Ο πρώτος δίσκος της συνεργασίας του Γιώργου Ξυλούρη (Ψαρογιώργη) με τον Αυστραλό drummer Jim White κυκλοφόρησε το 2014, αλλά αυτή ήταν η πρώτη τους κοινή εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη. Το "Goats" εμφανιζόταν αρκετά συχνά στη λίστα μου τον τελευταίο καιρό και με τη μνήμη από την εμφάνισή τους στο Plissken τον Ιούνιο να μην έχει ξεθωριάσει, πήγα χωρίς δεύτερη σκέψη από νωρίς στο Μύλο. Ο χώρος γέμισε, οι δυο μουσικοί έμειναν στη σκηνή αρκετά παραπάνω απ’ όσο περίμενα και γενικά ήταν μια πολύ ωραία βραδιά, ιδανική για να κλείσουν σιγά-σιγά τα μουσικά δρώμενα του 2015.
Έχοντας κυκλοφορήσει μουσική συνολικής διάρκειας ούτε μιας ώρας, υπήρχε η απορία για το πώς θα δομηθεί μια τέτοια εμφάνιση. Στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ, το σύνηθες μισάωρο ή μία ώρα ταιριάζει γάντι στα όσα κάνουν, γεμίζοντας το με τις ήδη ηχογραφημένες ιδέες τους, αλλά και με αυτοσχεδιασμούς. Ο Ψαρογιώργης, όμως, χρησιμοποιούσε χθες περισσότερο τη φωνή του συγκριτικά με το δίσκο, από τα περιθώρια του οποίου ξέφυγαν από νωρίς. Παρατηρώντας τον, είναι αναπόφευκτη η αναφορά των ομοιοτήτων με τον Ψαραντώνη, παρά το λαούτο αντί για τη λύρα και τη λιγότερο γερασμένη φωνή. Ο Jim White στα δεξιά του, έχει ήδη πολλές δεκαετίες στην πλάτη του και δε χρειάζεται να αποδείξει τίποτε και σε κανέναν, αλλά στο σχήμα αυτό γίνεται εμφανές το πόσο ικανός drummer είναι. Όχι τόσο στα όσα είναι δομημένα εκ των προτέρων ή στα πιο ήρεμα σημεία που η παρουσία του είναι όσο διακριτική ταιριάζει, αλλά κυρίως όταν αρχίζουν να παίζουν κι οι δύο ξέφρενα που το λαούτο οδηγεί απ’ τη μια και οδηγείται απ’ την άλλη.
Από τα όχι και τόσο αναμενόμενα της βραδιάς ήταν η ερμηνεία αρκετών στίχων του "Ερωτόκριτου" και του "Όσο Βαρούν Τα Σίδερα". Παρ’ όλο που υπήρχαν μερικές «κοιλιές» στη διάρκεια των δυόμιση ωρών που έπαιζαν, μουσικά ήταν άρτιοι και εν τέλει καταχειροκροτήθηκαν όταν έφυγαν για δεύτερη φορά περίπου στη 1:00. Το πρόγραμμά τους για τη νέα χρονιά περιλαμβάνει αρκετές συναυλίες σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα και ίσως είναι νωρίς ακόμα για δεύτερο δίσκο, αλλά ακόμα και έτσι γεμίζουν όμορφα τις συναυλίες τους. Απλά, ίσως το αποτέλεσμα είναι πιο ικανοποιητικό σε μια «συμπιεσμένη» εμφάνιση σε φεστιβάλ σε σύγκριση με μια βραδιά, όπως η χθεσινή. Κάτι τέτοιο όμως έχει μικρή σημασία για την ώρα.
Έχοντας κυκλοφορήσει μουσική συνολικής διάρκειας ούτε μιας ώρας, υπήρχε η απορία για το πώς θα δομηθεί μια τέτοια εμφάνιση. Στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ, το σύνηθες μισάωρο ή μία ώρα ταιριάζει γάντι στα όσα κάνουν, γεμίζοντας το με τις ήδη ηχογραφημένες ιδέες τους, αλλά και με αυτοσχεδιασμούς. Ο Ψαρογιώργης, όμως, χρησιμοποιούσε χθες περισσότερο τη φωνή του συγκριτικά με το δίσκο, από τα περιθώρια του οποίου ξέφυγαν από νωρίς. Παρατηρώντας τον, είναι αναπόφευκτη η αναφορά των ομοιοτήτων με τον Ψαραντώνη, παρά το λαούτο αντί για τη λύρα και τη λιγότερο γερασμένη φωνή. Ο Jim White στα δεξιά του, έχει ήδη πολλές δεκαετίες στην πλάτη του και δε χρειάζεται να αποδείξει τίποτε και σε κανέναν, αλλά στο σχήμα αυτό γίνεται εμφανές το πόσο ικανός drummer είναι. Όχι τόσο στα όσα είναι δομημένα εκ των προτέρων ή στα πιο ήρεμα σημεία που η παρουσία του είναι όσο διακριτική ταιριάζει, αλλά κυρίως όταν αρχίζουν να παίζουν κι οι δύο ξέφρενα που το λαούτο οδηγεί απ’ τη μια και οδηγείται απ’ την άλλη.
Από τα όχι και τόσο αναμενόμενα της βραδιάς ήταν η ερμηνεία αρκετών στίχων του "Ερωτόκριτου" και του "Όσο Βαρούν Τα Σίδερα". Παρ’ όλο που υπήρχαν μερικές «κοιλιές» στη διάρκεια των δυόμιση ωρών που έπαιζαν, μουσικά ήταν άρτιοι και εν τέλει καταχειροκροτήθηκαν όταν έφυγαν για δεύτερη φορά περίπου στη 1:00. Το πρόγραμμά τους για τη νέα χρονιά περιλαμβάνει αρκετές συναυλίες σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα και ίσως είναι νωρίς ακόμα για δεύτερο δίσκο, αλλά ακόμα και έτσι γεμίζουν όμορφα τις συναυλίες τους. Απλά, ίσως το αποτέλεσμα είναι πιο ικανοποιητικό σε μια «συμπιεσμένη» εμφάνιση σε φεστιβάλ σε σύγκριση με μια βραδιά, όπως η χθεσινή. Κάτι τέτοιο όμως έχει μικρή σημασία για την ώρα.