1. Τί θα ακούσεις:
πολύ απλά τον Iggy Pop
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
Gardenia, Break Into Your Heart, Sunday
3. Βαθμολογία:
8/10
Ο άνθρωπος είναι από μόνος του ένα κεφάλαιο της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του '60 μέχρι και σήμερα παραμένει ένας από τους πιο “ανήσυχους” μουσικούς. Το rock κυλάει στο αίμα του τη στιγμή που δεν θα φοβηθεί να πειραματιστεί και με πιο art εκφάνσεις του. Οι δίσκοι του όλα αυτά τα χρόνια πολλοί και τρομερά καλοί. Στα 68 του διατηρεί μια καλλιτεχνική κάψα που θα ζήλευαν πάρα πολλοί νεαροί μουσικοί. Ίσως, οι λέξεις αχρηστεύουν όταν μιλάμε για τον κύριο Iggy Pop, ο οποίος φέτος επιστρέφει με τον 17ο προσωπικό του δίσκο. Είχαμε να ακούσουμε καινούριο υλικό του από το 2013 όταν και επέστρεψε με τους θρυλικούς Stooges και το όχι και τόσο καλό “Ready to Die”. Η τελευταία φορά που είχαμε κάτι solo από τον Pop ήταν το 2012 και το “Apres”, ενώ τώρα επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος με το “Post Pop Depression”.
Τα πρόσωπα που φιγουράρουν στο εξώφυλλο του δίσκου μάς προετοιμάζουν για κάτι μεγαλειώδες. Αρχικά, ο Josh Homme των Queens of the Stone Age αναλαμβάνει την παραγωγή του album, ενώ συμμετέχει κιόλας με κιθάρα, synths, μπάσο, φωνητικά. Όμως, και ένα άλλο μέλος της αμερικανικής μπάντας υπάρχει στο σχήμα και δεν είναι άλλος από τον “παίζω όλα τα μουσικά όργανα του κόσμου” Dean Fertita. Στα κρουστά συναντούμε τον Matt Helders των Arctic Monkeys. Κατά την προσωπική μου γνώμη, ο καλύτερος ντραμίστας της γενιάς του. Και φυσικά, ο Iggy Pop του οποίου η έμπνευση και η μουσική πλευρά του μυαλού του δεν θα σταματήσουν ποτέ μα ποτέ να λειτουργούν. Εννιά τραγούδια απαρτίζουν το album και στο άκουσμα των πρώτων riffs στο εναρκτήριο “Break Into Your Heart” σκάω ένα μειδίαμα διότι καταλαβαίνω πως εδώ ο τυπάς με τα μονίμως μακριά ξανθά μαλλιά δεν αστειεύεται. Η βαριά φωνή του ταιριάζει γάντι με την ενορχήστρωση, την έντονη μπασογραμμή, όπως ακούμε στο “Gardenia”, και τις ηλεκτρικές κιθάρες που άλλοτε μας πηγαίνουν σε garage και άλλοτε σε πιο hard rock μονοπάτια.
Τα καλό με το συγκεκριμένο album είναι ότι, ενώ ένωσαν τις δυνάμεις του εξαίσιοι μουσικοί, το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο Iggy Pop. Όλοι τους έχουν βάλει τόσο διακριτικά το χέρι τους στις συνθέσεις του 68χρονου όσο χρειάζεται για να μην αλλοιωθεί η μουσική εικόνα που συνθέτει ο Pop. Το “In The Lobby” είναι λες και ξεπήδησε από μια παλαιότερη εποχή του Αμερικανού τραγουδοποιού, το “Sunday” με το απρόσμενο και πολύ ωραίο τέλος του υπενθυμίζει τα καντάρια μουσικής που γνωρίζει ο Iggy Pop, ενώ το “Paraguay” κλείνει με εμφατικό τρόπο ένα δίσκο που ομολογώ πως δεν περίμενα να μου άρεσε τόσο. Το “Post Pop Depression” είναι ένα πάρα πολύ ωραίο και χορταστικό album. Ο Iggy Pop δήλωσε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο αυτός ο δίσκος να είναι και ο τελευταίος του. Αν είναι να συμβεί πάντως αυτό, τότε ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ό,τι πρέπει για να κλείσει την τρομερή και φοβερή καριέρα του.