Για όσους επιμένουν να ακούν ελληνική «ροκ» μουσική και για όσους νεότερους, σε πείσμα των καιρών την ανακαλύπτουν τώρα, αργά ή γρήγορα οι δρόμοι πάντα οδηγούν σε εκείνον…
Αν δεν είχε φύγει εκείνο το πρωί του Δεκέμβρη του '90, θα γινόταν φέτος 77 χρονών. Θα έγραφε άραγε αν ζούσε; Θα του άρεσε αυτό που αντίκριζε; Θα «έχαιρε» της ίδιας εκτίμησης από τους μουσικόφιλους ή ο πρόωρος θάνατος γιγάντωσε το μύθο του;
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος για την εγχώρια μουσική σκηνή είναι ένας «θρύλος». Είναι, όμως, κι ένας άνθρωπος που έζησε, δημιούργησε κι έφυγε «τόσο, μα τόσο ξαφνικά», αφήνοντας κληρονομιά σε όλους εμάς την μουσική του. Την μουσική, που από τη στιγμή που τη συνάντησε, την αγάπησε και την ακολούθησε μέχρι τέλους…
Πάντα σκεφτόμουν όλα τα παραπάνω, από τότε. Φέτος, με αφορμή την θεατρική παράσταση του Ανδρέα Ζαφείρη, που παρουσιάζεται στο Θέατρο 2510 (Θεμιστοκλέους 52, Αθήνα), «Ο Άγνωστος Πρίγκιπας: Παύλος Σιδηρόπουλος», και που φυσικά μιλάει για τον Παύλο, βρέθηκα αντίκρυ με την αδερφή του (και διαχειρίστρια του πνευματικού του έργου) Μελίνα Σιδηροπούλου, που συμμετέχει κι η ίδια στην παράσταση. Πόσα είχα να ρωτήσω...
MixGrill: Σε έχουν κουράσει όλα αυτά τα χρόνια οι συνεντεύξεις που αφορούν τον αδερφό σου;
Μελίνα Σιδηροπούλου: Θα σου απαντήσω με κάθε ειλικρίνεια. Ναι, έχω κουραστεί λιγάκι, παρόλο που η αγάπη μου για τον αδελφό μου με κινεί. Επειδή δεν είμαι εγώ ο δημιουργός, δεν έχω κάτι καινούργιο να πω.
M.G.: Ναι αλλά είσαι ό,τι πιο κοντά, αυθεντικό και αξιόπιστο στον καλλιτέχνη, άνθρωπο και αδερφό Παύλο Σιδηρόπουλο.
Μ.Σ.: Φυσικά. Και για αυτό ακριβώς το κάνω. Και προσπαθώ όσο μπορώ!
M.G.: Υπάρχουν πράγματα που έμαθες από φίλους και συνεργάτες για τον αδερφό σου μετά το θάνατό του, που σε στεναχώρησαν;
Μ.Σ.: Όχι, δεν προέκυψε κάτι τέτοιο. Γνώριζα ήδη γεγονότα και πράγματα από τη ζωή του Παύλου, όλες τις δυσκολίες που περνούσε εκείνη την περίοδο. Ήταν γνωστά, δεν υπήρχε κάτι κρυφό. Και μάλιστα, να σου πω κάτι ειλικρινά: Αφότου έφυγε ο Παύλος εισέπραξα την αγάπη και την εκτίμηση που είχε ο κόσμος στο πρόσωπό του είτε από συνεργάτες του, μουσικούς, φίλους είτε από απλό κόσμο που τον γνώριζε μόνο από την καλλιτεχνική του διαδρομή.
M.G.: Ο Παύλος Σιδηρόπουλος με το έργο του άνοιξε κάποιους «ορίζοντες» για αυτό που αποκαλούμε ροκ στην Ελλάδα. Έχω ακούσει αρκετές φορές τον Γιάννη Αγγελάκα να λέει: «Αν δεν ήταν ο Μήτσος (Πουλικάκος) και ο Παύλος (Σιδηρόπουλος), εμείς που θέλαμε να κάνουμε ροκ μουσική στην Ελλάδα δεν θα βρίσκαμε το δρόμο». Πιστεύεις, αν ζούσε, θα χαιρόταν με την παρακαταθήκη που άφησε;
Μ.Σ.Οπωσδήποτε, είναι κάτι που θα τον χαροποιούσε πολύ.
M.G.: Φέτος συμμετέχεις στην παράσταση του Ανδρέα Ζαφείρη: «Ο Άγνωστος Πρίγκιπας: Παύλος Σιδηρόπουλος» που μιλάει για τον Παύλο. Είναι ψυχοφθόρο ή ψυχοθεραπευτικό όλο αυτό για εσένα;
Μ.Σ.: Είναι… (παύση) Δεν ξέρω, ψάχνω να βρω μια τρίτη λέξη (χαμογελάει). Ψυχοφθόρο δεν είναι σίγουρα. Nα το ξεκαθαρίσω αυτό. Mε γεμίζει πολύ και μου δίνει χαρά η αγάπη του κόσμου. Όλο αυτό με γεμίζει αγαλλίαση, μου ενδυναμώνει τα αισθήματα που τρέφω για τον αδερφό μου, με γεμίζει περηφάνια. Δεν υπάρχει στεναχώρια να κυριαρχήσει. Και ο κόσμος γνωρίζει τον αδερφό μου, το δημιουργό! Άρα, γιατί να στεναχωρηθώ;
M.G.: Τώρα που το ανέφερες, ποιές είναι οι αντιδράσεις του κόσμου;
Μ.Σ.: Είναι πολύ θετικές. Το πλαισιώνουν με τόση πολύ αγάπη και ειδικά νέα παιδιά που δεν είχαν προλάβει τον Παύλο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα παιδί 23 χρονών που ήρθε με τον κατά εφτά χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, που του γνώρισε τα τραγούδια του Παύλου, να μου λέει ότι μπήκαν τόσο μέσα του και άγγιξαν την ψυχή του, τον συνεπήραν, κι αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει κι ο ίδιος ποίηση. Ανατριχιάζω τώρα που στο λέω.
M.G.: Πραγματικά υπέροχο αυτό που μου λες. Έχουν περάσει 35 χρόνια από το θάνατό του, τι έχει μείνει από τον Παύλο;
Μ.Σ.: Τα πάντα. Ό,τι έκανε έχει μείνει και υπάρχει πλέον καθολική αναγνώριση του έργου του. Πραγματικά σου μιλάω, δεν έχω εισπράξει κάτι αρνητικό, κάτι άσχημο όλα αυτά τα χρόνια. Έχουν μείνει όλα όσα δημιούργησε και κατάφερε στην καλλιτεχνική του πορεία.
M.G.: Για τους νεότερους και για αρκετό κόσμο, ο Παύλος Σιδηρόπουλος αποτελεί έναν «μύθο για την ελληνική ροκ μουσική, που ο πρόωρος θάνατος γιγάντωσε. Μήπως υπάρχει και κάποια «τραγική ειρωνεία» μέσα σε όλο αυτό, δεδομένου ότι όταν βρισκόταν εν ζωή υπήρχε ένα σύστημα που δεν τον υποστήριζε;
Μ.Σ.: Αυτό το «κατόπιν εορτής» συμβαίνει πολλές φορές στους καλλιτέχνες. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε μετά θάνατον αναγνώριση. Κι όσο για το «μύθο» που ανέφερες, όπως λέει κι ο Δημήτρης Πουλικάκος, «Δεν ήταν αυτό που ο ίδιος επιθυμούσε». Ούτε που τον ενδιέφερε ούτε το επεδίωξε. Δεν το δεχόταν αυτό. Υπάρχει καταγεγραμμένο σε συνέντευξή του.
M.G.: Με αφορμή την παράσταση που παίζεται αυτό το διάστημα, ενδιαφέρεται ο κόσμος να διαβάσει και να έρθει σε επαφή με τα ποιήματα και τις σκέψεις του Παύλου; Κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια η συλλογή «Έχω Μια Θλίψη Για Τα Μακρινά Αριστουργήματα».
Μ.Σ.: Ναι, φυσικά. Πολύς κόσμος θέλει —διψά τολμώ να πω— να έρθει σε επαφή με τα ποιήματα και το υπόλοιπο έργο του Παύλου.
M.G.: Μια ερώτηση που θα θέλατε πολύ να απαντήσετε και που ποτέ δεν έγινε;
Μ.Σ.: Αυτή πραγματικά είναι μια δύσκολη ερώτηση και θα σου πω κάποιες σκέψεις μου: Ο κόσμος θυμάται/μνημονεύει τον Παύλο ως μουσικό. Όμως, ο Παύλος ήταν για μένα πολύ περισσότερα. Μην ξεχνάς ότι η πρώτη ιδιότητα που είχε δώσει στον εαυτό του και δήλωνε ήταν του συγγραφέα. Κι έγραφε ποίηση. Και διηγήματα ξεκινούσε να γράφει, που όμως δεν ολοκλήρωνε. Κι η ηθοποιία τού άρεσε και συμμετείχε σε έργα. Αλλά εδώ θα ήθελα να προσθέσεις τα ίδια τα λόγια του Παύλου, που τα λέει όλα. «Έχει μεγάλη δυσκολία να μπει ο ελληνικός στίχος στη ροκ μουσική, αλλά πώς να το κάνουμε; Πρέπει να παλέψεις. Πρώτα θα βγει λίγο κουτσό, λίγο τραυματισμένο, μετά όμως θα βρει το δρόμο του. Θέλει ειδική μελέτη… Εγώ κουράστηκα, αλλά βρήκα τα μυστικά της ελληνικής γλώσσας και τώρα ο στίχος κολλάει. Κοφτά, λέξη προς λέξη. Και νοιώθω μεγάλη ικανοποίηση γιατί το ταξίδι αυτό το έβγαλα πέρα μόνος μου».
M.G.: Κράτησα για το τέλος κάτι «δύσκολο». Γυρνάμε το χρόνο πίσω, εκείνη την μέρα του Δεκέμβρη του 1990. Τι θα του έλεγες, σε ένα υποθετικό τηλεφώνημα;
Μ.Σ.: (Σκέψη) Φύγε, φύγε, Παύλο, μακριά!
Όσα χρόνια και να περάσουν, όταν κάπου θα ακούγεται το «Να Μ' Αγαπάς», «Το '69 Με Κάποιον Φίλο» και φυσικά το «Kάποτε Θα 'Ρθουν Να Σου Πουν» ένα δάκρυ θα κυλά για τον αδικοχαμένο «Πρίγκηπα» του ελληνικού ροκ.
(Στην παραπάνω φωτογραφία είναι ο συντάκτης, η Μελίνα Σιδηροπούλου και ο σκηνοθέτης της παράστασης Ανδρέας Ζαφείρης.)
ΘΕΑΤΡΟ 2510: Θεμιστοκλέους 52, Εξάρχεια (μετρό Ομόνοια)
Τηλ. Κρατήσεων: 6955445130
Ταυτότητα Παράστασης:
Κείμενο -Σκηνοθεσία: Ανδρέας Ζαφείρης
B.Σκηνοθέτη: Κων/να Μυλωνάκη
Ερμηνεύουν: Ανδρέας Παπακωνσταντίνου, Μελίνα Σιδηροπούλου
Φωτογραφίες: Νίκος Παγωνάκης
Σχεδιασμός Αφίσας: Σωτηρία Μπράμου
Επικοινωνία: Ελευθερία Σακαρέλη
Παραστάσεις:
Από 8 Δεκεμβρίου
Κάθε Κυριακή: 20.45