Το Σαββατόβραδο ήμασταν στην πρώτη μέρα του Rockwave Festival. Αν εξαιρέσεις το All together Now Party του Γιάννη Αγγελάκα, του Ψαραντώνη κι άλλων σχημάτων της Altogether το 2011, το Φεστιβάλ είχε να δει ημέρα με μόνο Ελληνικά ονόματα στη σύνθεση του, από το 1997, στο Γήπεδο του Απόλλωνα. Τότε, οι headliners ήταν ο Χάρης κι ο Πάνος Κατσιμίχας κι έπαιξαν ακόμη οι Πυξ Λαξ, Υπόγεια Ρεύματα, Σωτηρία Λεονάρδου και ο Μανώλης Φάμελος με τους ποδηλάτες.
Δεν πιστεύω ότι είναι λάθος το να υπάρχει μια Ελληνική μέρα στο Rockwave και γενικότερα σε οποιοδήποτε Ελληνικό Φεστιβάλ. Κάθε Φεστιβάλ προσφέρει ως επί το πλείστον διαφορετικές μουσικές κι άλλες εκδηλώσεις. Γιατί να μην έχω τη δυνατότητα να ακούσω και το Μάλαμα και το Θανάση, αλλά και τους Echo and the Bunnymen και τους Dead Can Dance; Άλλωστε, το μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού των δύο πρώτων είναι πολύ κοντά στη ροκ μουσική. Επιπλέον, ο χώρος του Terra Vibe είναι αρκετά όμορφος και σίγουρα ο πιο μεγάλος από κάθε άλλο, στον οποίο θα παίξουν οι Μάλαμας, Παπακωνσταντίνου & Αγγελάκας στις καλοκαιρινές περιοδείες τους. Γιατί όχι λοιπόν; Αυτό δεν κάνει το River Party με επιτυχία τόσα χρόνια;
Η συνύπαρξη του Σωκράτη, του Θανάση, του Γιαννάκη, του Θάνου, των Υπόγειων Ρευμάτων, του Λεωνίδα και της Ειρήνης δημιούργησε ένα πολύ δυνατό line-up και μάλιστα λίγες φορές έχουμε δει κάτι αντίστοιχο σε μια μέρα. Το περίεργο είναι ότι στη βραδιά του "Αγάπη Ρε+" στο Κατράκειο είχαμε άλλο ένα "μεγάλο" line-up με Δεληβοριά, Μαραβέγια, Χαρούλη, Μποφίλιου κ.α. την ίδια ακριβώς μέρα!
Πώς ήταν λοιπόν ο Θανάσης κι ο Σωκράτης σε ένα ροκ φεστιβάλ;
Ο Αγγελάκας έχει παίξει συνολικά 5 φορές σε Rockwave Festival (δύο φορές με τις Τρύπες και 3 μόνος του) και σίγουρα η προχθεσινή βραδιά δεν ήταν κάτι καινούργιο για αυτόν. Για το Θανάση και το Σωκράτη όμως ήταν κάτι διαφορετικό, ακόμη κι αν στο River Party έχουν ζήσει αντίστοιχες καταστάσεις. Σε γενικές γραμμές οι εμφανίσεις τους ήταν καλές, αλλά όχι τόσο καλές όσο όταν είναι μόνοι τους. Γιατί; Μάλλον επειδή τότε έχουν περισσότερο χρόνο να μας μπάσουν στο δικό τους μουσικό κόσμο. Δεν είναι με το ρολόϊ στο χέρι...
Μια ευκαιρία χάθηκε
Ναι, χάθηκε μια ευκαιρία να δούμε τους τρείς "μεγάλους" να συνεργαστούν επί σκηνής. Το περίμενα πως και πως. Αυτό θα ήταν η προστιθέμενη αξία της πρώτης μέρας του Rockwave! Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έπαιξε και το "Σαμπάχ" και το "Όταν χαράζει", τα οποία ερμηνεύει ο Γ. Αγγελάκας. Γιατί να μην ερχόταν να τα πει στην εμφάνιση του Θανάση; Άλλωστε, υπήρχε χρόνος να πάει στην άλλη σκηνή και να ετοιμαστεί (αυτά τα δύο τραγούδια έπαιξαν στη μέση του setlist της συναυλίας του Θανάση).
Ακόμη, ο Σωκράτης έκλεισε την εμφάνιση του με το "Στην Αμερική" (στίχοι - μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου). Γιατί να μη βγεί ο Θανάσης και μαζί να κλείσουν τη βραδιά; Τι το καλύτερο; (Τελικά, το έκαναν μια μέρα μετά σε συναυλία στο Μέγαρο της ΕΡΤ - δείτε εδώ)
Η συναυλιακή συνύπαρξη του Μάλαμα με τον Παπακωνσταντίνου είναι εδώ και χρόνια ένα απωθημένο των φίλων της μουσικής τους. Πάει να γίνει σαν το απωθημένο να δούμε τους Red hot chilli peppers στην Ελλάδα... Είναι σίγουρο ότι θα γίνει κάποια στιγμή. Προχθές, θα μπορούσε να γίνει μια αρχή...
Πάμε να δούμε τώρα όλες τις εμφανίσεις ξεχωριστά (εκτός από τη συναυλία της Ειρήνης Σκυλακάκη, την οποία δεν προλάβαμε και θα ήθελα να της ζητήσω συγγνώμη για αυτό):
Λεωνίδας Μπαλάφας
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας ξεκίνησε στην ώρα του, λίγο μετά τις 6 το απόγευμα. Στην αρχή, υπήρχαν κάποια μικρά προβλήματα στον ήχο, αλλά γενικότερα θα έλεγα ότι ο ήχος ήταν μια χαρά στο μεγαλύτερο κομμάτι της συναυλίας. Αφού ξεπεράστηκε η αμηχανία του ξεκινήματος με τα προβλήματα στον ήχο, ο Λεωνίδας άρχισε να χαμογελάει περισσότερο και να βρίσκει το ρυθμό του.
Ο κόσμος δεν ήταν πολύς εκείνη την ώρα, αλλά υπήρχε μια ωραία, ζεστή ατμόσφαιρα, η οποία ίσως είναι πιο σημαντική για τους μουσικούς που είναι στη σκηνή. Στη μια ώρα που έπαιξε ο Μπαλάφας, ξεχώρισαν βέβαια ο "Πυροσβεστήρας" του, ο "Πλάτανος" και ο "Πάυλος" ο "Ζουλού". Στη μέση του σετ ο Λεωνίδας έπαιξε ένα καινούργιο κομμάτι του, την "Άνοιξη", η οποία έχει latin ρυθμό και είναι ένα χαρούμενο τραγούδι, το οποίο θα ακουστεί αρκετά στο ραδιόφωνο, όταν κυκλοφορήσει σε φυσική μορφή.
Σε γενικές γραμμές, ο Λεωνίδας Μπαλάφας ήταν ευδιάθετος, είχε ενέργεια, κέφι (όσο μπορεί να έχει τέτοια ώρα) και ακόμη κι αν δεν είχε το χρόνο να μας μυήσει στο δικό του μουσικό κόσμο, πρόλαβε να μας κάνει να πάρουμε μια γεύση. Επειδή τον έχω δει σε αρκετές solo συναυλίες του, νομίζω ότι κι αυτός είναι καλύτερος στα 2,5-ωρα ή 3-ωρα του. Βέβαια, θα έλεγα ότι η μουσική του ταιριάζει σε ροκ φεστιβάλ.
Τραγούδια που ακούσαμε:
Αδιαφορία
Πλάτανος
Παύλος
Μια συγγνώμη
Άνοιξη
Πυροσβεστήρας
Θα σε κλέψω μια βραδιά
Μάνα
Ζουλού
Υπόγεια Ρεύματα & Θάνος Ανεστόπουλος
Αυτή η συναυλία ήταν μια από τις εκπλήξεις της βραδιάς κατά τη γνώμη μου. Όχι γιατί τα Υπόγεια Ρεύματα κι ο Ανεστόπουλος είναι νέοι μουσικοί. Ίσα, ίσα κουβαλάνε μεγάλη ιστορία από τη δεκαετία του '90 μέχρι και σήμερα και έχουν γράψει πολλά γνωστά τραγούδια. Μου άρεσαν γιατί:
- ίσως δεν περίμενα να είναι τόσο καλοί!
- ήταν μια αυθεντική ροκ συναυλία (όχι ότι ο Αγγελάκς δεν είναι ροκ, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν έχει 2 ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσο στο σχήμα του) και
- γιατί χάρηκα πολύ στο άκουσμα της είδησης της επανένωσης των Διάφανα Κρίνα!
Τα Υπόγεια Ρεύματα ήταν συνέχεια στη σκηνή κι ο Ανεστόπουλος ερχόταν στην αρχή για να παίξει μαζί τους τα τραγούδια του, αλλά μετά περέμεινε για να πουν και δικά τους κομμάτια. Ο ήχος ήταν μια χαρά και η εμφάνιση τους (μουσικά και οπτικά) ήταν αρκετά δυναμική και βέβαια παρέπεμπε στα 90s. Χάρηκα που άκουσα το αγαπημένο μου τραγούδι από το "" του Ανεστόπουλου, το "Κάθε τι", αλλά και τα "Σαν φως", "Σαν έρημα καράβια", "Βάλτε να πιούμε", "Μέρες αργίας" και 'Ασημένια σφήκα". Μεγαλώσαμε σ' αυτή τη δεκαετία και την αγαπάμε, τι να κάνουμε...
Όσο για τα Διάφανα Κρίνα, έχουν αφήσει στη μέση κάτι καλό. Ευτυχώς θα το συνεχίσουν!
Τραγούδια που ακούσαμε:
Παιδικό (Υπόγεια Ρεύματα)
Το Κάθε Τι (Θάνος Ανεστόπουλος)
Μια Φυλακή (Υπόγεια Ρεύματα)
Σαν Φως (Υπόγεια Ρεύματα)
Βροχή (Υπόγεια Ρεύματα)
Η Μπαλάντα Των Εξαρχείων (Θάνος Ανεστόπουλος)
This Is Not A Love Song (Θάνος Ανεστόπουλος)
Γέλα Ψυχή Μου (Υπόγεια Ρεύματα)
Σαν Έρημα Καράβια (Υπόγεια Ρεύματα)
Βάλτε Να Πιούμε (Διάφανα Κρίνα)
Μ' Αρέσει Να Μη Λέω Πολλά (Υπόγεια Ρεύματα)
Μέρες Αργίας (Διάφανα Κρίνα)
Ασημένια Σφήκα (Υπόγεια Ρεύματα)
Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Έχω δει τόσες, μα τόσες φορές το Θανάση Παπακωνσταντίνου, αλλά ποτέ δεν τον είχα δει τόσο νωρίς (στις 8:15 μμ). Μάλιστα κι ο ίδιος είπε όταν άρχισε να νυχτώνει ότι ήταν ωραία πριν, γιατί βλέπαμε ο ένας τον άλλο...
Ήταν μια διαφορετική βραδιά για το Θανάση. Από τη μια είχε 1,5 ώρα να παίξει κάποια από τα τραγούδια που παίζει στις σχεδόν τρίωρες solo συναυλίες του κι από την άλλη έπαιζε σ' έναν τόσο μεγάλο χώρο, μπροστά σε ετερόκλητο κοινό (κάποιοι λίγοι δεν είχαν έρθει να ακούσουν αυτόν). Βέβαια, το ίδιο ακριβώς θέμα είχαν και οι Αγγελάκας, Μάλαμας.
Σε κάθε περίπτωση, η μυσταγωγία που δημιουργείται στις συναυλίες του Παπακωνσταντίνου είναι πάντα ξεχωριστή και μοναδική. Δεν έχω φύγει ποτέ απογοητευμένος από μια συναυλία του. Παρ' όλα αυτά, στην προχθεσινή εμφάνιση του θα μπορούσε να αλλάξει λίγα πράγματα στο setlist του, ώστε να γίνει περισσότερο "φεστιβαλική" η συναυλία. Πιο συγκεκριμένα, θα μπορούσε να ξεκινήσει με ένα πιο "δυνατό" τραγούδι κι όχι με το ήρεμο "Ελάχιστο εαυτό" και το "San Michele".
Ο κόσμος εννοείται ότι ανέβηκε αρκετά πιο μετά (κι όχι μόνο στον Πεχληβάνη, όταν ο Θανάσης μας ζήτησε να σηκώσουμε καπνό από το χορό), αλλά θα μπορούσε να μπει πιο νωρίς στο κλίμα, αν η αρχή ήταν αντίστοιχα δυναμική με την προηγούμενη συναυλία. Όμως, Θανάσης είναι αυτός, δεν μπαίνει σε καλούπια και πολύ καλά κάνει.
Σε γενικές γραμμές, αν ρωτήσετε οποιοδήποτε φίλο της μουσικής του Παπακωνσταντίνου, θα σας πει ότι προτιμάει να τον βλέπει στα τρίωρα του, παρά σε φεστιβάλ. Θα συμφωνήσω μαζί του, αλλά χρειάζονται και τα δύο και προχθές εμείς είχαμε τη χαρά να δούμε πολλούς αγαπημένους μουσικούς, λόγω του συγκεκριμένου Φεστιβάλ. Ναι ήταν διαφορετικά, αλλά η ομορφιά δε χάθηκε...
Τραγούδια που ακούσαμε:
Ο ελάχιστος εαυτός
San Michele
Τειρεσίας
Τα λάφυρα της νύχτας
Ο τρυγητής
Τρία ρουμπαγιάτ
Κάτω από το μαξιλάρι
Ποιος θα με θυμάται
Σαμπάχ
Όταν χαράζει
Ορυχεία
Αγία νοσταλγία
Σαν παιδί
Οι τρεις ανθοί
360 χλμ
Πεχληβάνης
Ανδρομέδα
-- solo Ντούβας --
Μιλώ Για Σένα
Ερώτηση Κρίσεως
Διάφανος
Γιάννης Αγγελάκας
Τι να πεις για το Γιάννη Αγγελάκα, τον πλέον έμπειρο Rockwaver... Πολύς κόσμος ανέμενε τη συναυλία του, όχι μόνο γιατί έχει τον τρόπο να μας ανεβάζει, αλλά και γιατί πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το νέο του δίσκο "Η γελαστή ανηφόρα", το οποίο είναι το καλύτερο Ελληνικό album της χρονιάς, κατά την ταπεινή μου γνώμη.
Το ξεκίνημα της συναυλίας ήταν λίγο περίεργο, γιατί ο Ντίνος Σαδίκης χρειάστηκε λίγη ώρα να κουρδίσει το μπαγλαμαδάκι και την κιθάρα του και παράλληλα τα "ηλεκτρονικά κόλπα" του Χρήστου Χαρμπίλα δεν ακούγονταν καλά όταν τα τραγούδια γίνονταν πιο δυναμικά, πιο ροκ. Σταδιακά, το τελευταίο πρόβλημα επιλύθηκε.
Στο ξεκίνημα με το "Μέσα μου ο αέρας που φυσά" από το δίσκο με τους Επισκέπτες, ο Γιάννης Αγγελάκας μας μπάζει σε "σκοτεινά" και συνάμα ρυθμικά σοκάκια, δημιουργώντας προσδοκίες για τη συνέχεια. Αν δεν υπήρχαν τα μικρά ηχητικά προβλήματα κι αν αυτό το τραγούδι παιζόταν από ένα ολοκληρωμένο συγκρότημα (όπως ήταν οι Επισκέπτες), θα είχαμε μια πραγματικά εντυπωσιακή αρχή! Το τελευταίο βέβαια ισχύει και για τα καινούργια τραγούδια του Γιάννη, τα οποία θα απογειώνονταν αν τα έπαιζε μια πλήρης μπάντα. Όμως, τα τελευταία χρόνια ο Αγγελάκας έχει επιλέξει να εκφράζεται μουσικά με αυτούς τους 3 πολύ καλούς μουσικούς. Κανένας δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτό. Όμως, είναι τόσο ωραία τα τραγούδια της "Γελαστής Ανηφόρας" και θα ήταν πάρα, μα πάρα πολύ ενδιαφέρον να τα ακούσουμε από μια μπάντα με κανονικό κιθαρίστα, μπασίστα, drummer, σαξοφωνίστα κλπ. Το φαντάζεστε;
Τα τραγούδια που ακολούθησαν ήταν ως επί το πλείστον από τη "Γελαστή Ανηφόρα", κάτι που αναμέναμε βέβαια και δε μας χάλασε καθόλου... Στα νέα τραγούδια είναι σίγουρα ότι ξεχωρίζουν η "Δικαιοσύνη", το "Σαράβαλο", ο "Άγγελος", το "Γλέντι" και οι "Τηλεντρόγκες". Όχι ότι πάνε πίσω τα υπόλοιπα... Το "Αιρετικό" τραγουδάκι (τι κομμάτι κι αυτό...) ήταν η πρώτη ευκαιρία να τραγουδήσουμε με το Γιάννη. Είχαμε όμως πολλές τέτοιες ευκαιρίες στη συνέχεια. Βλέπετε όταν ακούμε οποιοδήποτε τραγούδι των Τρύπες, η συναυλία απογειώνεται! Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με το "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι" και συνεχίσαμε με τα πασίγνωστα "Δε χωράς πουθενά", "Ακούω την αγάπη" (στο οποίο έχει γίνει παράδοση η αλληλεπίδραση του κοινού με αυτό) και "Μέσα στη νύχτα των άλλων."
Σ' αυτά τα τραγούδια, έβλεπες το Σαδίκη να παίζει το μπαγλαμαδάκι λες και έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα σε hard rock συγκρότημα. Αυτό ακριβώς έχει καταφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας ως solo μουσικός. Πήγε σε διαφορετικά μουσικά μονοπάτια, σε σχέση με αυτά που ήταν με τις Τρύπες, αλλά κατάφερε να τα φέρει στο δικό του ροκ κόσμο. Νομίζετε ότι είναι εύκολο κάτι τέτοιο;
Τα τρία τελευταία κομμάτια ολοκλήρωσαν άλλη μια καλή εμφάνιση του Γιάννη στο Rockwave. Θα έλεγα ότι από τις 3 που έχει κάνει στο Terra Vibe, για μένα η καλύτερη ήταν η συναυλία του 2011 στο All Together Party, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Όλες ήταν καλές.
Τραγούδια που ακούσαμε:
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Άγγελος
Γλέντι
Πόθοι
Αιρετικό
Γιαννάκης
Ποτάμι
Είμαι τυχερός
Βαλίτσες
Τηλεντρόγκες
Σαράβαλο
Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Δε χωράς πουθενά
Ακούω Την Αγάπη
Μέσα στη νύχτα των άλλων
Δικαιοσύνη
Σιγά μην κλάψω
Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Σωκράτης Μάλαμας
Μετά από την αρκετά ανεβαστική συναυλία του Αγγελάκα, ο Σωκράτης είχε δύσκολο έργο. Ήξερε ότι ο κόσμος ήταν κουρασμένος (η ώρα είχε πάει 12 παρά), γιατί οι περισσότεροι είχαν κλείσει 5 με 6 ώρες στο Terra Vibe και τον περισσότερο χρόνο ήταν όρθιοι και παράλληλα ήξερε ότι δεν μπορούσε να τους προσφέρει το ύφος της μουσικής του Αγγελάκα. Για τους μυημένους στη μουσική του Μάλαμα, αυτό δεν ήταν πρόβλημα βέβαια... Ίσα, ίσα ήταν ωραία η εναλλαγή.
Ο ίδιος πάντως στο καλοσώρισμα του μας είπε να κάτσουμε κάτω και να ακούσουμε τη μουσική. "Σας βλέπω όλη τη μέρα να είστε πέρα - δώθε." Το "Άρρητο" από το "Άδειο δωμάτιο" κάνει την αρχή για να μπούμε σιγά, σιγά στα μουσικά μονοπάτια του.
Για περίπου 2 ώρες, ο Σωκράτης Μάλαμας έπαιξε με διαφορά τα περισσότερα τραγούδια από όλους. Βέβαια, ήταν σε τέτοια φόρμα που πραγματικά δεν άφηνε να υπάρχει κενό ανάμεσα στα τραγούδια του. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα άκουγες το άρπισμα του επόμενου κομματιού. Μουσικά, ο Σωκράτης και οι συνοδοιπόροι του απόδωσαν τα τραγούδια του σετ άψογα. Ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, όπως και η φωνή του Μάλαμα.
Στα τραγούδια που ακούσαμε ξεχώρισαν βέβαια η "Νεραϊδα", το "Χαμένο ρούχο" λίγο πριν το τέλος, οι "Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες", το "Όνειρο", το "Τίποτα δε χάθηκε", το αγαπημένο μου "Γράμμα", τα "Ξωτικά", τα "Πάγια" και η "Αμερική" βεβαίως, βεβαίως.
Δεκαπέντε λεπτά πριν τις 2 το πρωί, πήραμε το δρόμο της επιστροφής αφού κλείσαμε ένα γεμάτο 8-ωρο καλής μουσικής! Για υπερωρίες δεν υπήρχε καθόλου αντοχή. Γεράσαμε βλέπετε...
Τραγούδια που ακούσαμε:
Άρρητο
Το όνειρο
Καρφί
Για την Ελλάδα
Φύλλα αλκαλικά
Θίασος
Κυνηγάω τη σκιά μου
Τα παιδιά μες στην πλατεία
Ομίχλη (Φώτης Σιώτας)
Της σιωπής
Του χρόνου τα σκυλιά
Το θαύμα
Χίλια πρόσωπα
Σ' αγαπώ
Τίποτα δε χάθηκε
Αερικό (Φώτης Σιώτας) - Όπως πάντα αυτό το τραγούδι μου φέρνει στο μυαλό τον δικό μας Στέπα...
Το γράμμα
Στης πικροδάφνης τον ανθό
Όλα Ζουν Αν Τα Θυμάσαι
Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
Νεράιδα
Ο κήπος
Τα διόδια
Η μπαλάντα του κυρ-Μέντιου
Ριφιφί
Να βάλω τα μεταξωτά
Έπιασε βροχή
Το τραγούδι του μεθυσμένου
Μην πολεμάς
Στην κοιλάδα των Τεμπών
Άσε τα ψέματα
Κι εσύ ξεχνάς
Ξωτικά
Τα πάγια
Χαμένο ρούχο
Στην Αμερική