Οι Κερκυραίοι Κόρε. Ύδρο. αναμφισβήτητα άφησαν έντονα το μουσικό στίγμα τους στην ελληνική indie σκηνή τα πρώτα χρόνια των '00s (παρέα με τους The Boy και Monika). Η μεγάλη απήχηση τους στο κοινό οδήγησε στην επαναφορά του ελληνικού στίχου ως μέσο έκφρασης καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, με την αγγλική γλώσσα να αρχίζει να φαντάζει περιοριστική για όλα όσα ήθελαν οι μουσικοί να πουν, αλλά και οι ακροατές να εισπράξουν. Η μετεωρική άνοδος των Κόρε. Ύδρο. και η επακόλουθη διάλυσή τους άφησε πολλά κενά στην ιστορία της μπάντας.
Κενά που προσπαθεί να καλύψει το ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Βύρωνα Κριτζά «Εδώ Μιλάνε Για Λατρεία», που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και ξεκίνησε να προβάλλεται και στην Αθήνα σε περιορισμένο αριθμό προβολών. Ένα ντοκιμαντέρ που βουτάει στο σύμπαν των Κορε. Ύδρο., από τις πρώτες εντελώς D.I.Y. προσπάθειες των αρχικών μελών της μπάντας (Παντελής Ε. Δημητριάδης, Γιώργος Αρβανιτάκης, Σπύρος Καταγής) να μετουσιώσουν τις μουσικές επιρροές τους —κατά βάση αμερικάνικο εναλλακτικό ροκ-με τους R.E.M., Nirvana και Smashing Pumpkins να κατέχουν τα πρωτεία— σε κάτι που συνδύαζε την ορμή του punk rock και τη μουσική παράδοση της Κέρκυρας.
Ήταν όμως η προσχώρηση στο γκρουπ του Κωνσταντίνου Αμύγδαλου το 1997 και πολύ περισσότερο του Αλέξανδρου Μακρή το 2001 που διαμόρφωσε το τελικό σχήμα των Κόρε. Ύδρο. και προετοίμασε το έδαφος για την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους «Αν Όλα Τελείωναν Εδώ» (Wipe Out Records 2003). Αν και δεν ακούστηκε ιδιαίτερα την εποχή που κυκλοφόρησε, όπως είπαν και στο ντοκιμαντέρ, εντούτοις περιέχει τα στοιχεία που θα τελειοποιούσαν στους μετέπειτα δίσκους τους. Αλληγορικοί στίχοι, ονειρική μουσική, «σπιτίσια» παραγωγή και βέβαια η sui generis περσόνα του Παντελή Δημητριάδη, που ενσωμάτωνε την καλλιτεχνική του αμφιθυμία στη μουσική του συγκροτήματος.
Το μεγάλο ατού του «Εδώ Μιλάνε Για Λατρεία» είναι η παρουσία του Αλέξανδρου Μακρή και η αφήγηση του για όσα βίωσε με την μπάντα, τη σχέση του με τον Δημητριάδη, αλλά και το πώς δεν ήθελε καθόλου τη δημοσιότητα που έφερε η μεγάλη επιτυχία των Κόρε. Ύδρο. Και είναι αυτή η παραδοχή που ρίχνει ένα πιθανό φως στη διάλυσή τους, μαζί με την αναπόφευκτη φθορά που φέρνει το πέρασμα του χρόνου στις ζωές των μελών κάθε γκρουπ.
Εκτός από τους ίδιους τους Κόρε. Ύδρο., στο ντοκιμαντέρ μιλάνε φίλοι τους από την Κέρκυρα και τη ζωή τους πριν την επιτυχία, αφοσιωμένοι fan τους, όπως ο Παναγιώτης Πανταζής, a.k.a.Pan Pan, αλλά και συνεργάτες τους, όπως ο Περικλής Πιλαβάς, ιδιοκτήτης της Inner Ear Records. Όλοι καταθέτουν την δική τους οπτική για το τι αντιπροσώπευαν οι Κόρε. Υδρο. και τι τους τράβηξε στη μουσική τους. Είναι, όμως, η πρωτοεμφανιζόμενη μουσικός Bipolia που συνοψίζει τελικά την ουσία και πιθανόν και την κοσμοθεωρία του Παντελή Δημητριάδη και των Κόρε. Ύδρο. γενικά, με την φράση που λέει λίγο πριν το τέλος πως «Χωρίς τη γελοιότητα θα είμασταν γελοίοι».
Κάτι που αποτυπώθηκε και στην πρώτη από τις δυο sold out εμφανίσεις από Τα Παιδιά της Παλαιότητας, της μπάντας που δημιουργήθηκε από το Δημητριάδη μετά την διάλυση των Κορε. Ύδρο., στην μουσική σκηνή Βαβέλ την Πέμπτη 3 Απριλίου. Λόγω της πρωτοφανούς ζήτησης για εισιτήρια, η διοργάνωση μεταφέρθηκε σε έναν πολύ μεγαλύτερο χώρο από το αρχικό venue που είχε ανακοινωθεί, και αν κρίνουμε από τον κόσμο, η κίνηση αυτή ήταν επιβεβλημένη.
Μπαίνοντας στο χώρο, το πρώτο πράγμα που γίνεται φανερό είναι η έντονη παρουσία της νεότερης γενιάς, κορίτσια και αγόρια που μπορεί και να μην πρόλαβαν καθόλου τους Κόρε. Ύδρο., αλλά μέσω της επιτυχίας που απολαμβάνουν ξανά, λίγο απρόσμενα, μέσα από stories στο TikTok, έχουν έρθει σε επαφή με τη μουσική του Παντελή Δημητριάδη, χαρίζοντάς του μια δεύτερη δημοφιλία. Είναι μπροστά μπροστά, κάτω από την σκηνή, παρέες που ανυπομονούν για την εμφάνιση των Παιδιών Της Παλαιότητας, έτοιμες να λατρέψουν το είδωλό τους και να γίνουν μάρτυρες άλλης μιας υπέρ το δέον θεατρικής, υπερβολικής, κωμικοτραγικής και δραματικής παράστασής τους.
Πρώτα, όμως, στη σκηνή εμφανίζεται η Bipolia για να προετοιμάσει το έδαφος, μόνο με μια ηλεκτρική κιθάρα, ντυμένη με ένα μαύρο φόρεμα που φέρνει στο μυαλό τη ροκ περίοδο της PJ Harvey, πριν εκείνη ανακαλύψει το πιάνο και την αγάπη της για τη Βικτωριανή Εποχή. Είναι, όμως, η σύγχρονη αγγλική σκηνή των Sleaford Mods και κυρίως της Billy Nomates που αποτυπώνεται στα τραγούδια και την ερμηνεία της Biopolia, αυτός ο συνδυασμός spoken word φωνητικών, κιθαριστικών solo και στίχων που καταγράφουν τα αδιέξοδα της νέας γενιάς. Με μια αμεσότητα που πηγάζει από την εμπειρία της να παιζει μουσική στο δρόμο, η συμπαθής μουσικός κατάφερε να κερδίσει εύκολα το κοινό, με τα τραγούδια από το πρώτο της άλμπουμ "There It Is I Said It" να είναι αρκετά ενδιαφέροντα. Κάποια προβλήματα στον ήχο, που προσπάθησε να λύσει σε συνεννόηση με τον ηχολήπτη, εμπόδιζαν την απρόσκοπτη ερμηνεία κάποιων κομματιών, αλλά συνολικά στα τρία τέταρτα που παρέμεινε στην σκηνή η Bipolia άφησε υποσχέσεις για το μέλλον.
Ένα τέταρτο πριν τις 23:00 ένας ένας οι μουσικοί που απαρτίζουν τα Παιδιά Της Παλαιότητας πήραν τις θέσεις τους και περίμεναν τον μπροστάρη της μπάντας. Οι Μάριος Πλασκασοβίτης (πιανο, κιθάρες), Νίκος Ραράκος, Χριστίνα Παπαλίτσα (τσέλο), Θοδωρής Άνθης (κιθάρα), Νούμερο Μπλε (μπάσο), Επαμεινώνδας Καραΐσκος (ντραμς) είναι οι μουσικοί που συντροφεύουν το Δημητριάδή από το 2013 που πρωτοξεκίνησαν. Μια διαφορετική μουσική πρόταση από τους Κόρε. Ύδρο., που αν στα δυο πρώτα άλμπουμ τους έψαχναν ακόμα τα πατήματά τους, με την κυκλοφορία του «Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών» κατάφεραν να ξεπεράσουν την σύγκριση με αυτούς και να δημιουργήσουν μια αυτόνομη καλλιτεχνική πρόταση.
Ξεκίνημα αρκετά ροκ, με το Δημητριάδη στην κιθάρα να επιδίδεται σε σόλο με τη βοήθεια δοξαριού, με τους υπόλοιπους να ακολουθούν και τα visuals στο πίσω μέρος της σκηνής να συμπληρώνουν τη μουσική. Σταδιακά οι μελωδίες πήραν το πάνω χέρι με τον Δημητριάδη να επιδίδεται στο γνωστό του τελετουργικό (γδυμένος από τη μέση και πάνω, τραγούδι ανάμεσα στους θεατές και βέβαια αλλεπάλληλο crowdsurfing). Το κοινό, κερδισμένο από την πρώτη νότα, δεν σταματούσε να τον επευφημεί (εδώ μιλάμε για λατρεία όντως), με τα «Πυροτεχνήματα Στα Γενέθλια Της», «Τα Απέραντα Θέρη Μου» και «Σε Ποιον Ανήκει Η Κέρκυρα» να κερδίζουν το πιο δυνατό χειροκρότημα.
Συνέχεια με πιο ιδιοσυγκρασιακά κομμάτια, σαν το «Προετοιμασία Για Την Κηδεία», ένα κερκυραίικο τραγούδι, όπως είπε, για το θάνατο του αδελφού της μητέρας του, και «Το Τραγούδι Πέθανε», καινούργια σύνθεση που πιθανόν να περιέχεται στον καινούργιο δίσκο (αν και εφόσον υπάρξει βέβαια), με το Δημητριάδη να αγωνιά στο ενδεχόμενο να μην έχει μέσα του άλλη μουσική.
Στην μια ώρα από την έναρξη του live, το συγκρότημα αποχωρεί για ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα —η παράσταση, άλλωστε, φέρει τον τίτλο «120 Λεπτά με τα Παιδιά της Παλαιότητας»— για να επανέλθουν λίγα λεπτά μετά τις 00:00 για το δεύτερο μέρος και την ακόμα μεγαλύτερη αποθέωση από τους θεατές και το «Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα» (το κορυφαίο τραγούδι τους θεωρώ) να τραγουδιέται από όλους, ακολουθούμενο από τα «Γκοφρέ Σεντόνια», σε μια εμφάνιση που ξεπερνάει τελικά το δίωρο, χωρίς σκέψεις από την πλευρά του γκρουπ να κρατήσουν δυνάμεις για την επόμενη ημέρα (όσο και αν κατά την διάρκεια της εμφάνισης τους ο Δημητριάδης λέει το αντίθετο).
Εδώ υπάρχει κάτι παραπάνω από λατρεία τελικά.
Οι φωτογραφίες ανήκουν στην Ευδοξία Μπινοπούλου και στο mixgrill.gr.