα.....
Υ.Γ Του είχα πεί του Παύλου να ξεκινήσει εκείνο το live με αυτό το τραγούδι (σ.σ. τη Φωτιά στο Λιμάνι - το είπε χθες βράδυ) ..... Σήμερα θα του πώ να το τελειώσει έτσι......!!!!!!
Σας περιμένω σήμερα όλους.....
Είναι πραγματικά πολύ περίεργο να αποχωρίζεσαι ένα χώρο. Το ευχάριστο βέβαια είναι ότι το ταξίδι του Passport θα συνεχιστεί σε νέο χώρο, ο οποίος δεν θα είναι στον Πειραιά, όπως ανέφερε στο Facebook ο Γιώργος Χουρδάκης. Αυτό βέβαια θα είναι ένα πλήγμα για την πόλη, γιατί πραγματικά αυτός ο Χώρος Πολιτισμού στην πλατεία Κοραή είχε φέρει ένα "φρέσκο" αέρα Πολιτισμού στην γύρω περιοχή, η οποία είχε πολλά χρόνια να έχει κάτι αντίστοιχο (ίσως από τα τέλη της δεκαετίας του '90 και το Silo).
Θα είναι πολύ περίεργο να περπατάω σ' αυτή την πλατεία και να μην βλέπω την ταμπέλα του Passport, δίπλα στο "Χάϊ Λάϊφ" cafe... Αυτή όμως είναι η "προίκα" που δημιούργησαν τα αδέρφια Χουρδάκη (ο Γιώργος και ο Κώστας). Πήραν το παλιό cinema "Χάϊ Λάϊφ", δημιούργησαν έναν Χώρο Πολιτισμού και κατάφεραν να φέρουν τα σημαντικότερα ονόματα της Μουσικής, του Θεάτρου και της Τέχνης σ' αυτόν.
Είχα πει κάποια στιγμή στο Γιώργο ότι πήρε τον Πλατανιά και κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να είναι στις 2 πρώτες ομάδες του Πρωταθλήματος και μάλιστα σε μια χρονιά να "σηκώσει την κούπα". Αναφέρομαι βέβαια στη χρονιά 2013-14, όπου το Passport φιλοξένησε τη Νατάσσα Μποφίλιου, το Σωκράτη Μάλαμα, την Ελεωνόρα Ζουγανέλη και πολλούς άλλους γνωστούς Έλληνες μουσικούς.
Θυμάμαι τα πρώτα βήματα του Passport το 2010. Η συνύπαρξη του βιβλιοπωλείου με το συναυλιακό χώρο ήταν κάτι το ξεχωριστό, όπως και η αρχοντιά που απέπνεε αυτός ο νεοκλασσικός χώρος.
Θυμάμαι τα δύο Φεστιβάλ του Mix Grill, που έγιναν σ' αυτό το χώρο. Στο πρώτο από αυτά μπήκα στο Passport την ώρα που έβγαινε ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο οποίος εμφανιζόταν το προηγούμενο βράδυ εκεί. Για πολλούς από εμάς που πέρασαν πολλές ώρες σ' αυτό το χώρο, το Passport είχε γίνει Πασπορτάκι. Αυτή ήταν άλλη μια επιτυχία των παιδιών. Η επαφή που είχαν κι έχουν με τον κόσμο είναι ειλικρινής, άμεση, ζεστή και γενικότερα Πειραιώτικη.
Εύκολα θα πει κάποιος ότι "αν είχα κι εγώ λεφτά, θα είχα την ίδια επιτυχία". Αυτό βέβαια είναι ένα μεγάλο λάθος. Τα λεφτά χαρίζουν μια βραχυπρόθεσμη επιτυχία μεν, αλλά το να κρατηθείς "ψηλά" για μεγάλο διάστημα προϋποθέτει πολλά άλλα πράγματα, όπως τον επαγγελματισμό, την υπευθυνότητα, την υπομονή, τις σωστές κινήσεις - αποφάσεις και τέλος την "καύλα" με αυτό που κάνεις. Τα παιδιά του Passport είχαν αυτό που διαθέτουν εδώ και πολλά χρόνια οι άνθρωποι του Σταυρού του Νότου: τον επαγγελματισμό, το μεράκι για αυτό που κάνουν και τις γνώσεις πάνω στον ευρύτερο χώρο της μουσικής. Αυτό είναι πολύ σημαντικό αν θες να δημιουργήσεις μια ταυτότητα για το "προϊόν" σου.
Θα ήθελα να αποχαιρετήσω το Passport του Πειραιά με κάποιες φωτογραφίες από διάφορα όμορφα βράδια αυτών των 5 χρόνων.
Εις το επανιδείν Πασπορτάκι.